May 2009 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Εναλλακτική λύση στην κρίση

Τρίτη απόγευμα, μετά από γεμάτη μέρα εργασίας και χαράς. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου από το Σύνταγμα προς πλατεία Σάντα Ρρόζα, απέναντι από το Ρεξ και το το ξενοδοχείο Τιτάνια. Εκεί με περίμενε ήδη στο περίπτερο των Οικολόγων- Πράσινων, ο Τάσος Κρομμύδας.

Ο Τάσος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός με ειδίκευση στα οικονομικά και την πολιτική της ενέργειας, ασχολείται με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και την αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Ενδιαφέρθηκε από φοιτητής για τα κοινά. Η παραδοσιακή Αριστερά τον απογοήτευσε, όπως λέει, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων με λύσεις.

Διαβάστε μετά το σύντομο βιντεάκι το τι είπαμε.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=uBFIc_VmGHo]

Πες μου λίγο για το “Πράσινη λύση στην κρίση” και πως αυτό συνδέεται αυτό με τους νέους;

“Η πράσινη λύση στην κρίση” συνδέεται με τη βιωσιμότητα. Η βιωσιμότητα έχει να κάνει με την αλληλεγγύη στις ερχόμενες γενιές. Οι αποφάσεις που παίρνουμε τώρα επηρεάζουν τις επόμενες γενιές, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την νεολαία. Την περίοδο 2009- 2014 η Ευρωπαϊκή Ένωση θα κληθεί να πάρεικαθοριστικές αποφάσεις σε θέματα όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και της οικονομικής κρίσης. Λάθος αποφάσεις μπορεί να καταδικάζσουμεν όχι μόνο τη δική μας γενιά αλλά και τις επόμενες.

Η γενιά μου,η γενιά μας έχει χαρακτηριστεί ως απολιτίκ, αδιάφορη, κακομαθημένη, βολεμένη, ανώριμη, αλλά και ριζοσπαστική, άνεργη, απελπισμένη, μάχιμη, μορφωμένη. Τι είμαστε τελικά;

Δεν θα έλεγα ότι είναι απολιτική, μόνο ότι γυρίζει την πλάτη στα παραδοσιακά μέσα. Συμμετέχει στα κοινά. Τα τελευταία χρόνια έχει έρθειστο προσκήνιο μια νέα γενιά περιβαλλοντικής και κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Ξεπηδούν νέες πρωτοβουλίες. Βλέπουμε μετά τον καταναλωτισμό της δεκαετίας του ΄90 να εμφανίζεται ένα ρεύμα με νέες αξίες. Αυτό το ρεύμα θα φέρει αλλαγές στην κοινωνία μας.

Κάτι ακόμα για την γενιά μας;

Έχει ειπωθεί πως θα είμαστε η πρώτη γενιά που θα έχει μικρότερο εισόδημα από την προηγούμενη. Ίσως μειοψηφικά ακόμα αλλά βλέπουμε αλλαγές στις αξίες και τις προτεραιότητες με Μμεγαλύτερη βαρύτητα στη βιωσιμότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία.

Continue reading Εναλλακτική λύση στην κρίση

Ευχή στ’ άστρα

‘Ο,τι αδυνατεί να πει μια φωνή λέει το βλέμμα.

Ό,τι αδυνατεί να χωρέσει ένα μυαλό το χωράει μια αγκαλιά.

Η ευχή μου τόσο απλή και απέραντη ταυτόχρονα.

Γυρεύοντας το ζεστό ήχο της φωνής σου,

Την παρηγοριά των ματιών σου και την ασφάλεια της αγκαλιάς σου.

Πέταξε το κοριτσάκι σου και άνοιξε φτερά.

Με την δύναμη του αγέρα αναζητά νέες πολιτείες, νέες εμπειρίες.

Σε κάθε δυσκολία η σκέψη σου συντροφιά και σπίθα ελπίδας.

Σε κάθε επιτυχία μια ματιά στ΄άστρα, στ’ απέραντα τ΄ουρανου.

Εκεί ψάχνω τη μορφή σου,

Όπως τα παιδιά τ’αστρα που πέφτουν,

Τις νεραϊδες

Για να ακούσουν μια ευχή τους.

Dedication:

Ο καθένας σας έχει βάλει ένα πετραδάκι τα τελευταία 8 χρόνια. Κάποιοι από εσάς 8, άλλοι, 5, άλλοι 4, κάποιοι 2, 1… δεν έχει σημασία. Ξέρετε γιά. 😉

To-be-philosopher: Pan

Σαλονίκο-παρέα: Oneiros (φωτογραφία και τέος blog header, πρίξιμο για τούτο εδώ το μπλόγκι, always challenging), Magica (στα εκφραστικά drums), Argos (στα λογικά drums), Christideli & Amarkos (παιδιά σαν έμενα), Poetic_Justice (ο ποιήτης)

Μικρά θάυματα: Billy (το φιλικό καμπανάκι), Constantinos (creative sweetheart), papachatzis & solitudine (κουβέντες με καφέ και τσιγάρο), goldstein & sara_vyt (un-παίχτ-able)

Η ζωή σε πρώτο πλάνο: Bouklovski (eviva, crazy life), Frixos (dancing doctor), Girl Gang Politikou ( Vivian, Elpiniki, Vicky), Penny (η κυρία του PR class)

Σταθμοί: Psilikantzoy & kaltsovrako (speechless respect), Sofiagk (ελληνικός βαρύ γλυκός), tsimitakis (revolutionary), lexx (web ξωτικό), iliaskount (spotting spotless mind)

Ή βράζει το αίμα σου γιαβρί’μ ή δε βράζει γιά

Αρκετό καιρό τα πράγματα δείχνουν ν΄ αλλάζουν για μένα με περίεργο τρόπο. Βήμα βήμα με πολλά ανεβοκατεβάσματα. Κούραση, απελπισία κάποιες φορές, χαβαλές, χαρά, αγανάκτηση. Όλα είναι μέσ΄την ζωή. Βέβαια, έτεινα σε καταχρήσεις σε ξενύχτια και καφέ το τελευταία. Είχα συνηθίσει την σχεδόν ερημική εργασιακή μου καθημερινότητα, αν εξαιρέσουμε τα micro- Jellies με Constantine κάποιες μέρες, το Jelly και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό. Σχέδια, μελέτη.

Μεταξύ μας δεν έχω τελειώσει ακόμα την διπλωματική μου. Το τελευταίο καιρό έδωσα έμφαση στο δημιουργικό μου, όπως φαίνεται και στην σειρά συνεντεύξεων που θέλω να ολοκληρώσω για τις ερχόμενες Ευρωεκλογές.

“Όλα θα μπουν σε μια τάξη“, όπως λέει ένας φίλος, με τον όποιον ξενυχτάμε δουλεύοντας..ε, κάποιες φορές και με βόλτες και ατέλειωτες κουβέντες για χαζομάρες. Έτσι είναι αυτά, όταν αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις δεν έχεις αίσθηση χρόνου. Κάποιες φορές ρίχνεις και πολύ δουλειά για την πλάκα σου. Κάπως έτσι καταλήγεις να σε λένε οι φίλοι σου χαμογελόντας “αρρωστημένο/ η”. 🙂

20090409_108-1

Μια περίεργη φάση της ζωής φτάνει σε ένα βελούδινο τέλος και γυρίζει σελίδα για να υποδεχτεί την αυγή μιας καινούργιας αρχής. Όχι απλά αξίζει να μάχεσαι με πάθος για τα όνειρα σου…άλλα όταν φτάνεις στο σημείο να τα ζεις είσαι πολύ πολύ τυχερός.

Λοιπόν, τα επαγγελματικά μπήκαν σε μια τάξη. Αυτά τα ρημαδό προσωπικά όμως, αντιστέκονται. Λες και είναι στο χέρι τους ένα πράμα. Θα μπουν και αυτά σε τάξη. ‘Οχι σε μαθηματική ούτε νομική, απλά “Relax, βρε Κωνσταντίνα. Άντε, βρε κοριτσάκι, ο κόσμος δικός σου“.

“Το πάθος είναι πάθος. Ή βράζει το αίμα σου γιαβρί’μ ή δε βράζει γιά”

Foto: Asteris Masouras

Η αντίδραση σε μορφή δημιουργικής δράσης

Πέμπτη μεσημεράκι. Πριν λίγα λεπτά έστειλα το αίτημα για συνέντευξη προς τα κόμματα. Ανταλλαγή e- mail με κάποια. Το τηλέφωνο χτυπάει. Στη γραμμή ο Αθανάσιος Τσιούρας, από το κόμμα “Δράση”. Κανονίζουμε συνάντηση το ίδιο βράδυ. Οπότε ας ψάξουμε λίγο διαδικτυακά.

O Νάσιος Τσιούρας, δικηγόρος από την Θεσσαλονίκη με πολιτική δράση από το ΄99 δηλώνει ότι η ενασχόληση του με την πολίτικη είναι ερασιτεχνική. Δεν ζήτησα κατάθεση βιογραφικού αλλά είδα ένα blog, όπου γράφει αυτός (υπό το ψευδώνυμο Αverell Dalton) και φίλοι του, μετά την συνάντηση, που, αν μη τι άλλο, δείχνει πολιτικό ενδιαφέρον.

Διαβάστε τι είπαμε εκείνο το βράδυ σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, με εμένα με old style δημοσιογραφικά σύνεργα, μπλοκάκι και στυλό. Ο Νάσιος να περιμένει όταν έγγραφα σημειώσεις και όταν σήκωνα το κεφάλι μου να με ξανακοιτάει στα μάτια.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6T3_fiO6NHM]

“Οι πολίτες επιστρέφουν στην πολιτική” είναι το σύνθημα της Δράσης. Οι νέοι πίσω στην πολιτική;

Όταν λέμε πολίτες, φυσικά, εννοούμε νέους, μεγαλύτερους, γέρους, όλους. Ξεκινάμε με το αρνητικό δεδομένο ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν είναι πλέον στην πολιτική. Και, από αυτούς που είναι στην πολιτική, πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, δεν συμπεριφέρονται σαν πολίτες, αλλά σαν πελάτες. Χρησιμοποιούν την ψήφo τους για να ικανοποιήσουν προσωπικές βλέψεις όχι έχοντες κατά νου το κοινό όφελος.

Σε επίπεδο μεγαλο-πολιτικής, από την άλλη, βλέπουμε του κόσμου τα σκάνδαλα, οι θεσμοί πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στα υπόλοιπα: ασκώντας τη νομή της εξουσίας, μπορούν πολύ εύκολα να χρησιμοποιήσουν τη διαφθορά, για να κερδίζουν ψήφους.

Οι περίφημοι συμβασιούχοι είναι ένα παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό. Προσλήφθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις για να καλυφθούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δημόσιου τομέα (κυρίως της τοπικής αυτοδιοίκησης), οι οποίες βαπτίσθηκαν “έκτακτες”, για να μπορούν οι αντίστοιχοι φορείς να αποφεύγουν το ΑΣΕΠ και να διορίζουν τους δικούς τους. Σκέψου, λοιπόν, αυτά να τα βλέπεις ως νέος – να βλεπεις τους συνομηλίκους σου να αντιμετωπίζουν την πολιτική αντιμετωπίζεται ως μέσο για να πετύχουν ατομικοί σκοποί, παρακάμπτοντας την αξιοκρατια, ενώ εσύ, λόγω προσωπικότητας, δεν διαλέγεις αυτή την οδό – αισθάνεσαι το άδικο.

Νέος χωρίς ευκαιρίες;

Ναι, όπως είπαμε και πριν, οι νέοι βλέπουν να συνδέεται ακόμα και επαγγελματική εξέλιξη με ό,τι χειρότερο υπάρχει στην πολιτική. Βλέπουν ως επαγγελματική λύση ένα δημόσιο τομέα αναξιοκρατικό και έναν ιδιωτικό τομέα αναιμικό, στον οποίο δεν έχουν προοπτική.

Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι είμαστε γενιά καταχρεωμένη… συσσωρευμένο δημόσιο χρέος, ασφαλιστικό. Κατά τα λοιπά, με τους σημερινούς νέους, μ’ εμάς δηλαδη, συμβαίνει το εξής αντιφατικό: Έχουμε πολλές περισσότερες ευκαιρίες για να μορφώνουμε, να γνωρίσουμε κόσμο, ιδίως σε σχέση με τους δικούς μας γονείς. Παράλληλα όμως βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας περιστατικά που τείνουν να μας πείσουν ότι όλα αυτά δεν αξίζουν, ότι δεν κερδίζουμε τίποτε ούτε με τη μόρφωση, ούτε με την εμπειρία, ούτε με την αναζήτηση. Το αν είμαστε κακομαθημένη- Φοβάμαι ότι μερικές φορές είμαστε επιφανειακοί και δήθεν, ακόμα και στην διαμαρτυρία. Ακόμα και εκεί είμαστε κομφορμιστές, όσο δεν πάει. Ακόμα και εκεί μπαίνουμε σε καλούπια.

Continue reading Η αντίδραση σε μορφή δημιουργικής δράσης

Μη με βαράτε…που είμαι βαρεμένη…με την πολιτική λέμε

Ζητώ συγνώμη από όσους διαβάζετε τα προσωπικά μου κείμενα και βαριέστε αυτά με πολιτικό αντικείμενο. Έχω και προσωπικά, μην ανισυχείτε, αλλά με τρώει και το πολιτικό μικρόβιο, καταλαβαίνετε τώρα. Μη με βαράτε…που είμαι βαρεμένη…με την πολιτική λέμε. Έχω μια παθιασμένη σχέση αγάπης- μίσους με την πολιτική. Τι να κάμνω, έτσι είναι τα πάθη τα παράλογα.

Ανακοίνωση:

Λοιπόν, με αφορμή μια κουβέντα με ένα φίλο, λάθος με δυο φίλους, θυμήθηκα μια παλία προσπάθεια από τα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν έγγραφα αυτή τη διπλωματική…Ήθελα τότε να μιλήσω με εκπροσωπούς απ΄όλα τα κόμματα. Ok, όχι όλα, ένα έυλογο αριθμό. Τα πιο “δυνατά” από κάθε πολιτική τοπ0θέτηση στη κλίμακα Δεξιά- Αριστερά. Προσωπικά πιστέυω ότι σε ένα βαθμό αυτή η παραοδιακή κλίμακα μεταμορφώνεται, αλλά δεν είναι της παρούσης.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=M3pT0v20l7E]

Που λέτε, τότε, για διάφορους λόγους δεν τα κατάφερα. Αυτές τις μέρες έχω επικοινωνίσει με e- mail με τα εξής κόμματα: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, Δράση, Φιλελέυθερη Συμμαχία, Δημοκρατικοί και Οικολόγοι Πράσινοι. Δεν περίμενα γρήγορη ανταπόκριση και διαψέυθηκα. Πέντε τον εννέα απάντησαν άμεσα. Να σημείωσουμε ότι ήταν κυρίως τα εξωκοινοβουλέυτικα που έδειξαν ενδιαφέρον. Να υποθέσω ότι δεν καταδέχονται οι εντός Βουλής να παραχωρήσουν συνέντευξη σε μια απλή blogger; Αστειάκι.

Υπόθεση εργασίας μας είναι: Ένας νέος (ηλικιακά) υποψήφιος από κάθε κόμμα για να τα πούμε λίγο σαν νέοι Ευρωπαίοι περί Ευρώπης, Ευρωεκλογών, Ευρωκοινοβουλίου, την γενία μας, τα κόμματα κτλ. Σκόπος μου είναι να παρουσιάσω τον νέο άνθρωπο πίσω από την υποψηφιότητα.

Η σειρά προβολής είναι αναλόγη με την σειρά με την όποια τα ίδια τα κόμματα επικοινωνούν μαζί μου και προγραμματίζουν τις ανάλογες συναντήσεις. Δεν γίνεται με πολιτική προτίμηση δική μου που άλλωστε είμαι δηλωμένο πορτοκαλό-μωβό-πράσινο παιδί με γαλάζιο-κόκκινες ρίγες (κάθετες ρίγες για να κολακεύουν και την σιλουέτα).

Να επισημάνω ότι αν θέλετε να συζητήσετε εσείς οι ίδοι για τα κομματικά προγράμματα, που δεν με απασχολούν εδώ, μπορείτε να επισκεφθείτε το deb8 . Αν πάλι δεν σας εκφράζει κανένα κόμμα αλλα είστε πολιτικά προβληματισμένοι μπορείτε να επισκεφθειτε και το not-apathetic. Αυτή την στίγμη με έμφαση στις ερχόμενες Ευρωεκλογές.

Προσεχώς η πρώτη συζήτηση…

Ευρώ- Ελληνικές πολιτικό-κοινωνικές ισορροπίες

Διανύουμε μια προεκλογική περίοδο. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Κάποιοι εμπλέκονται ενεργά στην διαδικασία, κάποιοι δείχνουν το κλασσικό ενδιαφέρον του “ενεργού πολίτη” και κάποιοι παραμένουν αδιάφοροι. Παρατηρώντας κυρίως το ελληνικό γίγνεσθαι, αναρωτιέμαι με τι είδος εκλογική αναμέτρηση αντιμετωπίζουμε τελικά. Δεν κατηγορώ απολύτως καμία πολιτική δραστηριότητα αρκεί να μην προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή.

Όντας Ευρωπαία πολίτης στην Ελλάδα, κάτοικος Ελλάδας, πρέπει να σημειώσω ότι αυτός ο ευρωπακος κατά τα άλλα προεκλογικός αγώνας έχει περισσότερο άρωμα εθνικών εκλογών εν Ελλάδι. Δικαιολογημένα σ’ ένα βαθμό αν σκεφτεί κανείς ότι τα πολιτικό- οικονομικά σκάνδαλα είναι στην ημερήσια ατζέντα της ενημέρωσης. Κάθε κυβερνητικό σχήμα κινδυνεύει να διαπράξει κακουργήματα, πλημμελήματα και σε πταίσματα. Εξού και υπάρχει ο διαχωρισμός μεταξύ καλής διαχείρισης εξουσίας, με την όποια εννοούμε μια διακυβέρνηση με οφέλη για την εκάστοτε κοινωνία, και κακής διαχείρισης με τα γνωστά σε όλους παραδείγματα των περασμένων ετών και όχι μόνο π.χ. Εκκλησιαστικό- Δικαστικό κύκλωμα, ρουσφέτι- διορισμοί, το τελευταία πάλι μοδάτο 2% των εκδοτών κτλ.

Θα μου πείτε τώρα ότι αρκετοί ήθελαν διπλές εκλογές και προετοιμαζόταν και προετοιμάζονται κιόλας για κάθε ενδεχόμενο. Αλλά δεν έχουμε διπλές εκλογές, δεν έχουμε εθνικές αλλά Ευρώ- εκλογές. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις εκλογές, στις όποιες θα δώσετε με τον έναν ή άλλο τρόπο το στίγμα σας, δεν έχουν τα ελληνικά κόμματα αλλά σχηματισμοί ευρωπαϊκών αξιών, το μέλλον της Ευρώπης. Καλείστε να ψηφίσετε μαζί με άλλες 26 χώρες, πληθώρα λαών ( πλειοψηφιών και μειονοτήτων), μαζί με ένα μωσαϊκό γλωσσικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών εκφράσεων.

Ελλάδα για όλους αυτούς συμβολίζει κάτι, όχι απαραίτητα ο ήλιος και το φραπόγαλα. Είναι σύμβολο δημοκρατίας, φιλοσοφίας, παιδείας. Σύμβολο είπα, για να μη παρεξηγηθούμε. Είναι γνωστό, ότι οι νεοέλληνες πλέον περιορίζονται στην ατέλειωτη γκρίνια και το βόλεμα. Όπως επίσης γνωστό είναι, ότι αρκετοί σε τούτα εδώ τα λημέρια θέλουν και μάχονται να αλλάξει αυτό. Γιατί και η Ευρώπη συμβολίζει, άσχετο αν δεν το τηρεί απόλυτα, άξιες όπως δημοκρατία, δίκαιο,ελευθερίες. Οι αποφάσεις στας Ευρώπας έχουν αντίκτυπο και στην Ελλάδα.

Τα εγχώρια κόμματα επέλεξαν να στείλουν ένα μείγμα νέων και πεπειραμένων στελεχών στην Ευρωπαϊκή αρένα. Έτσι θα έπρεπε να πράξουν και στις ερχόμενες εθνικές εκλογές ( θα έρθουν και αυτές όπου να’ ναι). Λίγο να ξεσκονίσουν της παλαιοκομματικές νοοτροπίες τους και κάτι θα γίνει. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα ίδια ονόματα σε θέσεις κλειδιά, θέσεις λήψης αποφάσεων. Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες, διαδικτυακές και μη, πολιτικού περιεχομένου “ανεξάρτητων ενεργών πολιτών”. Σε παρένθεση το “ανεξάρτητων ενεργών πολιτών” διότι σε ένα αριθμό βλέπω τους ίδιους ανθρώπους στο πρώτο ή δεύτερο πλάνο ( όχι τόσους πολυθεσίτες λέμε) , οι ίδιοι έχουν εκφράσει άμεσα ή έμμεσα την μη- ανεξαρτησία τους. Κυριότερο όμως μελανό σημείο, παίδες, είναι όπως ανάφερα νωρίτερα, η ισορροπία μεταξύ νέων και πεπειραμένων.

Η νεολαία είναι το μέλλον. Δεν λέω κάποιοι νεολαίοι κοιμούνται τον ύπνο του (α) δίκαιου, κάποιοι συμπεριφέρονται σαν ελέφαντες σε υαλοπωλείο (κανένα πρόβλημα δεν έχω με τα αξιολάτρευτα πλάσματα τους ελέφαντες). Θα μάθουν, όπως μάθατε. Δεν γεννηθήκατε παντογνώστες και πολυμίξερ. Κάποιοι, σκεπτόμενοι νεολαίοι, σας παρατηρούν. Βλέπουν ότι εν τέλει τους προσπερνάτε, επειδή δεν είναι βολικοί και υπάκουοι. Μάγκες, το αίμα της νεολαίας βράζει, και τα φτερά της ανοίγουν για να πετάξουν. Άπαξ και προσπαθήσετε να τους κόψετε άκομψα την καλή διάθεση, η νεολαία παύει να σας υπολογίζει, ειδικά η σκεπτόμενη. Όσο ανώριμοι μπορεί να είμαστε, είτε σας αρέσει είτε όχι, η το μέλλον μας ανήκει.

Εικόνες από τους Ανδρέα Αντωνιάδη (νικητή του Ευρωπαϊκου Διαγωνισμού Κόμικ “Ευρωπαϊκή Ένωση και Ιθαγένεια” σε ελληνικό επίπεδο), Nhung VU – Γερμανία ( Βραβείο κοινού σε επίπεδο ΕΕ) και Stephan Timmers – Ολλανδία ( 3η θέση σε επίπεδο ΕΕ)

Free press- Free voice

Η Eλευθερία του Τύπου μας αφορά όλους και όχι επειδή σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα της Ελευθερίας του Τύπου αλλά επειδή η ελευθερία έκφρασης είναι δικαίωμα όλων. Για κάποιος θεωρείται καταξιωμένο δικαίωμα, για κάποιους δεν είναι και για κάποιους άλλους αποτελεί λόγος φυλάκισης και δίκης. Αφορά επαγγελματίες δημοσιογράφους, όπως και ανθρώπους “της διπλανής πόρτας“.

Άνθρωποι που πιστεύουν σε ένα ιδεαλιστικό σκεύασμα που ονομάζεται ανθρώπινο δικαίωμα. Λέω ιδεαλιστικό σκευασμα γιατί τελικά αυτό το δικαίωμα παραβιάζεται καθημερινά, ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος. Θλιβερό και ανησυχητικό. Το γνωρίζουμε, και ίσως δεν θα αλλάξει τίποτα ότι μιλάμε γι΄αυτό. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όμως. Ενα πρώτο βήμα για να αλλάξει αυτό το status quo. Tο γνωρίζουμε, και ίσως δεν θα αλλάξει τίποτα ότι μιλάμε γι΄αυτό. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όμως. Ενα πρώτο βήμα για να αλλάξει αυτό το status quo. Μια πρώτη αντίδραση. Το επόμενο είναι η δράση.

Με την παρακάτω ταινία μικρού μήκους δημοσιογράφοι εφτά ενώσεων τιμούν την ημέρα και τους συνάδελφους τους, ζητώντας από τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο να εγγυηθούν την Ελευθερία του Τύπου και του συνέρχεσαι ως συνταγματικό δικαίωμα. Εκφράστηκαν υπέρ των ανεξάρτητων εκδοτικών και δημοσιογραφικών ενώσεων ζητώντας τη διεθνή υποστήριξη για την Ελευθερία των μέσων και των δημοσιογράφων.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=VaPhdExN4zw]

Σήμερα, ξεκίνησε μια προσπάθεια συμπαράστασης στην Roxana Saberi , δημοσιογράφο φυλακισμένη από τις Ιρανικές αρχές. Κατηγορείται για κατασκοπεία ( τι άλλο; ). Ανταποκρίτρια, μεταξύ άλλων, για το BBC και το NPR. Το Ιράν κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως ανάμεσα στις χωρες που φυλακίζουν δημοσιογράφους. Η προσπάθεια συμπαράστασης με εθελοντική απεργία πείνας βασίζεται καθαρά στην συνείδηση του καθενός. Ίσως θα φανεί μόνο συμβολική αλλά ίσως δίνει ελπίδα. Αν θέλετε να συμμετάσζετε στην προσπάθεια μπορείτε να βρείτε σχετικές πληροφορίες στον ιστοχώρο http://freeroxana.net/.

Η πρώτη λέξη που μπορούσα να σκεφτώ την στιγμή που διάβαζα για την Roxana ήταν “justice” (δικαιοσύνη). Είναι άδικη η φυλάκιση άνευ λόγου και αιτίας, χωρίς έγκλημα. Θυμίζει άλλες εποχές η φυλάκιση για λόγους ελεύθερης έκφρασης και πεποίθησης επειδή δεν βρίσκει αρεστές της εκάστοτε κυβερνήσεις ή άλλους φορείς, εμφανής η μη, εξουσίας.

photo by Noirin Shirley

Ο Τύπος δεν ονομάζεται χωρίς λόγο και ως “Τέταρτη Έξουσία“. Αυτή η εξουσία θα πρέπει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη από πολιτικές σκοπιμότητες.

Strengthening the principles and practices of a free and professional media is the most sustainable way of encouraging a media culture that works towards building peace. Only a media that is vibrant, independent, pluralistic, inclusive and fair, editorially free and beyond censorship and influence from owners or interests can contribute to dialogue and reconciliation across divides., Koïchiro Matsuura , Γεν. Διευθ. UNESCO.

Η Ελευθερία του Τύπου και της Έκφρασης απειλείται καθημερινά ανεξαρτητου πολιτικού καθεστώτος. Όσο πιο “δημοκρατικό” το κράτος τόσο πιο εξελιγμένα και “κυριλέ” ( έκφραση δημοσιογράφου σε ραδιοφωνική εκπομπή σήμερα το πρωί, ζητώ συγνώμη που δεν συγκράτησα το όνομα του) οι μέθοδοι για την επιρροή τους. Αναρωτιέμαι τι είναι τελικά πιο επικίνδυνο: Nα γνωρίζεις ότι κινδυνεύεις εκφράζοντας της άποψη σου ή να σε εκπλήσσει η εκάστοτε εξουσία με νέα “δημοκρατικά” μέτρα;