Γκρίνια; Σκάσε και πάλεψε το!

Το φαινόμενο της γενιάς μου, και όχι μόνο, του επαγγελματικού βολέματος στο δημόσιο όχι από επιλογή (π.χ. ακαδημαϊκή καριέρα) αλλά από βαρεμάρα και από πλύση εγκεφάλου του περίγυρου, δεν το κατανοώ με ευκολία. Για να μη θίξω αν το αποδέχομαι. Θα έλεγα ότι το δέχομαι απλά. Για την κατά τα αλλά μορφωμένη γενιά των είκοσι-και-κάτι δεν το αποδέχομαι και θα εξηγήσω και το γιατί.

Για τους περισσότερους η δεκαετία των είκοσι θεωρείται η πιο δημιουργική, πιο δραστήρια. Είναι η μετάβαση από το καθεστώς φοιτητό- εργαζόμενος στο εργαζόμενος. Η πλειοψηφία κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα εκείνη την περίοδο της ζωής. Κάποιοι αλλάζουν τακτικά εργασιακό περιβάλλον μέχρι να σταθεροποιήσουν σε ένα το όποιο αρμόζει ή πλησιάζει ή τους κατευθύνει στις επαγγελματικές προσδοκίες τους.

Ο φόβος της ανεργίας και της μη- επαγγελματικής αποκατάστασης μεγάλος, όπως και η πίεση του άμεσου περιβάλλοντος.

Λογικά ως εδώ. Να κατηγορήσω τους βολεψάκιδες ή να μην τους κατηγορήσω;
Κατηγορώ ένα νεαρό άνθρωπο που δεν σπάει τα δεσμά του περίγυρου του και ακολουθεί σαν πρόβατο (συγχωρέστε μου την έκφραση) το τι του λένε άλλοι για την ζωή του.

Τι φταίει;

Απάντηση κλασσική: Το σύστημα.
Να το αλλάξουμε το σύστημα, αφού δεν μας κάνει. Ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν θα πάτε με την πρώτη ευκαιρία στον κομματάρχη του χωρίου, της συνοικίας σας ή στον πάρα-μπατζανάκη του ξαδέρφου της θείας. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος αλλά αφού γκρινιάζουμε για το σύστημα ας το αλλάξουμε το δόλιο. Συμφωνείτε;

Απάντηση λογική:  Η εκπαίδευση.
Πέτυχα χθες βράδυ στο blog των TED Fellows ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την δημιουργικότητα, την οικονομία και την εκπαίδευση στη Μεγάλη Βρετανία. Ρίξτε του μια ματιά, αξίζει τον κόπο. (Great Imaginings: how creative thinking may have come of age, Helen Ward)
Τι κράτησα από το άρθρο;

Η δημιουργικότητα και η εύρεση λύσεων σε προβλήματα είναι κάτι που μαθαίνεται ή μάλλον ενθαρρύνεται από μαθήματα δημιουργικής έκφρασης. Άρα για μια συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνία και οικονομια, η καλλιέργεια δημιουργικών δεξιοτήτων είναι κρίσιμη.

Υποψιάζομαι, ότι τα μαθήματα δημιουργικής φύσεως (τέχνη, μουσική, ζωγραφική κτλ.) δεν λαμβάνουν την έμφαση που θα έπρεπε  στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αντίθετα με τα συστήματα άλλων χωρών όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Αυστρία κτλ. Αποζητά από τους μαθητές να παπαγαλίσουν, όχι να εμπεδώσουν γνώση. Περιορίζεται η πρόσβαση στην ανωτάτη εκπαίδευση με τις Πανελλήνιες, λες και η απόδοση μιας ημέρας μπορεί να είναι δείγμα για την ύφεση ενός νέου ανθρώπου σε μια κατεύθυνση. Κάπως έτσι είναι και αναμενόμενο επακόλουθο να πνίγεται το δημιουργικό δυναμικό, το μέλλον (είτε οικονομικό είτε κοινωνικό) της χώρας. Ο,τι δεν το σωπαίνει και δεν ακολουθεί αυτό το δρόμο, φεύγει προς άλλες δημιουργικόφιλες χώρες για να εκφραστεί, να αναπτυχθεί. Σ’ ένα βαθμό δεν επιστρέφει. Δεν έχει κίνητρο.

Απάντηση στο κόκκαλο: Γκρίνια.
Ρεμάλια, τα χώσαμε στο σύστημα γενικώς και εκπαιδευτικώς, σειρά σας. Εσείς, που πουλάτε τον τσαμπουκά του ΚΤΤ ( καφέ, τσιγάρο, τάβλι). Ξυπνήστε. Μη τυχόν και ακούσω για ευκαιρίες που δεν σας δίνονται. Τις διεκδικούμαι τις ευκαιρίες, δεν μας έρχονται να μας χτυπήσουν την πόρτα. Οικονομική κρίση; Θα περάσει. Πολιτική κρίση; Θα περάσει επίσης εκτός αν παραμείνει μόνιμη κατάσταση για να έχουν και τα κανάλια κάτι να λένε. Γκομενική κρίση; Έμα, βρείτε  πρώτα τον δρόμο σας και μετά θα βρει και γκομενάκι της διπλανής ψάθας τον δρόμο σε εσάς (τρόπος του λέγειν).