Πριν ένα χρόνο στη Σαλονίκη. Με την ακρίβεια στο Εμιγκρέ. Τι είναι το Εμιγκρέ; Το στέκι όπου η Δέσποινα μας έφερνε τα πρωινά παγωμένους καφέδες, τα απογευματό- μεσημέρια κάτι τις να τσιμπήσουμε, και το βράδυ τα ποτά. Το Στέκι κοντά στις εγκαταστάσεις της ΕΡΤ3. Πρώτος πρώτος πάντα ο Θωμάς, λίγο αργότερα και η Κρίστη και ο Άγγελός και ο Φιλώτας και κάποιες φόρες έκανε σπάνιες εμφανίσεις και η Μαίρη.
Ο Αστέρης έδινε κυριολεκτική μάχη να ξαναγράψω, και αυτό σε blog μάλιστα. “Έχεις κάτι να πεις”, έλεγε. Είχε δίκιο και έχει δίκιο. Μου έσπασε βεβαία τα νευρά. Εκείνα τα βραδιά κατεβάζανε οι τσης Σαλονίκης μπύρες , mojitos. Πηγαίναμε βόλτα στον Θερμαϊκό με την Αργώ, πρωινή μπουγάτσα κρεμά με Μίλκο. Την Κυριακή το βράδυ ξανά ΚΤΕΛ ή τρένο πίσω προς Αθηνά. Η μικρές καλοκαιρινές μου αποδράσεις μιας ημέρας.
Εκείνες τις μέρες έτρεχα και να βρω ένα φύλλο της Ναυτεμπορικής, στη όποια είχε παραχωρήσει συνέντευξη ένας φίλος. Μια γλυκεία ανάμνηση από το παρελθόν και απαλός άνεμος στα φτερά μου που μόλις άνοιξαν.
” Η σωστή μαγιά των ανθρώπων κάνει την διάφορα ” είχε πει. Το κράτησα σαν φυλαχτό μέσα μου. Στη ματιά του όραμα για το μέλλον. Τον έζησα λίγο άλλα μου έμαθε πολλά. Ο μόνος που μπόρεσε να ηρεμήσει το αγρίμι. Πως τα κατάφερνε ακόμα απορρω.
Τι θα μου έλεγε τώρα που η πίεση κάποιες φόρες με πνίγει και είναι πολυτέλεια ένας καφές αργά το απόγευμα; Θαύμαζε τον τσαμπουκά μου και λάτρευε την ευαισθησία μου.
” Δεν έχεις ανάγκη εσύ, αντέχεις”, έλεγε και έκανε παύση εννοώντας ότι μπορεί να είμαι δυνατή άλλα ανάγκες όλοι μας έχουμε, Άνθρωποι είμαστε.
Όταν έλεγε “Μικρή είσαι ακόμα” έκανε μια παύση γιατί ήξερε ότι δεν είναι έτσι, άπλα το έλεγε από συνήθεια, όπως τόσες άλλες ατάκες.
Πέρασε ένας χρόνος κιόλας. Πως πέρασε; Όπως περάσαν τα υπόλοιπα επτά χρόνια, κάνει σύνολο οχτώ. Χρόνος είναι και τρέχει, χάνεται σαν τα παλάτια που χτίζουμε στην άμμο, μπορεί να φέρει όμως γερές βάσεις από πέτρα που αντέχουν.
picture by Asteris Masouras
“Θαύμαζε τον τσαμπουκά μου και λάτρευε την ευαισθησία μου….”
Κρατάω αυτή τη φράση… και φυσικά τις μοναδικές στιγμές στη μπουγατσούπολη μου… του χρόνου πάλι ;P
Σαλόνικα φορέβερ λέμε