…Σηκώθηκε αέρας, τα φωτα ανάψανε, σφύριξε το πλοίο, η νύχτα έρχεται. Σε δάση από αιώνες, μονάχη ταξιδεύεις, το άγριο φως λατρεύεις σε δωμάτια λευκά…
( Σαντορίνη, Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας)
Στα αυτιά φίλων και γνωστών ακουγόταν περίεργο ότι θα πήγαινα μόνη μου διακοπές στη Σαντορίνη. Και όμως, οι μοναχικοί επισκέπτες του νησιού είναι μεν σπάνιο αλλά όχι ανύπαρκτο φαινόμενο. H απορία των φίλων ήταν ως προς τι θα κάνει μια εργένισσα χωρίς παρέα σε ένα μέρος που φημίζεται για τις ρομαντικές στιγμές που προσφέρει. Την απάντηση σε αυτό την «έκλεψα» από ένα φίλο: «Τις πιο ρομαντικές στιγμές της ζωής σου είναι καλό να τις ζεις μόνος σου.». Φαίνεται αρκετά εγωιστικό. Κάποια πράγματα όμως τα φυλάμε για μας. Είναι τόσο προσωπικά που πρέπει να τα μοιραστείς πρώτα με τον εαυτό σου για να μπορέσεις να τα μοιραστείς με κάποιον άλλον. Εξάλλου πάντα μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες και φίλους.
Για ποιο πράγμα να πρωτομιλήσω; Για τα γραφικά Φηρά, με τα σοκάκια και σκαλάκια τους,
για το ηφαίστειο
ή για το μαγικό ηλιοβασίλεμα στην Οία;
Θα μπορούσα να μιλήσω για την Κατερίνα, τον Ορλάντο και τον Λευτέρη που σε καλωσορίζουν στο δρόμο προς το Παλαιό Λιμάνι για μια στάση στο Volcano. Εκεί μπορείς να ακούσεις ενδιαφέρουσες φιλοσοφίες της Κατερίνας για την ζωή, αλλά και συζητήσεις της παρέας για την πίστη και τον άνθρωπο γενικά. Περπατώντας προς τον Μητροπολιτικό Ναό των Φηρών συναντάς στο δεξί σου χέρι μια σκάλα, ανεβαίνοντας την, βρίσκεσαι στην βεράντα του Cafe del Mar e Sol. Μέρα- νύχτα φροντίζουν ο Ντάριος, η Λένα, η Φαίη και τα υπόλοιπα παιδία του μαγαζιού τους επισκέπτες του νησιού με την υπόκρουση lounge μουσικής.
Στο πλοίο για την επιστροφή, χάζευα από το παράθυρο τη Σαντορίνη. Ταξίδευα όλη την νύχτα με το F/B Preveli. Κουραστικό μεν αλλά όμορφο. Από το τζάμι έβλεπα τα φώτα από Ίο, Νάξο, Σύρο, Πάρο και τελικά του Πειραιά.