September 2009 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Δακρυσμένα χαμόγελα

Eκείνη νιώθει ότι κάποιος πιο λογικός, πιο ψύχραιμος από εκείνη πρέπει να δώσει ένα χέρι βοήθειας, ένας είναι η πρώτη της σκέψη. Το αγαπάει πολύ και κάπως το έφεραν της μοίρας τα κέφια ότι δεν μπόρεσε πότε να είναι τόσο κοντά του όσο θα ήθελε. Είναι, μέχρι και σήμερα από επιλογή του. Δεν μπορεί όμως να της αρνηθεί ακρόαση και συμβουλή, όταν το προσωπάκι της συννεφιάζει. Αφήνει για λίγο τα δικά του προβλήματα στην άκρη.

« Κάτι κάνεις λάθος, we have to talk about this. »

Πράγματι, εκείνο το βράδυ τα είπανε λίγο.

Εκείνος στενοχωρήθηκε που από τότε που την γνωρίζει, εκείνη έχει σταθεί σε χλωρό κλαρί. Άκουγε μια φωνή βουρκωμένη με σιωπηλά δάκρυα να κυλούν σε ένα θλιμμένο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που ο ίδιος το είχε συνηθίσει να λάμπει από αισιοδοξία και δύναμη. Τι να της πει της μικρής; Τι να της πει, που έγινε κομμάτια; Τι να της πει που πότε δεν έπαψε να προσπαθεί αυτό το κορίτσι; Τι να της πει, που όποτε τα έβαζε κάτω, εκείνη προσπαθούσε να βρει τουλάχιστον μια λύση. Τώρα την ακούει να πνίγεται.

« Θα φύγω, δεν αντέχω άλλο. Τι άλλο να κάνω; »

Την ακούει να ξεσπάει σε κλάματα.

Σπάνια της δίνει δίκιο σε κάποια πράγματα. Αυτήν τη φορά δεν γινόταν να μην της δώσει. Τόσο κόπο και τόση δύναμη είχε επενδύσει και ποτέ δεν είχε ηρεμήσει παρά λιγοστές στιγμές.

Και όμως, κάθε φορά που κάνει αισθητή την παρουσία του, εκείνη ηρεμεί.. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει.

« Είσαι υπέροχος άνθρωπος και σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις,» του πετάει με τσαχπινιά.

« Υπερβολές, » της λέει.

Δυο χαμόγελα επικρατούν στα δυο άκρα της τηλεφωνικής γραμμής.

Μεγαλεία ζωής

Κάθε καλοκαίρι περνούσα στο χωρίο στην Ελλάδα με τους παππούδες. Με το που κατέβαινα από το τρένο ή το αυτοκίνητο η γιαγιά μου με αγκάλιαζε με μια μικρή ανθοδέσμη από τα λουλούδια της. Χάζευα με τις ώρες τα τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα στον κήπο. Όλο το χωρίο ήξερε ότι με το που θα δω τριανταφυλλιά θα σταθώ να μυρίσω.

” Το μπουμπούκι στα μπουμπούκια “, έλεγαν.

Μεγάλωσα. Φοιτήτρια πλέον, μια μικρή ανθοδέσμη με συνόδευε όταν τελείωνε το Σαββατοκύριακο στο χωριό. Τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να τους φροντίσω εγώ.

Με πολλές επιλογές μου δεν συμφωνήσαν ποτέ. Για κορίτσι παρά- είμαι επαναστάτρια στα μάτια τους και με αδικούσαν συχνά από αγάπη.

Χρειάστηκε η γιαγιά μου να κάνει μια επέμβαση και δεν είχαμε συγγενής να δώσουν. Από μικρή έχω ένα πρόβλημα λόγω των πολλών δικών μου επεμβάσεων. Δεν με πρόδωσε όμως ο οργανισμός μου και μπόρεσα να δώσω αίμα. Αλλά δεν έφτανε. Με συνόδευε το τότε αγόρι μου, ο Θωμάς. Όσο έδινα και δεν μπόρεσα να αντιδράσω πήγε να δηλωθεί. Μεγάλη συγκίνηση.

Πριν κάποιο χρονικό διάστημα χρειαζόταν ο πάππους μου αίμα. Ξενυχτισμένη μεν αλλά και πάλι τα κατάφερα. Έδωσε και ο Θωμάς, ως φίλος πλέον. Μέτα από λίγες μέρες εφόσον συνήλθε ο παππούς μου, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει το ιδιαίτερο του “Ευχαριστώ και μια συγγνώμη” αλλά και ευχαριστήσει όλα τα παιδιά που βοηθήσαν. Συγκινήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα σαν μικρο παιδί. Οι παππούδες μου, μου έστειλαν πάλι μια μικρή ανθοδέσμη που την βλέπετε στη φωτογραφία. Μικρές λεπτομέρειες που τελικά είναι πολύ μεγάλες.

Μια ελπίδα πολιτικού διαλόγου: deb8

Σε μια χώρα όπου σχεδόν όλα φαίνονται να μην πηγαίνουν όσο θα θέλαμε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξίες, ιδέες, όνειρα , αισιοδοξία. Μια πολύχρωμη, πολυτάλαντη παρέα προσπάθησε να κερδίσει το στοίχημα του πολίτικου διαλόγου και να κάνει αυτό πράξη που πολιτικοί επιθυμούν στα λόγια- τους πολίτες πίσω στην πολιτική, στον διάλογο.

Δέχτηκαν πολλές κριτικές, επέμεναν και βελτίωσαν το εγχείρημα τους μέρα με την μέρα. Δέχτηκαν επιθέσεις χωρίς τεκμήρια, τον οποίων άδικες συνέχισαν επειδή πίστευαν σε μια ιδέα που τους ξεπερνούσε. Την υπερασπίστηκαν και έτσι και άλλοι άνθρωποι ξεκίνησαν να πιστέψουν στην ιδέα τους που γινόταν πράξη, Ένα άτυχες συμβάν εμπόδισε το επόμενο βήμα τους, και συνεχίζουν με το ίδιο πάθος με την ίδια αισιοδοξία.

Λόγος γίνεται για τους ανθρώπους του deb8, μια προσπάθεια που αρκετοί θα ήθελαν να είχαν τολμήσει άλλα μια παρέα το έκανε πραγματικότητα. Μια παρέα που απέδειξε ότι οι άνθρωποι ξεπερνούν στεγανά για ένα καλύτερο αύριο. Μια προσπάθεια που ξεπέρασε τους εγωϊστικούς ανταγωνισμούς της εποχής και έκανε το στοιχείο της συνεργασίας κυρίαρχο.

Θερμά συγχαρητήρια παίδες!

Deb8 to keep the faith!

H Ferrari, το παπάκι, το τάβλι και το σκάκι

Ένα παράδειγμα για το πως αντιμετώπιζουν τα κόμματα τα ερωτήματα και τις προτάσεις πολιτών είναι αυτό “Ποια κόμματα είναι στο Friendfeed ή στο Twitter και μπορούν να μου πουν πώς ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού;” Συμμετέχοντες είναι πολίτες, διαδικτυακοί θαμώνες.

Θα μου πείτε που να βρουν τα κόμματα να ασχοληθούν με μικροερωτήματα απλών ανθρώπων, όταν το θέμα συζήτησης είναι ποιος κέρδισε τελικά τις εντυπώσεις στα εν λόγω debates. Αρκεί να μένουμε στην επικοινωνιακή ουσία, μη ξεχνιόμαστε.

Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και η μη- ηλεκτρονική διακυβέρνηση ξεκινά με το να πάρουμε θέση, να απαντάμε σε ερωτήματα, προβλήματα . Όχι στο να διαφημίζουμε τον εαυτό μας. #fail, όπως θα λέγαμε και στα διαδικτυακά μέρη μας. Πολίτες που συμμετέχουν θέλετε; Είστε σίγουροι;Πολίτες με κρίση;

Picture by Shyald

Αν το debate και η επιτυχία του είναι αυτό που σας απασχολεί στα κομματικά πηγάδια, σημειώσατε Χ. Μη περιμένετε να σας καταθέσουν προτάσεις οι πολίτες στους κομματικούς ή άλλους διαδικτυακούς χώρους, όταν απουσιάζεται και δεν τους δίνετε την σημασία που αρμόζουν τα ζητήματα που θέτουν. Εσείς θα πρέπει πρώτα να τους συναντήσετε στους δικούς τους. Να τους μάθετε εκ νέου. Οι πολίτες σας έχουν χτυπήσει την πόρτα προ πολλού και όχι για ρουσφέτι αλλά για να καταθέσουν των προβληματισμό τους. Ξεχάσατε τη λεπτομέρεια πως πιστεύουμε ότι τα κόμματα οργανώνουν άνθρωπους με ενδιαφέρον για τα κοινά;

Continue reading H Ferrari, το παπάκι, το τάβλι και το σκάκι

Όψεις μιας πόλης

Χθες βράδυ προ- debate- ιανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη αυτή την εποχή είναι πανέμορφφη. Σε κάποια σημεία εμφανίζει όμως το απάνθρωπο πρόσωπο της. Τα παιδιά των φαναριών, άραγε, νοιάζονται για τις εκλογές. Οι ναρκομανείς και άστεγοι στην πλατεία Εξαρχείων ίσως; Σίγουρα όχι, το αγγελούδι που με δάκρυα στα μάτια στο Θησείο μου έλεγε “Πεινάω” και το προσωπάκι του έλαμψε με την πρώτη μπουκιά από σουβλάκι. Ψυχή μου.

Picture by PrASanGaM

Μήνυμα προς φίλους: Δεν είπαμε ότι δεν θα με αφήσετε να δω ή να ακούσω τηλεοπτικό debate; Μου κάνει κακό, όσο και παθιάζομαι να σχολιάζω; Ξέρετε ότι δεν το αντέχει η ρομαντική μου φύση με τα ουτοπικά ιδεώδη. Αφήστε με να ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου οι πολιτικοί κάνουν πραγματικό διάλογο, όχι παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους και κυρίως με εμάς, που ζούμε εδώ. Αφήστε με να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει. Αφήστε με, σε αυτή την κατάσταση γαλήνης.

Δεν ξέρω αν αυτό που αντιλαμβάνομαι αυτές τις μέρες είναι για κλάματα ή για γέλια. Μάλλον και για τα δυο. Καλές οι ατάκες. Δεν βαριέσαι. Καλές και κάποιες σκέψεις. Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι, μόνο στην Ελλάδα. Παντού.

Τι λέω πάλι; Λες και κάπου κάποιος δεν σκέφτεται πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω και ακούω πολλά. Τόσο κοντά, που ώρες ώρες με πνίγει. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην αφήσεις καμιά αρνητικότητα να σου κόψει τα φτερά φτιαγμένα από όνειρα. Η θετική σκέψη είναι το καλύτερο αντίδοτο και ας ονειροπολεί. Αυτή όμως, ωθεί να συνεχίσουμε και να δημιουργούμε όμορφα πράγματα. Είναι οι άνθρωποι που πονάς και κοιτάς στα μάτια.

Κάποτε αξίες Ελλήνων

Ξημερώματα Σαββάτου, γύρω στις 5 το πρωί. Φθινοπωρινός περίπατος κάτω από την Ακρόπολη με αύρα από σκηνές παλιού κινηματογράφου. Με συνοδεύει φίλος να πάρω ταξί από τις Στήλες του Ολυμπίου Δίος. Ο οδηγός ταξί ξεκινά μια κουβέντα περί εκλογών και την κατευθύνει σιγά σιγά προς το « πρόβλημα » των μεταναστών στην Ελλάδα. Ανάβουν τα εγκεφαλικά λαμπάκια μου, άλλα παραμένω ψύχραιμη- τυπική. Με ύφος μικρού παιδιού τον ρωτάω για λεπτομέρειές για να καταλάβω τι εννοεί. Το ταξίμετρο δεν ήταν αναμένω. Είναι μια λεπτομέρεια μικρή αλλά σημαντική. Φτάνουμε στο στενό μου. Βγάζω ένα δεκάευρω (από το όποιο έπρεπε να πάρω ρέστα, έστω 3 ευρώ). Ο οδηγός το τσεπώνει, δεν μου απάντα στην ερώτηση για το τι οφείλω και συνεχίζει τα παθιασμένα επιχειρήματα περί « πρόβλημα » μεταναστών. Τον κοιτώ στα μάτια. Χαμηλώνει το βλέμμα. Ανοίγω την πόρτα, βγαίνω από το αμάξι και κοπανάω την πόρτα και λέω με σταθερή φωνή:

« Το τι θα ψηφίσετε και το τι υποστηρίζετε ολοφάνερο. Αλλά αυτό δεν θα σας κάνει ούτε Έλληνα με όλη του την σημασία ούτε άνθρωπο. Καληνύχτα σας! »

Ξεκλειδώνω την εξώπορτα, ανεβαίνω σκάλες, ξεκλειδώνω την πόρτα του διαμερίσματος και με τον ήχο της βροχής αρχίζω να σκέφτομαι την συζήτηση και άλλες παρόμοιες αυτών των ημερών.

Θα σας πω τι πιστεύω για το « πρόβλημα » των μεταναστών στην Ελλάδα, όντας ξένη στην χώρα μου, φιλοξενούμενη απλά και από επιλογή. Όπως και από επιλογή θα φύγω να πάω αλλού, όταν τα μικρόψυχα δείγματα νεοελληνικής νοοτροπίας θα με πνίξουν. Προς το παρόν δεν τις αφήωω να δηλητηριάσουν την αγάπη για τον τόπου που ζω, τη διάθεση να συμμετάσχω στην βελτίωση του, να δημιουργώ σε αυτόν, και το κυριότερο, την αγάπη προς ανθρώπους που ζουν μαζί μου σε αυτόν.

Picture by alefbetac

Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι οι ανύπαρκτες πολιτικές και κοινωνικές υποδομές. Πρόβλημα είναι το οικονομικό αλισβερίσι στα σύνορα σε ένα κράτος που δαπανά το 30% του προϋπολογισμού για την Εθνική Άμυνα. Μη μου λέτε ότι η Εθνική Άμυνα γίνεται κυρίως για να προστατέψει την Ελλάδα, κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, από την Τουρκία. Λες και η Τουρκία με σύνορα προς την Μέση Ανατολή δεν έχει άλλα προβλήματα.

Όταν είπα αυτό στη διάρκεια της διαδρομής, ο οδηγός ταξί με κοιτούσε με μεγάλα μάτια και την απορία πως μπορώ να εκφράσω κάτι τέτοιο, διότι σαν “ρε κοπελιά” δεν μου φαίνεται ότι χαμπαριάζει το μυαλουδάκι μου, και ότι δεν είναι ντιπ για ντιπ ακατοίκητο. Continue reading Κάποτε αξίες Ελλήνων

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες

Πήγη Vasileios Gkinopoulos

Η συζήτηση περί ουσιαστικής πολιτικής στην πράξη και πολιτικής στάσης στην δεν είναι κάτι καινούργιο στα διαδικτυακά λημέρια. Με αφορμή ένα ενδιαφέρον κείμενο και εξίσου ενδιαφέροντα σχόλια στο blog του ellinaki για την αποχή ως συνενοχή στις εκλογές, έγινε σε μια άλλη διαδικτυακή στάση μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί πολιτικής. Συμμετέχοντες, ο Παναγιώτης Παπαχατζής, μέλος του Τομέα Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ, και εμένα.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες. Παναγιώτης Παναχατζής

Για να γίνει πιο κατανοητό το υπόβαθρο της κουβέντας δεν θα σας γράψω ακόμα επιχειρήματα αλλά το τι ενώνει τους δυο συμμετέχοντες. Νέοι, που την επαγγελματική τους πορεία δεν την άφησε να την ορίσει κανένα “κακό σύστημα”. Παθιασμένοι με την πολιτική αλλά όχι θεωρητικά, επί του πρακτέου. Δουλέψαμε και δουλεύουμε και οι δυο με πολιτικούς και κόμματα. Ο Παναγιώτης πλέον επαγγελματίας κόμματος, εγώ επέλεξα συνειδητά να κάνω πολιτική επικοινωνία μόνο ως εξωτερικός μη- κομματικός συνεργάτης και όχι στην βάση παραγωγής πολιτικής, αλλά ο ρόλος μου περιορίζεται στο τεχνικό σκέλος της εικόνας. Δουλέψαμε κατά καιρούς μαζί με τον Παναγιώτη αλλά περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι υλοποιήσης ιδεών σε φιλικό πλαίσιο. Continue reading Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε κάποιες ιδέες

Ρολοϊ του χρόνου

Picture by moriza

Γύρισα σήμερα το ρολοϊ του χρόνου κάποια χρόνια πίσω, όταν τσακωνόμουν με έναν παθιασμένο πολιτικά-διαφορετικών-απόψεων με σοκολάτα lacta και pop corn για το προεκλογικό debate των κομματικών αρχηγών. Ήταν το 2004.

Αντί να του πω όσα είχα να του πω, του έκανα πολιτική ανάλυση. Αντί να χουχουλίασω στην αγκαλία του, ήθελα να το παίξω ανδράκι μήπως και τον εντυπωσίασω…Λες και είχε σημασία, λες και δεν ήξερε ήδη τι είχε μπροστά του. Ήμουν 21.

Επίσης ονειρεύτηκα ότι κανονίζω την επόμενη έκπληξη για να χαμογελάσει. Έτσι απλά, γιατί έχει ένα απίστευτο χαμόγελο και θα ήθελα να το φωτογραφίσω μια φόρα. Είναι 2009 και είμαι 26 και ο χρόνος συνεχίζει να τρέχει.

Εξαιρετικές περιστάσεις και υπερβάσεις ψυχής

Το τηλέφωνo χτυπά. Στην γραμμή φίλος που έχω να του μιλήσω καιρό. Οικογενειακό πρόβλημα από ατύχημα. Προσεκτικά, σχεδόν φοβισμένα με ρωτά για την δική μου εμπειρία. Κάνεις δεν με έχει ρωτήσει πραγματικά πως είναι να έχεις μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσομομεία, να σου γίνεται σχεδόν συνήθειο για ένα χρονικό διάστημα το χειρουργείο ή να είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι και αργότερα με μπαταρίτσες για να μάθεις από την αρχή να περπατάς.

Έτσι, δεν μιλώ και εγώ για αυτό το συμβάν. Πλάκα, πλάκα είναι η μισή μου ζωή και έχει καθορίσει τα πάντα. Από το αγύριστο κεφάλι μου μέχρι τον υπερβολικό τσαμπουκά και την το ΄ίδιο υπερβολική ευαισθησία. Ο φίλος ζητούσε παρηγοριά και δεν αρνήθηκα να του πω πως νιώθει ο ασθενής.

Picture by Enol

Περνάς από πολλές φάσεις. Θάρρος – επιθετικότητα- αρνητικότητα- κατάθλιψη- συμπεριφορά μικρού παιδιού- φόβος- παραλογισμός- θέατρο χαράς- θετικότητα και πάλι από την αρχή. Δύσκολα να σε καταλάβει οποιοσδήποτε. Κάποιες φορές απομονώνεσαι ο ίδιος από τον κόσμο γύρω σου. Ζητάς υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους ανθρώπους γύρω σου, μετά δεν τους ζητάς απολύτως τίποτα και ξανά ζητάς. Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο να τα βάζεις με τον εαυτό σου και εκεί είσαι ή στα πρόθυρα της τρέλας και κατάθλιψης ή σηκώνεσαι και το παλεύεις.

Continue reading Εξαιρετικές περιστάσεις και υπερβάσεις ψυχής

Σε κάποιο κεντρικό καφέ της πόλης

Παρασκευή απογευματάκι. Σε λίγο τελειώνει μια δημιουργική εργάσιμη μέρα. Μια ομορφιά ήταν η σημερινή μέρα, ομολογώ. Η καλύτερη μου να σχεδιάζω πράγματα, καμπάνιες, κείμενα κτλ. σε ένα από τα κεντρικά εναλλακτικά καφέ της πόλης. Αν και βροχερή, η Αθήνα δείχνει ένα από τα ανθρώπινα πρόσωπα της. Ξέρετε, αυτό της χουχούλιασμο-κατάστασης, που σε κάνει να θες να την αράξεις στο κρεββάτι ή τον καναπέ με βιβλίο και μουσική παρέα, ή να κάνεις αυτό που κάνω σήμερα- δουλεία με λαπτόπι παρέα με τους ήχους της πόλης και την πρώτη ζεστή σοκολάτα της ερχόμενης σεζόν.

Picture by doozzle

Ζητούμενο ήταν α ενεργοποιηθεί, πιο δυναμικά, η δημιουργική μου πλευρά και να σωπάσει για λίγο η οργανωτική, να ξεκολλήσει το μυαλό για να ταξιδέψει και να φέρει πνευματικά καλούδια στην οθόνη. Έχω ένα φίλο, που τον ονομάζω ξωτικό. Έτσι τον νιώθω. Εμφανίζεται και ένα βλέμμα, μια λέξη, μια κίνηση του, λειτουργούν σαν μαγικό φίλτρο. Δεν το καταφέρνουν πολλοί. Είμαι περίεργος άνθρωπος σε αυτά. Έχει γίνει μετρημένες φορές στην ζωή μου και ευχαριστώ για κάθε φορά που συνέβει.

Όμορφο όταν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον τις σκέψεις σου, έστω και με ένα βλέμμα και να καταλαβαίνει με την πρώτη χωρίς περιττά περιτυλίγματα.