…όταν βραδιάζει τους τρώει το μαράζι

Το μαράζι. Του δαχτυλογραφεί ένα μήνυμα. Απαντάει. Καταλήγει να τρέξει να τον βρει. Με μια σοκολάτα Lacta στο χέρι. Το σύνθημα τους.

Όταν έφτανε στην πόρτα του το τηλέφωνο της χτυπά. Ήταν εκείνος. Ανοίγει η πόρτα και ένα χαμόγελο αντίκριζε το ένα το άλλο. Η νύχτα που χρωστούσαν ο ένας στον άλλον. Έστω μια νύχτα για εκείνο το παραμύθι που άρχισε με την γλυκά της σοκολάτας και την αθωότητα εφηβείας. Όπως εκείνο το ραντεβού στο μικρο παρκάκι κάποιας γειτονιάς για να ανταλλάξουν δυο λόγια. Όπως εκείνο το slow κομμάτι “ But I can’t  help fallin’ in love with you” που χόρεψαν έτσι άπλα γιατί το σήκωνε η μαγεία της στιγμής. Όπως εκείνο το κρασί που μοιράστηκαν ένα βράδυ για να τα πουνε.

Πρωινός καφές παρέα. Από τις πιο ιερές στιγμές της ημέρας για εκείνη. Ετοιμάζεται και τον εγκαταλείψει, ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει προς το παρόν. Γνωρίζουν και οι δυο καλά ότι τους συνδέει ένα μαγικό νήμα. Ο ένας στον άλλον έχει πει περισσότερα με μια ματιά όσα δεν χωρούν βιβλιοθήκες ολόκληρες. Ακόμα και το “Σ’ αγαπώ” αλλά μόνο με ματιές. Είναι ιερή κουβέντα, δεν την λες έτσι. Την νιώθεις, την ζεις.

Με την εμπνευστική χορηγία της Σοφίας