Α, ρε μπαγασάκο. Έπαιξες και έχασες. Πως την πάτησες έτσι;
Δεν μου λες άξιζε; Άξιζε;
Κοίτα προς τα κάτω όσο θες. Όσο και να κρυφτείς, τελείωσε. Τέρμα το θέατρο.
Ειλικρίνεια ξέρεις τι σημαίνει; Αυτή η λέξη δεν είναι απλά λέξη, είναι αρετή και κατάρα. Αρετή όταν την εκτιμάς. Κατάρα όταν δεν την αντέχεις. Ξέρω δεν αντέχεις.
Κοιτά προς τα κάτω όσο θες. Δεν με συγκινεί. Πάγωσα. Δεν με νοιάζει. Δεν με ενδιαφέρει.
Εξαφανίσου. Στα τσακίδια. Άντε γιατί έχουμε και δουλειές. Δεν χαμπαριάζεις.
Δεν καταλαβαίνεις ότι τα πάντα έχουν όρια. Ειδικά οι άνθρωποι. Να το θυμάσαι αυτό, σου το’ χω πει πολλές φορές, αλλά δεν ακούς.
Γιατί δεν ακούς ανάθεμα σε; Δεν απαντάς. Και τι να πεις; Ότι έχω δίκιο. Δεν με ενδιαφέρει.
Μπορώ να μην έχω δίκιο; Δεν απαντάς ως συνήθως. Aρκεί να είσαι καλά. Δεν βαριέσαι.
Νοέμβρης παρά. Άλλη μια νέα αρχή. Φλερτάρω με τη νύχτα κάτω από τον αττικό ουρανό. Μαγικά πλάσματα για παρέα και τα άστρα.
Picture by gilderic
Μια μέρα πριν τον είδα. Είχαμε να τα πούμε καιρό. Μήνες. Ήμουν τυχαία στην περιοχή του και το το είπα. Στο γνωστό μέρος σε πέντε λεπτά. Αμηχανία. Τον κοιτάω στα μάτια. Είναι καλά. Μου έλειψε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Λέμε για δουλειά και σχέδια. Όπως πάντα λέει λίγα και μετρημένα για τον εαυτό του. Κάποτε έλεγα ότι μοιραζόμαστε μια ενδοφλεβική επικοινωνία. Τόσο κοντά ήταν και είναι. Δώσαμε ο ένας στον άλλον, άλλη μια ευκαιρία. Σαν φίλοι που είμαστε.
Του λέω: ” Πότε θα πάμε wagamama;” Αν σταθεροποιηθώ θα κερνούσα. Φαίνεται πως αυτό έγινε. Μας πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Κομμάτια να γίνει. Είναι καλά. Ακόμα αμήχανη. Περίμενα καιρό να τον δω. Επιστρέφω σπίτι και δάκρυα τρέχουν. Δεν χρειάζεται να τα δει ούτε να του το πω. Ξέρει.
Στην παρέα σε φωνάζουν “μικρή”…πως αλλιώς αφού όλοι τους σε περνάνε κάτι χρόνια. Όχι πολλά, αλλά αρκετά για να σε λένε έτσι. Μιλάμε για την “ώριμη παρέα”, την 30 παρά κάτι με 30 και κάτι. Η πιτισιρικοπαρεά είναι μεταξύ 20 και κάτι και 30 παρά κάτι. Ναι, έχεις και συνομήλικους, αλλά αυτοί μοιράζονται όπως εσύ και στις δυο ομάδες για να έχουν ποικιλία απ΄ όλα. Πλήρης μενού σου λέω. Τρομάζεις και τους δυο εξίσου με την ενεργεία σου, με τα “θέλω” και τα “πρέπει” σου. Τους λατρεύεις εξίσου.
Ατάκα κλασσική : Στην ηλικία σου, ήμουν και εγώ έτσι... (βρε άσε τας ηλικίας μου εκεί που είναι μου προκαλείς ένα κάτι τοις)
Ατάκα καθιερωμένη: Είσαι μικρή ακόμα… (μωρέ δίκιο έχεις, αλλά έλα μου ντε που οδεύω σε λίγα χρονάκια προς την ολοκλήρωση της τρίτης δεκαετίας μου )
Ατάκα δεν-μπορώ-να-σου-βρω-άλλο-επιχείρημα: Είσαι μικρή, θα μάθεις…εδώ εγώ δεν έμαθα ακόμα. (αυτό τώρα μου το λες για καλό, είναι σαν να παραδέχεσαι ότι η εξέλιξη δεν προχωρά…και βασικά δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοιες καταστάσεις και προσωπικότητες…λέμε τώρα ότι άλλαξε η εποχή από τόοοτε…)
Ατάκα πρέπει-να-σου-δείξω-την-εμπειρία-μου-αλλιώς-θα-σκάσω: Εκεί που είσαι ήμουν, εκεί που είμαι θα έρθεις. (τι λέει ρε μεγάλε, και αν δεν θέλω, ντε καλά να με τρομάξεις με την πορεία σου, λέμε τώρα)
Θα σας πω ένα παραμύθι. Παραμύθι γιατί αν σας πω ότι είναι πραγματική ιστορία το τρίτο μάτι, μου λέει ό,τι δεν θα το πιστέψετε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ονειρεύομαι. «Ιδεαλίστρια» με φωνάζει η μητέρα μου. «Ρομαντική», ο πατέρας μου. «Κατσίκα», ο παππούς. «Κοριτσόπουλο», η γιαγιά. «Αγύριστό κεφάλι», ο μεγάλος αδερφός.
Ο μεγαλύτερος μου έρωτας είναι να γράφω για τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να τον καταλάβω και καλύτερα. Αυτό μεταφράστηκε μεγαλώνοντας σε σπουδές σε ξένες γλώσσες, πολιτική επιστήμη (διπλωματία ενίοτε), ιστορία και επικοινωνία.
Δούλευα γραμματέας, τηλεφωνήτρια. Να συνδέω γραμμές 5-5 (γνωρίζοντας 200 εσωτερικά νούμερα και εταιρικά κινητά απ’ έξω) και παράλληλα να πάλευα την μηχανή εσπρσέσο για να γίνει stretto ή lungo ο εσπρέσσο, πάντα με πλούσια κρέμα. Κάθε φλιτζανάκι και δέκα γραμμές. Είχα και πατέντα να πηγαίνω τους καφέδες και να μη χάνεται ούτε μια γραμμή.
Picture by Lost in Scotland
Τα βράδια διάβαζα γιατί μου έλλειπαν τα πνευματικά ταξίδια στην μονότονη δουλειά μου. Άλλαξα πολλές δουλειές έκτοτε, κανονικές και μη κανονικές (η επιβίωση βλέπετε). Βλέπω κάπου στο facebook, τυχαία το MediaCamp.
Παρένθεση: Θυμάμαι ότι είχα φρεσκοχωρήσει και ότι ήμουν άρρωστη. Ο πρώην μου με πήγε σε λυπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Πεντέλης. Τότε ήταν κάτι σαν οικογένεια ο ένας για τον άλλον και ας είχαμε χωρίσει. Ήθελα να τα αλλάξω όλα. Αλλά έπρεπε να γίνω καλά.
Φοβισμένη πήγα σε τούτο το MediaCamp. Άρχισα να πιστεύω σε όνειρα. Συνέχιζα να κάνω την ίδια μονότονη, κουραστική δουλεία. Γνώρισα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. εκεί. Άρχισα να βρίσκω όσους διάβαζα και σε άλλα διαδικτυακά στέκια και ήθελα να τους γνωρίσω. Απλά. Να δω τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες.
Ψαράκι που ήμουν που να φανταστώ σε τι κόσμο έμπαινα. Έμαθα στην πορεία. Πλέον γράφω και εγώ. Συμμετέχω. Την πλάκα μου έκανα και συνεχίζω να την κάνω. Χαβαλέ λέμε.
Το τι μη ειλικρινής με είπαν, το τι καταφερτζού…και αυτά είναι τα ανώδυνα. Για στοχευμένες δημόσιες σχέσεις με έχουν κατηγορήσει. Παίδες, πληροφοριακά σας το λέω, αν θα το είχα κάνει πραγματικά δεν θα μου έλεγε κανείς αυτές τις παπαριές αλλά μάλλον θα με ρωτούσαν, πως στο διάολο τα κατάφερα.
Εννοείτε ότι έχω δεχτεί και αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις. Όπως ο καθένας μας στην ζωή. Αλλα δεν κανω ότι κάνω για να βγάλω λεφτά. Ξέρετε έχω και μια ψυχή, μια ηθική αν θέλετε που είναι ανθρώπινη όπως και η δική σας. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Έχει σημασία; Βλάπτω κανέναν;
Πολύ ευχαρίστως, να κάνει όποιος θέλει ότι κανω, με το ίδιο μεράκι αν όχι περισσότερο. Να το κάνει καλύτερα. Πολύ θα το χαρώ. Μπορείτε; Έμπα. Γουστάρετε; Τι δεν θέτε; Θα κουραστείτε ε; Κόπος; Απαπα, και ευθύνες, τι λες τώρα;
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί αυτές τις μέρες μου έγινε μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση. Όχι, αστεία. Τουλάχιστον διπλάσιες απαιτήσεις και ευθύνες. Συνηθίζω να λέω σε φίλους
Be serious, not solemn. Make the effort to be credible.
Δάσκαλε που δίδασκες. Καλά να πάθω. Άρπα την τώρα, μικρή.
Έθεσα δυο σκέψεις μου σε διαδικτυακές παρέες [ 1, 2 ].
1) Είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις για χαβαλέ Τι κάνεις όταν σου γίνεται πρόταση να το κάνεις αυτό επαγγελματικά;
2) Πρώτα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι. Μετά οι άλλοι αποφασίζουν να το εκτιμήσουν.
Πρέπει να απαντήσω μέχρι την Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2009.
Δυο βδομάδες χάπια. Το στομάχι πέτρα. Αϋπνίες από τον πόνο. Φόβος όταν έπεσε για πρώτη φορά ποτήρι από τα χέρια. Δεν μιλάς. Που να το πεις. Τρελαίνεσαι όταν παρατηρείς ότι δεν νιώθεις. Δεν μιλάς. Πλέον δεν μπορείς να παίξεις και πολύ θέατρο. Το λες στους γονείς. Απλά για να ξέρουν, όχι κάτι άλλο. Το άλλο το αφήνεις μέσα σου και όταν νιώθεις ότι δεν σε βλέπει κανείς ξεσπάς και αφήνεις τα δάκρυα να ξεπλύνουν τον καημό σου. Δεν βαριέσαι, κοριτσάκι. Αφού ξέρεις πως είναι αυτά. Ανάσες, δεν είπαμε. Κάνεις δυο τζούρες τσιγάρο στα μήπως και ηρεμίσεις και σκέφτασαι. Άστο να παεί βρε, άστο. Δεν βαριέσαι…
Τα φάρμακα δεν πιάνουν. Που να πιάσουν ανάθεμα τα. Με τόσα που έχουν κατέβει στο στομάχι μου. Γιατί δεν μου κάνουν το χατίρι; Πόσα χειρουργεία πια; Πόσα ανάθεμα σας; Φοβάμαι σαν μικρό παιδί και όσο και να φαίνεται σε αυτό το κείμενο τόσο δεν φαίνεται προς τα έξω. Επέμβαση ρουτίνας ίσως, άλλα δεν τις θέλω τις επεμβάσεις, ούτε της ρουτίνας ούτε άλλες. Βαθιές ανάσες. Κλείνω μάτια. Μια πολύ βαθιά ανάσα και πάμε με χαμόγελο. Δεν βαριέσαι. Δικιά σου είναι η ζωή και καλά κάνεις, κορτσάκι και την ρουφάς με καλαμάκι γιατί ξέρεις ότι είναι μικρή πολύ μικρή για να μη την ζείς. “Ρούφα την”, που λέμε.
Φθινοπωρινή Αθήνα. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Στην ατμοσφαίρα επικρατεί το άρωμα μιας αλλιώτικης εποχής. Λες και σταμάτησε για λίγο ο χρόνος και έψαξε να βρει μια διαφορετική στιγμή για να σταθεί. Παρέα με διπλό ελληνικό και ήχους απαλής μουσικής τακτοποίηση. Όχι, προσωπικής ζωής, αυτή δεν τακτοποιείται εύκολα. Το δωμάτιο.
Πέντε χρόνια ακαδημαϊκής δημιουργίας. Από την πολιτική θεωρία και την ανάλυση κομματικών και εκλογικών συστημάτων, στην Ευρωπαϊκή πολιτική και την διπλωματία. Ακόμα και ένα παλιό σημειωματάριο γεμάτο όνειρα, κρυφές επιθυμίες. Κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε που έγγραφα ερωτικές επιστολές. Γαμώ το ρομαντισμό μου γαμώ! Άντε και κάτι τελευταίες κούτες και πύργοι βιβλίων να ανέβουν στα νέα ράφια της ντουλάπας.
Άδειασε το πάτωμα. Έφυγε ένα βάρος από το παρελθόν. Πρόχειρα σε απόσταση αναπνοής, τα βιβλία για design, την χρήση του λόγου, επικοινωνία και λογοτεχνία. Να και τα αποκτήματα από το ταξίδι μου στο Λονδίνο. Πάλι καλά που έκανα αυτό ταξίδι για να ξεφύγει λίγο το μυαλουδάκι μου.
Όλα θα μπουν σε μια τάξη. Κοντά είμαι. Λίγο ακόμα. Χθες ήρθαν καλοί φίλοι να υποστηρίξουν τις δημιουργικές μου τρέλες. Η ζωή είναι μικρή, πολύ μικρή για να μην κάνεις αυτές τις τρέλες.
Χθες, οι τρέλες, είχαν άρωμα μήλου και γεύση σοκολάτας με κρασί. Καλά ήταν. Πάμε στο επόμενο βήμα στην παρτίδα σκάκι της ζωής. Ο απέναντι παίζει άμυνα ενώ δεν έχω επιτεθεί καν, αντίθετα έχω αποσυρθεί. Άστον, μήπως επιτεθεί επιτέλους ο ίδιος, μήπως και δει πέρα από την ευκαιρία και την επιλογή της.
Ο πλανήτης γη μας έχει ανάγκη. Μας έδωσε όσα μπόρεσε. Μας προσφέρει ακόμα αλλά για πόσο ακόμα. Οι κλιματικές αλλαγές δεν είναι πλέον, αν ήταν ποτέ, προβληματισμός κάποιων γραφικών εναλλακτικών τύπων. Μας αφορά.
Στην Ελλάδα ζήσαμε πυρκαγιές τα τελευταία χρόνια που συνεισφέρουν σε πολλές αρνητικές συνέπειες για το κλιματικό μέλλον της χωράς. Οι εναλλακτικές πηγές ενεργείας δεν είναι αστειάκι στα πολιτικά πηγαδάκια αλλά κοινωνική ανάγκη. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι περισσότεροι από εμάς δεν λογαριάζουν τι γίνεται πέρα από τα σύνορα της χώρας που ζούμε, συχνά ούτε για το τι γίνεται στην γειτονιά μας.
Ένα κείμενο δεν αλλάζει κάτι αλλά βοηθά για να μπορεί να κινήσει κάτι, σε όποιον το διαβάζει.
Σκεφτήκατε ότι το εισιτήριο του λεωφορείου που πετάξατε στο δρόμο έπρεπε να φτάσει στην ανακύκλωση; Σκεφτήκατε ότι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν νερό να ζήσουν και εσείς το σπαταλάτε; Σκεφτήκατε ότι κάθε φορά που κάνετε μια απόσταση ίσια με ένα τσιγάρο στερείτε από άλλους οξυγόνο; Αυτό το κλιματιστικό γιατί το καίτε χωρίς να σκεφτείτε; Τις ηλεκτρικές συσκευές σας γιατί δεν τις χρησιμοποιείτε έξυπνα φιλικά προς το περιβάλλον;
Δεν γνωρίζω τι μπορεί να συμβεί απλά το φαντάζομαι. Επειδή όμως ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον υποστηρίζω και υπογράφω το Hopenhagen και συμμετέχω στο Blog Action Day.
Για αρχή χρειάζονται απλά λίγα κλικ και λίγη σκέψη. Το πρώτο κλικ θα το κάνετε εδώ. Εσείς ακόμα περιμένετε;
Ξύπνησα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Οπότε σκέφτηκα να δω τι πιστεύεις εσύ λατρευτέ αναγνώστα μου. Για να σε δω βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι όταν μπαίνεις -βγαίνεις εδώ μέσα εις το μπλόγκιον που μου πέφτει…το μπλόγκιον από την κίνηση (όχι αυτό που σκέφτηκε το πονηρό μυαλό σου) …λέμε τώρα ότι γίνεται χαμός εδώ μέσα. Εδώ την πλάκα μας κάνουμε, άσχετα αν γράφουμε και σοβαρά πράγματα όταν μας πιάνει το πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικό μας.
Όπως είπα, ξύπνησα με τρελά κέφια σήμερα και μη με παρεξηγάτε. Πάρτε και μια δημοσκόπηση για να περάσει η ώρα, τόσες χαζεύετε σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες. Αν δεν έχετε διαβάσει καμία ιστορία πηγαίνεται στο Σοκολατένιο kismet για να τις βρείτε όλες με λινκάκι. 🙂
Ξημέρωνε και η νύχτα έδινε την θέση της σε μια νέα μέρα.
Ονειρεύτηκα ότι ήρθα να σε βρω.
Σε παίρνω αγκαλιά. Σε φιλάω στο μέτωπο.
Σου λέω ψιθυριστά « Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω ».
Τέλος το όνειρο.
Πως να σου πω ότι τρελαίνομαι όταν νιώθω πως σου συμβαίνει κάτι;
Πως να σου πω ότι δεν ζητάω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα;
Απλά, νιώθω ο,τι νιώθω.
