Image by Steve Kay
Αν υπάρχει κάτι που το συχαίνομαι είναι η δηθενιές. Κυριολεκτικά. Μπορεί να είμαι αθώα και αγαθιάρα άλλα δήθεν δεν έχω υπάρξει, διπλωματική ίσως για να μη φτάσει μια κατάσταση στα άκρα.
Δυστυχώς δεν είμαι αρκετά καλή ηθοποιός και ειλικρινής μέχρι το κόκκαλο. Όχι, αγενής, ειλικρινής για να καταλαβαινόμαστε. Δεν απαιτώ ούτε περιμένω την ίδια συμπεριφορά από κανέναν, ωστόσο σέβομαι όταν συμβαίνει, μπαίνω σε διάλογο. Απευθείας. Αλλά θα είμαι πάντα αυθεντική.
Αν ήταν άπλα να μη δέχομαι το οτιδήποτε, πως αλλιώς θα εξελισσόμουν, μικρό παιδί είμαι και λέω τώρα ότι έχω κάθε δικαίωμα στην εξέλιξη.
Κάνω κριτική, δεν κατακρίνω, ίσως να μη συμφωνώ άλλα δεν καταδικάζω. Πάντα έχω διάθεση να ακούσω. Ίσως το χειρότερο ελαττωμένα μου.
Οι άνθρωποι δεν λειτουργούν με mouse click ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις σχεδιάζονται στα μέτρα μας σε photoshop ή dreamweaver.
Δηλώνω ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τίποτα γύρω μου. Δεν πάει να κοπανιέμαι κάτω δεν πάει να ξενυχτίσω να βοηθήσω άλλους. Δεν το πιάνουν ντιπ για ντιπ, άλλα ντιπ. Αλλά ξέρετε κάτι, γουστάρω τρελά που το κάνω.
Παίδες, ξύπνησε ρε, το χάνετε το τραίνο και όχι τίποτα άλλο δεν θετέ να το χάσετε με την καμιά…αυτό είναι και το πρόβλημα σας.
Η μικρότητες δεν ωφέλησαν πότε κανέναν και επειδή ξέρω ότι κατά βάθος δεν είστε το κακό παιδί που θετέ να μας παρουσιάσετε, είστε απίστευτα ευαίσθητα πλάσματα, προσέξτε απλά μη εξαφανιστούν αυτά τα πλάσματα, Τότε χαθήκατε.
Επιλογές κάνουμε και κάλως τις κάνουμε. Τις κάνουν όμως και οι άλλοι.
Το “μαζί πάμε μπροστά” το υπογράφω, άσχετα το ποσά μερόνυχτα έχω πονοκεφαλιασμάτων μονή μου. Ξυπνήστε ρε! Χαιρετώ σας και να με συμπαθάτε, είπαμε είμαι σε creative mood.