Υπό πίεση

de young gold creepin
Picture by ken mccown via Flickr

Στη Ελλάδα των ταμπού. Μια χώρα μοιρασμένη μεταξύ του καλοπεράσματος και την βαθιά συντηρητική της νοοτροπία. Συχνά η ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και σκέψης παραμένουν συγκρατημένες από στερεότυπα παράδοσης.

Μια χώρα που παρέδωσε την νεολαία της στα χέρια του εξωτερικού, που εν μέρει καλώς έπραξε, αλλά και στην απόγνωση και στην συνεχή πάλη για ένα αβέβαιο αύριο.

Είναι καλοκαίρι 2010 και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά μεγαλύτερη πίεση: Το να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου σαν νέος άνθρωπος ή να μην το ξέρεις;

Εναλλακτικός διορισμός

Τι την θέλω την έμπνευση ενδυμασίας για επαγγελματικές συναντήσεις;

Μια χαρά δεν είμαι με τα πουκαμισάκια, τις φούστες και τα υφασμάτινα παντελόνια;

Τι το ήθελα, το μικρό σεμνό μαύρο φορεματάκι;

Έπεσε τρελό δούλεμα από συνεργάτες:

“Που ήσουν πριν και ντύθηκες έτσι;”

“Κατευθείαν από τα μπουζούκια μας ήρθες;”

“Ραντεβουδάκι, ραντεβουδάκι μετά; Ποιος στην χάρη του.”

Τα χαμογελάκια με υπονοούμενο κόσμησαν για αρκετή ώρα την συνάντηση.

Ούτε πριν ούτε μετά την συνάντηση δεν έπαιζε ραντεβουδάκι. Αλήθεια λέω.

Άντε να επιβάλλεις τάξη μετά.

Τι μου είπε φίλος “Ε, γδύσου αφού δεν σε ακούνε ντυμένη.”

Η απάντηση που πήρε ο φίλος: “Να επιβάλλω τάξη θέλω, όχι να διοριστώ στο δημόσιο”

Βγήκε αυθόρμιτα. Δεν υπονοώ ότι όλα γίνονται έτσι στον Δημόσιο τομέα. Αλλά όπως λένε και στο χωριό μου, καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα, και προφανώς στο Δημόσιο βγήκε το όνομα. 🙂

Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

http://www.vatraxoi.gr

Το φαινόμενο της γενιάς μου, και όχι μόνο, του επαγγελματικού βολέματος στο δημόσιο όχι από επιλογή (π.χ. ακαδημαϊκή καριέρα) αλλά από βαρεμάρα και από πλύση εγκεφάλου του περίγυρου, δεν το κατανοώ με ευκολία. Για να μη θίξω αν το αποδέχομαι. Θα έλεγα ότι το δέχομαι απλά. Για την κατά τα αλλά μορφωμένη γενιά των είκοσι-και-κάτι δεν το αποδέχομαι και θα εξηγήσω και το γιατί.

Για τους περισσότερους η δεκαετία των είκοσι θεωρείται η πιο δημιουργική, πιο δραστήρια. Είναι η μετάβαση από το καθεστώς φοιτητό- εργαζόμενος στο εργαζόμενος. Η πλειοψηφία κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα εκείνη την περίοδο της ζωής. Κάποιοι αλλάζουν τακτικά εργασιακό περιβάλλον μέχρι να σταθεροποιήσουν σε ένα το όποιο αρμόζει ή πλησιάζει ή τους κατευθύνει στις επαγγελματικές προσδοκίες τους.

Ο φόβος της ανεργίας και της μη- επαγγελματικής αποκατάστασης μεγάλος, όπως και η πίεση του άμεσου περιβάλλοντος.

Λογικά ως εδώ. Να κατηγορήσω τους βολεψάκιδες ή να μην τους κατηγορήσω;
Κατηγορώ ένα νεαρό άνθρωπο που δεν σπάει τα δεσμά του περίγυρου του και ακολουθεί σαν πρόβατο (συγχωρέστε μου την έκφραση) το τι του λένε άλλοι για την ζωή του.

Continue reading Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά….είναι η αξιοπρέπεια

«I’m smart, I’m hard working and I’ll do anything and I am not leaving here without a job. Don’t make me beg.»

( από την ταινία Erin Brokovich)

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει μια νεαρά του περιβάλλοντος μου την εργασιακή της καθημερινότητα. Η διαφορά με την ταινία Erin Brokovich είναι μόνο ότι δεν παρακαλούσε να την προσλάβουν, αλλά να την αφήσουν να γίνει παραγωγική επί μήνες. Προσπαθούσε να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσε μια κατάσταση τεχνητού πανικού και μη- οργάνωσης. Πρωτοβουλίες για την βελτίωση της δεδομένης κατάστασης δεν βρήκαν τόπο ή χειρότερα δεν τις αντιλήφθηκαν καν ως τέτοιες. Αλήθεια τι κάνει ένας νέος άνθρωπος με όρεξη για δουλειά και μάθηση όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο περιθώριο από το περιβάλλον;

Η κατάσταση που μου διηγήθηκε η γνωστή μου, επικρατούσε σε μια μεγάλη και ιστορική εταιρία στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μιλάει με σεβασμό και εκτίμηση για τους ιδιοκτήτες της εταιρίας. Θαυμάζει το έργο τους, το οποίο αποτελεί για την ίδια, πρόσφορα στον τόπο. Σε μας, τους φίλους της, έκανε εντύπωση που μιλούσε θετικά για του εργοδότες. Το μόνο αρνητικό που τους προσάπτει είναι η εμμονή τους σε έναν αρκετά παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης, με αποτέλεσμα να μην ελέγχουν τελικά πλήρως την εταιρία. Λεπτομέρειες που είναι βασικές για την ομαλή λειτουργία ξεφεύγουν ή λόγω λάθος πληροφόρησης δεν λαμβάνονται υπόψη.

Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει μια διαφορετική αντίληψη για την εργασία. Σήμερα, το εργασιακό καθεστώς κύλησε και έγινε και πάλι καθεστώς εκμετάλλευσης. Σημασία έχει η οικονομική εξασφάλιση. Για κάποιους όμως δεν έχει σημασία να βολευτούν σε μια θεσούλα. Κάποιοι πιστεύουν, ακόμα, ότι η εργασία δεν είναι πάντα αγγαρεία. Μπορεί να είναι δημιουργική και γιατί όχι να προσφέρει πέρα από την οικονομική ικανοποίηση και την ηθική.

Μας έδειξε τις επιστολές που έγγραψε όταν αποφάσισε να αποχωρήσει τελικά. Παρέμεινε λίγες μέρες ακόμα για λόγους ψυχολογικής φόρτωσης. Όπως είπαμε, είχε καλή σχέση με την εργοδοσία και αισθανόταν ότι έπρεπε να το παλέψει. Στην επόμενη παράγραφο μπορείτε να διαβάσετε στο περίπου τι έγγραψε.

«Γνωρίζω ότι η παραίτηση μου δεν γίνεται με τον καλύτερο εφικτό τρόπο. Δεν το θεωρώ τίμιο να επιβαρύνω οικονομικά μια εταιρία και μη τι άλλο έναν καλό εργοδότη. Σέβομαι την επαγγελματική ευκαιρία που μου δόθηκε. Δεν θεωρώ ότι αποτελώ παραγωγική υπάλληλο για την εταιρία. Δεν το επιτρέπει η ιδιοτροπία του χαρακτήρα μου να μην είμαι παραγωγική.

Δεν έθιξε κανέναν συνάδερφο. Άσχετα εάν το κλίμα ήταν συχνά δυσβάσταχτο κατά την διάρκεια απασχόλησης. Δεν το θεωρεί έντιμο να μιλήσει εναντίον κάποιου προσωπικά. Δεν είναι επαγγελματικό, λέει. Εμείς, οι φίλοι της, ακούγοντας τις περιγραφές για την καθημερινότητα της, της λέγαμε «Σήκω και φύγε κοριτσάκι», «Πρόσεξε μη χάσεις την ανθρωπιά σου εκεί μέσα». Μας φαινόταν σαν σαπουνόπερα στα πρότυπα «Τόλμη και γοητεία», για να μη αναφερθώ στη ελληνική επιτυχία «Λάμψη». Για την αποχώρηση της άκουσε υποδείξεις για υποτιθέμενη ανευθυνότητα και μη επαγγελματική συμπεριφορά.

Ακολουθεί το προηγούμενο απόσπασμα επιστολής όπως έπρεπε να το είχε γράψει η φίλη μας:

«Γνωρίζοντας καλύτερους τρόπους επαγγελματικής συμπεριφοράς αναγκάζομαι να αποχωρήσω χωρίς προειδοποίηση από την εταιρία.. Αιτία για αυτό δεν αποτελεί μόνο η απουσία ουσιαστικής παραγωγής άλλα και το κλίμα του εργασιακού χώρου. Ναι, ο χαρακτήρας μου είναι ιδιότροπος. Θεωρώ ότι υπάρχει μια έλλειψη συναδελφικής συμπεριφοράς, για να μη πω και επαγγελματικής στην εταιρία
»

Δεν θα έθετε ποτέ σε κίνδυνο κανέναν συνάδερφο. Δεν της το επέτρεπαν ούτε η θέση ούτε η ηθική της, όπως υποστηρίζει. Η χαρακτηριστική της έκφραση:«Δεν γίνομαι ρουφιάνα. Δεν το έχω ανάγκη».

Πως αισθάνθηκε αφήνοντας το κτήριο της εταιρίας πίσω της; Ανακούφιση, απελευθέρωση και λύπη που δεν κατάφερε να πει στην διευθύντρια της το τελευταίο προσωπικό «Ευχαριστώ για την ευκαιρία»

Καλή λευτεριά λοιπόν, κοριτσάκι μου, και αέρα στα πανιά σου!

…Και να χαμογελάσεις σου αφιερώνουμε τα παρακάτω βιντεάκια.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=pSlN8lHEUgk]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=AWCOUovH-Os]