Welcome home

Airport Sunset
Picture By Bright Tal

Φθινοπωρινά πρωτοβρόχια στην Αθήνα καλμάρουν την ένταση της περασμένης εβδομάδας. Όμως κάπου στον κόσμο υπάρχει ανεξήγητη ένταση λογικής. Από την πολύ την λογική οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πως είναι άνθρωποι και το πως για αυτό χρειάζεται μια ουσία φτιαγμένη από αίσθημα και συναίσθημα.Φοράω το τζιν που σου αρέσει, μια μπλούζα στα γρήγορα και έφυγα για να αποχαιρετίσω φίλους που φεύγουν αυτές τις μέρες από Ελλάδα. Πλησιάζει και η ώρα μου. Όχι ακόμα, σύντομα. Θα με περιμένεις άραγε στο αεροδρόμιο να μου πεις το «Καλωσόρισες» και να σου απαντήσω «Καλώς σε βρήκα» και να μου χαρίσεις την αγκαλιά που χρωστάμε ο ένας στον άλλον, λες και έχουν περάσει αιώνες.

Με όμορφες εικόνες σαν τραγούδια

night
Photo by goldstein

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
»
( Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας Νύχτωσε Νύχτα)

Και όμως δεν χανόμαστε ποτέ και γνωριζόμαστε και ας νυχτώνει η νύχτα σε μια πόλη που τα ανήσυχα πνεύματα της δίνουν ζωή και πιο ανθρώπινη όψη.

Με λίγο κρασί, pop corn, ταινίες και συζητήσεις για φυσικά τοπία, λογοτεχνία και τραγούδια ξημερώνει η επόμενη μέρα πιο εύκολα. Το πρωί καφές στα γρήγορα και σχεδόν άυπνοι φεύγουμε για δουλειά. Γιατί να χάσεις τόσο χρόνο πολύτιμο με ύπνο ενώ μπορείς να δεις τις ιδέες σου να περπατούν, να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν.

Η ζωή σου στρωμένη με όμορφες εικόνες, ήχους και ταξίδια.

Αλλάζει η παράσταση παραστάσεις

Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.

Moleskineh
Picture By Amir K

Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.

Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉

Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»

Number 1, giving one more try.
Number 2, being serious about what you are doing and loving.
Number 3, having a so called work ethic.
Last but not least, making ideas happen.

Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂

Η εκτέλεση της ιδέας

Διάβασα τις προάλλες στο Signal vs. Noise μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση περί ιδεών και ταλέντου.

Για να σας πω, παίδες, μια πικρή αλήθεια για τις εταιρίες και την εκτέλεση ιδεών: Όσο πιο μεγάλη η ελληνική εταιρία τόσο πιο δυσκίνητη είναι, τόσο πιο φοβισμένη και τόσο πιο αναποφάσιστη είναι. Επιμένουμε στον παλιό δρόμο, γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος σας λέει φίλτατοι κύριοι, πως αυτό που μάθατε είναι πάντως καιρού; δεν εμπλουτίζεται με γνώση, δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται;

Στεναχωριέμαι κάθε φορά που βλέπω μια καλή ιδέα να θάβεται-είναι κάτι που δε το συνηθίζεις ποτέ.

LeLonIsIdeal on Twitter

Γιατί να το συνηθίσεις άλλωστε; Η στασιμότητα σημαίνει και ακαμψία. Γιατί να θυσιάσεις μια καλή ιδέα που είναι out of the box για μια μέτρια που είναι “μια από τα συνηθισμένα”;  Επειδή δεν την καταλαβαίνεις, επειδή είναι διαφορετική απ’ όσα ξέρεις ή επειδή απλά δεν την σκέφτηκες εσύ;

Οι καλές ιδέες είναι σαν οι ιδέες του Πλάτωνα- το δέον είναι.

Συν ότι είναι συνήθως πολύ πιο απλές απ’ ότι φαντάζεται το περίπλοκο μυαλό σου. Η καλή ιδέα είναι μια προστιθέμενη αξία, αυτή ωθεί σε ανάπτυξη. Ξέρετε γιατί; Επειδή  πριν από μία καλή ιδέα έχουν προηγηθεί δεκάδες κακές» και έχει γίνει μια μελέτη.

Η ιδέα είναι σήμα για δημιουργικότητα, «η οποία στην πιο αγνή μορφή της μοιράζεται», όπως λέει και ο Paul Bennett.

Οι δημιουργικοί άνθρωποι από την άλλη, ίσως και στην πιο αληθινή μορφή τους, δεν ηρεμούν αν δεν βρουν μια απτή λύση τουλάχιστον για ένα πρόβλημα. Εάν, εφόσον, και όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.

Συνεχίζει ο Bennett στο ίδιο άρθρο να μιλά για τις εταιρίες και πως εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα, τις ιδέες σήμερα.

Η ερώτηση δεν είναι το «πως να μεγαλώσεις την πίτα του κέρδους αλλά το πως να δημουργήσεις τις συνθήκες ώστε να συμβάλλουν οι άνθρωποι (δημιουργικοί) στην  λύση ενός προβλήματος, αλλά και πως μεγαλώνει η πίτα για την κοινωνία. Αυτό είναι η προστιθέμενη αξία που δεν την μετράς σε χρήμα αλλά με κοινωνικό αντίκτυπο.»

Look to collaborate with people who can do what you can’t (or who can do it better), share openly wherever possible, and see what happens.

Τhe Independent

Αρκετές εταιρίες στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, ακόμα και στην περίοδο κρίσης που απαιτεί νέες ιδέες, πιο αποτελεσματικές λύσεις επιμένουν να παραμείνουν κλεισμένες στον μικρόκοσμο τους και στην δυσκινησία τους στον βωμό του κέρδους, θυσιάζοντας την ανάπτυξη.

Guys, it is not about the next big thing. It is about the next thing that brings value to society.

Οπότε μην αναρωτίεστε γιατί τα νέα ταλέντα ψάχνουν έξοδο κινδύνου από την χώρα, αλλά δώστε τους έναν σοβαρό λόγο για να μην αναζητήσουν την βέλτιστες συνθήκες για να προσφέρουν στην αγορά που εσείς δεν τολμάτε να διαμορφώσετε.

Επίδειξη δύναμης

_ Sad eye _
Picture By NuageDeNuit

Mια απότομη κίνηση. Xάνεις στους ανθρώπους που τους νοιάζεσαι και σε αγαπούν. Χάνεις έδαφος κάθε μέρα. Φοβάσαι να νιώσεις και γίνεσαι από τρυφερός αστείος. Δεν ακούς. Κρίμα γιατί τόσα έχει να γευτείς και τα ονειρεύεσαι.

Κλείσε τα αυτιά σου. Εύκολο είναι. Kλείσε και τα μάτια σου και την καρδιά σου. Σήκωσε τον τοίχο. Μη σε αγγίζει κανείς. Κανένα αίσθημα ή συναίσθημα.

Σας χωρίζει μια απόσταση σε χιλιόμετρα όχι όμως σε επίπεδο καρδιάς. Ο νους σου εκεί, αλλά βρες τρόπο να ξεχάσεις.

Κοιτάς τα άστρα και σκέφτεσαι τι να κάνει άραγε. Σε ξυπνά τρυφερά ο ήλιος το πρωί και νομίζεις πως είναι ο άνθρωπος σου. Τρομάζεις που όταν τον ψάχνεις δίπλα σου δεν τον βρίσκεις.

Όνειρο ήταν. Δεν έχει φύγει. Είναι δίπλα σου.

Marriage material

~ Όταν με ρώτησες πότε ερωτεύτηκα την τελευταία φορά, το σκεφτόμουν ώρες.

– Γιατί;

~ Δεν εννοείς αυτό. Εννοείς την στιγμή που έρωτας και αγάπη γίνονται ένα και σου αλλάζουν τα πάντα.

– Μου την δίνει απίστευτα που μπορείς και εκφράζεσαι πολύ πιο συγκεκριμένα και καλύτερα. Ειλικρινά με τρελαίνει;

Δυο πρόσωπα και τέσσερα μάτια λάμπουν μέσα στην νύχτα.

~ Απλά έκατσα να σκεφτώ τι εννοείς. Όταν είμαστε πιο μικροί μπερδεύουμε την ερωτική έλξη με τον έρωτα. Μεγαλώνοντας θέλουμε κάτι που δεν μας δίνει ο έρωτας αλλά η αγάπη. Συντροφικότητα. Εξού και δεν μας αρκεί να περνάμε απλά καλά αλλά θέλουμε να είμαστε καλά με κάποιον.

Στον κόσμο αυτόν δεν ονομάζεις όσα νιώθεις αλλά τα ζεις χωρίς χρονόμετρο.

Λευκός γάμος λήξις

blanche / white 1
 **

Ήταν ένα κοριτσόπουλο, αγρίμι. Τα μάτια της έλαμπαν από πάθος για ζωή.

Εκείνος πατρική, αδερφική μορφή. Τα πάντα και τίποτα.

Έλεγαν ότι αν βρεθούν μέχρι τα 28 της χωρίς σύντροφο, θα έκαναν εκείνο τον λευκό γάμο που εκείνη περιέγραφε μεταξύ σοβαρού και αστείου.

Το αγρίμι όμως, από κοριτσούδι έγινε γυναίκα. Με τα θέλω και δε-θέλω της, με στόχους και επιθυμίες.

Εκείνος δεν το κατάλαβε ποτέ και άφηνε σε όλα αυτά ένα κενό. Έδινε τα ελάχιστα για να μη του πάρει τα πάντα.

Μόνο που κάποια στιγμή ήρθε κάποιος άλλος στην ζωή της. Γέμισε το κενό που είχε χωρίς να το ζητήσει. Την συμπλήρωνε.

Η ιδέα του λευκού γάμου έγινε διάφανος μέχρι που έγινε άνεμος.

Στην ζωή της η αγάπη πήρε θέση, υπόσταση και ουσία.

Εκείνος που δεν έδινε ποτέ γιατί είχε για δεδομένη την αγάπη της, την έχασε χωρίς να το καταλάβει και ίσως και δεν καταλάβει ποτέ. Ίσως δεν χρειάζεται να καταλάβει ποτέ.

Αρκεί που κατάλαβε, ένιωσε εκείνη. Άνθίζει όπως τα λουλούδια την άνοιξη.

**Picture by OliBac on Flickr

Το τραγούδι σε κάνει να κλαις – U2 360° Tour

Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα. Ας λέμε όπως τα άλλα. Κάπου σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στην σεπτεμβροκαλοκαιρινή Αθήνα. Έχουν πέσει οι υψηλές θερμοκρασίες και το αεράκι που φυσά απαιτεί ένα ζακετάκι.
Πάνω από σαγκρία, μπίρες και σόδα και κάποια τσιγάρα, ένα προσωπάκι λάμπει όπως τα παιδάκια όταν βλέπουν ένα νέο παιχνίδι. Τι το προκάλεσε;

«Θες να’ αρθεις μαζί μας U2;»

Μικρή παρένθεση για την κριτική στάση:
Οι U2 σίγουρα δεν είναι οι μοναδικοί καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο πολιτικής έκφρασης, κάποιους συμβιβασμούς. Η μουσική έκφραση όπως οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση δεν γνωρίζει όρια, εκφράζεται απαλλαγμένη από στερεότυπα και καταπολεμά τα όποια όρια που της θέτουμε.

Όλα αυτά δεν ήθελα να τα σκεφτώ χθες στην συναυλία που μου χάρισε όμορφες στιγμές γιατί απλά τα σκέφτομαι κάθε μέρα και που και που νιώθω την ανάγκη να ξεφεύγω από όλα αυτά, να τα δω με διαφορετικό μάτι. Οι καλλιτέχνες δεν είναι πολιτικοί, άσχετα αν μπορεί να έχουν πολιτικό λόγο ή γίνονται στην πορεία πολιτικοί.
Κλείνει η παρένθεση.

«Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ. Οι Έλληνες κάνουν σπουδαία την Ελλάδα. Δεν μας ορίζουν οι οικονομικές αγορές», είπε ο φίλτατος Bono στο ΟΑΚΑ και ένα στάδιο γέμισε με μια θετική αύρα, ελπίδα και μια ζεστασιά.

Δεν το πίστευα ότι ήμουν εκεί μέχρι που έτρεχαν δάκρυα ακούγοντας μια αγαπημένη μελωδία και με πήραν αγκαλιά. Κάπου εμφανίστηκε στην γιγαντοοθόνη «Το τραγούδι σε κάνει να κλαις»
«Για σένα το λέει», μου λένε φωτεινά μάτια και ζεστά χαμόγελα δίπλα μου  και χαμογέλασα.

Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ την κοριτσοπαρέα και τους κλείνω μάτι. 😉

Δείτε λίγα στιγμιότυπα από το χθεσινό θέαμα εδώ και ένα τραγούδι που λέει πολλά στο Τρίτο Μάτι.

Ερμητικά

Μια κοριτσοπαρέα σε κάποιο στέκει μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων, μιλά για τις ερωτικές και τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Όλες τους στα 20φεύγα τους, με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά και τις δουλειές τους. Σε αυτή την παρέα λοιπόν, υπάρχει η απορία μιας νεαράς κυρίας για το πως μπορεί ο κάποτε σύντροφος της να την αγαπά, αλλά να μην την νιώθει φίλη ούτε να νιώθει ερωτικά για εκείνη.

– Μα πως λέει πως μ’ αγαπάει;

Πετάγεται μια άλλη, η μάγκισσα της παρέας.

~ Βρε κοριτσάκι μου … (ανάβει το λεπτό τσιγάρο της, τραβάει μια τζούρα). Δεν σταματάς να αγαπάς κάποιον μετά από μια ερωτική σχέση. Ότι τον αγαπάς δεν σημαίνει πως μπορείς να είσαι μαζί του. Μη μπερδεύεις την ερωτική συνύπαρξη με συντροφικότητα, την συντροφικότητα με φιλία, και την φιλία με ανθρώπινη αγάπη. Αποδεχόμαστε τα συναισθήματα των άλλων σαν αυτά που είναι. Σε εμάς είναι να ορίσουμε αν είμαστε εντάξει με αυτό. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε στους άλλους το πως θα μας αγαπάνε.

Παύση στην παρέα.

– Ρε συ, έχεις δίκιο.

Δακρύζει η μαγκισσα ενώ ξεφυσά καπνό.

~ Η πιο βαθιά αίσθηση αγάπης και ευτυχίας είναι μέσα μας. Αρκεί να το καταλάβουμε και να το νιώσουμε. Δεν ορίζεται το είναι μας από άλλους παρά μόνο από εμάς τους ίδιους.

Συνεχίζουν και τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της μάγκισσας. Τα σκουπίζει γρήγορα και πίνει μια γουλιά νερό.

~ Όταν νιώσεις αυτό, θα καταλάβεις και το μεγαλείο της αγάπης. Και αν δεν μετανιώνεις.

Σβήνει τσιγάρο. Χαμογελά.

~ Τι ώρα πετάς την Παρασκευή είπαμε; Να ξέρεις ότι φέτος μας βλέπω να λιώνουμε στο Skype, στο Facebook chat, και να χρυσίζουμε τις αεροπορικές εταιρίες. Χαλάλι, αν αγαπάς.

Με αφορμή το άρθρο στο ΒΗΜΑ «Η ευτυχία και η δυστυχία έχουν τιμή»

Παλιότερες φλασιές: 1, 2, 3