August 2009 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Restless…

Καιρό τώρα μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Βγαίνω από την τελευταία επαγγελματική συνάντηση της ημέρας, παίρνω την απόφαση. Το πρώτο τηλεφώνημα. Με δυσκολία και άγχος.

“Δεν βαριέσαι”, λέω, “ Τόσες φορές το έχεις κάνει αυτό. Τι φοβάσαι τώρα; Άντε,να σου πει όχι.”

Picture by shifty_eyes via Flickr

Δεν είπε όχι. Έφυγαν και τα πρώτα mail. Καιρός να κανονίσω το αυριανό μου πρόγραμμα και τις επόμενες εκκρεμότητες. Στα ελεύθερα projectάκια προσθέτω μ΄ ένα χαμόγελο, άλλο ένα. Αν και κουρασμένη, με το αριστερό χέρι να μη συνέρχεται, αλλά με χαμόγελο. Μια ματιά παλιά mail και στο κινητό. Χαλάλι, η κούραση. Θα βγεί κάτι καλό.

Θα έρθουν και τα ανέμελα Σαββατοκύριακα, θα καταλάβουν και οι γονείς τι κάνεις, θα καταλάβουν γιατί αγχώνεσαι να είσαι καλή σε αυτό. Ίσως, και εκείνος, θα πάψει να σε παραδέχεται και απλά να σε πάρει αγκαλιά. Ίσως…

Εναλλακτικός διορισμός

Τι την θέλω την έμπνευση ενδυμασίας για επαγγελματικές συναντήσεις;

Μια χαρά δεν είμαι με τα πουκαμισάκια, τις φούστες και τα υφασμάτινα παντελόνια;

Τι το ήθελα, το μικρό σεμνό μαύρο φορεματάκι;

Έπεσε τρελό δούλεμα από συνεργάτες:

“Που ήσουν πριν και ντύθηκες έτσι;”

“Κατευθείαν από τα μπουζούκια μας ήρθες;”

“Ραντεβουδάκι, ραντεβουδάκι μετά; Ποιος στην χάρη του.”

Τα χαμογελάκια με υπονοούμενο κόσμησαν για αρκετή ώρα την συνάντηση.

Ούτε πριν ούτε μετά την συνάντηση δεν έπαιζε ραντεβουδάκι. Αλήθεια λέω.

Άντε να επιβάλλεις τάξη μετά.

Τι μου είπε φίλος “Ε, γδύσου αφού δεν σε ακούνε ντυμένη.”

Η απάντηση που πήρε ο φίλος: “Να επιβάλλω τάξη θέλω, όχι να διοριστώ στο δημόσιο”

Βγήκε αυθόρμιτα. Δεν υπονοώ ότι όλα γίνονται έτσι στον Δημόσιο τομέα. Αλλά όπως λένε και στο χωριό μου, καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα, και προφανώς στο Δημόσιο βγήκε το όνομα. 🙂

Push the button to slow down

Picture by chicca39 via Flickr

Το πρωινό μου το τελευταίο χρονικό διάστημα ( δεν θυμάμια πόσο μεγάλο είναι αυτό το διάστημα), ένα πρωινό ενός νέου εργαζόμενου. Ίσως, ίσως και όχι. Γεγονός είναι ότι κάπου έχασα την μπάλα, το μέτρο, ή αν θέλετε τον μπούσουλα για την ισορροπία μεταξύ χρόνου εργασίας και προσωπικού χρόνου. Πέρασε κάνας μήνας που διαλύθηκα σαν παλάτι στην άμμο από τα κύματα. Δεν είχε πλάκα. Ακόμα και μια αντιδραστική φύση σαν την δική μου δεν το παίρνει αψήφιστα. Άσχετο, αν βγαίνει το ανδράκι, του στυλ “Είμαι superwoman”. Εμ, δεν είσαι κοριτσάκι. Αν και σου έχει βγει το όνομα της ( διαδικτυακής ) νεράιδας, παραμένεις άνθρωπος με αντίστοιχες δυνάμεις.

Αυτές τις μέρες, είχα μια μικροενόχληση στο αριστερό μου χέρι. Ένα περίεργο μούδιασμα, μιρμιγκίασμα. Περίεργο ήταν ότι υπήρχε από το μεσαίο δάχτυλο και αριστερά μέχρι τον αγκώνα. Δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη μέρα πόνος, πιο έντονο μουδιασμά. Σήμερα φρικτός πόνος. Έδωσα σημασία. Λέω μέσα μου: “Άγχός, σίγα, θα περάσει.” Κάνω μια φιλική έρευνα αγοράς για ιατροσόφια κατά του άγχους. Τελικά με πιάνει φίλος ιατρός και μου κάνει ερωτήσεις για τα συμπτώματα. Του λέω για το αριστερό χέρι.

Κοπελιά, RSI από το πολυ typing σου. Ερεθίστηκε το μεσαίο νέυρο. Αλλάζεις στάση όταν βαράς τα πλήκτρα. Τενοντιτίδα λέγεται αυτό που έχεις. Disease of the information age.

Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, τι κάνω μετά το “normal-job”, δηλαδή το πρωινό μενού.

Νυχτερινό μενού: Κάποτε, όσο δούλευα ακόμα γραμματεύς και επέστρεφα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα από το πρωί το ξημέρωμα με έβρισκε συχνά διαβάζοντας στην οθόνη. Σήμερα, ισχύει αυτό ακόμα, με την μικρή λεπτομέρεια ότι με βρίσκει το ξημέρωμα και δουλεύοντας. Όχι, γιατί το απαιτούν πάντα οι συνθήκες, απλά έτυχε εδικά το καλοκαίρι να είμαι πιο αποδοτική, δημιουργική εκείνες τις ώρες. Εξαντλητικό μεν , όταν έχεις να αποδόσεις μετά την ημέρα, αλλά ξεχνιέμαι βρε παιδιά.

Workaholic; Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Με γεμίζει αυτό που κάνω. Ίσως είναι και κακό που προσπαθώ να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, να βελτιωθώ. Αναμφίβολα αυτό σημαίνει και περισσότερες ώρες εργασίας. Αλλά σ’ αυτή την φάση της ζωής μου, η προσωπική μου εξέλιξη συνδέεται άμεσα και με την επαγγελματική. Διψά για ζωή και γνώση. Όχι απαραίτητα μόνο επαγγελματικά. Το επόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το επόμενο projectάκι της παρέας για χαβαλέ, κάτι αποστολές με λευκά τριαντάφυλλα και όταν λάχει γράφω και κάτιτης :-P. Aυτά όταν δεν είμαι παρέα με φίλους.

Ο οργανισμός μου εμίλησε και λέω να μην κάνω σαν κακομαθημένο νήπιο και να τον ακούσω, έστω και λίγο. Με την υγεία δεν παίζουμε. Σκεφτείτε το. Αν είστε και φίλος μου, δώστε μου και καμία πνευματική ή κανονική σφαλιάρα (φιλική πάντα και αν δεν χαμπαριάζω διαφορετικά). Λέμε τώρα. Θα το ξαναπώ: Mε την υγεία δεν παίζουμε.

Σιωπηλός εθελοντισμός και οι φωνές

Το θέμα για τον εθελοντισμό, τους ανθρώπους και τις οργανώσεις που βασίζονται σε αυτές τέτοιες στιγμές επανέρχεται καθηστερημένα και έστω σε ένα βαθμό στην επικαιρότητα. Δύο από τις διαδικτυακές συζητήσεις των ημερών επί του θέματος. Έστω διαδικτυακές με την ελπίδα ότι δεν θα παραμένουμε εκεί. Πολλά λέω από την ασφαλή καρέκλα μου πολλά λεώ.

Η πρώτη χρονικά έγινε με αφορμή το πρόφατο κείμενο του Iliaskount, στην όποια διατυπώθηκαν δυο διαφορετικές απόψεις περί ενημέρωσης τις δράσεις εθελοντικών οργανώσεων, μη κυβερνητικών, περιβαλλοντικών κτλ. με στόχο το ίδιο αποτέλεσμα. Στην άλλη συζήτηση, κάτω από την διατύπωση της Magica “O εθελοντισμός είναι άγνωστη έννοια στην Ελλάδα. Εκτός κι αν δίνει μόρια για την πρόσληψη στο Δημόσιο“, εμφανίστηκε ο ίδιος προβληματισμός.

Λέω μπαρούφες. Λόγια μόνο, ενώ κινδύνεψαν αγαπημένα πρόσωπα αυτές τις μέρες και το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό να προσφέρω είναι το σπίτι μου. Καταραμένη αμηχανία. Καταραμένη αγονία που σε κάνει να παραλύεις. Τόσο άχρηστή νιώθω και λέω να γράψω για να το δω και στην οθόνη γιατί δεν μου αρκεί να το βλέπω χαραγμένο στο μυαλό μου.

Picture by philos via Flickr

Γεγονός είναι ότι, οργανώσεις και εθελοντές υπάρχουν και έχουν έργο. Πρώτοι φταίμε εμείς που δεν βοηθάμε, δεν ενημερωνώμαστε, δεν αλλάζουμε την βολεμένη νοοτροπία μας. Οχι, η πληροφορία που δεν μας σερβίρεται. Όσοι είναι εθελοντές επι ουσίας είναι σε δράση. Λίγοι ή πολλοί, αυτοί είναι. Τους ευχαριστώ που είναι. Εμείς που είμαστε; Πότε έκατσα να βρω πως μπορώ να βοηθίσω. You have to change, if you want to change the world. Φταίω που δεν είμαι στις φωτιές και γράφω εδώ με ασφάλεια τις φιλοσοφίες μου. Όχι, οι άλλοι που δεν τους ρώτησα αν με χρειάζονται.

Επίσης. όπως πολύ σωστά έθεσε η Coolplatanos aka Constantina και δεν μπορούσα να το πω καλύτερα:

Έλλειψη επαρκούς εκπαίδευσης, που μπορεί να μεταμορφώσει την εθελοντική προσφορά κίνδυνο… Δεν υπάρχει οργάνωση και συντονισμός. Το γνωστό ελληνικό φαινόμενο της ανοργανωσιάς που όταν έχεις να κάνεις και με ανεύθυνους καταντά τερατώδες! …Υπό αυτή την έννοια δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι δεν έχουμε όσο θα θέλαμε, αλλά δεν ξέρουμε πόσο έχουμε διότι κανείς δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Φίλοι εθελοντές, πρόσκοποι, μου το λένε συνέχεια. Ο εθελοντισμός είναι φιλοσοφία ζωής. Απλά πιστεύεις σε αυτόν και στο να βοήθάς με όποιο τρόπο μπορείς κάποιον που το έχει ανάγκη. Δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η ανάγκη. Είναι ανάγκη, αυτό αρκεί.

Πόσες εργατοώρες παρατηρητων εθελοντών και μη χρειάζονται τα δάση της Αττικής κάθε καλοκαίρι?
Πόσες ώρες πτήσης και πόσο θα στοίχιζε να περιπολουσαν καθημερινα τα δάση της Αττικής απλα ελικόπτερα χιουι του στρατου και του ναυτικου με ένα κάδο γεμάτο στις δύσβατες περιοχές? Πόσο τελικά στοιχισαν σε χρόνο αλλά και χρήμα οι προσπάθειες πυρόσβεσης την ώρα που οι φωτιές έχουν βγει εκτός ελέγχου?

Ερωτήματα του philos.

Μάθαμε στην αραχτή, στη γκρίνια, στο να φωνάζουμε και να αμπελοφιλοσοφούμε, να σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ τον θεοποιημένο εαυτό μας. Ναι, φταίω για το κάθε χιλιοστό κατεστραμμένης γής σε όλο τον κόσμο και ακόμα κοιμάμαι και το μόνο που κάνω εμφανώς είναι να βαράω κάτι πλήκτρα σε ένα ασφαλή μέρος. Μπορώ και τα βαράω ακόμα, όπως και μπορώ να είμαι στο τηλέφωνω για να μάθω τι γίνεται, όπως είδα σαν παιδί το χωρίο της γιαγιάς μου να καίγεται στις φλόγες. Γραφικό, όμορφο μέσα σε πράσινο σε βούνο με θέα τον κάμπο.

Κάτω τα χέρια από το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=niqrjP1VDeY]

Είμαι νευριασμένη. Είμαι έξαλλη. Θέλω να ακουστεί η κραυγή μου παντού. Απέραντη οργή.

Αυτός ο τόπος θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός παράδεισος. Αλλά τον καταστρέφουμε καθημερινά με όποιο τρόπο βρίσκει το διεστραμμένο μας μυαλό. Αντί να σκεφτούμε λύσεις για να κάνουμε την Ελλάδα αυτό που είναι στην καρδιές όλων όσων κατοικούν (και αρκετών που δεν κατοικούν) σε αυτήν- TΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

Γιατί διάολε, Νεοέλληνα, που δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο μέσα σου, που θες να είσαι και απόγονος του αρχαίου πνεύματος, καταστρέφεις ο, τι ομορφιά έχει απομείνει σε αυτό τον τόπο. Δεν τον αγαπάς τον τόπο; Αν δεν τον αγαπάς, να πας άλλου. Αν δεν αγαπάς εκεί, πάλι άλλου. Μέχρι που να πονέσεις ένα τόπο.
Το σπίτι των γονιών σου με τις παιδικές σου αναμνήσεις θα το έκαιγες; Όχι. Τότε ,γιατί ρε μάγκα, που το παίζεις και έξυπνος, μην εκφραστώ τι είσαι, καις το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ; Γιατί ρε διάολε του κερατά, ( να μου συγχωρείτε τις βαριές εκφράσεις); Γιατί, ρε διάολε, προσπαθείς να κάνεις ο,τι περνά από το χέρι σου για να μην δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο για τα παιδιά μας σε αυτήν την χώρα. Γιατι σε χαλάει; Να το συζητήσουμε ρε άνανδρε, αν τιμάς τα παντελόνια που φοράς.

Έλληνας, για να μη σου πω την βαριά λέξη άνθρωπος, σημαίνει θάρρος, σημαίνει αξιοπρέπεια.

Το θράσος να καταστρέφεις και να βάλεις ό, τι μέσα έχεις και δεν έχεις για να μη τιμωρηθείς γι΄ αυτό το έχεις. Το θάρρος να το παραδεχτείς και να πεις:« Ναι, εγώ το έκανα επειδή με βάραγε η μαλακία του ακατοίκητου εγκεφάλου μου», δεν το έχεις. Αλλά βεβαία, μόνο στα λόγια το έχουμε το θάρρος. Από πράξεις είμαστε κοπανιστός αέρας. Να φωνάζουμε μπορούμε, να πράξουμε δεν τολμούμε. Να αναλάβουμε υπεύθυνα τις επιπτώσεις των πράξεων μας, πάλι δεν μπορούμε.
Εμείς που μπορούμε όμως θα το κάνουμε και που θα μας πάει, θα το καταλάβεις, ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτό τον τόπο δεν τον θεωρούν για πέταμα. Παρ’ το χαμπάρι.

Αν- ανδρός εγωϊσμός

Προσπαθεί να βρει εκείνον. Της λέει ότι θα την πάρει σε δυο λεπτά. Βρίσκει το κουράγιο να κάνει άλλη μια κλήση για ιατρό.

” Αποκλείεταιι το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης;”

Ένιωθε κρύο ιδρώτα να τρέχει στην πλάτη της, να τρέμει ολόκληρη και να την διαπερνούν κρυάδες σαν ρεύμα.

“Να ξεκουράζεσαι, κοπελιά. Υπερκόπωση είναι αυτό που έχεις.”

‘Έγκυος; Αποκλείεται,” λέει στον εαυτό της.

Continue reading Αν- ανδρός εγωϊσμός

Ένα φραπόγαλο σκέψεις

Σαν να βλέπω την ταινία “Two weeks notice” να διαδραματίζεται σε μια παραλλαγή ζωντανά μπροστά μου. Μόνο, που δεν έχω δυο βδομάδες, αλλά ούτε δυο μέρες καλά, καλά. “Περίεργες” καταστάσεις μιας συνηθισμένης ημέρας εργασίας, ας πούμε.

Picture by ToniVC via Flickr

Σκέψεις για την διαχείρηση χρόνου και καταστάσεων, κάποια στιγμή σήμερα το απόγευμα:

Έχεις τα κότσια; Τα έχεις. Ξέρω ότι τα έχεις. Δεν έχει δεν μπορώ. Απόδειξε, το τι μπορείς να κάνεις. Τέρμα τα ψέματα.

Παρένθεση: Όποιος νομίζει ότι τα χώνω γενικά και αόριστα και να βγάζω την ουρά μου στην απέξω, κάνει λάθος. Η σφαλιάρα πρώτα σε μένα.

Δυο μέρες μόνο, που λέει και ένα τραγούδι. Δυο μέρες να αξιοποιήσω, ότι έχω και δεν έχω στο δημιουργικό μου δυναμικό. Διαδραστικότητα, εμπλοκή, συμμετοχή, κείμενο, επίδραση…Και το πιο δύσκολο απ’ όλα να χτίσω γέφυρες μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων, εκπαιδευτικών επίπεδων, διαφορετικών αντιλήψεων. Διαφορετικών γενικώς και ειδικώς.

“Αυτή, είναι η ευκαιρία σου”, μου λένε και δεν έχουν και άδικο. “Διεκδίκησε και εδραίωσε τον ρόλο σου,” επισημαίνουν, επίσης πολύ σωστά. Σαν να ακούω τον εαυτό μου να τα λέει, από την μια και από την άλλη, να φοβάμαι σαν μικρο παιδί το σκοτάδι.Τι φοβάσαι ρε παιδί μου, αφού το΄χεις. Τι αμφιβάλλεις; Δεν έχεις χρόνο για αυτό -αμφισβήτηση τώρα.

Τους τρόμαξα για λίγο με την σιωπή μου. Έχουν συνηθήσει τον τσαμπουκά και ανησύχησαν. Να ουρλιάξω ήθελα. Δεν έβγαλα γκίχ και ακόμα δεν βγάζω δηλαδή, δεν θα βγάλω.

Έχω δυο μέρες. Μια νύχτα και μια μέρα, για να είμαστε ακριβής. Κάτι λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες. Είναι αρκετές.

“Χτύπα τώρα ένα φραπόγαλο και ξεκινά!”, λέω στον εαυτό μου. Όχι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για το “Δεν είσαι εδώ” της Δημητρας Γαλάνη (Για μελοδραματισμούς είμαστε τώρα. Δουλειά, δεν είπαμε; Είπαμε.) αλλά μάλλον το “Στερεότυπα” για να εμπεδώσω, ότι τέτοια έχω να σπάσω. Που θα πάει, θα βγεί. Don’t think- Do things!

Ας με βρεί το ξημέρωμα εκεί

και θα ήθελα πολύ να πάρω ένα αμάξι να πάω μια βόλτα.

Να δω την θάλασσα κάτω από τον ουρανό της Αττικής γεμάτο άστρα και μια σελήνη να μου χαμογελαεί.

Θα είναι, λες και βλέπω εσένα να μου χαμογελάς με την σιγουριά ότι, όλα θα πάνε καλά. Ας με βρεί το ξημέρωμα εκεί. Δεν με νοιάζει.

Το πρωϊ θα πάρω έναν καφέ στο χέρι όπως τότε στο πανεπιστήμιο και θα πάω κατευθείαν για δουλειά.

Ας με βρεί απλά το ξημέρωμα εκεί.

* Picture by Jared Zimmerman

Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

Το φαινόμενο της γενιάς μου, και όχι μόνο, του επαγγελματικού βολέματος στο δημόσιο όχι από επιλογή (π.χ. ακαδημαϊκή καριέρα) αλλά από βαρεμάρα και από πλύση εγκεφάλου του περίγυρου, δεν το κατανοώ με ευκολία. Για να μη θίξω αν το αποδέχομαι. Θα έλεγα ότι το δέχομαι απλά. Για την κατά τα αλλά μορφωμένη γενιά των είκοσι-και-κάτι δεν το αποδέχομαι και θα εξηγήσω και το γιατί.

Για τους περισσότερους η δεκαετία των είκοσι θεωρείται η πιο δημιουργική, πιο δραστήρια. Είναι η μετάβαση από το καθεστώς φοιτητό- εργαζόμενος στο εργαζόμενος. Η πλειοψηφία κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα εκείνη την περίοδο της ζωής. Κάποιοι αλλάζουν τακτικά εργασιακό περιβάλλον μέχρι να σταθεροποιήσουν σε ένα το όποιο αρμόζει ή πλησιάζει ή τους κατευθύνει στις επαγγελματικές προσδοκίες τους.

Ο φόβος της ανεργίας και της μη- επαγγελματικής αποκατάστασης μεγάλος, όπως και η πίεση του άμεσου περιβάλλοντος.

Λογικά ως εδώ. Να κατηγορήσω τους βολεψάκιδες ή να μην τους κατηγορήσω;
Κατηγορώ ένα νεαρό άνθρωπο που δεν σπάει τα δεσμά του περίγυρου του και ακολουθεί σαν πρόβατο (συγχωρέστε μου την έκφραση) το τι του λένε άλλοι για την ζωή του.

Continue reading Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

Παίδες, κοπιάστε

Έχω να σας πω δυο, ίσως και τρία σοβαρά λογάκια. Λέμε τώρα, ότι μπορείτε να πάρετε στα σοβαρά έναν άνθρωπο που μεταξύ κοινωνικό-πολιτικό-επικοινωνιακών αναλύσεων πετάει κοινωνικό-προσωπικά κειμενάκια.

…Διάλειμμα για φωτογραφική σφήνα…

Λατρευταί μου αναγνώσται των κείμενων πάσης φύσεως,

Σας ενημερώνω πως αυτό το διάστημα ήμεθα σε μια μορφή εκπαιδεύσεως δημιουργικής γραφής. Αυτό συνεπάγεται να υποστείτε όλες τις ασκήσεις και δοκιμές εις τούτον εδώ τον ιστοχώρο και σας ευχαριστούμε θερμά γι΄ αυτό.

Επίσης, ανακοινώνουμε ότι τα ψηλό-προσωπικά κείμενα είναι ένα κοκτέιλ πραγματικότητας και καλλιτεχνικής έμπνευσης, που σημαίνει ότι δεν είμαι μονίμως ερωτοχτυπημένη, στενοχωρημένη κτλ. αλλά ότι είμαι φυσιολογικός γραφιάς αν θέλετε και ως τέτοια απλά γουστάρω τρελά να γράφω.

Όχι, δεν είμαι στα πρόθυρα να κόψω τις φλέβες μου. Μόλις επέστρεψα από διακοπές θαύμα. Για όσους δεν το καταλάβανε, Λονδίνο και Τζιά και με μια όρεξη για δράση άλλο πράμα.

Ναι, αυτό με τα τριαντάφυλλα το έκανα στ΄ αλήθεια.
Για απορίες, διευκρινίσεις κτλ. ξέρετε πως θα λάβετε απάντηση.
Χαιρετώ σας.

Y.Ρ. Τις φωτογραφίες της τράβηξα στο Design Museum στο Λονδίνο και το μήνυμα Don’t Think- Do Things είναι αυτό που κράτησα από τα όποια ταξίδια μου αυτή τη χρονιά.