Month: October 2008

Η πράσινη κάρτα της ΕΕ είναι μπλε

Τον επόμενο μήνα θα ψηφίσει η επιτροπή Πολιτικών Ελευθέριων του Ευρώ-κοινοβουλίου για το θέμα της «Μπλε Κάρτας», που θα αποτελεί το εισιτήριο εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες. Με αυτό τον τρόπο στοχεύει η ΕΕ να θέσπιση μια ενιαία πολιτική γραμμή για την χορήγηση αδειών εργασίας και να αντιμετωπίσει την έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. Οι χώρες της ΕΕ είναι αποδέκτες μετανάστευσης, όχι όμως εξειδικευμένων μεταναστών. Αντίθετα, η ΗΠΑ και ο Καναδάς απορροφούν το 50% των μεταναστών με ειδίκευση, ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνολογίας, όπως εισηγείται η Ewa Klamt, μέλος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Ευρωπαίων Δημοκρατών.

Απώτερος στόχος, είναι ο έλεγχος της νόμιμης μετανάστευσης, βασισμένος με τις ανάγκες της κάθε χώρας- αποδεκτή. Ότι αφορά τους πρόσφυγες, η περίοδος αναμονής για την χορήγηση άσυλου θα διαρκεί περισσότερο. Ωστόσο, η ΕΕ επικαλείται την πρόθεση της να υποστηρίξει περισσότερο της χώρες από τις οποίες παρατηρείται αυξημένη έξοδο πληθυσμού. Τίθεται το ερώτημα για το τι υποστήριξη εννοεί.

Γιατί οι χώρες- μέλη της ΕΕ δεν επενδύουν περισσότερο στη παιδεία και να εισάγουν προσωπικό; Επειδή και το παράδειγμα της Πράσινης Κάρτας στις ΗΠΑ σαν λύση για να αντίστοιχο πρόβλημα φάνηκε επιτυχημένο. Δεν θα ήταν εύλογο η ΕΕ, η οποία διεκδικεί τον τίτλο της «πιο κοινωνικής δύναμης», να βελτιώσει το εκπαιδευτικό της σύστημα;

«Μπορεί να μην είναι καταστροφή, αλλά σίγουρα δεν είναι μια καλή πολιτική πρακτική για την ΕΕ», λέει ο Aristide Zolberg, καθηγητής στο New York’s New School University. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλες οι χώρες της Δύσης επιθυμούν το ίδιο δυναμικό, με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και κατάρτισης, δεν μας φαίνεται λογικό να μη επενδύσει η ΕΕ στην εκπαίδευση.

Το θέμα της αυξημένης μετανάστευσης χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση. Ίσως να φρόντιζαν όλες οι χώρες- μέλη για την ανάπτυξη των υποδομών τους. Ο κόσμος πάντα θα εξελίσσεται και κάθε κοινωνία θα πρέπει να προσαρμοστεί στις εξελίξεις, να αναπτύξει νέες πρακτικές για τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης.

Μια βράδια- τρεις φωνές

Τρεις φωνές, τρεις διαφορετικές εκδοχές ενός ταξιδιού. Ο Νίκος Κουρουπάκης, η Ερωφίλη και ο Δημήτρης Υφαντής, το συγκρότημα Τρίφωνο , μας ταξιδεύουν αυτό το χειμώνα στη μουσική σκηνή Favela.
Μας κάνουν να νιώσουμε ξανά παιδία, έφηβοι, άνθρωποι. Μας θυμίζουν στιγμές χαράς, θλίψης, ερωτά, συντροφιάς, αγάπης, λησμονιάς. Αν και η σκηνή Favela δεν έχει πίστα, βλέπουμε σε κάποια τραπέζια να λυγίζουν κάποιοι θαμώνες με το ρυθμό της μουσικής και κάτω από το ημίφως στο μπαρ να κάνουν κάποιες σκιές δειλά βήματα χορού.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c]

Ένα γλυκό κομμάτι της ζωής

Κάπου βορειοδυτικά της Αθήνας, σ’ ένα από τα πιο ονειρεμένα μέρη την εποχή τον Χριστουγέννων, στη Βιέννη. Έξω μια χιονοθύελλα και βαθμοί κάτω από το μηδέν. Ένα παλιό παιδικό δωμάτιο. Φιλοξενούσε για πολλά χρόνια όνειρα, σκέψεις, μυστικά. Το 2004 μετράει τις πρώτες μέρες του. Μια φοιτήτρια μετράει τις μέρες μέχρι την αναχώρηση της για Αθήνα. Τελευταίες μέρες διακοπών και η χειμερινή εξεταστική να πλησιάζει. Μυαλό για διάβασμα υπάρχει, έλλειπε η διάθεση για μελέτη εκείνο το βράδυ. Διάθεση για κουβέντα και ενημέρωση υπήρχε. Περισσότερο για κουβέντα για να είμαστε ειλικρινής.

Το 2004, η ηρωίδα μας είναι ιδεολόγος και ρεαλίστρια μαζί. Ρομαντική μέχρι τελικής πτώσεως. Ένα άγριο- κόριτσο, ανδράκι με ένα σπαστικό τσαμπουκά, αλλά ψυχούλα. Όσο δυνατή είναι με την πρώτη μάτια τόσο δυνατά χτυπάει και η καρδιά της για τους ανθρώπους που αγαπάει. Πάντα μαχητής. Αφοσιωμένοι σε ότι κάνει και πιστεύει.. Ανήσυχο πνεύμα.

Κάθεται λοιπόν στον υπολογιστή της να περάσει η ώρα χαζεύοντας στο διαδίκτυο. Ανοίγει το ICQ ( ήταν τότε πολύ της μόδας, να τσατάρεις στο ICQ), κάνει ένα search για νέο θύμα επικοινωνίας
Να μάθει και τίποτα καινούργιο, έναν νέο άνθρωπο. Θύμα βρέθηκε με επιτυχία. Την αλλάζει χωρίς την θέληση του. Επηρεάζει την πορεία της χωρίς να το ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει είναι ,ότι του ζητά την συμβουλή του κάποιες φορές. Τον σέβεται, τον θαυμάζει, χαίρεται όταν είναι καλά, ανησυχεί όταν δεν είναι. Γι’ αυτόν είναι πάντα «η μικρή». Περίεργη σχέση.

Μια μέρα πριν την αναχώρηση της για Αθήνα. Δεν της αρέσει η ιδέα ότι δεν την περιμένει κάποιος εκεί. Βέβαια, αυτή την φορά την περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο χωρίς να την έχει δει ποτέ του, χωρίς να έχει ακούσει ποτέ την φωνή της, γνωρίζοντας μόνο τις γραμμές διάλογου που του φανέρωνε η οθόνη του υπολογιστή του. Λίγα χρόνια αργότερα μια διαφημιστική καμπανιά για την σοκολάτα Lacta θύμιζε πολύ το σκηνικό στο αεροδρόμιο τότε.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BNFjQbTLSqs]

Η διαφορά είναι ότι η σκηνή μας δεν ήταν ρομαντικής φύση. Στην πορεία η ιστορία μας συνοδεύτηκε όμως με Lacta αλλά και Μαυροδάφνη και pop corn. Μια από αυτές τις στιγμές που αδυνατείς να τις περιγράψεις γιατί σου λείπουν οι λέξεις, απλά τις ζεις.