Θα σας πω ένα παραμύθι. Παραμύθι γιατί αν σας πω ότι είναι πραγματική ιστορία το τρίτο μάτι, μου λέει ό,τι δεν θα το πιστέψετε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι να ονειρεύομαι. «Ιδεαλίστρια» με φωνάζει η μητέρα μου. «Ρομαντική», ο πατέρας μου. «Κατσίκα», ο παππούς. «Κοριτσόπουλο», η γιαγιά. «Αγύριστό κεφάλι», ο μεγάλος αδερφός.
Ο μεγαλύτερος μου έρωτας είναι να γράφω για τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να τον καταλάβω και καλύτερα. Αυτό μεταφράστηκε μεγαλώνοντας σε σπουδές σε ξένες γλώσσες, πολιτική επιστήμη (διπλωματία ενίοτε), ιστορία και επικοινωνία.
Δούλευα γραμματέας, τηλεφωνήτρια. Να συνδέω γραμμές 5-5 (γνωρίζοντας 200 εσωτερικά νούμερα και εταιρικά κινητά απ’ έξω) και παράλληλα να πάλευα την μηχανή εσπρσέσο για να γίνει stretto ή lungo ο εσπρέσσο, πάντα με πλούσια κρέμα. Κάθε φλιτζανάκι και δέκα γραμμές. Είχα και πατέντα να πηγαίνω τους καφέδες και να μη χάνεται ούτε μια γραμμή.
Τα βράδια διάβαζα γιατί μου έλλειπαν τα πνευματικά ταξίδια στην μονότονη δουλειά μου. Άλλαξα πολλές δουλειές έκτοτε, κανονικές και μη κανονικές (η επιβίωση βλέπετε). Βλέπω κάπου στο facebook, τυχαία το MediaCamp.
Παρένθεση: Θυμάμαι ότι είχα φρεσκοχωρήσει και ότι ήμουν άρρωστη. Ο πρώην μου με πήγε σε λυπόθυμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Πεντέλης. Τότε ήταν κάτι σαν οικογένεια ο ένας για τον άλλον και ας είχαμε χωρίσει. Ήθελα να τα αλλάξω όλα. Αλλά έπρεπε να γίνω καλά.
Φοβισμένη πήγα σε τούτο το MediaCamp. Άρχισα να πιστεύω σε όνειρα. Συνέχιζα να κάνω την ίδια μονότονη, κουραστική δουλεία. Γνώρισα κόσμο, αλλά τίποτα παραπάνω. εκεί. Άρχισα να βρίσκω όσους διάβαζα και σε άλλα διαδικτυακά στέκια και ήθελα να τους γνωρίσω. Απλά. Να δω τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες.
Ψαράκι που ήμουν που να φανταστώ σε τι κόσμο έμπαινα. Έμαθα στην πορεία. Πλέον γράφω και εγώ. Συμμετέχω. Την πλάκα μου έκανα και συνεχίζω να την κάνω. Χαβαλέ λέμε.
Το τι μη ειλικρινής με είπαν, το τι καταφερτζού…και αυτά είναι τα ανώδυνα. Για στοχευμένες δημόσιες σχέσεις με έχουν κατηγορήσει. Παίδες, πληροφοριακά σας το λέω, αν θα το είχα κάνει πραγματικά δεν θα μου έλεγε κανείς αυτές τις παπαριές αλλά μάλλον θα με ρωτούσαν, πως στο διάολο τα κατάφερα.
Εννοείτε ότι έχω δεχτεί και αρνηθεί επαγγελματικές προτάσεις. Όπως ο καθένας μας στην ζωή. Αλλα δεν κανω ότι κάνω για να βγάλω λεφτά. Ξέρετε έχω και μια ψυχή, μια ηθική αν θέλετε που είναι ανθρώπινη όπως και η δική σας. Ίσως λιγότερο, ίσως περισσότερο. Έχει σημασία; Βλάπτω κανέναν;
Πολύ ευχαρίστως, να κάνει όποιος θέλει ότι κανω, με το ίδιο μεράκι αν όχι περισσότερο. Να το κάνει καλύτερα. Πολύ θα το χαρώ. Μπορείτε; Έμπα. Γουστάρετε; Τι δεν θέτε; Θα κουραστείτε ε; Κόπος; Απαπα, και ευθύνες, τι λες τώρα;
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί αυτές τις μέρες μου έγινε μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση. Όχι, αστεία. Τουλάχιστον διπλάσιες απαιτήσεις και ευθύνες. Συνηθίζω να λέω σε φίλους
Be serious, not solemn. Make the effort to be credible.
Δάσκαλε που δίδασκες. Καλά να πάθω. Άρπα την τώρα, μικρή.
Έθεσα δυο σκέψεις μου σε διαδικτυακές παρέες [ 1, 2 ].
1) Είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις για χαβαλέ Τι κάνεις όταν σου γίνεται πρόταση να το κάνεις αυτό επαγγελματικά;
2) Πρώτα αποφασίζεις τι θέλεις να είσαι. Μετά οι άλλοι αποφασίζουν να το εκτιμήσουν.
Πρέπει να απαντήσω μέχρι την Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2009.
βοηθήσαμε καθόλου; :):)
να πάς κι ας σου βγει και σε κακό που λέει το άσμα. :):)
την καλησπέρα μου :):)
@koulpa θα σας ενημερώσω την Παρασκευή σχετικά 🙂
Λοιπόν, πρώτα να σου πω ότι μου άρεσε πολύ το κείμενό σου. Πολύ νοσταλγικό. Όσο για αυτό που ρωτάς είναι το ίδιο σαν να είσαι ερωτευμένη με κάποιον και αυτός ο κάποιος σου κάνει πρόταση γάμου… ε τρελή είσαι να το αρνηθείς αυτό; Αλλά και από άλλη οπτική να το δεις… καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Να πω κ΄ άλλο; Όποιος δεν κάνει λάθη συνήθως δεν κάνει τίποτα.
Πολλά έγραψα άντε ότι και αν αποφασίσεις να μας το πεις τουλάχιστον.
Φιλιά
@ΞΕΝΗ που είσαι εσύ χαμένη; Να΄σαι καλά. Θα δούμε 🙂