Διαδρομή από την βραδινή βόλτα προς το σπίτι. Εκείνος συγκεντρώνεται στη οδήγηση ενώ στο κάθισμα του συνοδηγού το κορίτσι του έχει ψιλοαποκοιμηθεί. Το αριστερό της χέρι ακουμπά δίπλα στο δεξί του πόδι, ακριβώς έτσι ώστε να μην τον εμποδίζει στις κινήσεις του. Εκείνος το ακουμπά και το χαϊδεύει όταν του το επιτρέπει η οδήγηση.
Θυμάται την πρώτη φορά που την πήγε σπίτι. Το πρώτο εκείνο ραντεβού. Είχαν βρεθεί στο Μικρολίμανο. Εκείνη φορούσε ένα τζιν, μπότες. Έλαμπε στην απλότητα της. Ήταν γιορτές, λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά. Είχε κολλήσει με τα μάτια της.
Σαν άγγελος είναι όταν κοιμάται. Μπορεί να μην μοιράζονται ίδια ενδιαφέροντα αλλά την αγάπη για τα ταξίδια και τις βόλτες. Από αυτές έκαναν πολλές. Νυχτερινές προς Κόρινθο, Σαββατοκύριακα ή και αυθημερόν Αθήνα- Θεσσαλονίκη, Σαλαμίνα, Σκόπελος, Λευκάδα, Κεφαλλονιά, Βιέννη. Ένας χρόνος αγάπη. Ξέρουν και οι δυο ότι θα χωρίσουν σύντομα. Είναι θέμα χρόνου. Εκείνη έχει πάρει τον δρόμο της και πρέπει να την αφήσει να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Την αγαπά πολύ για να μην το κάνει.
Τον τελευταίο καιρό είναι περισσότερο φίλοι παρά ζευγάρι. Μένει να το αποφασίσουν και οι δυο. Εκείνη δεν θα τον χωρίσει. Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή θέλει να χωρίσουν όπως βρεθήκαν- Με αγάπη.
Φτάνουν σπίτι. Εκείνη ανοίγει τα μάτια.
«Κουμποτρυπίτσες μου, φτάσαμε σπίτι, ματάκια μου», της λέει.
Λίγο καιρό μετά χωρίζουν φιλικά, με δάκρυα στα μάτια. Μια σχέση που είχε πολύ αγάπη, καλή παρέα και ούτε έναν σοβαρό καβγά, ίσως και αυτό ήταν το αφύσικα όμορφο της.
Εκείνος παντρεύτηκε δυο χρόνια μετά τον χωρισμό τους και εκείνη ευχήθηκε ολόψυχα στο ζευγάρι.
Εκείνη; Είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα γράφεται.
