Στις αρχές του 2008, επιστρέφοντας στην Αθήνα μετά από ταξίδι (Βιέννη, μη το ξαναλέμε, εκεί είναι το πατρικό), βρήκα μια αξιοπρεπής δουλεία, όπως ήθελα να πιστεύω. Αξιοπρεπέστατη θέση εργασίας ήταν. Όχι για μένα όμως. Δεν την κοπάνησα τόσο γρήγορα, όπως συνήθως. Έκανα υπομονή. “Στίσε κ***”, μου έλεγε ένας φίλος και έστησα. “Δεν είναι καιρός για πολυτέλειες, όπως ανεργία. Και πως θα μάθεις”, σκέφτηκα. Το πάλεψα από εδώ, το πάλεψα από εκεί και… αποχώρησα στο τέλος του καλοκαιριού.
Εδώ που τα λέμε δεν με κάλυπτε να χτυπάω τα πλήκτρα για exel-ο-φύλλα. Αμέτρητα από αυτά. Τεύχη τριών ετών διαφόρων γνωστών γυναικείων και αστρολογικών περιοδικών. Μεταφράσεις διαφόρων ζουμερών κειμένων με συμβουλές για σχέσεις και “υγιής οριζόντια (και όρθια) ζωή”. Πολλές αλλά πάρα πολλές κουτές, κουτάκια, σακουλάκια, φακελάκια, μπουκαλάκια για προτάσεις δώρων για περιοδικά. Όλα αυτά στην διεύθυνση εκδόσεων. Πύργοι περιοδικών, εφημερίδων. Σκόνη. Τρία τηλέφωνα, δυο κινητά. Από το τρέξιμο κατέστρεψα οχτώ ζευγάρια παπούτσια. Α, για τις κάμερες είπα, δεν είπα; Είχαμε και από αυτές. Όπως και το κλείδωμα της πρόσβασης στο διαδίκτυο για μένα. Έτσι γιατί διάβαζα πολύ το άτιμο.
H ταινία “Ο διάολος φορούσε Prada”, σας λέει κάτι; Η καθημερινότητα μου εμοιάζε πολύ. Πριν μήνες έγραψα για την αποχώρηση μου σε τρίτο πρόσωπο, με την ματιά φίλων. Τα χαρακτηριστικά νέα με επαγγελματικά ενδιαφέροντα και θέληση εξέλιξης, δεν άρεσε σε καποιους, δεν βόλευε ας πούμε. Δυο φορές έκανα απόπειρα παραίτησης, προφορικά και εγγράφως (αμέ, τηρούσα όλο το τυπικό της υπόθεσης). “Αφού θα πας πάνω στο περιοδικό”, έλεγε. “Κάνε υπομονή. Δυο μέρες, Κωνσταντίνα, δυο μέρες και θα μιλήσουμε”, το τελευταίο που μου είπε πριν φύγει για επαγγελματικό ταξίδι. “Επ, μικρή.”, o διευθυντής marketing το έβλεπε να έρχεται. Ο διευθυντής διοίκησης, δεν το έπαιρνε σοβαρά. Η διευθύντρια προσωπικού και η αρχή- γραμματέας (δεν με πήγαιναν με την καμία οι κυρίες, μετά σου λέει γυναικεία συμμαχία) το προκάλεσαν. Με την τρίτη και φαρμακερή η παραίτηση.
Ηρέμησε η ψυχή μου, φεύγοντας. Θυμάμαι ακόμα το χαμόγελο μου όταν βγήκα από το κτήριο της εταιρίας. Χαμόγελο ικανοποίησης και γαλήνης. Τέρμα η κόλαση. Ευγνωμονώ που δεν η οικογένεια μου δεν με έζησε εκείνη την εποχή. Μη στεναχωρηθούν. Όσο ακούν ότι μου αρέσει πολύ η δουλεία μου, ηρεμούν.
Πρόσφατα είδα τι έγινε τελικά με την περιβόητη διαδικτυακή παρουσία της εταιρίας. Άουτς! Περιεχόμενο, παίδες. Που είναι το περιεχόμενο; Γραμματοσειρά; Χρώματα; Θυμάμαι ότι είχα καταγράψει αρκετά για τα σημεία που χρειάζονται βελτίωση. Όχι σαν ειδικός, σαν απλός χρήστης, πελάτης, αναγνώστης όπως θέλετε πείτε το. Θυμάμαι την αντίδραση όταν άνοιξα την κουβέντα επ’ αυτού: “Είσαι η προσωπική βοηθός της κυρίας Κ. Τίποτα παραπάνω. Μικρή, ε, μικρή”. Σαν προσωπική βοηθός και εν δυνάμει μέλος της συντακτικής ομάδας υπό έκδοσης περιοδικού, όφειλα όμως να προσέχω πολλά πράγματα (και να κάνω προτάσεις κατά την άποψη μου). Μπορούσα να προσφέρω παραπάνω. ‘Eμαθα πολλά, μεταξύ άλλων ότι το βόλεμα είναι βόλεμα και δεν πάει πακέτο με τα δικά μου μυάλα.
Λίγο πριν της φύγει το 2008 έχασα μια όαση ενέργειας, τα μαθητούδια μου, τα παιδάκια μου. Αριστέα, Μαρία, Εύα, Αποστόλη, Γιώργο, Κάτια, Μαριλένα, Αντώνη, Παναγιώτα, Θανάση, σας ζήτω συγνώμη. Έτυχε κάτι έκτακτο. Να διαβάσετε, ε; Μη ξεχνιόμαστε. Ξέρω ότι δεν πιστεύετε ότι σας είπαν. Μεταξύ μας είναι το μυστικό, έτσι; Μαθαίνω πως τα πάτε. Αστεράκια μου. Κάνεις δεν μπόρει να ξέρει καλύτερα από εσάς τα ονειρά σας. Μη φοβάστε. Μη απογοητέυεστε έυκολα. Θα σας απογοητέυσουν οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι. Συνεχίστε να προσπαθείτε. Όλα είναι δυνατά. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δεν θέλω.
