Το τηλέφωνo χτυπά. Στην γραμμή φίλος που έχω να του μιλήσω καιρό. Οικογενειακό πρόβλημα από ατύχημα. Προσεκτικά, σχεδόν φοβισμένα με ρωτά για την δική μου εμπειρία. Κάνεις δεν με έχει ρωτήσει πραγματικά πως είναι να έχεις μεγάλο χρονικό διάστημα σε νοσομομεία, να σου γίνεται σχεδόν συνήθειο για ένα χρονικό διάστημα το χειρουργείο ή να είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι και αργότερα με μπαταρίτσες για να μάθεις από την αρχή να περπατάς.
Έτσι, δεν μιλώ και εγώ για αυτό το συμβάν. Πλάκα, πλάκα είναι η μισή μου ζωή και έχει καθορίσει τα πάντα. Από το αγύριστο κεφάλι μου μέχρι τον υπερβολικό τσαμπουκά και την το ΄ίδιο υπερβολική ευαισθησία. Ο φίλος ζητούσε παρηγοριά και δεν αρνήθηκα να του πω πως νιώθει ο ασθενής.
Picture by Enol
Περνάς από πολλές φάσεις. Θάρρος – επιθετικότητα- αρνητικότητα- κατάθλιψη- συμπεριφορά μικρού παιδιού- φόβος- παραλογισμός- θέατρο χαράς- θετικότητα και πάλι από την αρχή. Δύσκολα να σε καταλάβει οποιοσδήποτε. Κάποιες φορές απομονώνεσαι ο ίδιος από τον κόσμο γύρω σου. Ζητάς υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους ανθρώπους γύρω σου, μετά δεν τους ζητάς απολύτως τίποτα και ξανά ζητάς. Κάποια στιγμή φτάνεις στο σημείο να τα βάζεις με τον εαυτό σου και εκεί είσαι ή στα πρόθυρα της τρέλας και κατάθλιψης ή σηκώνεσαι και το παλεύεις.
Στην δεύτερη περίπτωση, που είναι και η αισιόδοξη, γίνεσαι για ένα χρονικό διάστημα ένα αντιπαθέστατο γκρινιάρικο πλάσμα, εγωιστικό μέχρι το κόκκαλο. Συνήθως περνά αυτή η φάση, διότι αγαπάς πολύ τους ανθρώπους σου και δεν θέλεις να υποφέρουν εξαιτίας σου. Αποφασίζεις να το παλέψεις μόνος. Δεν θέλεις να έχεις ανάγκη κανέναν. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα δύσκολα γιατί αναγκάζεσαι να ζητάς βοήθεια.
Τι περίεργο που έχουμε την κίνηση ως κάτι αυτονόητο. Δεν είναι. Το αναπηρικό καροτσάκι υπήρξε σχολείο. Ειδικά, όταν έπεσα με αυτό και δεν μπόρεσα να σηκωθώ…θυμάμαι να πιάνομαι από τους τοίχους για να προχωρήσω, θυμάμαι να νιώθω αδύναμη να στηριχθώ στις μπαταρίτσες. Πας στην κόλαση και επιστρέφεις. Κανείς γενικά πολλά ταξίδια σε πολλές κολάσεις.
Σημασία έχει να φύγεις από εκεί. Στάθηκα τυχερή.
Οι άνθρωποι γύρω σου, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα απ’ ότι να σου δείχνουν την αγάπη τους και να σου υποδεικνύουν τα όρια τους και σου. Μια αγκαλιά είναι το καλύτερο! Όσο επιθετικός ή αρνητικός να είναι ο ασθενής. Πιστέψτε με, κανένα παυσίπονο, κανένας ειδικός μπορεί να μεταφέρει ότι μεταφέρει μια αγκαλιά.
Picture by Hamed Parham
Δεν μου αρέσει να μιλώ για αυτό το θέμα. Κάνω υπέρβαση κάθε φορά που μου ζητηθεί, ταξίδι στην κόλαση και πίσω…αλλά χαλάλι αν βοηθηθεί κάποιος.
Ο άνθρωπος που με χειρoυργούσε και με είχε αναλάβει προσωπικά από 4 χρονών εως 15: Prof. Dr. Franz Grill, δεν μου αρνήθηκε να κάνω το δυσκολο ταξίδι προς Ελλάδα (δεν ήθελα τίποτα άλλο στην τελευταία χειρουργική διαδικασία παρά τον ήλιο)
Τελευταία χειρουργική διαδικασία: Ilizarov
Ξαναλέω, το έγγραψα για τον φίλο. Έχει πέρασει, πάει, τελειώσε για μένα.
In other words, extreme situations require not extreme measures but just a hug?
Ώρες ώρες δεν ξέρω τι αξίζει περισσότερο, ένα γαμάτο βιβλίο ή posts σαν αυτό; Μάλλον το δεύτερο so … thanks for writing this 🙂
Αlthough we need hugs, we do not ask for them. Although we want to give them, we do not. Better to ask and to do what the heart says in this situations. Να΄σαι καλά! 🙂
Θα συμφωνησω με το φίλο απο πάνω, ότι τέτοια ποστ σε κάνουν να λες “Ώρες ώρες δεν ξέρω τι αξίζει περισσότερο, ένα γαμάτο βιβλίο ή posts σαν αυτό; ”
Ακομη μια καταθεση ψυχης πολύτιμη για όλους μας.
Σε ευχαριστουμε!
@philos Αν βοηθηθεί κάποιος, τίμη μου. Γνωρίζοντας ότι δεν εκφράζεις εύκολα το τι νιώθεις σε μια τέτοια “κατάσταση” αλλά και μετά από αυτήν φαντάζομαι ότι για τους γύρω σου είναι κάτι πολύ δύσκολο. Υποφέρουν και αυτοί μαζί σου αλλά δεν μπορούν πάντα να αρμόζουν στις προσδοκίες σου. Να΄σαι καλά!
Echoing my mother’s situation. Εκτυπώνω το post και το στέλνω 🙂
@magitisa #blush Feeling honoured… 🙂