Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

http://www.vatraxoi.gr

Το φαινόμενο της γενιάς μου, και όχι μόνο, του επαγγελματικού βολέματος στο δημόσιο όχι από επιλογή (π.χ. ακαδημαϊκή καριέρα) αλλά από βαρεμάρα και από πλύση εγκεφάλου του περίγυρου, δεν το κατανοώ με ευκολία. Για να μη θίξω αν το αποδέχομαι. Θα έλεγα ότι το δέχομαι απλά. Για την κατά τα αλλά μορφωμένη γενιά των είκοσι-και-κάτι δεν το αποδέχομαι και θα εξηγήσω και το γιατί.

Για τους περισσότερους η δεκαετία των είκοσι θεωρείται η πιο δημιουργική, πιο δραστήρια. Είναι η μετάβαση από το καθεστώς φοιτητό- εργαζόμενος στο εργαζόμενος. Η πλειοψηφία κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα εκείνη την περίοδο της ζωής. Κάποιοι αλλάζουν τακτικά εργασιακό περιβάλλον μέχρι να σταθεροποιήσουν σε ένα το όποιο αρμόζει ή πλησιάζει ή τους κατευθύνει στις επαγγελματικές προσδοκίες τους.

Ο φόβος της ανεργίας και της μη- επαγγελματικής αποκατάστασης μεγάλος, όπως και η πίεση του άμεσου περιβάλλοντος.

Λογικά ως εδώ. Να κατηγορήσω τους βολεψάκιδες ή να μην τους κατηγορήσω;
Κατηγορώ ένα νεαρό άνθρωπο που δεν σπάει τα δεσμά του περίγυρου του και ακολουθεί σαν πρόβατο (συγχωρέστε μου την έκφραση) το τι του λένε άλλοι για την ζωή του.

Τι φταίει;

Απάντηση κλασσική: Το σύστημα.
Να το αλλάξουμε το σύστημα, αφού δεν μας κάνει. Ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάτε με την πρώτη ευκαιρία στον κομματάρχη του χωρίου, της συνοικίας σας ή στον πάρα-μπατζανάκη του ξαδέρφου της θείας. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος αλλά αφού γκρινιάζουμε για το σύστημα ας το αλλάξουμε το δόλιο. Συμφωνείτε;

Απάντηση λογική:  Η εκπαίδευση.
Πέτυχα χθες βράδυ στο blog των TED Fellows ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την δημιουργικότητα, την οικονομία και την εκπαίδευση στη Μεγάλη Βρετανία. Ρίξτε του μια ματιά, αξίζει τον κόπο. (Great Imaginings: how creative thinking may have come of age, Helen Ward)
Τι κράτησα από το άρθρο;

Η δημιουργικότητα και η εύρεση λύσεων σε προβλήματα είναι κάτι που μαθαίνεται ή μάλλον ενθαρρύνεται από μαθήματα δημιουργικής έκφρασης. Άρα για μια συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνία και οικονομια, η καλλιέργεια δημιουργικών δεξιοτήτων είναι κρίσιμη.

Υποψιάζομαι, ότι τα μαθήματα δημιουργικής φύσεως (τέχνη, μουσική, ζωγραφική κτλ.) δεν λαμβάνουν την έμφαση που θα έπρεπε  στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αντίθετα με τα συστήματα άλλων χωρών όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Αυστρία κτλ. Αποζητά από τους μαθητές να παπαγαλίσουν, όχι να εμπεδώσουν γνώση. Περιορίζεται η πρόσβαση στην ανωτάτη εκπαίδευση με τις Πανελλήνιες, λες και η απόδοση μιας ημέρας μπορεί να είναι δείγμα για την ύφεση ενός νέου ανθρώπου σε μια κατεύθυνση. Κάπως έτσι είναι και αναμενόμενο επακόλουθο να πνίγεται το δημιουργικό δυναμικό, το μέλλον (είτε οικονομικό είτε κοινωνικό) της χώρας. Ο,τι δεν το σωπαίνει και δεν ακολουθεί αυτό το δρόμο, φεύγει προς άλλες δημιουργικόφιλες χώρες για να εκφραστεί, να αναπτυχθεί. Σ’ ένα βαθμό δεν επιστρέφει. Δεν έχει κίνητρο.

Απάντηση στο κόκκαλο: Γκρίνια.
Ρεμάλια, τα χώσαμε στο σύστημα γενικώς και εκπαιδευτικώς, σειρά σας. Εσείς, που πουλάτε τον τσαμπουκά του ΚΤΤ ( καφέ, τσιγάρο, τάβλι). Ξυπνήστε. Μη τυχόν και ακούσω για ευκαιρίες που δεν σας δίνονται. Τις διεκδικούμαι τις ευκαιρίες, δεν μας έρχονται να μας χτυπήσουν την πόρτα. Οικονομική κρίση; Θα περάσει. Πολιτική κρίση; Θα περάσει επίσης εκτός αν παραμείνει μόνιμη κατάσταση για να έχουν και τα κανάλια κάτι να λένε. Γκομενική κρίση; Έμα, βρείτε  πρώτα τον δρόμο σας και μετά θα βρει και γκομενάκι της διπλανής ψάθας τον δρόμο σε εσάς (τρόπος του λέγειν).

4 thoughts on “Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!”

  1. Νομίζω ότι η νοοτροπία του βολέματος είναι το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Είναι η αιτία όλων των αρνητικών που βλέπουμε γύρω μας. Και είναι φυσιολογικό: Αναθρέφουμε ανθρώπους που δεν έχουν φιλοδοξίες, δεν θέλουν να δημιουργήσουν ή να είναι παραγωγικοί. Η εργασία είναι σημαντικό μέρος της ζωής μας – περνάμε σχεδόν το 1/3 της ενήλικης ζωής μας δουλεύοντας. Όταν μισούμε το 30% της ζωής μας, όταν δεν αντέχουμε την εργασία μας, πώς να ευχαριστηθούμε και τις άλλες δραστηριότητές μας; Ψάχνουμε μόνο αφορμές για να ξεσπάμε…

  2. Αυτό λέω. Αν και το θέμα με το εκπαιδευτικό σύστημα ισχυεί. Πραγματικά στερούνται τα παιδιά την ευκαιρία να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Αυτό δεν πρέπει να αλλάξει; Οι γονείς δεν πρέπει να μεταδώσουν τέτοιες βάσεις; Λέω τώρα.

  3. Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
    Ο μέσος γονιός νοιάζεται περισσότερο για το βόλεμα του παιδιού του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, παρά για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους. Σε αυτή την στραβή αφετηρία πρόσθεσε και το εξής: Πιστεύουμε ακόμα ότι Πανεπιστήμιο=Βόλεμα, κάτι που δεν ισχύει και δεν μπορεί να ισχύσει. Επιπλέον σαν κοινωνία δεν ενδιαφερόμαστε να δημιουργήσουμε θεσμούς που θα κατευθύνουν τα παιδιά επαγγελματικά εκτός πανεπιστημίου.

    Νομίζω όμως ότι πέρα από θεσμούς, αυτό που χρειάζεται είναι η επιθυμία για δράση και δημιουργία. Αυτό είναι το απαραίτητο συστατικό που απουσιάζει εντελώς και που για να υπάρξει χρειάζεται μια νέος ριζικός και επιθετικός ίσως επαναπροσδιορισμός των αξιών και των προτεραιοτήτων. Βλέπεις τέτοια δυναμική;

  4. Kάθε αλλαγή θέλει και τις κατάλληλες συνθήκες. Αν αυτές δεν υπάρχουν, τις δημιουργούμε με κάθε πολιτικό κόστος, και αν θέλεις και βολικό κόστος. Πόσοι είναι διατεθημένοι για αυτό; Πολιτικοί και πολίτες, κυρίως οι δεύτεροι που ¨δημιουργούν” πολιτικούς. Νομίζω ότι υπάρχει διάθεση για αλλαγή σε όλους τους τομείς. Ίσως δεν φαίνεται αρκετά, αλλά υπάρχει.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *