Παρασκευή απογευματάκι. Σε λίγο τελειώνει μια δημιουργική εργάσιμη μέρα. Μια ομορφιά ήταν η σημερινή μέρα, ομολογώ. Η καλύτερη μου να σχεδιάζω πράγματα, καμπάνιες, κείμενα κτλ. σε ένα από τα κεντρικά εναλλακτικά καφέ της πόλης. Αν και βροχερή, η Αθήνα δείχνει ένα από τα ανθρώπινα πρόσωπα της. Ξέρετε, αυτό της χουχούλιασμο-κατάστασης, που σε κάνει να θες να την αράξεις στο κρεββάτι ή τον καναπέ με βιβλίο και μουσική παρέα, ή να κάνεις αυτό που κάνω σήμερα- δουλεία με λαπτόπι παρέα με τους ήχους της πόλης και την πρώτη ζεστή σοκολάτα της ερχόμενης σεζόν.
Picture by doozzle
Ζητούμενο ήταν α ενεργοποιηθεί, πιο δυναμικά, η δημιουργική μου πλευρά και να σωπάσει για λίγο η οργανωτική, να ξεκολλήσει το μυαλό για να ταξιδέψει και να φέρει πνευματικά καλούδια στην οθόνη. Έχω ένα φίλο, που τον ονομάζω ξωτικό. Έτσι τον νιώθω. Εμφανίζεται και ένα βλέμμα, μια λέξη, μια κίνηση του, λειτουργούν σαν μαγικό φίλτρο. Δεν το καταφέρνουν πολλοί. Είμαι περίεργος άνθρωπος σε αυτά. Έχει γίνει μετρημένες φορές στην ζωή μου και ευχαριστώ για κάθε φορά που συνέβει.
Όμορφο όταν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον τις σκέψεις σου, έστω και με ένα βλέμμα και να καταλαβαίνει με την πρώτη χωρίς περιττά περιτυλίγματα.