Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2008, μέρα πανελλαδικής απεργίας. Μετά από πολλά δακρυγόνα η πορεία μας βγάζει Πολυτεχνείο. Στο μυαλό μου χαράζονται εικόνες και καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές. Ώρα για μια ανάσα. Σύντομη στάση σε ένα από τα λίγα ανοιχτά καφέ των Εξαρχείων. Μετά, γρήγορα προς Περιστέρι για μάθημα και ξανά κέντρο για την συνάντηση για τη «δημιουργία ενος δικτύου δημοσιογραφίας των πολιτών». Άργησα. Κούραση. Σκέψεις. Οργή για την ανυπαρξία ουσιαστικής των κομματικών φορέων. Στενοχώρια για τα παιδιά που δέχονται αμέτρητες επιθέσεις στο δρόμο. Αγανάκτηση για την κακή πρακτική των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Εάν θέλεις να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ μέσα σου. Αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά για όλους μας. Σε κάποιους ήδη συνειδητά σε κάποιους ασυνειδητά. 
