Φθινόπωρο στην πόλη της Αθήνας. Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα, χίλιες φωνές και χίλιες σιωπές. Ο ήλιος πλέον χαϊδεύει τρυφερά τα πρόσωπα. Είμαι επισκέπτης σε αυτή την πόλη. Δεν με μεγάλωσε αλλά με ωρίμασε. Άξιες, όπως φίλια και αγάπη φαίνονται λίγες μπροστά στο χρήμα. Εντάσεις μεταφέρονται από την επαγγελματική ζωή στην προσωπική. Ταλαιπωρούμε άδικα τους ανθρώπους μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία μέρα με την μέρα φαίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Ατελείωτες ώρες εργασίας, όποιας εργασίας. Ανάλογες ώρες στο τηλέφωνο και τον υπολογιστή για να αναπληρώσουμε λίγη ανθρωπιά στη ζωή μας, να νιώσουμε τους ανθρώπους πιο κοντά μας. Δεν μας αρκεί ποτέ. Αδειάζουμε συναισθηματικά, κουραζόμαστε. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα μοιάζει με πολυτέλεια. Η εποχή μας βασίζεται περισσότερο στο να πάρουμε παρά να δώσουμε, και όποιος προσφέρει απλόχερα φαίνεται συχνά κορόιδο. Τελικά όσοι μπορούν ακόμα να δώσουν, είναι οι πραγματικά πλούσιοι μεταξύ μας.
Την περασμένη εβδομάδα οι μαθητές μου ήταν σκληροί μαζί μου. Παιδιά είναι. Δεν διδάσκω μόνο γερμανικά. Προσπαθώ να τους μεταφέρω άξιες. Να τους εφοδιάσω με τα απαραίτητα. Με φωνάζουν με το όνομα μου, όχι «Κυρία». Προτιμώ να τους διδάσκω με μεράκι και αγάπη παρά να κάνω το μάθημα μου και να φύγω. Χαμογελά παιδιών, μάτια που λάμπουν, τα μάγουλα που κοκκινίζουν από αγωνία.
Ακούω, διαβάζω για μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Σκέφτομαι πώς να τους μεταφέρω ακόμα περισσότερα σε λιγότερο χρόνο Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν σε λίγους μήνες να παρακολουθήσουν το μάθημα μου, αν οι γονείς τους θα είναι σε θέση να πληρώσουν τα μαθήματα γερμανικών.