Κάθε καλοκαίρι περνούσα στο χωρίο στην Ελλάδα με τους παππούδες. Με το που κατέβαινα από το τρένο ή το αυτοκίνητο η γιαγιά μου με αγκάλιαζε με μια μικρή ανθοδέσμη από τα λουλούδια της. Χάζευα με τις ώρες τα τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα στον κήπο. Όλο το χωρίο ήξερε ότι με το που θα δω τριανταφυλλιά θα σταθώ να μυρίσω.
” Το μπουμπούκι στα μπουμπούκια “, έλεγαν.
Μεγάλωσα. Φοιτήτρια πλέον, μια μικρή ανθοδέσμη με συνόδευε όταν τελείωνε το Σαββατοκύριακο στο χωριό. Τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να τους φροντίσω εγώ.
Με πολλές επιλογές μου δεν συμφωνήσαν ποτέ. Για κορίτσι παρά- είμαι επαναστάτρια στα μάτια τους και με αδικούσαν συχνά από αγάπη.
Χρειάστηκε η γιαγιά μου να κάνει μια επέμβαση και δεν είχαμε συγγενής να δώσουν. Από μικρή έχω ένα πρόβλημα λόγω των πολλών δικών μου επεμβάσεων. Δεν με πρόδωσε όμως ο οργανισμός μου και μπόρεσα να δώσω αίμα. Αλλά δεν έφτανε. Με συνόδευε το τότε αγόρι μου, ο Θωμάς. Όσο έδινα και δεν μπόρεσα να αντιδράσω πήγε να δηλωθεί. Μεγάλη συγκίνηση.
Πριν κάποιο χρονικό διάστημα χρειαζόταν ο πάππους μου αίμα. Ξενυχτισμένη μεν αλλά και πάλι τα κατάφερα. Έδωσε και ο Θωμάς, ως φίλος πλέον. Μέτα από λίγες μέρες εφόσον συνήλθε ο παππούς μου, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει το ιδιαίτερο του “Ευχαριστώ και μια συγγνώμη” αλλά και ευχαριστήσει όλα τα παιδιά που βοηθήσαν. Συγκινήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα σαν μικρο παιδί. Οι παππούδες μου, μου έστειλαν πάλι μια μικρή ανθοδέσμη που την βλέπετε στη φωτογραφία. Μικρές λεπτομέρειες που τελικά είναι πολύ μεγάλες.
άντε πρώτη φορά εδώ με δάκρισες το γερομπισμπικι.. :):)
@koulpa
Καλώς μας ήρθες στον ταπείνο γυάλινο πύργο μου. Εδώ μιλάμε την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου- αυτήν της ανθρωπιάς. 🙂