Month: June 2009

Πως να τον πείσεις να πάει μπροστά;

Πως να του εξηγήσεις ότι όλες τις δυσκολίες έχουν αρχή και τέλος;

Πως του κάνεις να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή είναι μπροστά του και είναι στα χεριά του;

Πως, πες μου πως;

Η απελπισία σου ένα θλιβερό παραμύθι. Συμβαίνει τώρα και δεν θα έπρεπε. Πάλεψε το. Το σκοτάδι χωρίς το φως δεν υπάρχει. Αλληλοσυνδεόνται είναι μάτια μου. Τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς και προφανώς πιο ζωντανούς. Οι ευθύνες και τα προβλήματα σε πνίγουν. Γιατί τους δίνεις αυτό το δικαίωμα; Με ποιο δικαίωμα στερείς από τον εαυτό σου την ζωή, την χαρά, τον ερωτά. Τι σε κάνει να τον καταδικάζεις; Γιατί διώχνεις την τρυφερή αγκαλιά που σε λαχταρά όχι για να γίνεις αυτό που θέλει άλλα επειδή άπλα είσαι εσύ. Επειδή είσαι εσύ. Απελευθερώσου από τους φόβους σου. Τόλμισε να ζεις.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=LuOJW72sf68]

Η επιλογή σου σεβαστή, αν και δεν έχεις μόνο μια.

Πριν ένα χρόνο στη Σαλονίκη. Με την ακρίβεια στο Εμιγκρέ. Τι είναι το Εμιγκρέ; Το στέκι όπου η Δέσποινα μας έφερνε τα πρωινά παγωμένους καφέδες, τα απογευματό- μεσημέρια κάτι τις να τσιμπήσουμε, και το βράδυ τα ποτά. Το Στέκι κοντά στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ3. Πρώτος πρώτος πάντα ο Θωμάς, λίγο αργότερα και η Κρίστη και ο Άγγελός και ο Φιλώτας και κάποιες φόρες έκανε σπάνιες εμφανίσεις και η Μαίρη.

Ο Αστέρης έδινε κυριολεκτική μάχη να ξαναγράψω, και αυτό σε blog μάλιστα. “Έχεις κάτι να πεις”, έλεγε. Είχε δίκιο και έχει δίκιο. Μου έσπασε βεβαία τα νευρά. Εκείνα τα βραδιά κατεβάζανε οι τσης Σαλονίκης μπύρες , mojitos. Πηγαίναμε βόλτα στον Θερμαϊκό με την Αργώ, πρωινή μπουγάτσα κρεμά με Μίλκο. Την Κυριακή το βράδυ ξανά ΚΤΕΛ ή τρένο πίσω προς Αθηνά. Η μικρές καλοκαιρινές μου αποδράσεις μιας ημέρας.

Εκείνες τις μέρες έτρεχα και να βρω ένα φύλλο της Ναυτεμπορικής, στη όποια είχε παραχωρήσει συνέντευξη ένας φίλος. Μια γλυκεία ανάμνηση από το παρελθόν και απαλός άνεμος στα φτερά μου που μόλις άνοιξαν.
” Η σωστή μαγιά των ανθρώπων κάνει την διάφορα ” είχε πει. Το κράτησα σαν φυλαχτό μέσα μου. Στη ματιά του όραμα για το μέλλον. Τον έζησα λίγο άλλα μου έμαθε πολλά. Ο μόνος που μπόρεσε να ηρεμήσει το αγρίμι. Πως τα κατάφερνε ακόμα απορρω.

Τι θα μου έλεγε τώρα που η πίεση κάποιες φόρες με πνίγει και είναι πολυτέλεια ένας καφές αργά το απόγευμα; Θαύμαζε τον τσαμπουκά μου και λάτρευε την ευαισθησία μου.

” Δεν έχεις ανάγκη εσύ, αντέχεις”, έλεγε και έκανε παύση εννοώντας ότι μπορεί να είμαι δυνατή άλλα ανάγκες όλοι μας έχουμε, Άνθρωποι είμαστε.

Όταν έλεγε “Μικρή είσαι ακόμα” έκανε μια παύση γιατί ήξερε ότι δεν είναι έτσι, άπλα το έλεγε από συνήθεια, όπως τόσες άλλες ατάκες.

Πέρασε ένας χρόνος κιόλας. Πως πέρασε; Όπως περάσαν τα υπόλοιπα επτά χρόνια, κάνει σύνολο οχτώ. Χρόνος είναι και τρέχει, χάνεται σαν τα παλάτια που χτίζουμε στην άμμο, μπορεί να φέρει όμως γερές βάσεις από πέτρα που αντέχουν.

picture by Asteris Masouras

Μια από τις προηγούμενες μέρες δεν φέρθηκα εντάξη σε ένα φίλο. Φοβερά πιεσμένη από ένα έκτακτο της δουλείας που ούτε μπορούσε να το ξέρει. Θα μπορούσε να με ακούσει βέβαια αντί να μου κλείσει το τηλέφωνο με ένα “Άντε γεια”. Το μεγάλο μου λάθος είναι ότι περίμενα να με καταλάβει εκείνη την στιγμή. Λάθος γιατί αυτό είναι ο τρόπος με τον όποιο προσπαθώ να αντιμετωπίσω εγώ τέτοιες καταστάσεις, αναζητώντας πάντα το “γιατί”.

Μπορεί να νευρίασε. Μπορεί να τσαντίστηκε. Μπορεί να αγανάκτησε. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. Μπορεί επίσης να είχε κάνει το ίδιο και χειρότερα και δεν έρηξε τον εγωισμό του τότε να το παραδεχθεί. Δεν έχει σημασία.

Περνάμε φάση. Μαζί λέγαμε το πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος εαν θα γίνοταν το ένα ή το άλλο. Παλέυουμε και η δυο με τον πιο δυνατό αντίπαλο που είναι ο ίδιος μας εαυτός. Είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά. Οι κουβέντες μας πλέον βιαστικές. Δεν υπάρχει χρόνος για ένα καφέ. Σαν πολυτέλεια μοιάζει. Λένε ότι για ένα καφέ με φίλο πρέπει να βρείς χρόνο. Λένε πολύ σωστά γιατί χανόμαστε στο βιαστικό της καθημερινότητας και ενώ κάνουμε sharing τόσες πληροφορίες, παραμελούμε τις πιο ανθρώπινες, τις πιο σημαντικές.

Όποτε κλέβω λίγο χρόνο ελεύθερο προσπαθώ να τον αφιερώσω σε μένα και στους φίλους για να πουμε τις “μαλακίες μας” με καφέ και τσιγάρο. Όχι δεν ξεκίνησα το κάπνισμα από την πίεση, ανακάλυψα ότι μου αρέσει και σε θετικές έντονες στιγμές να κάνω δυο τζούρες και κατά προτίμηση με παρέα. Το φαγήτο, οι τανίες, ο καφές και το τσιγάρο πάνε πακέτο με φίλους. 😉

Photo by Pepius

Άντε, κορίτσι μου, τώρα που δουλεύεις, άντε να τακτοποιηθείς, ε;

-Τι είμαι να τακτοποιηθώ, ντουλάπα, δωμάτιο;

Άσε, τις εξυπνάδες και άκου τι σου λέω. Μην ακούω αηδίες περί καριέρας και ότι έχεις όνειρα. Μεγάλωσες πια. Θα μας μείνεις στο ραφή.

– Ποιο ραφή, της βιβλιοθήκης; Δεν με χωράει, έχω πάρει κιλά. Και να μη έχω πάρει δηλαδή, δεν θα με χώραγε γιατί είναι μικρή η βιβλιοθήκη.

‘Ασε τις εξυπνάδες είπα.”

-Μα είναι αυτά πράγματα που λες; Σε ποιον αιώνα ζούμε; Να τις αφήσω τις εξυπνάδες,  αλλά που το πας;

Να σε δω με ένα κάλο παιδί, εκεί το πάω.

– Μάλιστα. Να με δεις να χαίρομαι τη ζωούλα μου, δεν σε καλύπτει να φανταστώ;

Γιατί αυτό δεν γίνεται με το κάλο παιδί που λέγαμε;

-Mωρέ, γίνεται άλλα ας έρθει πρώτα.

Δηλαδή, δεν ψάχνεσαι;

-Να ψάχνομαι….Ερώτηση υγείας ήταν αυτό;

Κόψε τις εξυπνάδες είπα!

– Γκομενικά; ‘Οχι, αυτά έρχονται από μονά τους, δεν τα κυνηγάς. Όταν έρχονται τα ζεις, όταν μένουν τα ζεις, γενικώς ζεις. Δεν τα προγραμματίζεις.

Και πότε θα προγραμματίσεις;

– Άκου να σου πω, μη πάρω ανάποδες. Ο ερωτάς σε βαράει κατά κούτελα όποτε αυτός θέλει. Δεν θα σε ρωτήσει κιόλας και καλά κάνει. Την αγάπη την νιώθεις άπλα. Νιώθεις, πως το λένε; Ζεις. Άπλα τα πράγματα.

Στο πρόγραμμα πότε θα το βάλεις αυτό.

-Πoτέ. Γιατί έτσι γουστάρω. Running something?*

Τι είναι αυτό πάλι;

-Τρέχει κάτι; Όχι, πες μου δηλαδή, επειδή σε έχουν πιάσει τα στερεοτυπικά σου και τα υπαρξιακά σου πρέπει να με πιάσουν και έμενα;

Μα…

– Μα, λάλησα. Ορίστε μας. Να ξέρεις κάτι. Μεγάλη σοφή κουβέντα: Ζήσε!

* “Running something!”- ατάκα του goldstein

Φιλενάδα, έχω φρικάρει.

-Γιατί καλέ;

Πες μου μια άποψη, έχω ακούσει πολλά περίεργα αυτές τις μέρες.

-Δεν καταλαβαίνω. Να σου πω γιατί δεν καταλαβαίνω.

-Πες μου…

-Δεν καταλαβαίνω ποιος έχει πρόβλημα και γιατί; Μην ασχολείσαι. Και αν είναι άνθρωποι που σέβεσαι ρώτα τους ποιο είναι το πρόβλημα τους ακριβώς, και σε τι δεν συμφωνούν. Ή μάλλον περίμενε. Άκου, μην ακούς τι λένε γενικά. Ας κοιτάξουν πρώτα λίγο τι κάνουν οι ίδιοι και πως το κάνουν. Αρχίζω και καταλαβαίνω τι παίζει, νομίζω.Γουστάρεςι αυτό που κάνεις;

Πολύ.

-Τέλεια. Πρέπει να χαίρεσαι, όχι να σκας. Τι σε κόφτει η μαλακία του καθένα. Μην ασχολείσαι. Είναι sad, το ξέρω Συμβαίνει και θα συμβεί ξανά και ξανά. Εκεί που λες δεν θα σου τύχει μαλάκας φίλος γιατί τους διαλέγεις, σου τυχαίνει. Αλλά ξεκολλά Αλλά ρε κοπέλια, να ξέρεις ότι δεν παει καλά ο κόσμος.

Δεν πάνε καλά είναι γεγονός.

-Έχει γίνει μίζερος και κακιασμένος και ζηλεύει και όλα τα σχετικά. “self-doubt is crap”, αυτό με έμαθε η Καναδέζα φίλη μου.

Και μένα η Ελληνίδα φίλη μου στο Άμστερνταμ. Lol.

-Yo! Έτσι, παιδί μου. Να κυκλοφορεί η γνώση.

Είμαστε σκέτη παγκοσμιοποίηση λέμε.

-Αυτό έλειπε, να παίρνουμε στα σοβαρά την καθένα. Αποκλείεται! Χαθήκαμε! Οπότε μην ασχολείσαι και κανε την δουλειά σου. Να είσαι χαρούμενη και αγνόησε τους. Ignore them. Για να μη σε επηρεάζει το κακό κάρμα τους. Keep it away from you.

-Για το projectάκι μου, τι λες;

– Να χαίρεσαι με αυτό και όχι να φρικάρεις με βλακείες. Σημασία έχει που γουστάρεςι αυτό που κάνεις. Άντε μην τα πάρω. Έχει ο καθένας άποψη για την ζωή την δίκη μας. Νεο- Έλληνες. Δεν κοιτάμε τα χάλια μας, ασχολούμαστε με τους άλλους. Λες και τους έδωσε κανένας δικαίωμα. Τι μου τα θύμισες; Δεν μπορώ. Καθόλου. Μα να σου πω. Δεν είναι για γέλια αυτό αλλά για κλάματα. Τόσο καιρό δεν έχουν μάθει. Να κάνουν εποικοδομητική κριτική ώστε να γίνει κάτι καλύτερο. Δεν είναι θλιβερό;

Είναι πολύ.

-Και να σου πω και κάτι ακόμα. Μόνο εσύ ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου. Κανένας άλλος. Έρχεται ο κάθε πικραμένος, κομπλεξικός…έχει και άποψη για όλα πείρα από τα χάλια του. Power, με ακούς. Σε ρώτησε κανείς πόσο πολύ προσπαθείς να μείνεις στην Ελλάδα γιατί την αγαπάς ανάθεμα την να και θέλεις να κάνεις κάτι καλό εκεί; Απορούμε όλοι γιατί παραμένεις και δεν την έχεις κάνει προ πολλού.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να μείνω.

-Τι λες μαρή;

Αλήθεια λέω. Δεν ξέρω.

-Καλά, μην ξέρεις. Καλύτερα.

Πάμε να γράψουμε διπλωματικές τώρα. 🙂

Πως θα σου ακουγόταν αν σου πω ότι σε κάθε βήμα που κάνω κατά ένα περίεργο τρόπο, ένας άνθρωπος εμφανίζεται μονίμως μπροστά μου. Ο τελευταίος χρόνος μοιάζει ώρες ώρες με ταινία χωρίς μοντάζ. Σε κάθε βήμα μου, σε κάθε άνοιγμα των φτερών μου είσαι ο αέρα πίσω μου, το φως μπρος μου, η σκιά πλάι μου. Τι το λες αυτό, μου λέτε;

Κάποτε σε μια από τις πρώτες κουβέντες μαζί του, είχαμε πει για kismet. Αυτό το kismet έχει αποφασίσει τι θέλει να γίνει με αυτί την ιστορία; Κάθε φορά που γράφω την λέξη “τέλος” για να την κλείσω, μια μαγική γόμα την εξαφανίζει και γυρίζει σελίδα. Τι νόμιζες, κοριτσάκι; Ότι θα βάλεις εσύ τέλος σε κάτι που το kismet έχει σκαρώσει κάτι ακόμα; Δεν έχει. Που να χτυπιέσαι. Έλα που δεν σ΄ αρέσει κιόλας. Αφού χαμογελάς κάθε φορά που συμβαίνει, ανατριχιάζεις και ένα παράξενα όμορφο συναισθηματικό σε αγγίζει.

Δεν υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις. Μονό σε ταινίες. Είναι un- υπάρχ- able. Όπως un- υπάρχ- able είναι το διαμέρισμα μου αυτές τις μέρες… μασουλοτροφίματα για την μικρή πείνα ( δημητριακά, παξιμαδάκια, χυμός) έχουν τελειώσει προ ήμερων. Σε μια γωνία στο σαλόνι φρεσκοπλυμένα ρούχα δεν λένε να βρουν τον δρόμο τους προς τα συρτάρια της ντουλάπας. Κοντά στην εξώπορτα περιμένει μια κουτά με ένα ζευγάρι πέδιλα για να τα πάω στον τσαγκάρη για τα λιωμένα τακουνιά.

Κοιμάμαι και ξυπνάω με ένα μικρο ραδιοφωνικά διπλά στο προσκέφαλο μου για συντροφιά. Σήμερα με πήρε ο ύπνος τις πρωινές ώρες και άργησα να ξυπνήσω. Ταν πολύ γλυκός και τρυφερός ο Μορφέας. “Τρελό γκομενάκι”, όπως λέει και ένας φίλος μου. Πίνω ένα ζεστό καφέ στα γρήγορα και πάω για δουλειά. Τελικά, η ζωή δεν προβλέπεται και καλά θα κάνεις, κοριτσάκι, να τη ζεις, και αν κάνεις κέφι ζεις τη΄να όσο πιο έντονα μπορείς. Ναι, μπορεί να σου φανεί σαν όνειρο…είναι μια παρενέργεια, ας πούμε.