work – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Αλλάζει η παράσταση παραστάσεις

Ήταν φθινόπωρο και σε ένα φοιτητικό σπίτι κάπου στην Βιέννη, παρέα επιτραπέζια και τσαΪ μια μικρή μαθήτρια λυκείου μαθαίνει από τους φίλους του μεγαλύτερου αδερφού για το πως αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα αργά και βασανιστικά. Η μαθήτρια ήμουν εγώ, γλυκά δεκάξι. Τότε σημείωνα σε σημειωματάρια, το λεγόμενο «pen and paper». Σήμερα, μόνιμη παρέα στην τσάντα, ένα σημειωματάριο και η φωτογραφική μηχανή. Έκταση του χαρτιού έγιναν το laptop και το blog. Μοιράζομαι όσα παρατηρώ στον κόσμο απλά με περισσότερο κόσμο, με κόσμο που ίσως δεν θα ανταλλάξω ποτέ κουβέντα, ίσως δεν γνωρίσω ποτέ, ίσως δεν αντιληφθώ ποτέ τις σκέψεις του παρά μόνο την παρουσία του.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ματιά από Αθήνα βλέπει τα πράγματα να συνεχίζουν να κινούνται αργά και βασανιστικά για τους νέους ειδικά αλλά και γενικά σε τούτο εδώ τον τόπο, που πάντα εξήγαγε τα ταλέντα και τα μυαλά του σε άλλες χώρες, τα χάριζε απλόχερα. Τόσο απλόχερα που δεν περίμενε να επιστρέψουν, δεν περίμενε να έρθουν κάποιοι άλλοι να γεμίσουν το κενό και δεν φρόντισε και ποτέ να το γεμίσει ή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γεμίσει το κενό, που μεγάλωνε διαρκώς.

Το παλέψαμε σχεδόν μια δεκαετία. Καιρός λοιπόν, να ανοίξουμε τα φτερά μας, να πετάξουμε και προς άλλα μέρη, να δούμε, ακούσουμε και μάθουμε νέα πράγματα. Να ζήσουμε νέες εμπειρίες για να τις μοιραστούμε.

Με άλλα λόγια, ήρθε και για μένα η στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα. Δεν αποσύρομαι από την Ελλάδα εντελώς αλλά παραμένει ένα «παράρτημα». Βάση μου ήταν έτσι και αλλιώς πάντα οι άνθρωποι. Δουλεύω επιλεκτικά κάποια projects που με ενδιαφέρουν από Ελλάδα. Δεν φεύγω ακόμα και όχι εντελώς. Having a third eye watching here anyway. 😉

Το σύντομο μήνυμα μου για κάθε νέο άνθρωπο με διάθεση να δημιουργήσει «κάτι»

Number 1, giving one more try.
Number 2, being serious about what you are doing and loving.
Number 3, having a so called work ethic.
Last but not least, making ideas happen.

Υ.Γ. Χθες ήταν αν όχι το τελευταίο Jelly talks, σίγουρα ένα από τα τελευταία το όποιο είχα και έχω την τιμή να συνοργανώνω με την κοινότητα. Αλλά για αυτό θα γράψω αλλού και αργότερα. 🙂

To Project της Καύλας

Το «Project της Καύλας», να μου συγχωρέσετε το γαλλικό, είναι το project που το κάνεις περισσότερο σαν προσωπική παρά οικονομική υπόθεση. Με τον ίδιο επαγγελματισμό, ίσως και περισσότερο ζήλο.

Τελευταία με ρωτάνε πως κύλησα στο κουρμπέτι τσης και τζίζ επικοινωνίας; Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν αντιλαμβάνομαι των εαυτό μου ως σοσιαλμιντιού και χαμογελάω με νόημα σε αυτό τον τίτλο. Επικοινωνία κάνω, παίδες. Προσπαθώ δηλαδή.

Θα σας πω μια ιστορία. Άλλη μια ιστορία.

Πριν κάποιους μήνες καλός φίλος πήρε την απόφαση να κάνει το βήμα να μπει δυναμικά στον κόσμο των startups και του e-business. Τον ξέρω από τότε που έκανε εκείνο το δόλιο το μεταπτυχιακό που ακολούθησε με ζήλο. Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε “αιώνες”. Αυτό που δεν έμαθε ποτέ, και το μαθαίνει τώρα με post είναι, ότι από την στιγμή που μου ανακοίνωσε την σκέψη του να κάνει αυτό το βήμα, ξεκίνησα μελέτη για το επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν μου το ζήτησε ποτέ. Στην διαδρομή κατάλαβα ότι το έκανα και για μένα.

Ο τύπος λέμε, με είχε βάλει στο τρυπάκι να δω πως αλλιώς να εφαρμόσω τις γνώσεις πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης από το δόλιο το Παντειάκι. Σε αυτό το τρυπάκι μπήκα και τον ευχαριστώ πολύ για τις απίστευτές κόντρες επί πολιτικής ανάλυσης. Διαφορετικά μπορεί να μην έβλεπα ίσως την πρακτική εφαρμογή, την επικοινωνιακή στην δική μας περίπτωση, των πολύτιμων γνώσεων που μπορεί να σου δώσουν τα τέσσερα, στην δική μου περίπτωση πέντε χρόνια φοίτησης σε ένα τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (no comment).

Για να επιστρέψουμε στο «Project της Καύλας». Όταν με ρώτησε ο εν λόγω φίλος για την συμβουλή μου στο εγχείρημα του, ήταν πρόκληση για μένα. Επένδυσα χρόνο και μεράκι σε αυτό . Όχι για το χρηματικό κέρδος για το όποιο το κάνουν όλοι αλλά για την αίσθηση ότι μπορώ να προσφέρω το 1000% ακριβώς επειδή ήταν δικό του. Δεν με έκρινε κανείς σε αυτό.

Ήταν μια μοναδική ευκαιρία που μπορεί να έχει ένας νέος επαγγελματίας για να εξελίξει τις ιδέες του και τον εαυτό του σ’ αυτή την δύσκολη, όπως λένε, ελληνική αγορά και εποχή. Σε καθημερινή βάση δίνουμε εξετάσεις, μας κρίνει και μας κατακρίνει ο κόσμος γύρω μας για τις επιλογές μας.

Εκείνος, και όσοι πάμε κόντρα στο δεδομένο της Κρίσης και δημιουργούμε απαλλαγμένοι από στερεότυπα και στεγανά, είμαστε η Ελλάδα, ο κόσμος που μπορεί να φέρει μια αλλαγή.

Πιστεύω πως κάλυψα όσους έχουν την απορία πως αντιλαμβάνομαι το κουρμπέτι και την κρίση. Τα σέβη μου.

Y.Γ. Και εσύ που θα σου στείλω πάλι το link του post, να ξέρεις ότι διασκέδασα την φάση και ότι έμαθα πολλά από αυτήν. Μεταξύ άλλων να βάζω όρια. 😉

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;

Στη γραμμή πελάτης που ομολογεί πως δεν τα πάει καλά με την τεχνολογία. Τρέχει ακόμα σε IE και για να φτιάξει άλλη ενότητα σε blog και βαριέται να το ψάξει ανοίγει άλλα δυο τρία blogspot, για να υπάρχουν. Καλά κάνει ο άνθρωπος. Έρχεται λοιπόν στον επαγγελματία για εμφανισιακό σουλούπομα και διασύνδεση του blog (του πρώτου αρχικού ντε) με τα social media και ναι να μπορούν να στείλουν οι αναγνώστες και sms διότι πρόκειται για ψαγμέμο τύπο. Αναθέτει ολοκληρωμένη επαγγελματική πρόταση αλλά θέλει και το κατιτί παραπάνω για να μάθει τα περί social web.

Πελάτης: Κωνσταντίνα μου αυτό που ζητώ είναι σαφές ένα εμφανίσιμο blog με τη δυνατότητα να σηκώνει αρκετά μεγάλακαι πολλά ηχητικά αρχεία και να μπορεί να είναι δικτυωμένο με το facebook. Από εκεί και πέρα ξέρω εγώ. Για να εξηγηθούμε: Εγώ ΄δεν θέλω από την αρχή σχεδιασμ΄’ο. Θα κοστίσει τόσο πολύ
δεν μου χρειάζεται. Αν μπορούμε να βρούμε κάτι από τα free για τα blogs. Ένα σουλούπωμα θέλω.

Σχόλιο στο μυαλό μου ενώ παραμένω ψυχραιμή και όσο πιο γλυκιά γίνεται: Αυτό το “μου” μου την δίνει. Ειδικά όταν δεν υφίσταται τέτοια οικειότητα ρε φίλε. Το τι ξέρεις μου το έδειξες με την διαχείριση ως τώρα που μη τι άλλο επαγγελματικό προφίλ που θέλεις δεν δείχνει. Για να εξηγηθούμε: Δεν ξέρεις την τύφλα σου αλλιώς θα τα είχες κάνει ήδη.

Πελάτης: Είμαι διατεθειμένος να πληρώσω όσο χρειαστεί. Αλλά θέλω κάτι πάρα πολύ απλό. Να είναι σαν το τάδε (αναφορά κίτρινου blog) αλλά πιο σοβαρό. Ρε συ Κωνσταντίνα μου, ίσως εγώ μιλώ κινέζικα το δέχομαι λέω λοιπόν πάλι. Θα προσπαθήσω στα ελληνικά χαχαχαχα.

Α.Θέλω ένα πολύ πιο φιλικό Template και πιο σουλουπωμένο για τον χρήστη, Β.τη δυνατότητα να βρω ένα μεγάλης χωρητικότητας free podcast. Και Γ.τη δυνατότητα ο αναγνώστης να μπορεί σε ένα πράγμα να έχει πολλές διασυνδέσεις. Ξέρω ότι θέλει δουλειά. Να πληρώσω ένα λογικό ποσό τη στιγμή που ουσιαστικά το μόνο που ζήτησα είναι δύο πράγματα. Είναι αντιεπαγγελματική να ορίσω μπάτζετ στα τυφλά. Δεν είμαι επιχείρηση και καμμια επιχείρηση δεν το κάνει αυτό.

Μπορείς να μου φτιάξεις ένα σαιτάκι σαν του CNN, αλλά να ναι και web 2, δε βιάζομαι σε 10 μέρες το θέλω lol. (by O_Kanalarhis)

Επίσης, καλό είναι, πελατόνι μου, να ορίζεις budget γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θέλεις και δεν έχεις ιδέα για το τι εκτάσεις έχει αυτό είτε σε εργατοώρες είτε σε χρήμα. Αλλά και που ρωτάς τα ξέρεις ήδη όλα άρα εμένα τι με θέλεις. Για να ξέρεις, επειδή είσαι πελάτης δεν ανεχόμαστε ούτε την αλλαζονεία ούτε τον ανεπαρκή σεαβσμό στην δουλειά. Τα σέβη μου.

Serious vs. Solemn

Θα σας πω ένα παραμύθι. Παραμύθι γιατί αν σας πω ότι είναι πραγματική ιστορία το τρίτο μάτι, μου λέει ό,τι δεν θα το πιστέψετε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ονειρεύομαι. «Ιδεαλίστρια» με φωνάζει η μητέρα μου. «Ρομαντική», ο πατέρας μου. «Κατσίκα», ο παππούς. «Κοριτσόπουλο», η γιαγιά. «Αγύριστό κεφάλι», ο μεγάλος αδερφός.

Ο μεγαλύτερος μου έρωτας είναι να γράφω για τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να τον καταλάβω και καλύτερα. Αυτό μεταφράστηκε μεγαλώνοντας σε σπουδές σε ξένες γλώσσες, πολιτική επιστήμη (διπλωματία ενίοτε), ιστορία και επικοινωνία.

Δούλευα γραμματέας, τηλεφωνήτρια. Να συνδέω γραμμές 5-5 (γνωρίζοντας 200 εσωτερικά νούμερα και εταιρικά κινητά απ’ έξω) και παράλληλα να πάλευα την μηχανή εσπρσέσο για να γίνει stretto ή lungo ο εσπρέσσο, πάντα με πλούσια κρέμα. Κάθε φλιτζανάκι και δέκα γραμμές. Είχα και πατέντα να πηγαίνω τους καφέδες και να μη χάνεται ούτε μια γραμμή.

Τα βράδια διάβαζα γιατί μου έλλειπαν τα πνευματικά ταξίδια στην μονότονη δουλειά μου. Άλλαξα πολλές δουλειές έκτοτε, κανονικές και μη κανονικές (η επιβίωση βλέπετε). Βλέπω κάπου στο facebook, τυχαία το MediaCamp.

Παρένθεση: Θυμάμαι ότι είχα φρεσκοχωρήσει και ότι ήμουν άρρωστη. Ο πρώην μου με πήγε σε λυπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Πεντέλης. Τότε ήταν κάτι σαν οικογένεια ο ένας για τον άλλον και ας είχαμε χωρίσει. Ήθελα να τα αλλάξω όλα. Αλλά έπρεπε να γίνω καλά.

Φοβισμένη πήγα σε τούτο το MediaCamp. Άρχισα να πιστεύω σε όνειρα. Συνέχιζα να κάνω την ίδια μονότονη, κουραστική δουλεία. Γνώρισα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. εκεί. Άρχισα να βρίσκω όσους διάβαζα και σε άλλα διαδικτυακά στέκια και ήθελα να τους γνωρίσω. Απλά. Να δω τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες.

Ψαράκι που ήμουν που να φανταστώ σε τι κόσμο έμπαινα. Έμαθα στην πορεία. Πλέον γράφω και εγώ. Συμμετέχω. Την πλάκα μου έκανα και συνεχίζω να την κάνω. Χαβαλέ λέμε.

Το τι μη ειλικρινής με είπαν, το τι καταφερτζού…και αυτά είναι τα ανώδυνα. Για στοχευμένες δημόσιες σχέσεις με έχουν κατηγορήσει. Παίδες, πληροφοριακά σας το λέω, αν θα το είχα κάνει πραγματικά δεν θα μου έλεγε κανείς αυτές τις παπαριές αλλά μάλλον θα με ρωτούσαν, πως στο διάολο τα κατάφερα.

Εννοείτε ότι έχω δεχτεί και αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις. Όπως ο καθένας μας στην ζωή. Αλλα δεν κανω ότι κάνω για να βγάλω λεφτά. Ξέρετε έχω και μια ψυχή, μια ηθική αν θέλετε που είναι ανθρώπινη όπως και η δική σας. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Έχει σημασία; Βλάπτω κανέναν;

Πολύ ευχαρίστως, να κάνει όποιος θέλει ότι κανω, με το ίδιο μεράκι αν όχι περισσότερο. Να το κάνει καλύτερα. Πολύ θα το χαρώ. Μπορείτε; Έμπα. Γουστάρετε; Τι δεν θέτε; Θα κουραστείτε ε; Κόπος; Απαπα, και ευθύνες, τι λες τώρα;

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί αυτές τις μέρες μου έγινε μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση. Όχι, αστεία. Τουλάχιστον διπλάσιες απαιτήσεις και ευθύνες. Συνηθίζω να λέω σε φίλους

Be serious, not solemn. Make the effort to be credible.

Δάσκαλε που δίδασκες. Καλά να πάθω. Άρπα την τώρα, μικρή.

Έθεσα δυο σκέψεις μου σε διαδικτυακές παρέες [ 1, 2 ].

1) Είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις για χαβαλέ Τι κάνεις όταν σου γίνεται πρόταση να το κάνεις αυτό επαγγελματικά;

2) Πρώτα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι. Μετά οι άλλοι αποφασίζουν να το εκτιμήσουν.

Πρέπει να απαντήσω μέχρι την Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2009.

Σε κάποιο κεντρικό καφέ της πόλης

Παρασκευή απογευματάκι. Σε λίγο τελειώνει μια δημιουργική εργάσιμη μέρα. Μια ομορφιά ήταν η σημερινή μέρα, ομολογώ. Η καλύτερη μου να σχεδιάζω πράγματα, καμπάνιες, κείμενα κτλ. σε ένα από τα κεντρικά εναλλακτικά καφέ της πόλης. Αν και βροχερή, η Αθήνα δείχνει ένα από τα ανθρώπινα πρόσωπα της. Ξέρετε, αυτό της χουχούλιασμο-κατάστασης, που σε κάνει να θες να την αράξεις στο κρεββάτι ή τον καναπέ με βιβλίο και μουσική παρέα, ή να κάνεις αυτό που κάνω σήμερα- δουλεία με λαπτόπι παρέα με τους ήχους της πόλης και την πρώτη ζεστή σοκολάτα της ερχόμενης σεζόν.

Picture by doozzle

Ζητούμενο ήταν α ενεργοποιηθεί, πιο δυναμικά, η δημιουργική μου πλευρά και να σωπάσει για λίγο η οργανωτική, να ξεκολλήσει το μυαλό για να ταξιδέψει και να φέρει πνευματικά καλούδια στην οθόνη. Έχω ένα φίλο, που τον ονομάζω ξωτικό. Έτσι τον νιώθω. Εμφανίζεται και ένα βλέμμα, μια λέξη, μια κίνηση του, λειτουργούν σαν μαγικό φίλτρο. Δεν το καταφέρνουν πολλοί. Είμαι περίεργος άνθρωπος σε αυτά. Έχει γίνει μετρημένες φορές στην ζωή μου και ευχαριστώ για κάθε φορά που συνέβει.

Όμορφο όταν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον τις σκέψεις σου, έστω και με ένα βλέμμα και να καταλαβαίνει με την πρώτη χωρίς περιττά περιτυλίγματα.

Restless…

Καιρό τώρα μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Βγαίνω από την τελευταία επαγγελματική συνάντηση της ημέρας, παίρνω την απόφαση. Το πρώτο τηλεφώνημα. Με δυσκολία και άγχος.

“Δεν βαριέσαι”, λέω, “ Τόσες φορές το έχεις κάνει αυτό. Τι φοβάσαι τώρα; Άντε,να σου πει όχι.”

Picture by shifty_eyes via Flickr

Δεν είπε όχι. Έφυγαν και τα πρώτα mail. Καιρός να κανονίσω το αυριανό μου πρόγραμμα και τις επόμενες εκκρεμότητες. Στα ελεύθερα projectάκια προσθέτω μ΄ ένα χαμόγελο, άλλο ένα. Αν και κουρασμένη, με το αριστερό χέρι να μη συνέρχεται, αλλά με χαμόγελο. Μια ματιά παλιά mail και στο κινητό. Χαλάλι, η κούραση. Θα βγεί κάτι καλό.

Θα έρθουν και τα ανέμελα Σαββατοκύριακα, θα καταλάβουν και οι γονείς τι κάνεις, θα καταλάβουν γιατί αγχώνεσαι να είσαι καλή σε αυτό. Ίσως, και εκείνος, θα πάψει να σε παραδέχεται και απλά να σε πάρει αγκαλιά. Ίσως…

Εναλλακτικός διορισμός

Τι την θέλω την έμπνευση ενδυμασίας για επαγγελματικές συναντήσεις;

Μια χαρά δεν είμαι με τα πουκαμισάκια, τις φούστες και τα υφασμάτινα παντελόνια;

Τι το ήθελα, το μικρό σεμνό μαύρο φορεματάκι;

Έπεσε τρελό δούλεμα από συνεργάτες:

“Που ήσουν πριν και ντύθηκες έτσι;”

“Κατευθείαν από τα μπουζούκια μας ήρθες;”

“Ραντεβουδάκι, ραντεβουδάκι μετά; Ποιος στην χάρη του.”

Τα χαμογελάκια με υπονοούμενο κόσμησαν για αρκετή ώρα την συνάντηση.

Ούτε πριν ούτε μετά την συνάντηση δεν έπαιζε ραντεβουδάκι. Αλήθεια λέω.

Άντε να επιβάλλεις τάξη μετά.

Τι μου είπε φίλος “Ε, γδύσου αφού δεν σε ακούνε ντυμένη.”

Η απάντηση που πήρε ο φίλος: “Να επιβάλλω τάξη θέλω, όχι να διοριστώ στο δημόσιο”

Βγήκε αυθόρμιτα. Δεν υπονοώ ότι όλα γίνονται έτσι στον Δημόσιο τομέα. Αλλά όπως λένε και στο χωριό μου, καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα, και προφανώς στο Δημόσιο βγήκε το όνομα. 🙂

Push the button to slow down

Picture by chicca39 via Flickr

Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.

Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.

Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.

Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.

Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.

Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.

Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.

Ένα φραπόγαλο σκέψεις

Σαν να βλέπω την ταινία “Two weeks notice” να διαδραματίζεται σε μια παραλλαγή ζωντανά μπροστά μου. Μόνο, που δεν έχω δυο βδομάδες, αλλά ούτε δυο μέρες καλά, καλά. “Περίεργες” καταστάσεις μιας συνηθισμένης ημέρας εργασίας, ας πούμε.

Picture by ToniVC via Flickr

Σκέψεις για την διαχείρηση χρόνου και καταστάσεων, κάποια στιγμή σήμερα το απόγευμα:

Έχεις τα κότσια; Τα έχεις. Ξέρω ότι τα έχεις. Δεν έχει δεν μπορώ. Απόδειξε, το τι μπορείς να κάνεις. Τέρμα τα ψέματα.

Παρένθεση: Όποιος νομίζει ότι τα χώνω γενικά και αόριστα και να βγάζω την ουρά μου στην απέξω, κάνει λάθος. Η σφαλιάρα πρώτα σε μένα.

Δυο μέρες μόνο, που λέει και ένα τραγούδι. Δυο μέρες να αξιοποιήσω, ότι έχω και δεν έχω στο δημιουργικό μου δυναμικό. Διαδραστικότητα, εμπλοκή, συμμετοχή, κείμενο, επίδραση…Και το πιο δύσκολο απ’ όλα να χτίσω γέφυρες μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, εκπαιδευτικών επίπεδων, διαφορετικών αντιλήψεων. Διαφορετικών γενικώς και ειδικώς.

“Αυτή, είναι η ευκαιρία σου”, μου λένε και δεν έχουν και άδικο. “Διεκδίκησε και εδραίωσε τον ρόλο σου,” επισημαίνουν, επίσης πολύ σωστά. Σαν να ακούω τον εαυτό μου να τα λέει, από την μια και από την άλλη, να φοβάμαι σαν μικρο παιδί το σκοτάδι.Τι φοβάσαι ρε παιδί μου, αφού το΄χεις. Τι αμφιβάλλεις; Δεν έχεις χρόνο για αυτό -αμφισβήτηση τώρα.

Τους τρόμαξα για λίγο με την σιωπή μου. Έχουν συνηθήσει τον τσαμπουκά και ανησύχησαν. Να ουρλιάξω ήθελα. Δεν έβγαλα γκίχ και ακόμα δεν βγάζω δηλαδή, δεν θα βγάλω.

Έχω δυο μέρες. Μια νύχτα και μια μέρα, για να είμαστε ακριβής. Κάτι λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες. Είναι αρκετές.

“Χτύπα τώρα ένα φραπόγαλο και ξεκινά!”, λέω στον εαυτό μου. Όχι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για το “Δεν είσαι εδώ” της Δημητρας Γαλάνη (Για μελοδραματισμούς είμαστε τώρα. Δουλειά, δεν είπαμε; Είπαμε.) αλλά μάλλον το “Στερεότυπα” για να εμπεδώσω, ότι τέτοια έχω να σπάσω. Που θα πάει, θα βγεί. Don’t think- Do things!