Month: July 2009

Του καλοκαιριού τα γλυκίσματα

Picture by Bob.Fornal via Flickr

Παντρεύεται ο πρώτος μου έρωτας. Εφηβικός. Κάλεσε την οικογένεια στον γάμο και την βάφτιση του γιου του. Μου έδωσαν το τηλέφωνο του και μόλις με άκουσε έπαθε πλάκα. Είχαμε να μιλήσουμε και να βρεθούμε οχτώ χρόνια. Θυμάται ακόμα ότι όταν ήταν φαντάρος και εγώ ακόμα Βιέννη κρατούσε σαν φυλαχτό τα γράμματα μου. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι με όλη τη γλύκα της εφηβείας και του καλοκαιρινού έρωτα.

Κλείνοντας μου είπε: ”Άντε, και στα δικά σου. Δεν πιστεύω ότι δεν έχεις βρει ακόμα τον κατάλληλο.”

Κωνσταντίνα: “Δεν μ΄ έχει βρει ακόμα.”

“Καιρός να σε βρει το διαμάντι. Το αστέρι μας. Αν κάνω κόρη θέλω να γίνει σαν εσένα.”

Περιττό να σας πω ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ.

Από καρδιάς σας εύχομαι, να ζήσετε να ευτυχίσετε παιδιά, να σας ζήσει το μωρό σας!

Τσης ανθρώπινης φύσης η πορεία είν μυστήριον πράμα

Image by Steve Kay

Αν υπάρχει κάτι που το συχαίνομαι είναι η δηθενιές. Κυριολεκτικά. Μπορεί να είμαι αθώα και αγαθιάρα άλλα δήθεν δεν έχω υπάρξει, διπλωματική ίσως για να μη φτάσει μια κατάσταση στα άκρα.

Δυστυχώς δεν είμαι αρκετά καλή ηθοποιός και ειλικρινής μέχρι το κόκκαλο. Όχι, αγενής, ειλικρινής για να καταλαβαινόμαστε. Δεν απαιτώ ούτε περιμένω την ίδια συμπεριφορά από κανέναν, ωστόσο σέβομαι όταν συμβαίνει, μπαίνω σε διάλογο. Απευθείας. Αλλά θα είμαι πάντα αυθεντική.

Αν ήταν άπλα να μη δέχομαι το οτιδήποτε, πως αλλιώς θα εξελισσόμουν, μικρό παιδί είμαι και λέω τώρα ότι έχω κάθε δικαίωμα στην εξέλιξη.

Κάνω κριτική, δεν κατακρίνω, ίσως να μη συμφωνώ άλλα δεν καταδικάζω. Πάντα έχω διάθεση να ακούσω. Ίσως το χειρότερο ελαττωμένα μου.
Οι άνθρωποι δεν λειτουργούν με mouse click ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις σχεδιάζονται στα μέτρα μας σε photoshop ή dreamweaver.

Δηλώνω ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τίποτα γύρω μου. Δεν πάει να κοπανιέμαι κάτω δεν πάει να ξενυχτίσω να βοηθήσω άλλους. Δεν το πιάνουν ντιπ για ντιπ, άλλα ντιπ. Αλλά ξέρετε κάτι, γουστάρω τρελά που το κάνω.

Παίδες, ξύπνησε ρε, το χάνετε το τραίνο και όχι τίποτα άλλο δεν θετέ να το χάσετε με την καμιά…αυτό είναι και το πρόβλημα σας.

Η μικρότητες δεν ωφέλησαν πότε κανέναν και επειδή ξέρω ότι κατά βάθος δεν είστε το κακό παιδί που θετέ να μας παρουσιάσετε, είστε απίστευτα ευαίσθητα πλάσματα, προσέξτε απλά μη εξαφανιστούν αυτά τα πλάσματα, Τότε χαθήκατε.

Επιλογές κάνουμε και κάλως τις κάνουμε. Τις κάνουν όμως και οι άλλοι.

Το “μαζί πάμε μπροστά” το υπογράφω, άσχετα το ποσά μερόνυχτα έχω πονοκεφαλιασμάτων μονή μου. Ξυπνήστε ρε! Χαιρετώ σας και να με συμπαθάτε, είπαμε είμαι σε creative mood.

Honestly

Voice 1: I ‘m thankful to know you and that i fell in love with you. It saved me. Through you I know, what love can do. Just wanted to let you know

Voice 2: If i never met you, i would be incomplete … unexpected nature of that was the most beautiful part maybe. You thought me a lot of things, and saved me from many things.

Voice 1: Me too… i would be incomplete if I never met you…

Voice 2: Everything is ok, as you had said to me i just want to say that it still feels good to know you are there. Good night for now, love you and care about you.

Smoothly leaving

Picture by by Miss Gong & The Flickers

Loving to write at night. Two cigarettes. Said “goodbye” to the visual influence on my web identity, and maybe not only, of my so called mentors. Tough year, re-started writing nearly one year ago. Strange feeling, a bit sadness, a bit madness, happyness and finally calmness.

Everything is fine. They are fine. One of them, a grown- up child, deeply wise and childish and the same time.

The other one a charming, positive personality. Both of them a little bit too egoistic to get in my skin, but caring at the same time in a very strange way.

Sure, no one could be as I am for them. Understanding, loving without borders, being everyting and nothing at the same time. No, they did not teach me how to fly nor to fight but to leave, to save my power for ideas bigger than they were.

So, here I am. Stronger and weaker than before but sure and self- controlled more than they could ever imagine, so did I.

Goodbye my smooth operators, your angelguard is leaving smoothly as an angle and maybe one day you will call the friend.

Διάλογος μεταξύ φίλων ΙΙ

~Eίσαι εδώ; (Νεραϊδουλα μου, αγγελέ μου, ματάκια μου όμορφα.)

-Πάντα για σένα. (Σαν καλή νεραϊδα σου που είμαι.)

-Πως ξέρεις ότι έχεις βρει αυτό που ψάχνεις στη ζωή; ( Τι τον ρωτάω τώρα.)

~Ακόμα έχω προσδιορίσει το πως. (Τι με ρωτάς τώρα.)

-Να σε ρωτήσω αλλιώς….Είσαι σίγουρος ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό; (Δεν σου την κάνω επίτηδες την ερώτηση αλλά με απασχολεί το θέμα.)

~Χμ, δεν ξέρω Και πως το ξέρεις; Ειλικρινά, δεν ξέρω. ( Γιατί με ρωτάς, διάολε; Αφού ξέρεις πως έχουν τα πράγματα.)

-Γιατί με διώχνεις;

~Δεν σε διώχνω παίρνεις τον δρόμο σου και παρακολουθώ. (…και είμαι περίφανος και πολύ θα ήθελα να είμαι εκεί αλλά…)

-Μπορείς να είσαι εκεί, δεν χρειάζεται να μένεις μακριά. (…αλλά μένεις γιατί φοβάσαι τον εαυτό σου κάργα λέμε.)

~Δεν μένω μακριά… (μένω γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω όταν θα είμαι κοντά.)

-Με μένα μιλάς. ( Ύφος “σ’έχω γεννήσει λέμε”)

~…αποφάσισα αυτή την φορα να τα παω μέχρι τέλους. ( Ύφος “δεν σου ξεφέυγει τίποτα γαμώτω αλλά προσπαθώ να σου κρυφτώ”)

-Με μένα μιλάς. ( Ύφος κόψε τις μαλακίες, δεν μπορείς να μου κρυφτείς.)

~Το ξέρω. Να ξερεις ότι δεν σε αποφέυγω πάντως. (Ύφος “είμαι μπερδεμένος κάργα αλλά όλα πρέπει να μπούν σε μια τάξη πια, σε ποια τάξη είναι το θέμα μόνο.”)

-Σε αγαπάω πάρα πολύ και να είσαι καλά! (Ύφος “πότε θα πάψεις να φοβάσαι το τι νιώθεις”…η περίπτωση μας είναι περιπτωσάρα)

~Καληνύχτα νεραϊδούλα! ( Γλυκό χαμόγελο, ύφος ¨νιώθω πολλά αλλά δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωση μας”)

Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός

Συναντήθηκαν τυχαία. Ίσως και όχι τόσο τυχαία αν σκεφτεί κάνεις ότι ο κόσμος είναι μικρός, πολύ μικρός ενίοτε. Κάποιες στιγμές κλεφτές ματιές έψαχναν στο ημίφως τη μορφή του άλλου και συχνά από μαγεία συναντούσαν ένα άλλο ζευγάρι μάτια με την ίδια αγωνία, την ίδια απορία.

Μια γλυκιά λάμψη και στα δυο ζευγάρια ματιών. Με τον ίδιο τρόπο ζωγράφιζε η μαγεία της στιγμής χαμογελά στα δυο πρόσωπα. Δυο ψυχές μιλούσαν μια διαφορετική γλωσσά εκείνη την βραδιά. Χωρίς λέξεις. Πως θα μπορούσε να είναι και αλλιώς , εφόσον για κάποια πράγματα αδυνατείς όχι μόνο να βρεις λέξεις άλλα αδυνατούν και οι λέξεις οι ίδιες να το περιγράψουν, να χωρέσουν σε αυτό;

Από ψηλά τους έβλεπε το φεγγάρι παρέα με τ’άστρα και έλεγαν, για το τι περίεργα πλάσματα είναι οι άνθρωποι όταν νιώθουν και δεν μπορούν να ντύσουν τα αισθήματα με σκέψεις και λέξεις. Έκλεισε το φεγγάρι ένα μάτι στ’ άστρα και είπε: “Ευτυχώς, να πείτε. Πως αλλιώς θα βλέπαμε τα όνειρα καλοκαιρινής νυκτός κάτω από αυτόν τον ουρανό;”

Photo: Wendigo on Flickr

Πολύχρωμα ταλέντα

6528_103889243807_725288807_2039417_3084443_n

Σήμερα έμαθα ότι μια πολύ ταλαντούχα κοπέλα θα κάνει ένα νέο βήμα στην καριέρα της. Χαίρομαι πάρα πολύ! Ευχόμουν να τα καταφέρει. Το αξίζει. Έτσι, αυτό το καλοκαίρι της προσφέρει πέρα από μια μεγάλη ανάσα και ένα βήμα μπροστά στην επαγγελματική και προσωπική της εξέλιξη.

Χαίρομαι που το μοιράστηκε μαζί μου, αν και δεν με ξέρει καλά. Εκπροσωπεί για μένα ένα πολύ δημιουργικό και απελευθερωμένο κομμάτι μέσα μου. Με είπε σήμερα πολύχρωμη και διαφορετική και χαμογέλασα γιατί ίσως να είναι από τα όμορφα κομπλιμέντα που μου έχουν κάνει.

Σκέφτηκα πόσο ήθελα και εγώ να μοιραστώ το δικό μου ουσιαστικά νέο επαγγελματικό ξεκίνημα, γιατί μέχρι πρόσφατα μόνο στην προσπάθεια είχα μείνει. Το είπα σε λίγους φίλους, ξέρετε για μη το γρουσουζέψω. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο της φωνής πολύ καλού φίλου που με έβλεπε να ταλαιπωρούμαι και να στενοχωριέται με την απόφαση μου να φύγω από την Ελλάδα αν δεν τα καταφέρω μέχρι το καλοκαίρι. Εμ, μπαγασάκο, το  kismet αποφάσισε ότι η Ελλάδα και εγώ θα αλληλοανεχόμαστε (πλάκα κάνω) για λίγο καιρό ακόμα. 😉

Καλό μας καλοκαίρι, κοριτσάκι! Τα καταφέραμε! Congrats and very very well done! You deserve it! 🙂

Foto: Constantine Belias

Α-συνήθεια

“Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε. Πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα. Που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε. Νύχτωσε νύχτα και σκέπασε με. Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρισε με. Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη, δεν ήξερες, δεν ήξερα και μπερδευτήκαμε. Αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια, δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε, χαθήκαμε….Αυτό που με πειράζει, πως πάω την απουσία σου να συνηθίσω.”

Π.&Χ. Κατσιμίχας “Νύχτωσε νύχτα”

( Δεν αφήνω να την συνηθίσω, όμως.)

Ως εργένισσα είναι που και που περίεργο να γυρνάς σπίτι και να μη σε περιμένει κανένας…Καλά, πάντα βαράει το καθιερωμένο τηλεφώνημα της Μάμας στη διάρκεια της ημέρας.

“Τι κάνεις, παιδί μου;” “Δουλίτσα, Μαμά.”
Ακόμα και τώρα μετά από τρία χρόνια οι γονείς δεν έχουν συνηθίσει ότι η μικρή της οικογένειας έχει μεγαλώσει, εργάζεται. Συχνά αγχωμένη…αυτό το είχε από μικρή όπως λένε, φιλόδοξη, ρομαντική, με πάθος…Δύσκολα να τις αποσπάσεις ένα συμβιβασμό όταν το σκληρό της το κεφάλι δεν γυρνάει με τίποτα εκτός αν φάει τα μουτράκια της ή το σπάσει τρόπος, του λέγειν.

Το ξημέρωμα της Κυριακής την βρήκε στα σοκάκια του Κολωνακίου και των Εξαρχείων περπατώντας. Τέτοιες στιγμές ο τσαμπουκάς για την όποιο φημίζεται στην παρέα σπάει, μη σας πω ότι σχεδόν εξαφανίζεται και κάνει στην άκρη για χάρη παιδικής γλυκύτητας. Το μαλλί ανέμελο ακουμπάει στους ώμους της, και τα μεγάλα μάτια που λάμπουν όταν ανακαλύπτουν κάτι καινούργιο, ενδιαφέρον. Φτάνει στο παρκάκι των Εξαρχείων. Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Στη σκέψη της ο φίλος που πάλευε μαζί με άλλους γι’ αυτή την μικρή όαση στο κέντρο της Αθηνάς.

“Τι θα κάνει άραγε” σκέφτεται, κρατώντας το κινητό στο ένα χέρι και ψάχνοντας τον αριθμό του. Βρίσκει τον αριθμό. Χαμογελάει και κλείνει το κινητό. Δεν είναι κόλλημα, είναι μια γλυκεία ανάμνηση που περίεργες δύσκολες στιγμές την ανακουφίζουν. “Θα είναι καλά”, σκέφτεται με την εικόνα του να εμφανίζεται στην φαντασία της και να της χαμογελάει, λέγοντας “Well done, Ντινάκι.”

“Wished you were here”, του απαντά, κλείνει τα μάτια της για δυο δευτερόλεπτα και συνεχίζει το περπάτημα στην πόλη.

Y.Γ. Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται στις ζωές μας. Η μνήμη τους μένει. Κάποιες φορές ανήκουν οριστικά στο παρελθόν και κάποιες άλλες είναι φωτεινός  φάρος για το μέλλον. Μπορεί να μην είναι πλεόν μέρος της καθημερινότητας μας αλλά η αίσθηση ότι είναι δίπλα μας δεν φέυγει, δίνει  δύναμη…και δημιουργεί κειμενάκια.

Photo: Flickr

EyeCast 1 – Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη

Πριν καμία βδομάδα έκανα μαζί με τον Ματθαίο και τον  Michael την πρώτη μου απόπειρα podcast. Το ονομάζω απόπειρα γιατί η τεχνολογία δεν ήταν με το μέρος μας και είδα το μηχάνημα μου δυο φορές να σβήνει στα ξαφνικά κατά την διάρκεια του. Ωστόσο, ένα κομμάτι της κουβέντας μας για την “Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη” σώθηκε.

Σκοπός είναι να δοθεί μια διαπολιτισμική μάτια στο φαινόμενο της Άκρας Δεξιάς. Ο  Michael Thurm είναι φοιτητής δημοσιογραφίας, Γερμανός μπλόκαρε που βρίσκεται τα τελευταία δυο χρόνια στην Αυστρία.

Όσο για τον Ματθαίο Τσιμιτάκη , δημοσιογράφος- μπλογκερ και φίλος. Η κουβέντα μας έγινε με αφορμή τα αποτελέσματα των περασμένων ευρωεκλογών που έδιναν ανησυχητικά, για μένα τουλάχιστον, ποσοστά. Η κουβέντα έγινε στα αγγλικά.

One week ago we were recording with Matthew and Michael my first podcast- try. Unfortunately, technology was not on our side and my machine turned off twice while recording. A part of our discussion about “Far- right wing parties in Europe” was saved.

It was a goal to show a intercultural insight about the phenomenon of the far- right. Michael Thurm is studying journalism, a german blogger who is living in Austria since the last two years.

Matthew Tsimitakis, journalist- blogger and friend.

Our discussion was based on the results of the last Euro- elections, which show a raise of some far-right wing parties, which makes me at least worrying. The discussion is in English.

The power of weakness

The beauty of life is love.

The greatest gift.

The best reason.

The highest goal.

We might not know how much we love unless we are losing our beloved.

We might not show how much we care in order not to show weakness.

The greatest power of all, called love, is the greatest weakness we have to admit to

ouselves.

To be honest, a weakness we should be proud of.