Ήμασταν λίγο πριν το τέλος. Ή μάλλον είχαμε φτάσει στο τέλος. Είχα αποχωρίσει από την διαφήμιση, ή μάλλον είχα ξεκινήσει να αποχωρώ. Όλα μια διαδρομή είναι. Ένα ταξίδι με αβέβαιο προορισμό και αβέβαιη πορεία και αβέβαιο τέλος.
Οι μέρες περνούν. Συχνά διαβάζονται και γράφοντας αμέτρητα email και γεμάτες συναντήσεις ενίοτε και ανούσιες. Κάποιες φορές αντί για άδοξο περίμενε σε ένα email ακολουθεί αναπάντεχο τηλεφώνημα και πάμε ένα βήμα πιο πέρα.
Βήμα βήμα. Υπομονή και επιμονή. Μόνο που κάποιες φορές είναι βασανιστικά αργά και μικρά τα βήματα.
Σε συναντώ κατά τύχη στο αεροδρόμιο. Σου χαμογελώ αμήχανα. Θυμάμαι πόσο λάτρευα τον ήχο της φωνής σου και πως μπορούσες να με κάνεις να χαμογελάσω, να μη φοβάμαι τίποτα. Είσαι ακόμα πιο αμήχανος.
«Πες το, βρε διάολε, πες το. Πες πως
Πες το.» σκέφτομαι.
Με κοιτάς στα μάτια όπως τότε, σφίγγεις το χέρι μου και τα χείλι σου.
Στην Ελλάδα απλά δουλεύουμε για να δουλεύουμε, όχι για να παράγουμε κάτι.
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα. Δεν έχει σημασία το που, πως και πότε αλλά το τι.
Ώρα να τραβήξουμε χειρόφρενο στην μαλακία γιατί όποτε ήρθαν άνθρωποι να παράγουν κάτι τους κυνηγήσαμε και τους είπαμε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα και μας χαλάνε την πιάτσα αυτοί εργάζονται σε χώρες που ξέρουν να παράγουν για ανθρώπους που έχουν ανοικτό μυαλό και φαντασία και εμείς τώρα βουλιάζουμε.
Κάπου εδώ δεν το Τρίτο Μάτι λέει να τοποθετηθεί ον λίγον:
…Συνεχίζουν να δημιουργούν και να παράγουν ανεξαρτήτως το που βρίσκονται, ακόμα και για την Ελλάδα. Μόνο αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί που κάποιοι έχουν όραμα, όνειρα, ιδέες και πραγματοποιούν. Κάποιους δεν τους ενοχλεί…Και που τα λέω, φαίνομαι γραφική, με υφάκι και άκρως παρεξηγήσιμη…Ξέρεις, αν ακόμα κάποιοι δεν καταλαβαίνουν πως κίνητρο δημιουργίας δεν είναι συνήθως τα χρήματα αλλά κάτι που ονομάζεται πάθος, μεράκι, διάθεση…τότε ότι και να πω είναι ένα αναμμένο σπίρτο στον αέρα…Το καλό είναι πως το δικό μου σπίρτο βρήκε κεράκι για να ακουμπήσει και να δώσει φως και ας στεναχωριέμαι κάποιες φορές. Δεν βαριέσαι. Άνθρωποι είναι, θέλουν το χρόνο τους.
Γραφική και άκρως ρομαντική η διατύπωση μου με το κερί.
Να θυμήθουμε όπως άλλα άκρως καινοτόμα ανθρώπινα δικαιώματα και αξίες που τόσο υπερασπιζόμαστε στην θεωρία αλλά τα κάνουμε στην άκρη πρακτικά για να μην ασχοληθούμε με τις βάσεις της κοινωνικής ανάπτυξης.
– Δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης
Η ανάπτυξη λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ζήτημα οικονομίας αλλά κυρίως κοινωνίας. Ο βασικός πυλώνας παραμένει η παιδειά, κοινωνική και «σχολική», η ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων. Δεν εννοώ όλους εμάς τους προνομιούχους με πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό είτε στα άλλα καινοτόμα δικαιώματα στο τέλος του 2010.
Δεδομένα πάντα κυκλοφορούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως όχι πάντα στην πιο απτή μορφή, προφορικά σαν άνεμος. Η αλλαγή που έφερε το διαδίκτυο ως μέσο δεν είναι μόνο η εύκολη πρόσβαση σε γνώση αλλά κυρίως η εξάπλωση της. Σημειώνω, ίσως και πληροφορίας που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν κυκλοφορεί σε διαφορετικό μέσο μετάδοσης, διάδοσης.
Υπόθεση Wikileaks: Αν δεν θα ήταν αυτό, θα ήταν άλλος διαδικτυακός τόπος.
Tι μας σοκάρει; Tο γεγονός πως κυκλοφόρησαν μεταξύ άλλων μυστικές πληροφορίες κυβερνήσεων ή ότι κάπως έτσι κυκλοφορούν και οι δικές μας προσωπικές πληροφορίες; Αυτές τις έχουμε δώσει πριν το αντιληφθούμε καλά καλά, μέσα από ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης στο όποιο οι κανόνες δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο όπως η πληροφορία εξαπλώνεται- Από εμάς τους ίδιους.
Τίθεται το ερώτημα πόση πληροφορία είμαστε σε θέση να αντέξουμε, πόση αλήθεια, πόση αλλαγή; Λίγο τρομακτική τοποθέτηση. Από πότε η αλλαγή δεν ήθελα τόλμη, δεν μας φόβιζε το καινούργιο πριν μας ανακουφίσει;
To some this marks a crisis, to others an opportunity. Technology is breaking down traditional social barriers of status, class, power, wealth and geography – replacing them with an ethos of collaboration and transparency…
Leaks are not the problem; they are the symptom. They reveal a disconnect between what people want and need to know and what they actually do know. The greater the secrecy, the more likely a leak. The way to move beyond leaks is to ensure a robust regime for the public to access important information…
This is a revolution, and all revolutions create fear and uncertainty. Will we move to a New Information Enlightenment or will the backlash from those who seek to maintain control no matter the cost lead us to a new totalitarianism? What happens in the next five years will define the future of democracy for the next century, so it would be well if our leaders responded to the current challenge with an eye on the future.
Λίγες σκέψεις μου για το θέμα Wikileaks και την λεγόμενη επανάσταση της πληροφορίας, μια υπενθύμιση για την αφήγηση της από το ντοκιμαντέρ Us Now.
Ένα mail, δυο τρία τηλέφωνα (συνεργάτης με χαμόγελο λέει κάτι του τύπου «Τι ετοιμάζεις πάλι») και ένα μεσημέρι για φωτογράφιση κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Δυο κοπέλες. Η Ελίζα και η Κωνσταντίνα. Η δημοσιογράφος της Real News με βρήκε διαδικτυακά, πως αλλιώς; Αφορμή ήταν «παρέμβασεις-ερωτήσεις» μας στην πρόσφατη συνάντηση νέων με τον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Μου ζητάει το μάξιμουμ σε κόπο, αλλά δεν με αφήνει να φτιάξω το μάξιμουμ σε αποτέλεσμα.
Εννοούσα πως αυτή την στιγμή, είμαι με το «ένα πόδι
έξω» είτε αυτό αφορά την επαγγελματική μου δραστηριότητα είτε αυτό αφορά την εσωτερική ανάγκη μου για νέα ερεθίσματα.
Εμείς να την φτιάχνουμε την Ελλάδα, εσείς όμως γιατί την καταστρέφετε μετά;
Το άρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα, Κυριακή 14/11/2010.
Έχοντας περάσει επαγγελματικά, ως εξωτερικός συνεργάτης για θέματα επικοινωνίας και τεχνολογίας και πολιτική αναλύτρια, από αρκετά πολιτικά γραφεία, παρατήρησα πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα όπως π.χ.το πολιτικό βόλεμα με την κακή έννοια του. Δεν εννοώ ανρθώπους που παράγουν έργο. Ευτυχώς, υπάρχουν.
Κάτι που θα έλεγα στον Πρωθυπουργό της χώρας είναι να «μαζέψει τους δικούς του» για παράδειγμα προς μίμηση. Ας ξεκινήσει με τους παρατρεχάμενους κάθε είδους. Η κοινωνία των πολιτών έδειξε πως μπορεί να οργανωθεί και να παράξει έργο για ένα καλύτερο παρόν π.χ. Atenistas. Η πολιτική εξουσία θέλει;
Ένα σύντομο τηλεφώνημα ένα βράδυ. «Έχετε εκφράσει διαδικτυακά την ερώτηση γιατί να μείνετε Ελλάδα. Θα θέλατε να ρωτήσετε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό;»
Στο μυαλό μου εικόνες, ήχοι από συζητήσεις με φίλους που αποχώρησαν τις τελευταίες εβδομάδες αλλά και άλλους που βρίσκονται χρόνια έξω και δεν επιστρέφουν. Δίπλα μου φίλη, που με σιγανή φωνή μου λέει να πάω και πήγα.
Να ακούσω.
Τα δεδομένα:
Η ανάγκη των καιρών συγκεκριμένη: Να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Η λύση αυτονόητη: Να αλλάξουμε νοοτροπία.
To τελικό ερώτημα: Γιατί να γυρίσει κάποιος στην Ελλάδα όταν ήδη έχει φύγει;
Το «Να αλλάξουμε την Ελλάδα» είναι διαδικασία δύσκολη και μακροχρόνια. Αυτονόητα, δεν χρειάζεται να μου το πει αυτό ένας Πρωθυπουργός. H απάντηση ήταν όμως επικοινωνιακά και πολιτικά αυτή που άρμοζε: Η αφήγηση της προσωπικής ιστορίας του ίδιου του Γ.Παπανδρέου. Άσχετα αν δεν μου γέμισε το “φιλοσοφικό κενό”, ο επικοινωνιακός χειρισμός ήταν σωστός. H απάντηση περί επιλογών ήταν, θέλω να πιστεύω, όσο ειληκρινής μπορεί να είναι από έναν πολιτικό.
Όσο μιλούσε στο μυαλό μου εικόνες από την δουλειά μου σε ιστορικό αρχείο, όταν έβρισκα κομμάτια του puzzle της ιστορίας του, αλλά και εικόνες και φωνές φίλων που ήδη έχουν φύγει, ο καημός τους και ο πόνος που κάτι τους λείπει.
Δεν με καλύπτουν οι γενικές απαντήσεις, άλλα αναγνωρίζω την προσπάθεια, αν όχι την πολιτική, έστω την επικοινωνιακή. Δεν περιμένω από τον Πρωθυπουργό της χώρας να μου απαντήσει σε ερωτήματα φιλοσοφικής υφής.
Να φτιάξω ένα πλαίσιο, να φτιάξουμε μαζί ένα πλαίσιο, ώστε να αισθανθείτε εσείς σιγουριά και ότι έχετε το περιθώριο, την ελευθερία, ώστε να αξιοποιήσετε τις δυνάμεις σας με ένα δημιουργικό τρόπο. Αυτή είναι η απάντησή μου.
Ένα πλαίσιο που προσπαθούμε και μέσα από το Jelly να δημιουργήσουμε. Με μένα να νιώθω συχνά πως δεν φτάνουν οι δυνάμεις μου να χτίσω μια γέφυρα μεταξύ της ομάδας του Jelly και των ανθρώπων που το παρατηρούν ή δεν το γνωρίζουν ακόμα. Ένα πλαίσιο που στην δουλειά μου είναι ο απαραίτητος αέρας.
Το πως αυτό γίνεται σε επίπεδο κρατικής οργάνωσης και κοινωνίας συγκεκριμένα, δεν χωρά σε πέντε λεπτά, χωρά μια σύντομη περιγραφή.
Πήρα ένα κομμάτι της απάντησης του, που δεν είχε την λέξη «θα». Για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα δείτε τα πρακτικά εδώ ή το βίντεο (κάπου μεταξύ 40′-48′ θα δείτε και το δικό μου σκεπτικό ύφος).
Ο Θέμης το διατύπωσε την ουσία του βασικού προβλήματος περιγραφικά και σύντομα:
Το πρόβλημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι δομικό. Δηλαδή. Γίνονται στην Ελλάδα το x, το y και το z, ο καθένας στον τομέα του (εστίαση), για να τα “δούμε” καλύτερα ας τα οπτικοποιήσουμε κάθετα. Αλλά για να πετύχεις αποτέλεσμα, χρειάζεται κ η απόδοση, η οριζόντια σύνδεσή, η επικοινωνία μεταξύ τους.
Οι ερωτήσεις δε παντρεύονται πάντα με τις απαντήσεις. αρκετά συχνά μένουν μόνες και μόνες όπως είναι παίρνουν τις αποφάσεις τους.
Σπάνια κάνουμε focus σε συγκεκριμένα σημεία ενός προβλήματος, στα βήματα για την επίλυση του. Θα μιλήσω με το παράδειγμα της επικοινωνιακής αγοράς, που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της ανόδου της χρήσης του διαδικτύου π.χ. εκμάθησης, κοστολόγησης, διαχείρισης ακόμα εξειδίκευσης. Δομικά προβλήματα, που απαιτούν μια επαναδιοργάνωση και επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό τεχνογνωσίας. Μια δύσκολη αλλαγή που ο συγκεκριμένος τομέας φοβάται ίσως να την κάνει εξού και οι υποψήφιο πελάτες του δεν τον εμπιστεύονται. Κάπως έτσι είναι και σε επίπεδο κράτος και κοινωνίας.
Tις προάλλες είπα το εξής και το έγραψα σε διαφορετική εκδοχή.
Ένα κομμάτη ντροπής και ευθύνης στους πολιτικούς, τα κόμματα, εταιρίες κτλ. και ένα μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης σε όσους τους χαρίζονται ή αυτών που δεν ήθελαν να ακούσουν.
Παρεξηγήθηκε εντόνως, όπως και παρεξηγούνται και αρκετές προσπάθειες διαδικτυακές και μη, όπως και παρεξηγούνται τα νέα πλαίσια ή οι αλλαγές γενικά. Θα μπορούσα να φέρω σαν παράδειγμα τους ανθρώπους βολεύονται με το υπάρχον «σύστημα» και εκμεταλλεύονται επικοινωνιακά τις αλλάγες όχι για να τις υποστηρίξουν σε επίπεδο αξίας και ουσίας αλλά στα λόγια και προσωπικό κίνητρο (όχι κοινωνικό).
Ο λόγος γιατί θέλω να φύγω από Ελλάδα, δεν είναι οικονομικός, αλλά ρομαντικοιδεολογικός. Πρέπει επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου με διαφορετικές νοοτροπίες, με εμπειρίες. Θέλω να δημιουργήσω έναν μηχανισμό για να μην εγκαταλείψω τον ιδεαλισμό μου, αλλά και να μετριάσω τον τρόπο έκφρασης του (όχι το πάθος του), να πάρει το «Starting from scratch» που υποστηρίζω πιο ώριμη και απτή μορφή. Τις σκέψεις μου είναι διατυπωμένες χωρίς την συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα την ώρα που έθεσα την ερώτηση μου στον Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.
Disclaimer: Δεν συνδέομαι με κανέναν τρόπο με κρατικό, κυβερνητικό ή κομματικό φορέα. Οι απόψεις και σκέψεις που διατυπώνω είναι προσωπικές. Συμμετέχω στην οργάνωση του Jelly και του TEDxAthens.
Διάβασα τις προάλλες στο Signal vs. Noise μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση περί ιδεών και ταλέντου.
Για να σας πω, παίδες, μια πικρή αλήθεια για τις εταιρίες και την εκτέλεση ιδεών: Όσο πιο μεγάλη η ελληνική εταιρία τόσο πιο δυσκίνητη είναι, τόσο πιο φοβισμένη και τόσο πιο αναποφάσιστη είναι. Επιμένουμε στον παλιό δρόμο, γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος σας λέει φίλτατοι κύριοι, πως αυτό που μάθατε είναι πάντως καιρού; δεν εμπλουτίζεται με γνώση, δεν εξελίσσεται, δεν προσαρμόζεται;
Στεναχωριέμαι κάθε φορά που βλέπω μια καλή ιδέα να θάβεται-είναι κάτι που δε το συνηθίζεις ποτέ.
Γιατί να το συνηθίσεις άλλωστε; Η στασιμότητα σημαίνει και ακαμψία. Γιατί να θυσιάσεις μια καλή ιδέα που είναι out of the box για μια μέτρια που είναι “μια από τα συνηθισμένα”; Επειδή δεν την καταλαβαίνεις, επειδή είναι διαφορετική απ’ όσα ξέρεις ή επειδή απλά δεν την σκέφτηκες εσύ;
Οι καλές ιδέες είναι σαν οι ιδέες του Πλάτωνα- το δέον είναι.
Συν ότι είναι συνήθως πολύ πιο απλές απ’ ότι φαντάζεται το περίπλοκο μυαλό σου. Η καλή ιδέα είναι μια προστιθέμενη αξία, αυτή ωθεί σε ανάπτυξη. Ξέρετε γιατί; Επειδή πριν από μία καλή ιδέα έχουν προηγηθεί δεκάδες κακές» και έχει γίνει μια μελέτη.
Η ιδέα είναι σήμα για δημιουργικότητα, «η οποία στην πιο αγνή μορφή της μοιράζεται», όπως λέει και ο Paul Bennett.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι από την άλλη, ίσως και στην πιο αληθινή μορφή τους, δεν ηρεμούν αν δεν βρουν μια απτή λύση τουλάχιστον για ένα πρόβλημα. Εάν, εφόσον, και όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.
Συνεχίζει ο Bennett στο ίδιο άρθρο να μιλά για τις εταιρίες και πως εκμεταλλεύονται την δημιουργικότητα, τις ιδέες σήμερα.
Η ερώτηση δεν είναι το «πως να μεγαλώσεις την πίτα του κέρδους αλλά το πως να δημουργήσεις τις συνθήκες ώστε να συμβάλλουν οι άνθρωποι (δημιουργικοί) στην λύση ενός προβλήματος, αλλά και πως μεγαλώνει η πίτα για την κοινωνία. Αυτό είναι η προστιθέμενη αξία που δεν την μετράς σε χρήμα αλλά με κοινωνικό αντίκτυπο.»
Look to collaborate with people who can do what you can’t (or who can do it better), share openly wherever possible, and see what happens.
Αρκετές εταιρίες στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο, ακόμα και στην περίοδο κρίσης που απαιτεί νέες ιδέες, πιο αποτελεσματικές λύσεις επιμένουν να παραμείνουν κλεισμένες στον μικρόκοσμο τους και στην δυσκινησία τους στον βωμό του κέρδους, θυσιάζοντας την ανάπτυξη.
Guys, it is not about the next big thing. It is about the next thing that brings value to society.
Οπότε μην αναρωτίεστε γιατί τα νέα ταλέντα ψάχνουν έξοδο κινδύνου από την χώρα, αλλά δώστε τους έναν σοβαρό λόγο για να μην αναζητήσουν την βέλτιστες συνθήκες για να προσφέρουν στην αγορά που εσείς δεν τολμάτε να διαμορφώσετε.
Είναι Δεκέμβρης. Στο δρόμο προς Κηφισιά. Ένας χρόνος πριν, Σάββατο βράδυ. Ακούγεται από το ράδιο ότι στο κέντρο της Αθήνας κάτι έγινε. Ο φίλος, οδηγός, παει να αλλάξει τον σταθμό και του λέω: “Αστό”.
Την Κυριακή το βραδύ στο ίδιο αμάξι:
* Θα με πας κάτω ρε;
– Σιγά, μη σε παω. Είναι επικίνδυνα κάτω. Πας καλά;
* Θα με πας ή θα πάω μόνη μου;
Ο φίλος με κοιτάει στα μάτια, μουρμουρίζει “Αγύριστο κεφάλι”, και ξεκινάει προς κέντρο
Είμαστε κάτω και βγάζω από το τζάμι του αυτοκίνητου φωτογραφίες. Του είχα υποσχεθεί να μην κατέβω από το αμάξι. Αστυνομία παντού. Την άλλη μέρα ήμουν κάτω, μαζί με τα παιδιά. Έβλεπα πως τα πιτσιρίκια έριχναν νεράντζια στα ΜΑΤ. Ντου τα ΜΑΤ, και εμείς τρέχαμε. Πλιάτσικο, καπνοί, φωτιά, χαμός. Κάποια στιγμή έπεσαν και τα πρώτα δακρυγόνα.
Picture by ThirdEye
Θυμάμαι ποσό φοβόμουν για τους φίλους μου που ήταν εκεί. Για τους τότε μαθητές μου που δεν ήξερα αν ήταν εκεί αλλά το υποψιαζόμουν. Ο Αστέρης από Σαλονίκη ανησυχούσε για εμένα. Θυμάμαι ότι μέσα στον χαμό,ένα βράδυ όταν η Αθήνα έγινε ένα γκρίζο σύννεφο από τους καπνούς, έπιασα το χέρι κάποιου, μην πάθει τίποτα. Πόσο φοβόμουν μην πάθει κανείς τους κάτι. Θυμάμαι ότι έτρεχα μαζί με τον Ματθαίο και τον Νικόλα. Θυμάμαι ότι ζητούσαμε Μαλόξ για να απαλύνουμε την επίδραση των χημικών. Ένα βράδυ περπάτησα στη Βασίλισσης Σοφίας και είχα δολοφονική σιωπή. Αστυνομία παντού, σε κλούβες, χωρίς κλούβες σε όλες τις παραλλαγές της. Για μια ανάσα σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι για ζεστό ρόφημα και ξανά στους δρόμους. Για καιρόκυκλοφορούσα με μια μάσκα και ένα μπουκαλάκι Μαλόξ στην τσέπη του μπουφάν
Ήμασταν εκεί. Ήμασταν εκεί όταν ματατζίδες άρπαξαν και έσερναν στο τσιμέντο παιδιά. Ήμασταν εκεί όταν έπεφταν τα δακρυγόνα χωρίς λόγο και αιτία. Σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Ήταν βράδυ. Καθίσαμε μπροστά στη Βουλή. Ο καθένας και από ένα κερί μπροστά του. Κόκκινες άφησες. Έχω ακόμα μια, την πέτυχα τις προάλλες όταν μάζευε το δωμάτιο μου. Ένα, δυο, τρία, μπαμ. Με ένα μπαμ χάθηκε άδικα η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονο αγοριού με όνειρα για το μέλλον, ο Αλέξης. Με ένα μπαμ όμως, δεν θα ξεχαστεί ο Δεκέμβρης του 2008, ή αλλιώς, τα Δεκεμβριανά 2008.
Picture by ThirdEye
Είναι Δεκέμβρης και πάλι. Πέρασε ένας χρόνος. Το κέντρο της Αθήνας από αστυνομία παει καλά, από ασφάλεια δεν παει καλά. Μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση της χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξαν δια μαγεία παλιές κακίες συμπεριφορές το οποίου κρατικού μηχανισμού. Θα προτιμούσα να ήταν πιο διακριτική η παρουσία της αστυνομίας, όχι τίποτα άλλο αλλά για να νιώσουμε και λίγο ασφαλής στην πόλη. Μη φοβόμαστε που πάμε για έναν αθώο περίπατο στο κέντρο μετα την δουλειά. Να δούμε λίγο τα φώτα της πόλης και δεν εννοώ να βλέπω να καίγεται το τοπίο. Η βία δεν είναι λύση. Τα σέβη μου.
Ένας χρόνος, 365 μέρες, 365 επί 24 ώρες και αυτές επί 60 λεπτά και έπειτα 60 δευτερόλεπτα. Αμέτρητα δάκρυα, αμέτρητες νύχτες για το γαμώτο. Μια ελπίδα και μια ακόμα μεγαλύτερη ευχή για να μη πούμε όνειρο. Μια περηφάνια που ποτέ δεν ξεσπά από πόνο και οργή άλλα επιλέγει την επικίνδυνη σιωπή. Ένας χτύπος καρδίας που ακούγεται ακόμα και στην βοή του δρόμου.
Picture by onkel_wart
Ένα χαρέμι τύπων που θέλουν να δαμάσουν ένα ανήσυχο πνεύμα και αγύριστο κεφάλι, να το φέρουν στα μέτρα τους. Ένας απατεώνας που σχεδόν αγάπησε αυτό το αγύριστο κεφάλι άλλα αδύναμος να μην κάνει αυτό που ξέρει καλά, να είναι απατεώνας.
Ένας πρίγκιπας που δεν κατεβαίνει ποτέ από το ψηλό του άλογο για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει, να το προστατέψει αδύναμα πλάσματα.
Ένας νεραϊδοπατέρας που ήθελε να προστατέψει μια μικρή νεράιδα από τον πόνο αλλά έρως ανίκητε μάχαν και η νεράιδα άνοιξε φτερά.
Ένας διανοούμενος που μαγεύτηκε από τα μαγικά φτερά που διαλύθηκαν μόλις πήγε να τα αγγίξει. Ένα ξωτικό που γιατρέψε τα πληγωμένα φτερά της νεράιδας.
Ένας απλός θνητός που φοβήθηκε την αστερόσκονη και ένα παιδί που την άγγιξε. Ενώ το ερώτημα είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα.
Παραμύθια που γράφονται για μεγάλα παιδιά, αλλά τα καταλαβαίνουν τα μικρά. Στιγμές με χορούς slow σε χριστουγεννιάτικα γειτονικά παγκάκια με μαέστρο τον παγωμένο αέρα στα δέντρα. Βόλτες στην παραλία με μουσικό χαλί τα κύματα. Κόκκινα τριαντάφυλλα του Αγίου Βαλεντίνου και λευκά της Παναγιάς, παρέα με τα πιο γλυκά ραβασάκια. Στιγμές που ενήλικες γίνονται για λίγο παιδιά και παίζουν με το νάζι όπως θα παίζανε μπουγέλα την τελευταία μέρα του σχολείου.
Τα πιο θλιμμένα πρασινογαλάζια μάτια να χαζεύουν τον ουρανό με τ΄άστρα, τα ηλιοβασιλέματα και εκεί που δακρύζουν να βλέπεις μια σπίθα πάθους για ζωή μέσα τους. Φωτιά που καίει με την δύναμη της καρδίας.
Νοέμβρης παρά. Άλλη μια νέα αρχή. Φλερτάρω με τη νύχτα κάτω από τον αττικό ουρανό. Μαγικά πλάσματα για παρέα και τα άστρα.
Picture by gilderic
Μια μέρα πριν τον είδα. Είχαμε να τα πούμε καιρό. Μήνες. Ήμουν τυχαία στην περιοχή του και το το είπα. Στο γνωστό μέρος σε πέντε λεπτά. Αμηχανία. Τον κοιτάω στα μάτια. Είναι καλά. Μου έλειψε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Λέμε για δουλειά και σχέδια. Όπως πάντα λέει λίγα και μετρημένα για τον εαυτό του. Κάποτε έλεγα ότι μοιραζόμαστε μια ενδοφλεβική επικοινωνία. Τόσο κοντά ήταν και είναι. Δώσαμε ο ένας στον άλλον, άλλη μια ευκαιρία. Σαν φίλοι που είμαστε.
Του λέω: ” Πότε θα πάμε wagamama;” Αν σταθεροποιηθώ θα κερνούσα. Φαίνεται πως αυτό έγινε. Μας πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Κομμάτια να γίνει. Είναι καλά. Ακόμα αμήχανη. Περίμενα καιρό να τον δω. Επιστρέφω σπίτι και δάκρυα τρέχουν. Δεν χρειάζεται να τα δει ούτε να του το πω. Ξέρει.
Ξύπνησα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Οπότε σκέφτηκα να δω τι πιστεύεις εσύ λατρευτέ αναγνώστα μου. Για να σε δω βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι όταν μπαίνεις -βγαίνεις εδώ μέσα εις το μπλόγκιον που μου πέφτει…το μπλόγκιον από την κίνηση (όχι αυτό που σκέφτηκε το πονηρό μυαλό σου) …λέμε τώρα ότι γίνεται χαμός εδώ μέσα. Εδώ την πλάκα μας κάνουμε, άσχετα αν γράφουμε και σοβαρά πράγματα όταν μας πιάνει το πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικό μας.
Όπως είπα, ξύπνησα με τρελά κέφια σήμερα και μη με παρεξηγάτε. Πάρτε και μια δημοσκόπηση για να περάσει η ώρα, τόσες χαζεύετε σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες. Αν δεν έχετε διαβάσει καμία ιστορία πηγαίνεται στο Σοκολατένιο kismet για να τις βρείτε όλες με λινκάκι. 🙂