Πως θα σου ακουγόταν αν σου πω ότι σε κάθε βήμα που κάνω κατά ένα περίεργο τρόπο, ένας άνθρωπος εμφανίζεται μονίμως μπροστά μου. Ο τελευταίος χρόνος μοιάζει ώρες ώρες με ταινία χωρίς μοντάζ. Σε κάθε βήμα μου, σε κάθε άνοιγμα των φτερών μου είσαι ο αέρα πίσω μου, το φως μπρος μου, η σκιά πλάι μου. Τι το λες αυτό, μου λέτε; 
Κάποτε σε μια από τις πρώτες κουβέντες μαζί του, είχαμε πει για kismet. Αυτό το kismet έχει αποφασίσει τι θέλει να γίνει με αυτί την ιστορία; Κάθε φορά που γράφω την λέξη “τέλος” για να την κλείσω, μια μαγική γόμα την εξαφανίζει και γυρίζει σελίδα. Τι νόμιζες, κοριτσάκι; Ότι θα βάλεις εσύ τέλος σε κάτι που το kismet έχει σκαρώσει κάτι ακόμα; Δεν έχει. Που να χτυπιέσαι. Έλα που δεν σ΄ αρέσει κιόλας. Αφού χαμογελάς κάθε φορά που συμβαίνει, ανατριχιάζεις και ένα παράξενα όμορφο συναισθηματικό σε αγγίζει.
Δεν υπάρχουν αυτές οι καταστάσεις. Μονό σε ταινίες. Είναι un- υπάρχ- able. Όπως un- υπάρχ- able είναι το διαμέρισμα μου αυτές τις μέρες… μασουλοτροφίματα για την μικρή πείνα ( δημητριακά, παξιμαδάκια, χυμός) έχουν τελειώσει προ ήμερων. Σε μια γωνία στο σαλόνι φρεσκοπλυμένα ρούχα δεν λένε να βρουν τον δρόμο τους προς τα συρτάρια της ντουλάπας. Κοντά στην εξώπορτα περιμένει μια κουτά με ένα ζευγάρι πέδιλα για να τα πάω στον τσαγκάρη για τα λιωμένα τακουνιά.
Κοιμάμαι και ξυπνάω με ένα μικρο ραδιοφωνικά διπλά στο προσκέφαλο μου για συντροφιά. Σήμερα με πήρε ο ύπνος τις πρωινές ώρες και άργησα να ξυπνήσω. Ταν πολύ γλυκός και τρυφερός ο Μορφέας. “Τρελό γκομενάκι”, όπως λέει και ένας φίλος μου. Πίνω ένα ζεστό καφέ στα γρήγορα και πάω για δουλειά. Τελικά, η ζωή δεν προβλέπεται και καλά θα κάνεις, κοριτσάκι, να τη ζεις, και αν κάνεις κέφι ζεις τη΄να όσο πιο έντονα μπορείς. Ναι, μπορεί να σου φανεί σαν όνειρο…είναι μια παρενέργεια, ας πούμε.