Summer – Page 2 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

10 χρόνια σε 6 ώρες

Η ζωή δεν είναι σενάριο ταινίας, όσο και να μοιάζει κάποιες φορές και ότι κάνεις ακόμα και για το φαίνεσθαι είναι on camera και δεν μπορείς να κάνεις cut. Σεβαστή η σιωπή αλλά όταν συνοδεύεται από κραυγές επίδειξης, κάτι άλλο θέλει να πει ο ποιητής.

Χρωστάμε πρώτα στον εαυτό μας τον ίδιο να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, μετά στους άλλους. Το πρώτο είναι προϋπόθεση για το δεύτερο. Ανάποδα δεν γίνεται, όσο μου λέει η ταπεινή εμπειρία μου. Λεπτομέρεια.

Καλοκαιρινή ραστώνη ηρεμίας παρέα με βιβλία, σημειωματάρια και φίλους. Με βρήκε το ξημέρωμα με την σκέψη πως όλα είναι μια ιδέα τελικά.

Ήθελα φέτος να μετακομίσω. Τελικά η μετακόμιση πήρε μια ενδιαφέρουσα τροπή και έγινε ταξιδάκι ψυχής. Ένα ταξίδι στο παρελθόν για να διαλέξεις τι θες να έχεις μαζί σου στο παρόν σου και το μέλλον σου.

Μεγάλωσα απότομα ξαφνικά. Κατάλαβα το τι έζησα στα σχεδόν δέκα χρόνια νεαρής ενήλικης ζωής.

Μαλάκα, έχεις ζήσει, όχι αστεία. Έχεις κουραστεί και έχεις βρει δυνάμεις για να συνεχίσεις. Έχεις στενοχωρηθεί και έχεις χαμογελάσει. Έχεις ερωτευτεί, έχεις αγαπήσει.

Κλείνω την ντουλάπα. Πέρασαν έξι ώρες. Βλέπω τις εφτά σακκούλες γεμάτες αναμνήσεις, τις πάω στο κάδο. Ανεβαίνω την σκάλα τους σπιτιού. Κλείνω την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Χαμογελάω.

Κοπελιά, πάμε! 🙂

Cool φιλο-γκομενάκι

Την βλέπεις δυο φορές τυχαία. Μετά από καιρό κονέ εις τα facebookία. Σου αρέσει ο τρόπος της. Μιλάτε. Αρχικά φιλικά. Την φλερτάρεις διακριτικά. Ανταποκρίνεται. Γίνεται πιο ερωτική η κουβέντα σας. Σου αρέσει. Αλλά διστάζεις να την συναντήσεις. Εκείνη γίνεται πιο χαλαρή. Ασυνήθιστα χαλαρή, αν σκεφτείς ότι δεν την ξέρεις καν. Σε προκαλεί και κάνεις πίσω. Το πας στο φιλικό και δεν σου βγαίνει. Εκείνη αντιδρά πολύ cool.

Γιατί; Eμ, γιατί η τύπισσα έχει απομακρύνει τα ηλίθια στερεότυπα που έχεις στο κεφάλι σου. Ζει κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία. Μπορεί να μιλήσει μαζί σου για το πόσο σε γουστάρει αλλά και να μάθει περισσότερα για σένα λες και είναι φιλαράκι που πίνετε μπίρες ένα βράδυ καλοκαιριού.

Ενώ την γειώνεις για πολλοστή φορά. Εκείνη απλά χαμογελά με σιγουριά και σκέφτεται πόσο φοβάσαι τον εαυτό σου. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος.

Ακόμα να την πάρεις τηλέφωνο να της πεις να βρεθείτε για καφέ ρε; Ξεκόλλα! 🙂

Σαν υποβρύχιο βανίλιας

Είναι Αύγουστος, σαν σήμερα καλή ώρα. Έτρεχα γρήγορα από την δουλειά σπίτι. Τι έτρεχα δηλαδή, άρπαξα άρον άρον ένα ταξί από την Εθνική Άμυνα. Γρήγορο ντουζάκι για φρεσκάρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο Προορισμός: Λονδίνο. Λίγες μέρες να ξεχάσω τα πάντα, να ξεχάσω την δουλειά που με είχε απορροφήσει, να ξεχαστώ με νέες εικόνες, νέα ερεθίσματα. Θυμάμαι πως μόλις τακτοποίησα την κούτα Virginia στην τσάντα μου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Εσύ στην γραμμή για να μου πεις πόσο όμορφα πέρασες και να μου ευχηθείς καλό ταξίδι. Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να κάνεις τα μικρά μεγάλα, τα ασήμαντα σημαντικά και τις λεπτομέρειες ουσία. Δεν ξέρω πως το κάνεις, αλλά το κάνεις. Να΄ ξέρες μονάχα πόσο χαρούμενη ήμουν για εκείνο το απλό τηλεφώνημα. Σου έστειλα μετά μια φωτογραφία που έδειχνε την αναμονή μου στο check-in.

Χαρακτηριστικά σου λέω «Έλα μου» ή «Πες μου» όταν καλείς, λες και μοιράζουμε την καθημερινότητα μας, αν και δεν την μοιραστήκαμε ποτέ παρά μόνο στην σκέψη.

Χαμογελάω όταν το σκέφτομαι.

Σαν υποβρύχιο βανίλιας με δροσερό νεράκι η ανάμνηση, όπως με καλοσώριζε το καλοκαίρι μικρή.

Time to say «Good Bye»

Καιρός να σε αποχαιρετίσω λοιπόν. Αρνήθηκα να το πιστέψω και ας το ήξερα ότι θα πρέπει να το αφήσω να συμβεί. Ένας κύκλος κλείνει, ένας νέος αρχίζει. το ήξερα πως θα έρθει η μέρα που θα είσαι μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Ακόμα πιο θολές οι αναμνήσεις μας.

Πόσο διαφορετικά ίδιοι είμαστε εν τέλει. Δυο καθρέπτες αντανάκλασης. Πόσο λυπάμαι και πόσο θυμώνω για το πως γκρεμίσαμε όσα χτίζαμε μεταξύ μας. Σαν παλάτια στην άμμο που τα σιγό-αγκαλιάζουν τα κύματα. Ενώ η αγάπη που ένιωθα και νιώθω για σένα δυνατή σαν βράχος. Θα μείνει όμως μακριά. Διαφορετικά θα έσβηνε σαν σπίρτο με δυο τρεις γρήγορες κινήσεις.

Δεν πονάω πλέον. Σαν να πάγωσε κάτι μέσα μου. Σαν να λυτρώθηκε η ψυχή μου. Τέλος οι ατέλειωτοι τσακωμοί, οι φωνές, τα αμέτρητα Όχι και δύσκολα Ναι μας. Σωπαίνω.

Πλησιάζουν μέρες χαράς για σένα. Δεν θα σου ευχηθώ ούτε με μηνύματα ούτε τηλεφωνικά. Άλλωστε τους ανθρώπους που αγαπάς δεν τους θυμάσαι μόνο εκείνες τις μέρες αλλά πάντως καιρού. Θα σου ευχηθώ όμως με την σκέψη μου από καρδιάς.
Κράτα τον εαυτό σου αισιόδοξο και με αυτή την καλοσύνη και ζεστασιά που τόσο λάτρεψα.

Από καρδιάς: Να΄ σαι καλά και θα είσαι καλά! Καλό ταξίδι ζωής να΄χείς με καλούς ανέμους στα πανιά σου και οι ηλιαχτίδες του ήλιου να σου χαϊδεύουν το πρόσωπο με την ίδια καλοσύνη που έβλεπα στα μάτια σου όταν χανόμουν σε αυτά.

Thoughts actually

Johnny 99
Originally uploaded by ro_buk [I’m not there]

Μήπως να αναθεωρήσεις λίγο για το τι ψάχνεις αυτή την εποχή. Και μη μου λες κάποια να σε καταλαβαίνει και να μοιράζεσαι, ούτε εσύ δεν το πιστεύεις αυτό. Γιατί με τις κοπελιές που βγαίνεις κατά καιρούς και συνάπτεις φλερτάκια και σχέσεις, αυτό δεν το κάνεις. Περνάς καλά μαζί τους και καλά κάνεις.

Μπρος το iphone, blackberry συντονιζόσουνα και κουραζόσουνα. Και εκεί mailάκια σου ερχότανε και δυσκολευόσουνα. Μήπως να το σκεφτόσουνα και να το ξανασκεφτόσουνα. Μπαμ και κάτω!

Το κορίτσι, σου φέρνει τα πάνω κάτω και τα κάνει άνω κάτω. (που λέει και ένα άσμα).

Κάποιες φορές αυτό που θέλουμε βρίσκεται μπροστά μας αλλά ακριβώς γι αυτό δεν το βλέπουμε επειδή είναι εκεί. Τώρα μη μου λες ότι την βλέπεις φιλικά και είναι καλό παιδί. Χέσε με, αφού σε έχει καταφέρει κατά βάθος απλά δεν το παραδέχεσαι. Σε έχει καταφέρει επικίνδυνα επειδή την νοιάζεσαι. Θα βρεις χρόνο για εκείνη. Ξεκόλλα! Άντε πάρε αμάξι, μηχανή ή όποιο μεταφορικό σου βρίσκεται και πάνε βρες την. Αφού θα το κάνεις στο τέλος, κάν’ το μια ώρα νωρίτερα. Όπως, είπαμε, καλοκαίρι είναι, μπες στο mood.

Αχού, κουράστηκα, μαζί σου!

Αυτή δεν κουράζεται, είναι μακράς διάρκειας. Από παίρνει αυτή την ενέργεια θα ήθελα να ξέρω;

Μάστορα παρ’ το αλλιώς.

ΖΩ [I live]

Originally uploaded by Leonidas Tsementzis

Τελευταία γράφω. Γράφω δηλαδή περισσότερο απ΄ότι πριν. Η ανάγκη να δώσω στις σκόρπιες και μαζεμένες μου σκέψεις μια μορφή με χαρτί και μολύβι, ενίοτε και το πληκτρολόγιο. Ξυπνάω μέσα στην νύχτα και γράφω. Όταν δεν μπορώ να σημειώσω σε σημειωματάριο παραδοσιακό ή ψηφιακό, πιάνω χαρτάκια και χαρτουλάκια. ακόμα και αποθηκεύω περίεργα μηνύματα άνευ τίτλου στο κινητό για να μην ξαναθυμηθώ την σκέψη μου, να την πιάσω, να την δουλέψω.

Γράφω για τους ανθρώπους και τι παρατηρώ όπου βρίσκομαι. Στα γραφεία, στους δρόμους, σε λεωφορεία, μετρό και στέκια της πόλης. Ακόμα και το άκουσμα τζιτζικιών μέσα στο κέντρο της πόλης αξίζει ένα λεπτό να σταθείς ή ο αέρας που σήμερα κάνει την ζέστη πιο απαλή. Μικρές λεπτομερείς. Αξίζει όμως να σταθείς μια στιγμή και να τις ζεις, να τις σημειώσεις στην ζωή σου, όχι με χαρτί και μολύβι, ούτε πληκτρολόγιο.

Έμαθα και μαθαίνω από τις σημειώσεις, πως οι μικρές λεπτομέρειες σου υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους όσο και να τις αγνοιείς.

P.S. Τον τίτλο του post των δανείστηκα από την φωτογραφία του Λεωνίδα aka goldstein.

Θα το ρίξεις το κορίτσι: Ένα wanna-be how-to

No matter it is Valentine or not ! — Picture by Hamed Masoumi

Εμπνεύστηκα σήμερα το πρωί από ένα κείμενο της Σοφίας. Μια που είμαι σίγουρη πως κυκλοφορούν και αντίστοιχα how-to στις ανδροπαρέες, είπα να κάνω μια μικρή έρευνα εις τα ιντερνέτια. Μη φανταστείτε, μπήκα λίγο σε γνωστό ελληνικό ανδροπόρταλ και ψαχούλευα. Από τους φίλους που με έχουν καταντήσει κατά καιρούς love line, κάτι έχω ακούσει
για να δούμε.

Οι εποχές έχουν αλλάξει και ακόμα και σε μια μεσογειακή και λίγο συντηρητική χώρα όπως η Ελλάδα, τα κορίτσια την έχουν δει αλλιώς.

Αγαπητά αγόρια, αν πιστεύετε πως συνέχεια η κοπελιά σας κάνει λάθος, μήπως να το αποδείξετε με πράξεις αντί με λόγια. Ξέρετε, ακόμα και τα πιο παραμυθιασμένα αυτιά κάποια στιγμή ξεβουλώνουν. Το ίδιο ισχύει και για τις κυρίες. Δεν σας αρέσει κάτι και είναι με όλους τους συντρόφους σας
καιρός να το δείτε αλλιώς.

Θα σας πω την δική μου τακτική: Το είδα αλλιώς. Είσαι μπερδεμένος βρε παιδί μου; Δεν ξέρεις τι θέλεις; Σ’ αγαπάω, σε εκτιμάω αλλά δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο και τα όρια μου, θα μου επιτρέψεις να τα ορίσω εγώ για μένα. Να είσαι καλά και εύχομαι να βρεις σύντομα τον εαυτό σου και αυτό που θες.

Αν την φτύσεις, θα κολλήσει. Εμ, δε. Αν την φτύσεις κανονικότατα και ξεκάθαρα, σου έφυγε και μην την είδατε. Το ίδιο ισχύει και αν της κάνεις την ζωή πολύ δύσκολή. Αν την φλερτάρεις έξυπνα αλλάζει το θέμα. Το mind gaming είναι υψηλή τέχνη και δεν είναι για όλους.

Μην την θεωρείς δεδομένη ακόμα και αν είναι γιατί όταν θέλει μια γυναίκα κάνει τους 9 στους 10 και στο υπογράφω.

Ειλικρίνεια δεν είναι κακό πράμα. Αντιθέτως. Αν είναι γκομενάκι φίνο θα το εκτιμήσει, Διαφορετικά δεν είναι για σένα.

Αυτά από την ταπεινή εμπειρία μου. Οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να είναι από το πιο απλό μέχρι το πιο περίπλοκο πράγμα. Πάντως, καλοκαίρι είναι, και είναι κρίμα να κολλάς σε χαζά how-to.

Dreams keep us alive.

Η πραγματικότητα:
Η κοριτσοπαρέα στην παραλία με ρωτάει “Nτίνα, τι να κάνουμε. Εσύ που δουλεύεις τόσα χρόνια πες κάτι;” Δουλεύω κοντά στα πέντε χρόνια, και με όποιο περίεργο εργασιακό καθεστώς μπορείτε να φανταστείτε.
Πες ότι ήδη έχω δοκιμαστεί σε αυτή την αγορά και ότι και να πω, τα ξέρετε. Και δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να είμαστε νέοι άνθρωποι, χωρίς ελπίδα για μέλλον στην τελική. Η μόνη ελπίδα είναι ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσει ο τροχός. Θα μου πεις ότι τι ήθελα και πήρα το ρίσκο να είμαι ελεύθερο πουλί σε μια πολύ δυσκίνητη αγορά σαν την ελληνική; To πήρα γιατί το να θυσιάσω την επαγγελματική και προσωπική μου εξέλιξη ήταν μεγαλύτερο ρίσκο. Μια πολυτέλεια. Μεγάλη ίσως.

To όνειρο:
Πριν δυόμισι χρόνια ξεκίνησα να ξαναπιάσω το όνειρο μου. Να κάνω μια δουλειά που με γεμίζει και να εκμεταλλευτώ τις όποιες ικανότητες μου στο μάξιμουμ. Έμαθα να κινούμαι, να είναι καλά τα πολλά και διαφορετικά meetings και το community.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά πρωί πρωί;
Με το που θα κλείσουν κάποιες δουλείες για καλοκαιρινή ραστώνη, θα πάω διακοπές να ξεκουραστώ και να αφιερώσω χρόνο σε ένα προσωπικό projectάκι. Για την πλάκα μου. Φίλος έθεσε deadline να είμαστε τέλη Σεπτέμβρη στον διαδικτυακό αέρα. Δεν θα πω παραπάνω.

…because dreams keep us alive.

Chilling adventures

To Σάββατο φεύγεις κοριτσάκι.

Μια καλή φίλη αποφάσισε να με στείλει για διακοπές αστραπή για ένα Σαββατοκύριακο να δω το γαλάζιο της θάλασσας. Φτάνοντας το Πρωί του Σαββάτου στο μέρος απόδρασης ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου.

Το κορίτσι, που είναι συμπατριώτισσα μου, θα πάει στο 389 που έχει θέα.

Συμπατριώτισσα εννοώντας την Αυστριακή καταγωγή μου που φανερώθηκε όταν έβγαλά το διαβατήριο. Αυστριακός ξενοδόχος σε ένα παραθαλάσσιο μέρος μια ανάσα από την Αθήνα.

Αφού έλιωσα στο κολύμπι και το χάζεμα της θάλασσας, αντίκρισα από το μπαλκόνι του δωματίου μου την θέα που βλέπετε στην εικόνα. Μου θύμισε έντονα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου στην Σαντορίνη όπου πήγα μόνη μου. Ήταν το καλοκαίρι εκείνο που πήρα εκείνη την μεγάλη απόφαση.

Την Κυριακή το πρωί άργησα να ξυπνήσω και αφού αναζήτησα μόνο ένα καφέ, μου τον έφτιαξε ο ίδιος ο κυρ Ντίνος με τα χεράκια του.

Θέλαμε να πάμε με την κοριτσοπαρέα για μπάνιο στο Αλεποχώρι οπότε είπαμε ραντεβού στα Μέγαρα. Αλλά έλα μου ντε που το λεωφορείο άφηνε σε έναν κόμβο Μεγάρων που για την παρέα έγινε πλέον κόμβος φήμης. Με κατεβάζει λοιπόν το λεωφορείο στην μέση του πουθενά.

Οπότε:
My name is Croft, ThirdEye Croft…“πηδάω” και λαμαρίνες κάπου στην εθνική όταν λάχει…Επίσης το κάνω αυτό σαν σωστή κυράτσα με σαγιονάρα και σακ βογιάζ στον ώμο…Μήπως βρεθώ σε ένα κάπου μέσα στο πουθενά για να με βρουν και τα κορίτσια με το αμάξι. Που να με βρουν στο πουθενά;

Ότι έκατσα να το μοιραστώ αυτό το πράγμα και με την διαδικτυακή κοινότητα μέσω Twitter μου λέει ότι μέσα στην απελπισία μου δεν χάνω το χιούμορ μου και ας έχω δυο ώρες στην μέση του πουθενά με εργοτάξια γύρω μου ντάλα μεσημέρι.

Το έχασα βέβαια στην πορεία γιατί ούτε ταξί δεν μπορούσε να έρθει να με βρει, αφού δεν καταλάβαινε κανείς που βρισκόμουν ( ούτε εγώ ήξερα που ήμουν). Βλέπετε τα δοκίμασα όλα. Μετά από δυο ώρες με βρήκαν η φιλενάδες που με παρέλαβαν καταδιψασμένη και ον λίγον φοβισμένη να το πω.

Σημείωση προς ΚΤΕΛ: Μην αφήνετε τον κόσμο σε τέτοια σημεία που δεν μπορεί να βοηθηθεί. Πρώτον, είναι επικίνδυνο και κατά δεύτερον δεν έχει νόημα.

Ανταμοιβή για την λαχτάρα το απέραντο γαλάζιο και για λίγο ηρεμία μακριά από τις σκέψεις για δουλειά και προβλήματα.

Υπό πίεση

de young gold creepin — Picture by ken mccown via Flickr

Στη Ελλάδα των ταμπού. Μια χώρα μοιρασμένη μεταξύ του καλοπεράσματος και την βαθιά συντηρητική της νοοτροπία. Συχνά η ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και σκέψης παραμένουν συγκρατημένες από στερεότυπα παράδοσης.

Μια χώρα που παρέδωσε την νεολαία της στα χέρια του εξωτερικού, που εν μέρει καλώς έπραξε, αλλά και στην απόγνωση και στην συνεχή πάλη για ένα αβέβαιο αύριο.

Είναι καλοκαίρι 2010 και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά μεγαλύτερη πίεση: Το να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου σαν νέος άνθρωπος ή να μην το ξέρεις;