November 2009 – Κατοικος Γυαλινου Πυργου

Fast forward – Η πραγματικότητα σε μορφή παραμυθιού

Ένας χρόνος, 365 μέρες, 365 επί 24 ώρες και αυτές επί 60 λεπτά και έπειτα 60 δευτερόλεπτα. Αμέτρητα δάκρυα, αμέτρητες νύχτες για το γαμώτο. Μια ελπίδα και μια ακόμα μεγαλύτερη ευχή για να μη πούμε όνειρο. Μια περηφάνια που ποτέ δεν ξεσπά από πόνο και οργή άλλα επιλέγει την επικίνδυνη σιωπή. Ένας χτύπος καρδίας που ακούγεται ακόμα και στην βοή του δρόμου.

Ένα χαρέμι τύπων που θέλουν να δαμάσουν ένα ανήσυχο πνεύμα και αγύριστο κεφάλι, να το φέρουν στα μέτρα τους. Ένας απατεώνας που σχεδόν αγάπησε αυτό το αγύριστο κεφάλι άλλα αδύναμος να μην κάνει αυτό που ξέρει καλά, να είναι απατεώνας.

Ένας πρίγκιπας που δεν κατεβαίνει ποτέ από το ψηλό του άλογο για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει, να το προστατέψει αδύναμα πλάσματα.

Ένας νεραϊδοπατέρας που ήθελε να προστατέψει μια μικρή νεράιδα από τον πόνο αλλά έρως ανίκητε μάχαν και η νεράιδα άνοιξε φτερά.

Ένας διανοούμενος που μαγεύτηκε από τα μαγικά φτερά που διαλύθηκαν μόλις πήγε να τα αγγίξει. Ένα ξωτικό που γιατρέψε τα πληγωμένα φτερά της νεράιδας.

Ένας απλός θνητός που φοβήθηκε την αστερόσκονη και ένα παιδί που την άγγιξε. Ενώ το ερώτημα είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο ταυτόχρονα.

Παραμύθια που γράφονται για μεγάλα παιδιά, αλλά τα καταλαβαίνουν τα μικρά. Στιγμές με χορούς slow σε χριστουγεννιάτικα γειτονικά παγκάκια με μαέστρο τον παγωμένο αέρα στα δέντρα. Βόλτες στην παραλία με μουσικό χαλί τα κύματα. Κόκκινα τριαντάφυλλα του Αγίου Βαλεντίνου και λευκά της Παναγιάς, παρέα με τα πιο γλυκά ραβασάκια. Στιγμές που ενήλικες γίνονται για λίγο παιδιά και παίζουν με το νάζι όπως θα παίζανε μπουγέλα την τελευταία μέρα του σχολείου.

Τα πιο θλιμμένα πρασινογαλάζια μάτια να χαζεύουν τον ουρανό με τ΄άστρα, τα ηλιοβασιλέματα και εκεί που δακρύζουν να βλέπεις μια σπίθα πάθους για ζωή μέσα τους. Φωτιά που καίει με την δύναμη της καρδίας.

Moments on the go

Κάποτε είχα απορία γιατί οι άνθρωποι μετά αφού σχολάσουν από το γραφείου προτιμούν να ασχολούνται με πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με όσα κάνουν στη διάρκεια της ημέρας. Αποφεύγουν τα 1500 πραγματάκια που μπορεί και να είναι σχετικά. Και που είναι 1500, τι σημασία έχει; Συγκρίνονται με χουχούλιασμα στο τζάκι με κρασί, συγκρίνονται με έναν πρωϊνό καφέ στα γρήγορα πριν το γραφείο με φίλους, με τον φημισμένο Toffee Nut Latte της παρέας; Ούτε καν με το smiley στην οθόνη του κινητού δεν συγκρίνονται

Οι επιτυχίες σχετικές με την δουλειά, γίνονται από σημαντικές ασήμαντες, ενώ θα ήθελες να τις πεις κάπου, απλά τις αναφέρεις σε ένα σύντομο μήνυμα για να πάρεις την αναμενόμενη και επίσης σύντομη απάντηση “Well done, χαίρομαι πολύ γι’ αυτό!”

Κάποτε, πριν περάσω μια νύχτα για να πακετάρω το παραμύθι ένος επικοινωνιακού concept σε μια παρουσίαση, έγγραφα κάποιο όμορφο κείμενο και σου το έστελνα. Άσχετα αν δεν έπαιρνα απάντηση, δεν με απασχολούσε. Πολλά μπορεί και να μην τα διάβασες ποτέ. Επίσης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα έστελνα, όπως το χθεσινό μήνυμα.

Δεν έχω να στείλω όμως αυτές τις μέρες κάτι δικό μου, οπότε πάρε κάποιου άλλου, πιο ταλαντούχου, μπορεί και να ταυτίσεις, μπορεί και όχι.

Σκέφτηκα ότι είναι περίεργο αυτό που κάνω, και ίσως τώρα καταλαβαίνω πως είναι να σε “πλησιάζουν” και εσύ να μην είσαι σε φάση και ας θέλω παρέα στις βόλτες μου και ας μου λείπει αυτό το “κάτι” τελευταία.

Αποκλειστικά για σένα μια μικρή σοσιαλμιντιού, ξέρεις εσύ 😉

Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Τα νέα μέσα αναμφισβήτητα έχουν ταράξει τα νερά της επικοινωνίας και έδωσαν μια νέα διάσταση στην έκφραση μας. Η δυνατότητα να εκπέμπουμε με ένα κλικ την δυσαρέσκεια μας και να έχει πλέον αντίκτυπο, να προκαλεί αντιδράσεις είναι πολύτιμο εργαλείο ειδικά σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Αν σκεφτείς ότι ο κόσμος δεν κατεβαίνει μόνο στους δρόμους και φωνάζει αλλά τεκμηριώνει την άποψη του. Ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης και αντίληψης των πραγμάτων εδραιώνεται και σε κάποιους τομείς πχ. πολιτική, διαφήμιση αναζητιέται πλέον η αναδόμηση των θεμελίων ώστε να επιτευχθεί εξέλιξη. Θα μου πεις, τι μας λες τώρα, και σιγά το νέο; Έλαμ’ ντε ότι τελικά εμείς εδώ καλά τα λέμε άλλα κάποιοι δεν το πιάνουν το υπονοούμενο σε λέω;

Εις τα ελληνικά τα μέρη, βλέπουμε αξιόλογες προσπάθειες να πιάνουν τόπο. Το govmeter που καλύπτει μια ανάγκη των πολιτών για να ελέγχουν τις εκάστοτε κινήσεις της εξουσίας, Ιδανικά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Λάθη σαφώς θα γίνονται, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Είναι και απαραίτητα στην προκείμενη φάση γιατί λειτουργούν ως ερευνητική δικλείδα, ένα beta testing στο κοινό. Οι πολίτες ελέγχουν την εφαρμογή των προεκλογικών εξαγγελιών της παρούσας κυβέρνησης. Καλώς μας βρήκε μια πρώτη αλλαγή αντιμετώπισης του status quo. Την πολιτική μου γκρίνια την φυλλάω για το πέρασμα των 100 ημερών (δύσκολα βέβαια, αλλά έδωσα τον λόγο στον εαυτό μου να μη βιαστώ να ανοίξω το στοματάκι μου δημόσια).

Τώρα, για τον χωρό της διαφήμισης, επικοινωνίας γενικότερα, που αν και δημιουργικός και υποτίθεται λιγότερο στρυφνός από την πολίτικη, δεν μπορώ να πω ότι ισχύει κάτι αντίστοιχο. Ακόμα μιλάμε για μια κυριολεκτική μάχη μεταξύ παραδοσιακής και ψηφιακής (digital) επικοινωνίας. Κατά την άποψη μου δεν τέθηκε ζήτημα επιλογής του ενός ή του άλλου τρόπου άλλα αλληλοσυμπληρωσης. Ας με διορθώσει κάποιος, αν κάνω λάθος. Επίσης, την στιγμή που μιλάμε για αλληλοσυμπλήρωση, μιλάμε και για μια αλλαγή στις βασικές δομές του χώρου. Ναι, και εδώ οι αλλαγές είναι πλέον απαραίτητες. Η απόλυτη άρνηση της διαπίστωσης αυτής δεν ωφελεί κανέναν. Κάτι “ασήμαντες¨ εταιρίες, όπως η IBM, Dell προσαρμόζονται και δεν προσαρμόζεται ο τομέας που κατεξοχήν καλείται να καλύψει αυτή την ανάγκη επικοινωνιακής προσαρμογής στις εταιρίες. Γιατί μάναμ;

Continue reading Μάναμ, επικοινωνείς γιά, δεν επικοινωνείς;

Ένας περίπατος ζωή

Σάββατο βράδυ. Η Αθήνα βάζει τα καλά της για υποδεχτεί την νυχτερινή διασκέδαση. Σταθμός μετρό στο Μέγαρο Μουσικής. Αποφασίζω να περπατήσω λιγάκι. Όπου με πάει ο δρόμος, ως συνήθως. Αφήνω πίσω μου το Πάρκο Ελευθερίας που κρύβει ένα από τα πιο όμορφα μπαράκια της πόλης, και προφανώς και πολύ ρομαντικό. Ήταν άδειο εκείνο το βράδυ. Ότι πρέπει για ρομαντική έκπληξη με κεριά και slow κομμάτια. Λέμε τώρα για μεγαλεία που βλέπουμε σε ταινίες. Κατεβαίνω την Βασίλισσης Σοφίας, ήδη στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Θα είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που δεν θα είμαι με την οικογένεια μου. Χαλάλι από την μια. “Δε βαριέσαι”, λέω μέσα μου και χαζεύω για λίγο το Χίλτον. Σκέφτομαι την περασμένη βδομάδα. Έντονη. Πως να είναι και αλλιώς; Ηρεμείς ποτέ, κοριτσάκι;

Πέτυχα τις προάλλες, σε κοσμική εκδήλωση, ένα φίλο. Η πρώτη φορά που βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την επαγγελματική μας ιδιότητα. Περίεργη αίσθηση. Ήταν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Δεν τολμώ να ρωτήσω. Καταλαβαίνω απλά. Στα πεταχτά την επόμενη μέρα “Ότι χρειαστείς πες μου”. Μα τι του λέω, η επιπόλαιη, πέρα από αυτό τελικά δεν έχω να προσφέρω κάτι.

Η βόλτα μου τελειώνει κάπου στο κέντρο, μέχρι να φτάσω σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα χαζεύω τα φώτα που περνούν από τα παράθυρα του τρόλεϊ. Σκέφτομαι το μπαράκι και ονειρεύομαι τις όμορφες στιγμές που δεν έζησα ακόμα. Ανοίγω το λαπτοπ και γράφω για αυτές. Την επόμενη μέρα με βρίσκει το ηλιοβασίλεμα στην πασαρέλα του Φαλήρου κοιτώντας τα κύματα και τα γλυκά χρώματα της δύσης του ηλίου. Είπαμε, ή είσαι ή δεν είσαι ρομαντικός τύπος γιαβρίμ.

Metropolitan blues

Πρωινό ξύπνημα. Νες μέτριος γάλα παρέα με γρήγορη ενημέρωση με ειδήσεις και blog posts, ματιά στην ατζέντα. Μουσική για να ξεσηκωθούν και τα πνεύματα. Βουρτσιμά δοντιών, ντύσιμο και φύγαμε. Στην πλάτη, η τσάντα με το λατρεμένο mac book, την Μίνα. Σταθμός ηλεκτρικού προς κατεύθυνση Κηφισιά. Βγάζω βιβλίο για διάβασμα. Από τα παράθυρα καθώς το τραίνο προχωρά στην διαδρομή του ακτίνες απαλού φωτός μου χαρίζουν ένα τρυφερό χάδι. Τελικός προορισμός Κηφισιά. Φτάνουμε. Για πρωινό ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης.

Στο γραφείο ο δεύτερος καφές, espresso latte διπλός. Μοιάζει με εκείνα τα πρωινά όταν έτρεχα ακόμα από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο, από όροφο σε όροφο, από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη. Είναι Νοέμβρης μήνας και ο καιρός είναι φιλικός προς την κατά καιρούς αφιλόξενη Αθήνα. Την γλυκαίνει με ζεστές θερμοκρασίες και λιακάδες.

Τελευταία ασκούμαι σε νέους τρόπους αποβολής έντασης. Ασκούμαι είπα, δεν είπα ότι τα καταφέρνω πάντα. Δύσκολοέτσι και αλλιώς για τον έντονο ατίθασο χαρακτήρα μου. Μεγαλώνω. Παίδες, το δηλώνω. Μεγαλώνω και κάτι μικρά πράγματα, όπως το χάζεμα μιας βιτρίνας καθώς ανεβαίνω την Κηφισίας προς το γραφείο, ξαφνικά φαίνονται μεγάλα.

Προ (σ) κλήσεις

Ξυπνάς μια μέρα, μπορεί και να πας και για ύπνο ή απλά να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα ή την αυγή με ένα καφέ στο χέρι για να πας στα καπάκια για δουλεία. Είναι μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι όσο είσαι και ότι δεν σε ενδιαφέρουν τα καθώς πρέπει στερεότυπα μιας δήθεν κοινωνίας. Ο μόνος τρόπος για να είσαι ευτυχισμένος είναι να μην σταματήσεις να είσαι ο εαυτός σου. Να κάνεις αυτό που νιώθεις χωρίς να πληγώσεις άλλους ανθρώπους ( λίγο δύσκολο ομολογώ γιατί κάποιες ανθρώπινες επαφές δεν είναι και τόσο βαθιές αλλά λέμε τώρα το τι είναι το ιδανικό).

Αυτό μου ξεστόμισε, ή μάλλον το βάρεσε σε κάποιο πληκτρολόγιο ένας 30-something. Το ταπεινό μου σχόλιο ήταν ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την απολαμβάνουμε με κάτι λεπτομέρειες όπως ένα ηλιοβασίλεμα ή μια αυγή και ας είναι Κυριακή βραδύ και αύριο ξημερώνει μια εργάσιμη Δευτέρα. Γιατί; That is what life is worth living for. You appreciate those little things more when you grow older or just do not have the luxury to enjoy them as much as you would like to.

Υ.Γ. H πρό (σ) κληση για εκείνη την βόλτα ανοιχτή. Για να δέχεσαι τέτοιες προτάσεις δεν αρκεί να είσαι 30-something αλλά ίσως να κουβαλάς την αθωότητα ενός teenager και την τρέλα ενος 20- something. Στο κάτω κάτω, τι είναι ένα τσιγγάρο δρόμος;

Κλείσε μάτι στα κλεφτά

Ήταν Κυριακή και ήταν σημαντική μέρα. Φοβόμουν. Καλός φίλος ήρθε εκείνο το πρωί για να μην είμαι μόνη. Καθόταν σε μια γωνιά με ένα βιβλίο. Κλεφτές ματιές σε μένα για να σιγουρευτεί ότι δεν χρειαζόμουν τίποτα. Ήμουν σε έναση. Ήθελα να καταρρεύσω στην μέση του πουθενά. Ήταν εκεί. Το βράδυ που όλα τελειώσαν, με μάζεψε και με πήγε να φάω παγωτό ιταλικό. Δεν είχα βάλει μπουκιά μέσα μου όλη μέρα. Με διπλούς καφέδες μόνο. Έτρεμα από ένταση. Έκλαιγα. Με πήρε αγκαλία. Με κρατούσε αγκαζέ μην πέσω στα ξαφνικά.

Πήγαμε σινεμά να δω την ταινία που τόσο ήθελα να δω. Με πήγε σπίτι με το αμάξι, πάντα το έκανε αυτό. Στην διαδρομή μου είπε με σταθερή φωνή: « Δεν έχει σημασία που δεν ενδιαφέρθηκε ο Α και σου έσπασε σήμερα στον χαμό τα νευρά με τηλέφωνα. Ούτε έχει σημασία που δεν ήρθε ο άλλος μαλάκας να δει τι κάνεις. Αυτό που έκανες σήμερα ήθελε πολλά κότσια και σε θαυμάζω γι αυτό.»

Ήταν 30 Νοεμβρίου 2008.

Μήνες αργότερα σε κάποιο σταθμό του μετρό. Με φιλάει στο μέτωπο.
« Συγνώμη που σε παραμελώ τελευταία»
« Είσαι καλά;»
« Για τους φίλους όμως…»
« Είσαι καλά και αυτό έχει σημασία. Εδώ θα είμαστε»
Του χαμογελώ.

Είναι 1η Νοεμβρίου 2009. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ρόλοι είναι διαφορετική. Είμαστε φίλοι και αυτό έχει σημασία. Πες ότι υπήρξε μια εξέλιξη στο σίριαλ που ονομάζεται ζωή.