Κλείσε μάτι στα κλεφτά

Ήταν Κυριακή και ήταν σημαντική μέρα. Φοβόμουν. Καλός φίλος ήρθε εκείνο το πρωί για να μην είμαι μόνη. Καθόταν σε μια γωνιά με ένα βιβλίο. Κλεφτές ματιές σε μένα για να σιγουρευτεί ότι δεν χρειαζόμουν τίποτα. Ήμουν σε έναση. Ήθελα να καταρρεύσω στην μέση του πουθενά. Ήταν εκεί. Το βράδυ που όλα τελειώσαν, με μάζεψε και με πήγε να φάω παγωτό ιταλικό. Δεν είχα βάλει μπουκιά μέσα μου όλη μέρα. Με διπλούς καφέδες μόνο. Έτρεμα από ένταση. Έκλαιγα. Με πήρε αγκαλία. Με κρατούσε αγκαζέ μην πέσω στα ξαφνικά.

Πήγαμε σινεμά να δω την ταινία που τόσο ήθελα να δω. Με πήγε σπίτι με το αμάξι, πάντα το έκανε αυτό. Στην διαδρομή μου είπε με σταθερή φωνή: « Δεν έχει σημασία που δεν ενδιαφέρθηκε ο Α και σου έσπασε σήμερα στον χαμό τα νευρά με τηλέφωνα. Ούτε έχει σημασία που δεν ήρθε ο άλλος μαλάκας να δει τι κάνεις. Αυτό που έκανες σήμερα ήθελε πολλά κότσια και σε θαυμάζω γι αυτό.»

Ήταν 30 Νοεμβρίου 2008.

Μήνες αργότερα σε κάποιο σταθμό του μετρό. Με φιλάει στο μέτωπο.
« Συγνώμη που σε παραμελώ τελευταία»
« Είσαι καλά;»
« Για τους φίλους όμως…»
« Είσαι καλά και αυτό έχει σημασία. Εδώ θα είμαστε»
Του χαμογελώ.

Είναι 1η Νοεμβρίου 2009. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ρόλοι είναι διαφορετική. Είμαστε φίλοι και αυτό έχει σημασία. Πες ότι υπήρξε μια εξέλιξη στο σίριαλ που ονομάζεται ζωή.