Μια από τις προηγούμενες μέρες δεν φέρθηκα εντάξη σε ένα φίλο. Φοβερά πιεσμένη από ένα έκτακτο της δουλείας που ούτε μπορούσε να το ξέρει. Θα μπορούσε να με ακούσει βέβαια αντί να μου κλείσει το τηλέφωνο με ένα “Άντε γεια”. Το μεγάλο μου λάθος είναι ότι περίμενα να με καταλάβει εκείνη την στιγμή. Λάθος γιατί αυτό είναι ο τρόπος με τον όποιο προσπαθώ να αντιμετωπίσω εγώ τέτοιες καταστάσεις, αναζητώντας πάντα το “γιατί”.
Μπορεί να νευρίασε. Μπορεί να τσαντίστηκε. Μπορεί να αγανάκτησε. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. Μπορεί επίσης να είχε κάνει το ίδιο και χειρότερα και δεν έρηξε τον εγωισμό του τότε να το παραδεχθεί. Δεν έχει σημασία.
Περνάμε φάση. Μαζί λέγαμε το πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος εαν θα γίνοταν το ένα ή το άλλο. Παλέυουμε και η δυο με τον πιο δυνατό αντίπαλο που είναι ο ίδιος μας εαυτός. Είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά. Οι κουβέντες μας πλέον βιαστικές. Δεν υπάρχει χρόνος για ένα καφέ. Σαν πολυτέλεια μοιάζει. Λένε ότι για ένα καφέ με φίλο πρέπει να βρείς χρόνο. Λένε πολύ σωστά γιατί χανόμαστε στο βιαστικό της καθημερινότητας και ενώ κάνουμε sharing τόσες πληροφορίες, παραμελούμε τις πιο ανθρώπινες, τις πιο σημαντικές.
Όποτε κλέβω λίγο χρόνο ελεύθερο προσπαθώ να τον αφιερώσω σε μένα και στους φίλους για να πουμε τις “μαλακίες μας” με καφέ και τσιγάρο. Όχι δεν ξεκίνησα το κάπνισμα από την πίεση, ανακάλυψα ότι μου αρέσει και σε θετικές έντονες στιγμές να κάνω δυο τζούρες και κατά προτίμηση με παρέα. Το φαγήτο, οι τανίες, ο καφές και το τσιγάρο πάνε πακέτο με φίλους. 😉
Photo by Pepius
Οι πραγματικοί φίλοι καταλαβαίνουν όμως…ετσι πρεπει να είναι… κι είναι πολύτιμοι σαν την όαση στην έρημο 🙂
@coldbitch Κάποιες φορές είναι οι ίδιοι τόσο χαμένοι στα δικά τους και δεν μπορούν να καταλάβουν εκείνη την στιγμή. Τότε ας κάνουν ένα rewind.