Προ (σ) κλήσεις

Ξυπνάς μια μέρα, μπορεί και να πας και για ύπνο ή απλά να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα ή την αυγή με ένα καφέ στο χέρι για να πας στα καπάκια για δουλεία. Είναι μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι όσο είσαι και ότι δεν σε ενδιαφέρουν τα καθώς πρέπει στερεότυπα μιας δήθεν κοινωνίας. Ο μόνος τρόπος για να είσαι ευτυχισμένος είναι να μην σταματήσεις να είσαι ο εαυτός σου. Να κάνεις αυτό που νιώθεις χωρίς να πληγώσεις άλλους ανθρώπους ( λίγο δύσκολο ομολογώ γιατί κάποιες ανθρώπινες επαφές δεν είναι και τόσο βαθιές αλλά λέμε τώρα το τι είναι το ιδανικό).

Αυτό μου ξεστόμισε, ή μάλλον το βάρεσε σε κάποιο πληκτρολόγιο  ένας 30-something. Το ταπεινό μου σχόλιο ήταν ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την απολαμβάνουμε με κάτι λεπτομέρειες όπως ένα ηλιοβασίλεμα ή μια αυγή και ας είναι Κυριακή βραδύ και αύριο ξημερώνει μια εργάσιμη Δευτέρα. Γιατί; That is what life is worth living for. You appreciate those little things more when you grow older or just do not have the luxury to enjoy them as much as you would like to.

Υ.Γ. H πρό (σ) κληση για εκείνη την βόλτα ανοιχτή. Για να δέχεσαι τέτοιες προτάσεις δεν αρκεί να είσαι 30-something αλλά ίσως να κουβαλάς την αθωότητα ενός teenager και την τρέλα ενος 20- something. Στο κάτω κάτω, τι είναι ένα τσιγγάρο δρόμος;