Δυο βδομάδες χάπια. Το στομάχι πέτρα. Αϋπνίες από τον πόνο. Φόβος όταν έπεσε για πρώτη φορά ποτήρι από τα χέρια. Δεν μιλάς. Που να το πεις. Τρελαίνεσαι όταν παρατηρείς ότι δεν νιώθεις. Δεν μιλάς. Πλέον δεν μπορείς να παίξεις και πολύ θέατρο. Το λες στους γονείς. Απλά για να ξέρουν, όχι κάτι άλλο. Το άλλο το αφήνεις μέσα σου και όταν νιώθεις ότι δεν σε βλέπει κανείς ξεσπάς και αφήνεις τα δάκρυα να ξεπλύνουν τον καημό σου. Δεν βαριέσαι, κοριτσάκι. Αφού ξέρεις πως είναι αυτά. Ανάσες, δεν είπαμε. Κάνεις δυο τζούρες τσιγάρο στα μήπως και ηρεμίσεις και σκέφτασαι. Άστο να παεί βρε, άστο. Δεν βαριέσαι…
Τα φάρμακα δεν πιάνουν. Που να πιάσουν ανάθεμα τα. Με τόσα που έχουν κατέβει στο στομάχι μου. Γιατί δεν μου κάνουν το χατίρι; Πόσα χειρουργεία πια; Πόσα ανάθεμα σας; Φοβάμαι σαν μικρό παιδί και όσο και να φαίνεται σε αυτό το κείμενο τόσο δεν φαίνεται προς τα έξω. Επέμβαση ρουτίνας ίσως, άλλα δεν τις θέλω τις επεμβάσεις, ούτε της ρουτίνας ούτε άλλες. Βαθιές ανάσες. Κλείνω μάτια. Μια πολύ βαθιά ανάσα και πάμε με χαμόγελο. Δεν βαριέσαι. Δικιά σου είναι η ζωή και καλά κάνεις, κορτσάκι και την ρουφάς με καλαμάκι γιατί ξέρεις ότι είναι μικρή πολύ μικρή για να μη την ζείς. “Ρούφα την”, που λέμε.
No comment….