Θεσσαλονίκη- Αθήνα. Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή που την έκανα πολύ συχνά κάποτε και την κάνω ακόμα όσο πιο συχνά γίνεται. Μακρυά από την Αθηναϊκή ρουτίνα του άγχους και τις καθημερινές γκρίνιες γίνομαι για λίγο ξανά νεράιδα…άνθρωπος απλός. Απολαμβάνω την λιακάδα στην παραλιακή παρέα με ένα μερακλίδικο καφέ και καλή παρέα. Για λίγο, ίσως πολύ λίγο. Συνήθως κάνω την διαδρομή μόνη μου.
Είναι από τις σπάνιες φορές που είχα παρέα φίλο. Λιώμα από τα τρεχάματα της δουλείας και οι δυο. Εργασιομανείς κατά κάποιο τρόπο και οι δυο χαζοκοιμόμαστε όταν κάνουμε διάλειμμα από κουβέντες φιλοσοφικού και καθημερινού πλάτους, μήκους και βάθους. Ίσως ένας από τους λίγους που θυμούνται όλα τα 1500 πράματα που κάνω.
Σιωπηλός ήρωας των τελευταίων ημερών όταν τα βάζω κάτω και προσπαθώ να μην τα παρατήσω γιατί απλά κουράστηκα. Ένας από αυτούς, που ίσως καλό θα ήταν να κάνει μια σοβαρή κουβέντα με τους γονείς μου για να καταλάβουν ότι κάτι μικρές λεπτομέρειες του στυλ “ Δεν τα βάζω με τον κόσμο αλλά με τον εαυτό μου”. Τόσο απλό και δυσνόητο αλλά άκρως ανθρώπινο.