Καιρό τώρα μια ιδέα τριγυρνούσε στο μυαλό μου. Βγαίνω από την τελευταία επαγγελματική συνάντηση της ημέρας, παίρνω την απόφαση. Το πρώτο τηλεφώνημα. Με δυσκολία και άγχος.
“Δεν βαριέσαι”, λέω, “ Τόσες φορές το έχεις κάνει αυτό. Τι φοβάσαι τώρα; Άντε,να σου πει όχι.”
Picture by shifty_eyes via Flickr
Δεν είπε όχι. Έφυγαν και τα πρώτα mail. Καιρός να κανονίσω το αυριανό μου πρόγραμμα και τις επόμενες εκκρεμότητες. Στα ελεύθερα projectάκια προσθέτω μ΄ ένα χαμόγελο, άλλο ένα. Αν και κουρασμένη, με το αριστερό χέρι να μη συνέρχεται, αλλά με χαμόγελο. Μια ματιά παλιά mail και στο κινητό. Χαλάλι, η κούραση. Θα βγεί κάτι καλό.
Θα έρθουν και τα ανέμελα Σαββατοκύριακα, θα καταλάβουν και οι γονείς τι κάνεις, θα καταλάβουν γιατί αγχώνεσαι να είσαι καλή σε αυτό. Ίσως, και εκείνος, θα πάψει να σε παραδέχεται και απλά να σε πάρει αγκαλιά. Ίσως…