Νοέμβρης παρά. Άλλη μια νέα αρχή. Φλερτάρω με τη νύχτα κάτω από τον αττικό ουρανό. Μαγικά πλάσματα για παρέα και τα άστρα.
Μια μέρα πριν τον είδα. Είχαμε να τα πούμε καιρό. Μήνες. Ήμουν τυχαία στην περιοχή του και το το είπα. Στο γνωστό μέρος σε πέντε λεπτά. Αμηχανία. Τον κοιτάω στα μάτια. Είναι καλά. Μου έλειψε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Λέμε για δουλειά και σχέδια. Όπως πάντα λέει λίγα και μετρημένα για τον εαυτό του. Κάποτε έλεγα ότι μοιραζόμαστε μια ενδοφλεβική επικοινωνία. Τόσο κοντά ήταν και είναι. Δώσαμε ο ένας στον άλλον, άλλη μια ευκαιρία. Σαν φίλοι που είμαστε.
Του λέω: ” Πότε θα πάμε wagamama;” Αν σταθεροποιηθώ θα κερνούσα. Φαίνεται πως αυτό έγινε. Μας πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Κομμάτια να γίνει. Είναι καλά. Ακόμα αμήχανη. Περίμενα καιρό να τον δω. Επιστρέφω σπίτι και δάκρυα τρέχουν. Δεν χρειάζεται να τα δει ούτε να του το πω. Ξέρει.