Month: September 2008

Στην καρδιά της Ευρώπης η Άκρα Δεξιά ξανά χτυπά

Σε ένα μικρό σιωπηλό κράτος κάπου στη μέση της Ευρώπης, στην Αυστρία, διεξάγονται την ερχόμενη Κυριακή εκλογές. Για άλλη μια φορά πρόωρες. Ο μεγάλος συνασπισμός μεταξύ SPÖ ( Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) και ÖVP ( Λαϊκού- Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος), αν και δοκιμασμένη συνταγή διακυβέρνησης απέτυχε
Όχι, ότι περίμενα να τα καταφέρει δηλαδή.
Με απογοήτευση και θλίψη διαβάζω και ακούω από τα μέσα ενημέρωσης, παραδοσιακά και νέα, ότι ο Jörg Haider δυστυχώς θα καταφέρει για άλλη μια φορά να συγκεντρώσει ψήφους διαμαρτυρίας. Αυτή την φορά όχι με το FPÖ- Κόμμα Ελευθέριας, που ο ίδιος το έχτιζε και το ανέδειξε το 2000. Το BZÖ- Κόμμα Μέλλοντος Αυστρίας θα είναι αυτή την φορά η έδρα του
το δικό του προσωπικό μαγαζάκι, όπως το ονομάζω από την ίδρυση του το 2005.
Το 2000 ο λαός ( με λαό εννοώ όλους τους κατοίκους περιστασιακούς και μόνιμους της χώρας εκείνη την περίοδο) ήταν στους δρόμους.  

Θυμάμαι την πορεία διαμαρτυρίας στο ιστορικό κέντρο της Βιέννης που τερμάτιζε στο Heldenplatz ( στην Πλατειά Ηρώων, στα χειμερινά ανάκτορα Hofburg, εκεί που εδρεύουν οι κυβερνήσεις και σήμερα, εκεί που έβγαλε ο Hitler την ομιλία του όταν προσάρτησε την Αυστρία, εκεί που υπογράφτηκε το Συμφωνώ Ανεξαρτησίας και Ουδετερότητας της χώρας). Τότε μαζεύτηκε πολύς κόσμος στην πλατειά. Αυστριακοί, Ιταλοί, Σέρβοι, Τούρκοι, Τσέχοι, , Πολωνοί, Έλληνες, Χριστιανοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Ρομά, Κούρδοι
.όλες οι κοινότητες εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές δήλωναν την αντίθεση τους στην συμμετοχή του Κόμματος Ελευθέριας και του Haider στην κυβέρνηση.
Το τότε σύνθημα «Nein zu Schwarz- Blau» («Όχι σε Μαυρο- Μπλε»
(τα χρώματα του ÖVP και FPÖ αντίστοιχα), σήμερα θα πρέπει να επεκταθεί με το χρώμα πορτοκαλί του BZÖ.

Παρένθεση προσωπικής ανάμνησης: Θυμάμαι, ότι δεν είπα σε κανέναν τότε μου που θα πήγαινα, πλην του μεγάλου μου αδερφού. Ήμουν δευτέρα λυκείου. Ήταν Κυριακή και πήγα να συναντήσω τα παιδία (φοιτητές όλοι, και παιδία σαν εμένα Αυστρό/ Έλληνες- Έλληνο- Αυστριακοί). Επαναστατικό στοιχείο από τότε. 😉

Βέβαια, στην Αυστρία τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών προστατεύονται ακόμα αρκετά καλά. H κοινοβουλευτική παράδοση και η πίεση που ασκεί η Κοινωνία των Πολιτών είναι αρκετά δυνατές. Για πόσο ακόμα?

Επίσης, η Αυστρία είναι ομοσπονδιακό κράτος και τα ομοσπονδιακά κρατίδια της λειτουργούν με σχετικά μεγάλη αυτονομία. Ως παράδειγμα θα σας αναφέρω την Πόλη της Βιέννης ( για να παινέψω λίγο την γενέτειρα μου) που αποτελεί και ένα από τα εννέα κρατίδια: Παραμένει τώρα και έναν αιώνα περίπου «κόκκινη». Σήμερα Κόκκινο- Πράσινη. ( Να διευκρινίσω ότι το Κόκκινο και το Πράσινο δεν ερμηνεύονται μόνο ως κομματικοί χρωματισμοί αλλά και ως προς την φιλοσοφία που διαπνέει τις παροχές της Πόλης προς τους κατοίκους της. Οι πολιτικές απόψεις που εκφράζω δεν είναι κομματικές αλλά πάντα ανεξάρτητες.)

Προσφέρει στους κάτοικους της ένα κάτι τις παραπάνω σε κοινωνικά δικαιώματα, και συνολική ποιότητα ζωής, είναι ένα κάτι τις παραπάνω φιλική προς μετανάστες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, παραμένει μια από τις πιο καθαρές πόλεις παγκοσμίως με 52% των εκτάσεων να αποτελούν εκτάσεις πρασίνου. Όλα αυτά ως αποτέλεσμα της δραστηριότητας των ενεργών πολιτών της Πόλης.

Αν με ρωτήσετε, τι νιώθω όταν ακούω για την Άκρα Δεξιά στην Αυστρία, θα σας πω θλίψη, όπως και για την Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα. Θα σας μιλούσα για το τι θα έπρεπε να γίνει από την πλευρά της Κοινωνίας Πολιτών, θα σας μιλούσα για ανθρώπινες άξιες όπως ελευθέρια και παιδεία.

Χάρις Αλεξίου: «Μαζί τραγουδάμε για το Πράσινο αλλά με κόκκινες καρδιές»

Σαφέστατο μήνυμα έδωσαν οι καλλιτέχνες με το πολυπληθές κοινό τους στη προχθεσινή συναυλία «Μαζί για το πράσινο και τη ζωή» στο Καλλιμάρμαρο. Διοργανωτές της βραδιάς: ο ΣΚΑΪ, το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και ο ραδιοφωνικός σταθμός «Μελωδία». Η συναυλία επισκιάστηκε από την απαγόρευση της μαγνητοσκόπησης της εκ μέρους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Δυναμισμό και συγκίνηση εισπράξανε οι 15 καλλιτέχνες (Χ. Αλεξίου, Γ. Ανδρέου, Στ. Κραουνάκης, Λ. Μαχαιρίτσας, Δ. Μητροπάνος, Μ. Μητσιάς, Θ. Μικρούτσικος, Γ. Νταλάρας, Β. Παπακωνσταντίνου, Β. Πορτοκάλογλου, Δ. Σαββόπουλος, Μπ. Στόκας, Δ. Τσακνής, Ε. Τσαλιγοπούλου, Μαρία Φαραντούρη) από το στάδιο.

Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να μη περιμένουν οι πυρόπληκτοι ( και γενικότερα όλοι μας) από κανένα κράτος να τους βοηθήσει. Κανείς δεν θα ακούσει την φωνή μας αν δεν φωνάξουμε πρώτα εμείς.. Αυτή η συναυλία απέδειξε ότι οι ενεργοί πολίτες μπορούν να πετύχουν στόχους, αρκεί να δραστηριοποιηθούν.

Τον μουσικό λόγο είχαν τα «πολιτικά» ζεϊμπέκικα, όπως το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, Αεροπλάνα και βαπόρια
τραγούδια μιας άλλης εποχής και όμως επίκαιρα όπως τότε.
«Παραπονεμένα λόγια λένε τα τραγούδια μας γυρίζοντας τις πλάτες μας στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε…το έργο είναι στημένο και στα μέτρα σας.»

(Υ.Γ. Ευχαριστούμε θερμά τον Δημήτρη Μητροπάνο για το ζεϊμπέκικο που χόρεψε επί σκηνής! 🙂 )

Josef Koudelka: Ταξιδιώτης του Κόσμου

Συννεφιασμένη Κυριακή. Μια από αυτές που σε καλούν να διαβάζεις  εφημερίδα ή βιβλία με κάψε και τσιγάρο. Μπορείς βέβαια και να την εκμεταλλευτείς για να επισκεφτείς ένα μουσείο, να δεις μια έκθεση.

Ανοίγεις ένα από τα free press που μαζεύεις και κάνεις μια έρευνα στα ιντερνέτια. Αποφασίζεις: Μουσείο Μπενάκη, κτήριο Πειραιώς. Εκεί φιλοξενείται από τις 18 Σεπτέμβριο μεχρι τις 23 Νοεμβρίου μια έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka. 

Ασπρόμαυρα στιγμιότυπα που χαράζονται στην μνήμη, απεικονίζουν αλλά και προκαλούν έντονα συναισθήματα. Ξεχωρίζουν οι συλλογές «Οι Τσιγγάνοι» και «Εξορίες», όπως και οι φωτογραφίες της Άνοιξης της Πράγας. Κάθε εικόνα λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις.

Φάκελος Ρομά: Στο περιθώριο του 21ου αιώνα

Οι Ρομά, ένας νομαδικός λαός με πλούσια πολιτιστική παράδοση παραμένει μια από της μεγαλύτερες μειονότητες της Ευρώπης. Φέτος είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου που καλούνται εκπρόσωποι της ίδιας της μειονότητας να συμμετάσχουν σε έναν διάλογο που αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των Ρομά. Με την πρώτη Συνδιάσκεψη της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα έγινε ένα πρώτο βήμα για την κατοχύρωση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ρομά.
Θλιβερή αιτία αποτελεί η αποτυχία των μελών- κρατών της Ε.Ε. για την ανάπτυξη μιας βιώσιμης λύσης για την ένταξη των Ρομά στις κοινωνίες τους. Η λύση είναι τόσο απλή, αλλά φαίνεται ακατόρθωτη για τις επιμέρους κυβερνήσεις: Ίσα δικαιώματα για όλους.

Οι Ρομά αν δεν θα ήταν νομαδικός λαός θα αποτελούσαν την έκτη σε πληθυσμό χώρα της Ευρώπης, συγκεντρώνοντας 12 εκατομμύρια, όπως αναφέρει η αυστριακή εφημερίδα DiePresse σε ένα δημοσίευμα της.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=EmLUp2_h50c]

“No to ethnic profiling.”– Σύμφωνα με την κομισίον της ΕΕ, οι Ρομά αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα διακρίσεις, υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα συμβουλεύεται από την πλευρά των Ηνωμένων Εθνών να πάρει άμεσα μέτρα για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ρομά που ζουν στην επικράτειά της.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προσκόμισε στοιχεία για το καθεστώς των Ρομά στην Ελλάδα και έκρινε αναγκαίο να επισημάνει στην Ελληνική κυβέρνηση χώρα τον σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Οι Ρομά στερούνται στην χώρα μας πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά στερούνται ακόμη και βασικής εκπαίδευσης – παιδείας, όπως προκύπτει από έρευνες του Συνηγόρου του Πολίτη σε θέματα παιδείας.

Οι φυλετικές και εθνικές διακρίσεις απαγορεύονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλους τους τομείς ζωής (οδηγία 2000/43/EEC). Ωστόσο, οι διακρίσεις εναντίον των Ρομά «καλά κρατεί». Ένα μεγάλο ποσοστό των Ευρωπαίων τους αντιμετωπίζει ΑΚΟΜΑ ως πρόβλημα. Ήδη εφαρμόζεται σε ευρύτερο επίπεδο ΕΕ ένα πλαίσιο συντονισμού νομοθετικών, οικονομικών και πολιτικών δράσεων, αλλά τα κράτη- μέλη αδυνατούν να το εφαρμόσουν σε εθνικό επίπεδο.
Ο 21ος αιώνας διανύει ήδη την πρώτη του δεκαετία και η Ευρώπη προσπαθεί ακόμα να προφυλάξει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για όλους τους πολίτες της.

Blogs, ενεργοί πολίτες και άλλα παραμύθια

Με αφορμή την επίσκεψη των Ελλήνων blogger στο Ευρωκοινοβούλιο την προηγούμενη βδομάδα, έχοντας επεξεργαστεί ένα φάσμα του υλικού που έχουν μοιραστεί μέχρι και σήμερα μαζί μας (ο όγκος είναι τεράστιος, ενημερώνεται τακτικά αυτές τις μέρες οπότε παραδέχομαι ότι έχω πάρει άπλα μια εικόνα του), αισθάνθηκα την ανάγκη να πάρω θέση για το θέμα των ψηφιακών και των ευρύτερων ελευθέριων. Όχι σαν blogger αλλά πολίτης, όπως διατυπώνει πολύ σωστά ο φίλος Oneiros.

Είναι πλέον δεδομένο ότι οι ελευθέριες καταλύονται όλο ένα και περισσότερο. Οι άνθρωποι που εκφράζουν την αντίσταση τους δεν είναι τρομοκράτες ούτε  αντί- εξουσιαστές αλλά ενεργοί πολίτες με ανησυχίες για το μέλλον, με φιλοδοξίες και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Θα συμφωνήσω με την Ευρωβουλευτή Sophia in’t Veld, ότι εάν δεν έχεις κάτι να κρύψεις δεν έχεις ζωή.

Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε την έννοια της δημοκρατίας, που εννοεί την συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση, όχι τον έλεγχο τους από την εκάστοτε κυβέρνηση τους. Στο όνομα της ελευθέριας έχουν θυσιαστεί και θυσιάζονται καθημερινά άνθρωποι. Εμείς, όντας πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συνειδητά δεν αναφέρομαι σε ολόκληρη την Ευρώπη), έχουμε την δυνατότητα συμμετοχής στην διακυβέρνηση και δεν την αξιοποιούμε.

Αμελούμε το πολύτιμο αγαθό της ελεύθερης έκφρασης επειδή πιστεύουμε ότι δεν μας αφορά. Το να συμμετέχουμε στα κοινά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κομμάτων και των στελεχών τους, είναι δικαίωμα και υποχρέωση των πολιτών. Οι blogger που ασχολούνται με τα κοινά, δεν κάνουν τίποτα λιγότερο ή παραπάνω από αυτό.

Δεν γνωρίζω το πως έγινε οι επιλογή των blogs που θα εκπροσωπούνταν στις Βρυξέλλες. Μου αρκεί ότι δεν άνηκαν όλοι σε έναν κομματικό χώρο και μπόρεσαν έτσι να εκφράσουν μια πολυχρωμία απόψεων. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ήταν αντικειμενικά τα κριτήρια της επιλογής τους. Σημασία έχει ότι έδωσαν σε μια ανησυχία των πολιτών φωνή.

Όσοι με εκφράζουν προσωπικά επειδή μοιραζόμαστε παρόμοιες απόψεις αλλά επειδή είμαστε και φίλοι το γνωρίζουν. Σε αρκετούς έχω εκφράσει την εκτίμηση μου είτε γραπτώς είτε προσωπικά. Και σε κάποιους θα ήθελα να πω να κοιτάξουν λίγο πέρα από τον χαβαλέ και την «δουλίτσα» τους και να ξεκινήσουν μετά την επίσκεψη τους στο Ευρωκοινοβούλιο να δραστηριοποιηθούν περισσότερο για τα ψηφιακά (και όχι μόνο) δικαιώματα ΜΑΣ.

Blogo-γραφία: amarkos.gr, magicasland.com, vrypan.net, oneiros.gr, greekgastronomer.com, adeligia.net, tsimitakis.wordpress.com, blog.cosmix.org, metablogging.gr, e-diva.eu, elawyer.blogspot.com, g700.blogspot.com, nylon.gr, voteforliberty.wordpress.com, pestaola.gr, nikosvasilakos.gr, proxeirotetradio.blogspot.com, blogs.hiveworks.com, arkoudos.com,  papanotas.wordpress.com,  neolaia.gr (αν δεν πρόλαβα να διαβάσω ακόμα όλα τα σχετικά posts ζήτω συγνώμη, αλλα αυτα πρόλαβα μέχρι στιγμής)

Σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο e-tipos.gr, enet.gr και «Για τις ελευθερίες στο Διαδίκτυο» του Αστέρη Μασούρα (digitalrights.gr)

Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά….είναι η αξιοπρέπεια

«I’m smart, I’m hard working and I’ll do anything and I am not leaving here without a job. Don’t make me beg.»

( από την ταινία Erin Brokovich)

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει μια νεαρά του περιβάλλοντος μου την εργασιακή της καθημερινότητα. Η διαφορά με την ταινία Erin Brokovich είναι μόνο ότι δεν παρακαλούσε να την προσλάβουν, αλλά να την αφήσουν να γίνει παραγωγική επί μήνες. Προσπαθούσε να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσε μια κατάσταση τεχνητού πανικού και μη- οργάνωσης. Πρωτοβουλίες για την βελτίωση της δεδομένης κατάστασης δεν βρήκαν τόπο ή χειρότερα δεν τις αντιλήφθηκαν καν ως τέτοιες. Αλήθεια τι κάνει ένας νέος άνθρωπος με όρεξη για δουλειά και μάθηση όταν δεν υπάρχει το αναγκαίο περιθώριο από το περιβάλλον;

Η κατάσταση που μου διηγήθηκε η γνωστή μου, επικρατούσε σε μια μεγάλη και ιστορική εταιρία στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μιλάει με σεβασμό και εκτίμηση για τους ιδιοκτήτες της εταιρίας. Θαυμάζει το έργο τους, το οποίο αποτελεί για την ίδια, πρόσφορα στον τόπο. Σε μας, τους φίλους της, έκανε εντύπωση που μιλούσε θετικά για του εργοδότες. Το μόνο αρνητικό που τους προσάπτει είναι η εμμονή τους σε έναν αρκετά παραδοσιακό τρόπο οργάνωσης, με αποτέλεσμα να μην ελέγχουν τελικά πλήρως την εταιρία. Λεπτομέρειες που είναι βασικές για την ομαλή λειτουργία ξεφεύγουν ή λόγω λάθος πληροφόρησης δεν λαμβάνονται υπόψη.

Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει μια διαφορετική αντίληψη για την εργασία. Σήμερα, το εργασιακό καθεστώς κύλησε και έγινε και πάλι καθεστώς εκμετάλλευσης. Σημασία έχει η οικονομική εξασφάλιση. Για κάποιους όμως δεν έχει σημασία να βολευτούν σε μια θεσούλα. Κάποιοι πιστεύουν, ακόμα, ότι η εργασία δεν είναι πάντα αγγαρεία. Μπορεί να είναι δημιουργική και γιατί όχι να προσφέρει πέρα από την οικονομική ικανοποίηση και την ηθική.

Μας έδειξε τις επιστολές που έγγραψε όταν αποφάσισε να αποχωρήσει τελικά. Παρέμεινε λίγες μέρες ακόμα για λόγους ψυχολογικής φόρτωσης. Όπως είπαμε, είχε καλή σχέση με την εργοδοσία και αισθανόταν ότι έπρεπε να το παλέψει. Στην επόμενη παράγραφο μπορείτε να διαβάσετε στο περίπου τι έγγραψε.

«Γνωρίζω ότι η παραίτηση μου δεν γίνεται με τον καλύτερο εφικτό τρόπο. Δεν το θεωρώ τίμιο να επιβαρύνω οικονομικά μια εταιρία και μη τι άλλο έναν καλό εργοδότη. Σέβομαι την επαγγελματική ευκαιρία που μου δόθηκε. Δεν θεωρώ ότι αποτελώ παραγωγική υπάλληλο για την εταιρία. Δεν το επιτρέπει η ιδιοτροπία του χαρακτήρα μου να μην είμαι παραγωγική.
.»

Δεν έθιξε κανέναν συνάδερφο. Άσχετα εάν το κλίμα ήταν συχνά δυσβάσταχτο κατά την διάρκεια απασχόλησης. Δεν το θεωρεί έντιμο να μιλήσει εναντίον κάποιου προσωπικά. Δεν είναι επαγγελματικό, λέει. Εμείς, οι φίλοι της, ακούγοντας τις περιγραφές για την καθημερινότητα της, της λέγαμε «Σήκω και φύγε κοριτσάκι», «Πρόσεξε μη χάσεις την ανθρωπιά σου εκεί μέσα». Μας φαινόταν σαν σαπουνόπερα στα πρότυπα «Τόλμη και γοητεία», για να μη αναφερθώ στη ελληνική επιτυχία «Λάμψη». Για την αποχώρηση της άκουσε υποδείξεις για υποτιθέμενη ανευθυνότητα και μη επαγγελματική συμπεριφορά.

Ακολουθεί το προηγούμενο απόσπασμα επιστολής όπως έπρεπε να το είχε γράψει η φίλη μας:

«Γνωρίζοντας καλύτερους τρόπους επαγγελματικής συμπεριφοράς αναγκάζομαι να αποχωρήσω χωρίς προειδοποίηση από την εταιρία.. Αιτία για αυτό δεν αποτελεί μόνο η απουσία ουσιαστικής παραγωγής άλλα και το κλίμα του εργασιακού χώρου. Ναι, ο χαρακτήρας μου είναι ιδιότροπος. Θεωρώ ότι υπάρχει μια έλλειψη συναδελφικής συμπεριφοράς, για να μη πω και επαγγελματικής στην εταιρία
»

Δεν θα έθετε ποτέ σε κίνδυνο κανέναν συνάδερφο. Δεν της το επέτρεπαν ούτε η θέση ούτε η ηθική της, όπως υποστηρίζει. Η χαρακτηριστική της έκφραση:«Δεν γίνομαι ρουφιάνα. Δεν το έχω ανάγκη».

Πως αισθάνθηκε αφήνοντας το κτήριο της εταιρίας πίσω της; Ανακούφιση, απελευθέρωση και λύπη που δεν κατάφερε να πει στην διευθύντρια της το τελευταίο προσωπικό «Ευχαριστώ για την ευκαιρία»

Καλή λευτεριά λοιπόν, κοριτσάκι μου, και αέρα στα πανιά σου!

…Και να χαμογελάσεις σου αφιερώνουμε τα παρακάτω βιντεάκια.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=pSlN8lHEUgk]

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=AWCOUovH-Os]