Σάββατο βράδυ. Η Αθήνα βάζει τα καλά της για υποδεχτεί την νυχτερινή διασκέδαση. Σταθμός μετρό στο Μέγαρο Μουσικής. Αποφασίζω να περπατήσω λιγάκι. Όπου με πάει ο δρόμος, ως συνήθως. Αφήνω πίσω μου το Πάρκο Ελευθερίας που κρύβει ένα από τα πιο όμορφα μπαράκια της πόλης, και προφανώς και πολύ ρομαντικό. Ήταν άδειο εκείνο το βράδυ. Ότι πρέπει για ρομαντική έκπληξη με κεριά και slow κομμάτια. Λέμε τώρα για μεγαλεία που βλέπουμε σε ταινίες. Κατεβαίνω την Βασίλισσης Σοφίας, ήδη στολισμένη για τα Χριστούγεννα. Θα είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που δεν θα είμαι με την οικογένεια μου. Χαλάλι από την μια. “Δε βαριέσαι”, λέω μέσα μου και χαζεύω για λίγο το Χίλτον. Σκέφτομαι την περασμένη βδομάδα. Έντονη. Πως να είναι και αλλιώς; Ηρεμείς ποτέ, κοριτσάκι;
Πέτυχα τις προάλλες, σε κοσμική εκδήλωση, ένα φίλο. Η πρώτη φορά που βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την επαγγελματική μας ιδιότητα. Περίεργη αίσθηση. Ήταν κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Δεν τολμώ να ρωτήσω. Καταλαβαίνω απλά. Στα πεταχτά την επόμενη μέρα “Ότι χρειαστείς πες μου”. Μα τι του λέω, η επιπόλαιη, πέρα από αυτό τελικά δεν έχω να προσφέρω κάτι.
Η βόλτα μου τελειώνει κάπου στο κέντρο, μέχρι να φτάσω σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα χαζεύω τα φώτα που περνούν από τα παράθυρα του τρόλεϊ. Σκέφτομαι το μπαράκι και ονειρεύομαι τις όμορφες στιγμές που δεν έζησα ακόμα. Ανοίγω το λαπτοπ και γράφω για αυτές. Την επόμενη μέρα με βρίσκει το ηλιοβασίλεμα στην πασαρέλα του Φαλήρου κοιτώντας τα κύματα και τα γλυκά χρώματα της δύσης του ηλίου. Είπαμε, ή είσαι ή δεν είσαι ρομαντικός τύπος γιαβρίμ.