Χθες βράδυ προ- debate- ιανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η πόλη αυτή την εποχή είναι πανέμορφφη. Σε κάποια σημεία εμφανίζει όμως το απάνθρωπο πρόσωπο της. Τα παιδιά των φαναριών, άραγε, νοιάζονται για τις εκλογές. Οι ναρκομανείς και άστεγοι στην πλατεία Εξαρχείων ίσως; Σίγουρα όχι, το αγγελούδι που με δάκρυα στα μάτια στο Θησείο μου έλεγε “Πεινάω” και το προσωπάκι του έλαμψε με την πρώτη μπουκιά από σουβλάκι. Ψυχή μου.
Picture by PrASanGaM
Μήνυμα προς φίλους: Δεν είπαμε ότι δεν θα με αφήσετε να δω ή να ακούσω τηλεοπτικό debate; Μου κάνει κακό, όσο και παθιάζομαι να σχολιάζω; Ξέρετε ότι δεν το αντέχει η ρομαντική μου φύση με τα ουτοπικά ιδεώδη. Αφήστε με να ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου οι πολιτικοί κάνουν πραγματικό διάλογο, όχι παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους και κυρίως με εμάς, που ζούμε εδώ. Αφήστε με να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει. Αφήστε με, σε αυτή την κατάσταση γαλήνης.
Δεν ξέρω αν αυτό που αντιλαμβάνομαι αυτές τις μέρες είναι για κλάματα ή για γέλια. Μάλλον και για τα δυο. Καλές οι ατάκες. Δεν βαριέσαι. Καλές και κάποιες σκέψεις. Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση να αλλάξουν κάποιες νοοτροπίες. Έχουμε δρόμο ακόμα. Όχι, μόνο στην Ελλάδα. Παντού.
Τι λέω πάλι; Λες και κάπου κάποιος δεν σκέφτεται πάνω κάτω το ίδιο. Βλέπω και ακούω πολλά. Τόσο κοντά, που ώρες ώρες με πνίγει. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην αφήσεις καμιά αρνητικότητα να σου κόψει τα φτερά φτιαγμένα από όνειρα. Η θετική σκέψη είναι το καλύτερο αντίδοτο και ας ονειροπολεί. Αυτή όμως, ωθεί να συνεχίσουμε και να δημιουργούμε όμορφα πράγματα. Είναι οι άνθρωποι που πονάς και κοιτάς στα μάτια.