Kudos to Poetic Justice for the pic
Διπλός ελληνικός μέτριος και μπουγάτσα. Η ώρα 8 παρά το πρωί. Περιμένοντας την πτήση για Αθήνα μετά από επαγγελματικό ταξίδι στη λατρεμένη Σαλονίκη. Με την ευκαιρία είδα και τα παιδιά. Μου έχουν λείψει είναι αλήθεια. Κούραση τρελή.
Βλέπω και ακούω την ανησυχία των γονιών και φίλων.
Τους λέω: ” Αν δεν τα κάνω τώρα, στα 26, πότε θα τα κάνω; Δεν πρέπει να σταθεροποιηθώ επαγγελματικά κάποια στιγμή; Να κάνω και κάτι με τόσα όνειρα μου. Ειδικά αν θέλω να κάνω οικογένεια.”
Κάπου στο σημείο που λέω “να κάνω οικογένεια” κάτι με πιάνει. Δεν το σκεφτόμουν πότε και τώρα το λέω. Μεγαλώνω λέμε, όχι αστεία.
Δεν βαριέστε. Αν δεν ξενυχτίσω τώρα, δεν λιώσω τώρα στο διάβασμα και στην δουλειά πότε θα τα κάνω; Αν και κουράζομαι ώρες ώρες απερίγραπτα και αγχώνομαι εξίσου, εν μέρει το απολαμβάνω. Αδρεναλίνη. Πείτε με ανώμαλη αλλά όσοι με ξέρουν, ξέρουν και πόσο αγαπάω ότι κάνω.
Ο ύπνος έρχεται να με πάρει αγκαλιά αργά το βραδύ ή τα ξημερώματα, συνήθως για λίγο.
“Πας καλά,” λέει άλλος φίλος, “Είσαι στο σωστό δρόμο.”
Μας ράγισε, ίσως και έσπασε, λίγο η καρδούλα στην πορεία. Όλα είναι μέσα στην ζωή. Πάντα θα συναντάς ανθρώπους που δεν φέρονται με τσίπα, ανδρίκια όπως λέω. Το άνανδρο δεν θέμα μόνο των κύριων άλλα αφορά και τις εν λόγω κυρίες. Λέμε τώρα, μεγάλη κουβέντα και όχι τσης παρούσης.
Κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο χαλάρωσα και βγήκε όλη η κούραση των ήμερων. Μια ποιητική ψυχή τράβηξε μια φωτογραφική και άρχισε να στοχεύει το χαμογελώ μου λέγοντας “Χαμογελά μου”. Για κάποιον περίεργο λόγο τα κατάφερε και χαμογέλασα…και γέλασα πριν λιώσω ψοφίμι στον καναπέ και με στείλει η παρέα επειγόντως για όνειρα γλυκά.
“Πάει η μικρή. Το πήρε μονότερμα πάλι. Δεν ησυχάζει.”
…και όμως η μικρή είναι μια χαρά, μην ανησυχείτε. Θα τα καταφέρει. 🙂