October 2009 – Page 2 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Να σε προσέχεις

Νύχτα Κυριακής προς Δευτέρα. Είναι αργά και ακόμα δεν κοιμάμαι. Εμφανίζεται το εικονίδιο φίλου στη οθόνη του υπολογιστή μου. Είναι online. Τον σκεφτόμουν έντονα αυτές τις μέρες. Αν και δεν είμαι θρήσκα, πιστεύω σε κάτι σαν ανώτερη δύναμη, του γράφω το εξής: Ο Θεός να σε έχει καλά!

Το ένστικτο για τους ανθρώπους μας είναι τελικά κάτι που δεν πρέπει να το αγνοήσεις. Ο φίλος πέρασε από ένα θανατηφόρο τροχαίο αυτό το Σαββατοκύριακο. Ο ίδιος σώθηκε. Kρυώνω, παγώνω, όσο διαβάζω ( ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο, δείλιασα). Τρέμω. Η ιδέα και μόνο ότι θα πάθαινε κάτι με τρελαίνει. Ο ίδιος λέει, πως φαίνεται ότι Θεός οδηγούσε εκείνες τις στιγμές το αμάξι του. Επειδή του έχω αδυναμία ( για να μην πω κάτι πιο βαρύ εδώ πέρα) του λέω ” Wished I could protect you”. Ήθελα να τον αγκαλιάσω. Κλείνουμε.

Πηγαίνοντας για ύπνο κοιτάω προς τον ουρανό και λέω “Σ’ ευχαριστώ.” Όσο χαζό και να ακούγεται.

Σοκολατένιο kismet

Έχουν περάσει μέρες από τότε που περιέγραφα σε φίλο, τι σημαίνει για μένα να γράφω: «To να γράφεις είναι σαν τις σοκολάτες: “πρώτη μου αγάπη και παντοτινή” και “το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής”». Που να φανταστώ ότι μετά από κάποιες μέρες μια σοκολάτα θα με προκαλέσει να αποδείξω την αγάπη μου προς την γραφή. Όχι οποιαδήποτε σοκολάτα. Η σοκολάτα, που ήθελε το kismet να συντροφεύει τις όμορφες στιγμές, που θα διηγούμαι σαν παραμυθία στα παιδιά, ανίψια και εγγόνια μου. Για να τις θυμάμαι, γιατί δεν ξέρουμε πως θα λειτουργεί το δόλιο το μυαλό μου σε λίγα χρόνια, τις γράφω εις τούτον εδώ το μπλόγκιον. Τις πιο όμορφες ιστορίες άλλωστε, τις γράφει η ίδια η ζωή. Και αν είναι ιστορίες αγάπης μας θυμίζουν ότι δεν είναι ευφάνταστα σενάρια παλιού κινηματογράφου αλλά ότι συμβαίνουν τριγύρω μας καθημερινά. Αρκεί να δώσουμε την σημασία που τους αρμόζει. Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.

Η σοκολάτα που με προκαλεί, όπως καταλάβατε από την παραπάνω εικόνα, είναι η Lacta. Σε συνεργασία με την OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη λανσάρεται ο η νέα interactive καμπάνια «Love in Action» της σοκολάτας. Επειδή είμαι καρά- ψωνάρα για τα τρυφερά κείμενα μου, κατέθεσα και εγώ μια ιστορία αγάπης στον διαγωνισμό του Love in Action. Όσοι ψαχουλέψετε στο αρχείο του μπλογκιού θα βρείτε ιστοριούλες στην κατηγορία Life happening (κάργα αυτοδιαφήμιση λέμε). Σας καλώ να μαντέψετε ποια (έτσι για χαβαλέ). Έστειλα μια 100% πραγματική ιστορία. Να ξέρετε ότι οι πλειοψηφία των ρομαντικών κειμένων έχουν εμπνευστεί από έναν καλό φίλο (μη πάει το πονηρό μυαλό σας αλλού, φίλος είναι ο άνθρωπος) . Του έταξα ότι θα τον κάνω βιβλίο, λέτε να πειράζει που κάνω μια προσπάθεια να τον κάνω μικρή ταινία;

Επ, εσύ, αόρατε, ξέρω ότι θα χαμογελάσεις μόλις δεις αυτό το κείμενο, όπως χαμογέλασα όταν κατέθεσα την ιστορία. Και ίσως τα χαμόγελα που δεν βλέπω και θα ήθελα κάποτε να δω είναι το πιο όμορφο κομμάτι τις διαδικασίας αυτής, στο να γράφω.

Στα παιδιά της OgilvyOne και τον Γιώργο Καπουτζίδη εύχομαι να διασκεδάσουν την διαδικασία της καμπάνιας όσο περισσότερο γίνεται. 🙂

Y.Γ. Σε όλοκληρο το κειμενάκι που διαβάζετε αυτή την στιγμή, σας έχω λινκάρει κάποια πραγματάκια, κάποιες ιστορίες περί αγάπης.

Aπλό και δυσνόητο

Θεσσαλονίκη- Αθήνα. Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή που την έκανα πολύ συχνά κάποτε και την κάνω ακόμα όσο πιο συχνά γίνεται. Μακρυά από την Αθηναϊκή ρουτίνα του άγχους και τις καθημερινές γκρίνιες γίνομαι για λίγο ξανά νεράιδα…άνθρωπος απλός. Απολαμβάνω την λιακάδα στην παραλιακή παρέα με ένα μερακλίδικο καφέ και καλή παρέα. Για λίγο, ίσως πολύ λίγο. Συνήθως κάνω την διαδρομή μόνη μου.

Είναι από τις σπάνιες φορές που είχα παρέα φίλο. Λιώμα από τα τρεχάματα της δουλείας και οι δυο. Εργασιομανείς κατά κάποιο τρόπο και οι δυο χαζοκοιμόμαστε όταν κάνουμε διάλειμμα από κουβέντες φιλοσοφικού και καθημερινού πλάτους, μήκους και βάθους. Ίσως ένας από τους λίγους που θυμούνται όλα τα 1500 πράματα που κάνω.

Σιωπηλός ήρωας των τελευταίων ημερών όταν τα βάζω κάτω και προσπαθώ να μην τα παρατήσω γιατί απλά κουράστηκα. Ένας από αυτούς, που ίσως καλό θα ήταν να κάνει μια σοβαρή κουβέντα με τους γονείς μου για να καταλάβουν ότι κάτι μικρές λεπτομέρειες του στυλ “ Δεν τα βάζω με τον κόσμο αλλά με τον εαυτό μου”. Τόσο απλό και δυσνόητο αλλά άκρως ανθρώπινο.

Give it one more try

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να φύγω από Ελλάδα εντός του 2010, αν τελικά δεν τα καταφέρω. Εξαντλημένη από την συνεχή προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Αγανακτισμένη από την κοινωνική αδικία και τις συνθήκες.

Όσοι διαβάζουν ξέρουν ότι κάνω πολιτική κριτική. Κάποιες φορές έντονη, κάποιες φορές ήπια. Δεν ψήφισα. Δεν είχα το δικαίωμα. Αυτή η εκλογική αναμέτρηση δεν ζητούσε την φωνή μου όσο και να το ήθελα.

Είπα χθες σε φιλικό τραπέζι ότι θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα εφόσον συμμετέχω στην οικονομικότης ανάπτυξη της χώρα, την στιγμή που δημιουργώ εδώ. Μου λένε, ότι αν δεν έχω υπηκοότητα αυτό δεν γίνεται. Ρωτάω, γιατί;

Πες ότι δεν την έχω, ακυρώνει αυτό τα εννέα χρόνια που ζω εδώ;

Θα ήθελα, το διοικητικό λάθος αυτό να μην είχε γίνει και να έχω διπλή υπηκοότητα, γιατί με αυτή την νοοτροπία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Θα ήθελα, να μη με πιάνει άγχος όταν πρέπει να κάνω συναλλαγή με το δημόσιο τομέα. Θα ήθελα πολύ να μη νιώθω άπλα φιλοξενούμενη στην Ελλάδα.

Σκέφτομαι να τακτοποιήσω το θέμα της συμμετοχής μου στις τοπικές εκλογές και της Ευρωεκλογές. Γιατί δεν το έκανα τόσο καιρό; Εξήγησα πριν το γιατί. Μου τα έχωναν επ’ αυτού φίλοι χθες το απόγευμα πριν κλείσουν οι κάλπες.

Θα μείνω. Για να μην πω, ότι δεν το πάλεψα γιατί με ξέρω τι αγύριστο κεφάλι είμαι. “Ελληνίδα ντε”, όπως λέει φίλος.

It is a new day. It is a new start. It is a new parliament. It is a new government.