Στιγμές ανθρώπινης μαγείας. Η αλλαγή του χρόνο χορεύοντας βαλς. Στο απέναντι παράθυρο ένα βράδυ ένα υπέροχο, ρομαντικό slow από δυο ανθρώπους που τους έδεσε με περίεργο τρόπο η ζωή. Με αδιευκρίνιστο τρόπο μέχρι και σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι συνδέονται μεταξύ τους δυνατά. Μοιράζονται μια αγκαλιά που στεγνώνει δάκρυα, γίνεται καταφύγιο, αίσθηση ότι κάπου ανήκεις.
Λένε ότι η πραγματική αγάπη σημαίνει να αγαπάς χωρίς να περιμένεις, χωρίς να απαιτείς. Είναι όμορφο όταν φτάνεις εκεί. Αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι, όχι για να σε αγαπήσει. Ξενύχτια με ατέλειωτες συζητήσεις. Ο ένας να πιστεύει στον άλλον και πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να ανταλλάξουν ούτε λέξη, τα λένε όλα με μια μάτια, ή με απλή σκέψη. 
Την καμαρώνει κάποιες φορές, τον θαυμάζει και χαμογελάει όταν πετυχαίνει κάτι. Την νοιάζεται και τον νοιάζεται. Ίσως, περισσότερο από όσο πρέπει. Δεν αντέχει να την βλέπει να κλαίει, ούτε τα νεύρα της. Την καταλαβαίνει όμως. Εκείνη πάλι εκνευρίζεται όταν δεν την αφήνει να τελειώσει την έκφραση της, και όταν δεν ξέρει τι θέλει. Το καταλαβαίνει όμως. Μεταξύ τους μια άγραφη συμφωνία. Ο ένας με τον ξεχωριστό του τρόπο στο πλευρό του άλλου.