Σήμερα το βράδυ μαζεύτηκε ένας αρίθμος μαθητών μπροστά στη Βουλή στο Σύνταγμα με κεριά και μας διδάξαν για άλλη μια φορά τι σημαίνει θάρος, τι σημαίνει αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον. Μας θύμισαν ακoμα πιο έντονα τη σοβαρότητα των γεγονότων. Τραγούδησαν «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και «Ο Δρόμος είχε την δική του ιστορία». Κάποιοι από αυτούς είχαν καταβάλλει το οδόστρωμα.
Λίγες ώρες νωρίτερα οι μαθητές μου, μου είπαν: «Δεν επιτρέπεται ένας αστυνομικός να πυροβολήσει ένα παιδί ούτε να βγάλει όπλο. Απαγορεύεται. Κυρία, σας παρακαλούμε κάντε κάτι. Είναι άδικο, κυρία.»
Είναι παιδία χωρίς κουκούλες, χωρίς πέτρες, με όνειρα. Μας μιλούν με παραπονεμένα λόγια. Οφείλουμε να σεβαστούμε την επιθυμία τους.
Ένα απόσπασμα της διαμαρτυρίας
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=GP_Cs7deSZs]
Πολλά ορθογραφικά ρε συ… Μπορείς να τα διορθώσεις;
Συγγνώμη, για το αγενέστατο σχόλιο μου, αφού τα ελληνικά δεν είναι η μητρική σου. 🙂
Δεν έμαθα ελληνικά σε σχολία αλλά είμαι αυτοδιδακτή σε ανάγνωση και γραφή. Είναι μητρική μου αλλά όχι όπως το καταλαβαίνεις μάλλον εσύ.Λυπάμαι που αντί να σχολίασεις την ουσία εκάτσες σε ορθογραφικά. Κάποια τα διορθώσα. Να είσαι καλά.