Το χωριό, κάπου στο Θεσσαλικό κάμπο, με θέα στο βουνό Οίτη, κοντά στα Λουτρά Υπάτης, χάρισε αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια ανεμελιάς. Προσέφερε απλόχερα ατέλειωτες βόλτες με το ποδήλατο, γνωστό ως “σαραβαλάκι” που κληρονόμησα από τον μεγάλο αδερφό που πήρε Mountain Bike σε ένα από εκείνα τα καλοκαίρια. Περνούσαμε αμέτρητες ώρες παίζοντας σκάκι, τάβλι, χαρτιά, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, “θάρρος ή αλήθεια”. Λαχταρούσαμε τα πρώτα καλαμπόκια. Χαζεύαμε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, τη σελήνη και τ΄αστέρια. 
Πέρασαν τα χρόνια και τα καλοκαίρια έγιναν εβηφηκα. Με την εφηβεία ήρθε και το φαινόμενο του έρωτα. Έρωτα, αχ, έρωτα, και του καιρού ξενέρωτα…Το τι γραμματάκια γράφτηκαν δεν λέγεται. Κάποια από αυτά ήταν συντροφιά και παρηγοριά σε κάποια στρατιωτική θητεία. Με την έλευση των κινητών τηλεφώνων τα ραβασάκια πήραν άλλη μορφή, έγιναν μηνύματα. Πολλά μηνύματα. Βοήθησαν πολλά κρυφά ραντεβού για να δεις δυο μάτια για λίγο. Μια στιγμή και μια αιωνιότητα. Μια στιγμή να περάσεις μαζί για να την θυμάσαι και να την ξαναθυμάσαι.
Πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο σήμερα. Κάποιοι από εμάς, καμία εικοσαριά νέοι μεταξύ είκοσι φεύγα και τριάντα κάτι, έκαναν όνειρα για το μέλλον. Κάποιοι συνεχίζουν να τα κάνουν, κάποιοι να τα πραγματοποιούν αλλά και κάποιοι να τα εγκαταλείπουν για τις προτεραιότητες μιας καθωσπρέπει κοινωνίας. Όλα είναι θέμα επιλογών.