Σύμπτωμα Wikileaks

Δεδομένα πάντα κυκλοφορούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο. Ίσως όχι πάντα στην πιο απτή μορφή, προφορικά σαν άνεμος. Η αλλαγή που έφερε το διαδίκτυο ως μέσο δεν είναι μόνο η εύκολη πρόσβαση σε γνώση αλλά κυρίως η εξάπλωση της. Σημειώνω, ίσως και πληροφορίας που για τον ένα ή άλλο λόγο δεν κυκλοφορεί σε διαφορετικό μέσο μετάδοσης, διάδοσης.

Υπόθεση Wikileaks: Αν δεν θα ήταν αυτό, θα ήταν άλλος διαδικτυακός τόπος.

Tι μας σοκάρει; Tο γεγονός πως κυκλοφόρησαν μεταξύ άλλων μυστικές πληροφορίες κυβερνήσεων ή ότι κάπως έτσι κυκλοφορούν και οι δικές μας προσωπικές πληροφορίες; Αυτές τις έχουμε δώσει πριν το αντιληφθούμε καλά καλά, μέσα από ένα παιχνίδι κοινωνικής δικτύωσης στο όποιο οι κανόνες δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο όπως η πληροφορία εξαπλώνεται- Από εμάς τους ίδιους.

Τίθεται το ερώτημα πόση πληροφορία είμαστε σε θέση να αντέξουμε, πόση αλήθεια, πόση αλλαγή; Λίγο τρομακτική τοποθέτηση. Από πότε η αλλαγή δεν ήθελα τόλμη, δεν μας φόβιζε το καινούργιο πριν μας ανακουφίσει;

Όπως γράφει και η  Heather Brooke στην Guardian

To some this marks a crisis, to others an opportunity. Technology is breaking down traditional social barriers of status, class, power, wealth and geography – replacing them with an ethos of collaboration and transparency…

Leaks are not the problem; they are the symptom. They reveal a disconnect between what people want and need to know and what they actually do know. The greater the secrecy, the more likely a leak. The way to move beyond leaks is to ensure a robust regime for the public to access important information…

This is a revolution, and all revolutions create fear and uncertainty. Will we move to a New Information Enlightenment or will the backlash from those who seek to maintain control no matter the cost lead us to a new totalitarianism? What happens in the next five years will define the future of democracy for the next century, so it would be well if our leaders responded to the current challenge with an eye on the future.

Λίγες σκέψεις μου για το θέμα Wikileaks και την λεγόμενη επανάσταση της πληροφορίας, μια υπενθύμιση για την αφήγηση της από το ντοκιμαντέρ Us Now.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=b9P0RN0Xzjs&fs=1&hl=en_US]

Halt, blogger!

Photo by Oneiros

Γιατί τα blogs δεν είναι συγκρίσιμα με τις εφημερίδες;

και γιατί να είναι, αφού είναι διαφορετική η φύση τους;

Όσοι μπερδεύουν την έννοια του blogging με την παραδοσιακή ενημέρωση δεν έχουν καταλάβει την φύση του. Δεν λέω όλα τα έχει ο μπαξές και η πολυφωνία είναι καλό πράγμα παρά η μονοτονία.

Θα υπάρχουν τα “ενημερωτικά” blogs, τα ανώνυμα, τα επώνυμα, τα ψευδώνυμα, τα θεματικά, τα προσωπικά, τα αναλυτικά, τα ορθά και τα κοφτά. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την έννοια του blogging για την αναμετάδοση ειδήσεων και δελτίων τύπου και όσοι πιστεύουν ότι αυτή η μορφή είναι προσωπική έκφραση ας ανοίξει πρώτα κάνα λεξικό έστω να κάνει ένα googlάρισμα το τι σημαίνει προσωπική έκφραση πρώτα.

Επίσης, δεν μπορείς να κάνεις προσάπτεις σε ένα προσωπικό ιστολόγιο τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες παραμέτρους όπως σε εφημερίδες, κανάλια και λοιπά παραδοσιακά μέσα.

Τέλος, αν ξανακούσω για το σκανάρισμα πολιτικών πεποιθήσεων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων σε προσωπικούς χώρους έκφρασης, θα πω το εξής:«Big brother is around us, isn’t he?»

Άλλο προσωπικό ιστολόγιο με άποψη και άλλο εκδοτική δραστηριότητα πολλών χιλιάδων ευρώ. Να τα λέμε και λίγο με το όνομα τους τα πράγματα.

Continue reading Halt, blogger!

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;

Στη γραμμή πελάτης που ομολογεί πως δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία. Τρέχει ακόμα σε IE και για να φτιάξει άλλη ενότητα σε blog και βαριέται να το ψάξει ανοίγει άλλα δυο τρία blogspot, για να υπάρχουν. Καλά κάνει ο άνθρωπος. Έρχεται λοιπόν στον επαγγελματία για εμφανισιακό σουλούπομα και διασύνδεση του blog (του πρώτου αρχικού ντε) με τα social media και ναι να μπορούν να στείλουν οι αναγνώστες και sms διότι πρόκειται για ψαγμέμο τύπο. Αναθέτει ολοκληρωμένη επαγγελματική πρόταση αλλά θέλει και το κατιτί παραπάνω για να μάθει τα περί social web.

Πελάτης: Κωνσταντίνα μου αυτό που ζητώ είναι σαφές ένα εμφανίσιμο blog με τη δυνατότητα να σηκώνει αρκετά μεγάλακαι πολλά ηχητικά αρχεία και να μπορεί να είναι δικτυωμένο με το facebook. Από εκεί και πέρα ξέρω εγώ. Για να εξηγηθούμε: Εγώ ΄δεν θέλω από την αρχή σχεδιασμ΄’ο. Θα κοστίσει τόσο πολύ
δεν μου χρειάζεται. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι από τα free για τα blogs. Ένα σουλούπωμα θέλω.

Σχόλιο στο μυαλό μου ενώ παραμένω ψυχραιμή και όσο πιο γλυκιά γίνεται: Αυτό το “μου” μου την δίνει. Ειδικά όταν δεν υφίσταται τέτοια οικειότητα ρε φίλε. Το τι ξέρεις μου το έδειξες με την διαχείριση ως τώρα που μη τι άλλο επαγγελματικό προφίλ που θέλεις δεν δείχνει. Για να εξηγηθούμε: Δεν ξέρεις την τύφλα σου αλλιώς θα τα είχες κάνει ήδη.


Πελάτης: Είμαι διατεθειμένος να πληρώσω όσο χρειαστεί. Αλλά θέλω κάτι πάρα πολύ απλό. Να είναι σαν το τάδε (αναφορά κίτρινου blog) αλλά πιο σοβαρό. Ρε συ Κωνσταντίνα μου, ίσως εγώ μιλώ κινέζικα το δέχομαι λέω λοιπόν πάλι. Θα προσπαθήσω στα ελληνικά χαχαχαχα.

Α.Θέλω ένα πολύ πιο φιλικό Template και πιο σουλουπωμένο για τον χρήστη, Β.τη δυνατότητα να βρω ένα μεγάλης χωρητικότητας free podcast. Και Γ.τη δυνατότητα ο αναγνώστης να μπορεί σε ένα πράγμα να έχει πολλές διασυνδέσεις. Ξέρω ότι θέλει δουλειά. Να πληρώσω ένα λογικό ποσό τη στιγμή που ουσιαστικά το μόνο που ζήτησα είναι δύο πράγματα. Είναι αντιεπαγγελματική να ορίσω μπάτζετ στα τυφλά. Δεν είμαι επιχείρηση και καμμια επιχείρηση δεν το κάνει αυτό.

Μπορείς να μου φτιάξεις ένα σαιτάκι σαν του CNN, αλλά να ναι και web 2, δε βιάζομαι σε 10 μέρες το θέλω lol.  (by O_Kanalarhis)

Επίσης, καλό είναι, πελατόνι μου, να ορίζεις budget γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θέλεις και δεν έχεις ιδέα για το τι εκτάσεις έχει αυτό είτε σε εργατοώρες είτε σε χρήμα. Αλλά και που ρωτάς τα ξέρεις ήδη όλα άρα εμένα τι με θέλεις. Για να ξέρεις, επειδή είσαι πελάτης δεν ανεχόμαστε ούτε την αλλαζονεία ούτε τον ανεπαρκή σεαβσμό στην δουλειά.   Τα σέβη μου.

Smooth operator- Η ιστορία μιας αποχώρισης

Picture by TheGiantVermin

Πρωινές ώρες και με τον πρωινό καφέ δίπλα (σημαντική λεπτομέρεια για όσους γνωρίζουν ότι ο καφές είναι απαραίτητος για μένα) με ένα τσιγάρο συνοδεία (επίσης λεπτομέρεια που για όσους με ξέρουν σημαίνει βαθιά σκέψη), βλέμμα nα χάνεται στο πουθενά.

Αλλάζουμε σελίδα. Η καρέκλα μου στα γραφεία της Κηφισιάς σχεδόν κενή τώρα και μέρες. Σχεδόν γιατί που και που έρχομαι και την επισκέπτομαι ως εξωτερικός συνεργάτης. Η παραίτηση μου ήταν σιωπηλή. Το μόνο που άλλαξε για μένα είναι ότι ο λογιστής μου με βλέπει πιο συχνά. 🙂

Το ταξίδι μου στην Μαδρίτη στο Campus Party Europe 2010 με γέμισε με θετική ενέργεια και αισιοδοξία, όχι για αυτό που ονομάζουν “οι και-καλά-μοντέρνοι μαρκετίστες” social media αλλα για το μέλλον της τεχνολογίας και πως αυτή επηρεάζει και άλλες βιομηχανίες όπως τη μουσική, τη διαφήμιση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την κοινωνία γενικότερα.

Η ελευθερία είνα πολύ μεγάλο πράγμα. Επίσης είναι σημαντικό να αγαπάς αυτό που κάνεις.

Τα σέβη μου

Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Τα νέα μέσα αναμφισβήτητα έχουν ταράξει τα νερά της επικοινωνίας και έδωσαν μια νέα διάσταση στην έκφραση μας. Η δυνατότητα να εκπέμπουμε με ένα κλικ την δυσαρέσκεια μας και να έχει πλέον αντίκτυπο, να προκαλεί αντιδράσεις είναι πολύτιμο εργαλείο ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Αν σκεφτείς ότι ο κόσμος δεν κατεβαίνει μόνο στους δρόμους και φωνάζει αλλά τεκμηριώνει την άποψη του. Ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης και αντίληψης των πραγμάτων εδραιώνεται και σε κάποιους τομείς πχ. πολιτική, διαφήμιση αναζητιέται πλέον η αναδόμηση των θεμελίων ώστε να επιτευχθεί εξέλιξη. Θα μου πεις, τι μας λες τώρα, και σιγά το νέο; Έλαμ’ ντε ότι τελικά εμείς εδώ καλά τα λέμε άλλα κάποιοι δεν το πιάνουν το υπονοούμενο σε λέω;

Εις τα ελληνικά τα μέρη, βλέπουμε αξιόλογες προσπάθειες να πιάνουν τόπο. Το govmeter που καλύπτει μια ανάγκη των πολιτών για να ελέγχουν τις εκάστοτε κινήσεις της εξουσίας, Ιδανικά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Λάθη σαφώς θα γίνονται, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Είναι και απαραίτητα στην προκείμενη φάση γιατί λειτουργούν ως ερευνητική δικλείδα, ένα beta testing στο κοινό. Οι πολίτες ελέγχουν την εφαρμογή των προεκλογικών εξαγγελιών της παρούσας κυβέρνησης. Καλώς μας βρήκε μια πρώτη αλλαγή αντιμετώπισης του status quo. Την πολιτική μου γκρίνια την φυλλάω για το πέρασμα των 100 ημερών (δύσκολα βέβαια, αλλά έδωσα τον λόγο στον εαυτό μου να μη βιαστώ να ανοίξω το στοματάκι μου δημόσια).

Τώρα, για τον χωρό της διαφήμισης, επικοινωνίας γενικότερα, που αν και δημιουργικός και υποτίθεται λιγότερο στρυφνός από την πολίτικη, δεν μπορώ να πω ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο. Ακόμα μιλάμε για μια κυριολεκτική μάχη μεταξύ παραδοσιακής και ψηφιακής (digital) επικοινωνίας. Κατά την άποψη μου δεν τέθηκε ζήτημα επιλογής του ενός ή του άλλου τρόπου άλλα αλληλοσυμπληρωσης. Ας με διορθώσει κάποιος, αν κάνω λάθος. Επίσης, την στιγμή που μιλάμε για αλληλοσυμπλήρωση, μιλάμε και για μια αλλαγή στις βασικές δομές του χώρου. Ναι, και εδώ οι αλλαγές είναι πλέον απαραίτητες. Η απόλυτη άρνηση της διαπίστωσης αυτής δεν ωφελεί κανέναν. Κάτι “ασήμαντες¨ εταιρίες, όπως η IBM, Dell προσαρμόζονται και δεν προσαρμόζεται ο τομέας που κατεξοχήν καλείται να καλύψει αυτή την ανάγκη επικοινωνιακής προσαρμογής στις εταιρίες. Γιατί μάναμ;

Picture by TimWilson

Continue reading Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Μια ελπίδα πολιτικού διαλόγου: deb8

Σε μια χώρα όπου σχεδόν όλα φαίνονται να μην πηγαίνουν όσο θα θέλαμε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξίες, ιδέες, όνειρα , αισιοδοξία. Μια πολύχρωμη, πολυτάλαντη παρέα προσπάθησε να κερδίσει το στοίχημα του πολίτικου διαλόγου και να κάνει αυτό πράξη που πολιτικοί επιθυμούν στα λόγια- τους πολίτες πίσω στην πολιτική, στον διάλογο.

Δέχτηκαν πολλές κριτικές, επέμεναν και βελτίωσαν το εγχείρημα τους μέρα με την μέρα. Δέχτηκαν επιθέσεις χωρίς τεκμήρια, τον οποίων άδικες συνέχισαν επειδή πίστευαν σε μια ιδέα που τους ξεπερνούσε. Την υπερασπίστηκαν και έτσι και άλλοι άνθρωποι ξεκίνησαν να πιστέψουν στην ιδέα τους που γινόταν πράξη, Ένα άτυχες συμβάν εμπόδισε το επόμενο βήμα τους, και συνεχίζουν με το ίδιο πάθος με την ίδια αισιοδοξία.

deb8home_header

Λόγος γίνεται για τους ανθρώπους του deb8, μια προσπάθεια που αρκετοί θα ήθελαν να είχαν τολμήσει άλλα μια παρέα το έκανε πραγματικότητα. Μια παρέα που απέδειξε ότι οι άνθρωποι ξεπερνούν στεγανά για ένα καλύτερο αύριο. Μια προσπάθεια που ξεπέρασε τους εγωϊστικούς ανταγωνισμούς της εποχής και έκανε το στοιχείο της συνεργασίας κυρίαρχο.

Θερμά συγχαρητήρια παίδες!

Deb8 to keep the faith!

H Ferrari, το παπάκι, το τάβλι και το σκάκι

Ένα παράδειγμα για το πως αντιμετώπιζουν τα κόμματα τα ερωτήματα και τις προτάσεις πολιτών είναι αυτό “Ποια κόμματα είναι στο Friendfeed ή στο Twitter και μπορούν να μου πουν πώς ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού;” Συμμετέχοντες είναι πολίτες, διαδικτυακοί θαμώνες.

Θα μου πείτε που να βρουν τα κόμματα να ασχοληθούν με μικροερωτήματα απλών ανθρώπων, όταν το θέμα συζήτησης είναι ποιος κέρδισε τελικά τις εντυπώσεις στα εν λόγω debates. Αρκεί να μένουμε στην επικοινωνιακή ουσία, μη ξεχνιόμαστε.

Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και η μη- ηλεκτρονική διακυβέρνηση ξεκινά με το να πάρουμε θέση, να απαντάμε σε ερωτήματα, προβλήματα . Όχι στο να διαφημίζουμε τον εαυτό μας. #fail, όπως θα λέγαμε και στα διαδικτυακά μέρη μας. Πολίτες που συμμετέχουν θέλετε; Είστε σίγουροι;Πολίτες με κρίση;

Picture by Shyald

Αν το debate και η επιτυχία του είναι αυτό που σας απασχολεί στα κομματικά πηγάδια, σημειώσατε Χ. Μη περιμένετε να σας καταθέσουν προτάσεις οι πολίτες στους κομματικούς ή άλλους διαδικτυακούς χώρους, όταν απουσιάζεται και δεν τους δίνετε την σημασία που αρμόζουν τα ζητήματα που θέτουν. Εσείς θα πρέπει πρώτα να τους συναντήσετε στους δικούς τους. Να τους μάθετε εκ νέου. Οι πολίτες σας έχουν χτυπήσει την πόρτα προ πολλού και όχι για ρουσφέτι αλλά για να καταθέσουν των προβληματισμό τους. Ξεχάσατε τη λεπτομέρεια πως  πιστεύουμε ότι τα κόμματα οργανώνουν άνθρωπους με ενδιαφέρον για τα κοινά;

Continue reading H Ferrari, το παπάκι, το τάβλι και το σκάκι

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες

Πήγη Vasileios Gkinopoulos

Η συζήτηση περί ουσιαστικής  πολιτικής στην πράξη και πολιτικής στάσης στην δεν είναι κάτι καινούργιο στα διαδικτυακά λημέρια. Με αφορμή ένα ενδιαφέρον κείμενο και εξίσου ενδιαφέροντα σχόλια στο blog του ellinaki για την αποχή ως συνενοχή στις εκλογές, έγινε σε μια άλλη διαδικτυακή στάση μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί πολιτικής. Συμμετέχοντες, ο  Παναγιώτης Παπαχατζής, μέλος του Τομέα Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ, και εμένα.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες. Παναγιώτης Παναχατζής

Για να γίνει πιο κατανοητό το υπόβαθρο της κουβέντας δεν θα σας γράψω ακόμα επιχειρήματα αλλά το τι ενώνει τους δυο συμμετέχοντες. Νέοι, που την επαγγελματική τους πορεία δεν την άφησε να την ορίσει κανένα “κακό σύστημα”. Παθιασμένοι με την πολιτική αλλά όχι θεωρητικά, επί του πρακτέου.  Δουλέψαμε και δουλεύουμε και οι δυο με πολιτικούς και κόμματα. Ο Παναγιώτης πλέον επαγγελματίας κόμματος, εγώ επέλεξα συνειδητά να κάνω πολιτική επικοινωνία μόνο ως εξωτερικός μη- κομματικός συνεργάτης και όχι στην βάση παραγωγής πολιτικής, αλλά ο ρόλος μου περιορίζεται στο τεχνικό σκέλος της εικόνας.  Δουλέψαμε κατά καιρούς μαζί με τον Παναγιώτη αλλά περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι υλοποιήσης ιδεών σε φιλικό πλαίσιο. Continue reading Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες

Eρωτήματα not-politically-correct

Ο διάλογος έχει ήδη ξεκινήσει και είναι πια καιρός να αντιληφθούν και οι πολιτικοί ότι οι μονόλογοι σε τεράστια ακροατήρια δεν συγκινούν σε μια εποχή που οι απολιτίκ συμπεριφορές γίνονται ολοένα πιο σύνηθες.

Picture by mstephens7

Ερώτημα προς τους πολιτικούς: Θέλουν απλούς οπαδούς για να τους ακολουθούν και να τους χειροκροτούν ή συνειδητοποιημένους πολίτες που θα είναι σε θέση να αμφισβητήσουν και να κάνουν αντιπροτάσεις για την υπάρχουσα πολιτική πλεύση;

Ερώτημα στα επικοινωνιακά επιτελεία: Τι περιμένουν από την χρήση των νέων τεχνολογιών στην πολιτική επικοινωνία; Τι περιμένουν στην εποχή όπου η ψηφιακή δημοκρατία με γίνεται, με αργά αλλά σταδιακά βήματα από “ έκφραση μόδας ” πραγματικότητα;

Διαδικτυακή πολιτική επικοινωνία δεν πρέπει να αποσκοπεί σε προεκλογικούς εντυπωσιασμούς.

Επόμενο ερώτημα: Oι πρωτοβουλίες  βασισμένες σε διαδικτυακά εργαλεία και δράσεις, μπορούν να επηρεάσούν την εκάστοτε πολιτική εξουσία; Aυτή  από την άλλη είναι διατεθειμένη να έρθει σε διάλογο επί ουσίας με τους πολίτες;

Αυτό πέρασε από το μυαλό μου βλέποντας να εμφανίζονται διαφορά προεκλογικά επικοινωνιακά μηνύματα σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Democracy is about politics, not only elections and certainly not just about media.

( Δημοκρατία είναι πολιτική, όχι μόνο εκλογές και με σίγουρα όχι μόνο μέσα ενημέρωσης.)

Άρα δεν μας αφορά να αντικαταστήσουμε απλά τα παραδοδιακά επικοινωνιακά εργαλεία με διαδικτυακά αλλά να αλλάξουν οι πολιτικοί μηχανισμοί, όποιοι και να είναι αυτοί (κόμματα, εκλογικό σύστημα, συναλλαγές με την δημόσια διοίκηση). Δεν πιστεύω ότι σε αυτήν την  αλλαγή δομών υπάρχει το περιθώριο για οποιαδήποτε απόλυτη μορφή σκέψης.

Πόσο διατιμημένοι είμαστε, αλήθεια, να αναλάβουμε τς ευθύνες μας σαν άτομα, σαν πολίτες; Πως θα μας πείσει ένας πολιτικός οργανισμός, όπως ένα κόμμα να συμμετάσχουμε χωρίς προκαταλήψεις στον διάλογο που μπορεί να ανοίξει για κάποιο ζήτημα π.χ. παιδεία, μετανάστευση;

Τα δύο τελευταία με απασχολούν και προσπαθώ να φέρω τον εαυτό στην θέση κάθε εμπλεκόμενου μέρους στον πολιτικό διάλογο, όχι στον προεκλογικό.

Αναζητείται υιοθέτηση νέων νοοτροπιών, ανοιχτών αντιλήψεων, διαφάνειας, έλεγχος της εξουσίας και των διαδικασιών από τους ίδιους τους πολίτες που καλούνται να αναλάβουν και τις ανάλογες ευθύνες τους.

Push the button to slow down

Picture by chicca39 via Flickr

Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι  superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.

Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.

Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.

Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.

Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.

Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.

Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.