Ώρα για να τα πούμε λίγο έξω από τα δόντια, δυο τρεις ανδρικές κουβέντες και ας είναι από ένα κορίτσι.
Πάει καιρός που τα είπαμε εμείς οι δυο από κοντά. Οι δρόμοι μας παράλληλη τώρα και καιρό. Κάποιες φορές ενώνονται με ποικίλους και διάφορους τρόπους. Ξέρεις σταυροδρόμια, κάθετα δρομάκια και σοκάκια.
Εκνευρίζει ο ένας τον άλλον κατά καιρούς. Είμαστε σε απόσταση καιρό τώρα. Δεν θα μας έλεγε κανείς κολλητάρια. Σε ακούω και με ακούς. Σαν συγκοινωνούντα δοχεία κάποιες φορές. Τόσο ίδιοι και διαφορετικοί ταυτόχρονα.
Είσαι ψάρι ανάθεμά σε. Ο πιο αισιόδοξος, πιο δυνατός από μας. Στην αρχή ήσουν εσύ η φωνή της λογικής και εγώ η συναισθηματική. Τώρα έχουμε ισορροπήσει κάπως. Ευαίσθητοι και δυναμικοί και οι δυο. Μη λες ότι δεν είσαι ευαίσθητος, ακόμα σε θυμάμαι να λες στην άλλη άκρη της γραμμής και όχι μόνο «Μην φοβάσαι, είμαι εδώ», ακόμα θυμάμαι τον χτύπο της καρδιάς σου και τον ρυθμό της ανάσας σου, την ασφάλεια της αγκαλιάς σου. Σου έχω και μου έχεις μια κάποια αδυναμία, ας το πούμε έτσι.
Μπορεί να έχεις ξεχάσει ημερομηνίες, και; Τι σημασία έχουν; Αφού είσαι όλο κάπου τριγύρω.
Φέτος η παρουσία σου ήταν πολύ έντονη. Δεν ξέρω πόσα κείμενα σου έχω γράψει και πόσα θα σου γράψω ακόμα. Δεν ξέρω αν με φοβίζει το γεγονός ότι καταλαβαίνω την διαφορά το να είσαι τσιμπημένος με κάποιον και του να τον νοιάζεσαι. Δεν γράφω πιο δυνατές κουβέντες. Όχι αυτή την φορά.
Σκιά ο ένας στην ζωη του άλλου, κάποιες σπάνιες φορές απέραντο φως.
Έχω σκεφτεί διάφορα για εμάς, αλλά δεν στα λέω τώρα, έτσι για να μάθεις να με λες μικρή. Έχουμε αυτή την ιδιομορφη σχέση και είναι όμορφη. Να’ μαστε καλά να τα λέμε.
Σε φιλώ, σου κλείνω το μάτι κλέφτικα και σου χαμογελώ.
Πάω να ετοιμαστώ σιγά σιγά για το νέο έτος.
Να περάσεις καλά!
Το 2009 λίγο πριν την δύση του, το 2010 λίγο πριν την αυτή του. Διπλά μου αχνίζει ο πρωινός καφές. Η περασμένη χρονιά ήταν έντονη. Μου χάρισε μια κυριολεκτική έκρηξη σε δημιουργικότητα, αν κρίνω από όσα έχω γράψει, φωτογραφήσει, κάνει φέτος. Πόσοι άνθρωποι έκαναν σύντομη ή μεγαλύτερη στάση στην ζωή μου αυτή την χρονιά. Από κάποιους το μόνο που μου έμεινα είναι διαδικτυακά ίχνη, άντε και κάνα τηλέφωνο και τα χαμόγελα και λόγια ευγένειας σε τυχαίες συναντήσεις. Κάποιοι έγιναν και είναι πολλά παραπάνω. Στάθηκαν άνθρωποι σε στιγμές που δεν το είχα φανταστεί ότι θα συμβούν.
Ακόμα δεν έχω βρει που ανήκω. Όποιος είπε ότι σπίτι σου είναι εκεί που είναι οι άνθρωποι σε αγαπούν και αγαπάς, είπε σοφή κουβέντα. Άσχετα, αν δεν τον θυμάμαι τώρα. Με βάση αυτό, είμαι μοιρασμένοι σε πολλά μέρη.
Picture by icatus
Αθήνα, εδώ ζω τα τελευταία χρόνια. Δεν μετανιώνω που ήρθα. Νευριάζω και αγανακτώ συχνά, γκρινιάζω, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό θα συνέβαινε σε κάθε πόλη. Πλέον έχω τα στέκια μου, τα αγαπημένα μου μέρη και είμαι σίγουρη ότι θα ανακαλύψω και άλλα στην πορεία.
Βιέννη, η πόλη που με μεγάλωσε. Σκέφτομαι τους Βιεννέζους που θα χορέψουν βαλς στην πλατεία του Αγ. Στεφάνου, στο Δημαρχείο, το πως θα πλημμυρίσει χαρά στην πόλη και θα λάμπει από τα φώτα της γιορτής. Πρέπει να πάω το 2010. Μου λείπουν τα μουσεία, τα γραφικά καφέ που θυμίζουν μια άλλη εποχή, τα βιβλιοπωλεία, τα πάρκα
και η οικογένεια μου, οι γονείς και και ο αδερφός μου.
Θεσσαλονίκη, το καταφύγιο μου, τώρα και χρόνια. Το μέρος που ξεφεύγω για λίγο από την καθημερινότητα. Το έχει η πόλη. Μη ξεχνάμε το καλύτερο πρωινό, μπουγάτσα. Και εκεί πρέπει να πάω. Έχουμε χαρές εκεί πάνω. Γιγαντιαίες χαρές, μη σας πω.
Κωνσταντινούπολη ή Ιστανμπούλ, η πόλη που ενώνει Ανατολή και Δύση, πολιτισμούς, θρησκείες, λαούς. Ένωσε και την καρδιά μου με το αεράκι πάνω από τον Βόσπορο. Θυμάμαι δροσερά πρωινά και βράδια με τσάι, ηλιοβασιλέματα.
Λονδίνο, η πόλη έκπληξη. Δεν φανταζόμουν ότι θα με μαγέψει τόσο. Είχα και καλή παρέα. Το Λονδίνο ήταν το αναγκαίο διαλειμμά και ανάσα το 2009. Χάρηκα πολύ ότι μια από τις φωτογραφίες μου βρίσκεται σε οδηγό της πόλης, στο Schmap London. Όσο για την παρέα που είχα σε αυτό το ταξίδι, το ξέρει εκείνη και εγώ, Πότε θα της πάω πάλι πράσινα πακετάκια καπνού, πότε; 🙂
Τέλος, ένα μικρό χωριό κάπου στην Ρούμελη, που μου χάρισε τα περισσότερα νεανικά καλοκαίρια μου,τις περισσότερες ποδηλατάδες, τον πρώτο μου έρωτα κάπου στα 15, μια γερή φιλιά που μετράει σχεδόν 20 χρόνια τώρα, τους παππούδες μου που τους λατρεύω, να΄ ναι καλά.
Όλα τα ξενύχτια και ξημερώματα που με βρήκαν στο πληκτρολόγιο του laptop, της Μίνας, είχαν και την γλύκα τους. Οι άνθρωποι που δεν έμειναν νούμερα αλλά παρέα στη πορεία μου είναι σημαντικοί σε κάθε τι που κάνω, μια που γράφω κυριως για ανθρώπινες στιγμές, που κάποιος μου τις χαρίζει.
Κουραστική η πορεία κάποιες φορές αλλά εν τέλει όμορφη διαδρομή και αξίζει τον κόπο.
Στιγμή 2009: Την ώρα το check-in για Λονδίνο, μια ευχή για καλό ταξίδι, που με έκανε να χαμογελάσω, να κοκκινίσω, ξέρετε να νιώθω αυτό το ζεστό αίσθημα στην περιοχή της καρδιάς. Μια στιγμή μικρής ευτυχίας. Έχω και άλλες τέτοιες στιγμές από την ίδια φωνή, κάποιες, κάποιες από άλλες ψυχές. Όχι δεν είναι έρωτας λέμε. Είναι κάτι άλλο, όχι τόσο εφήμερο αλλά το ίδιο αν όχι πιο έντονο. Αγάπη το λένε, νομίζω και είναι όμορφο ταξίδι.
Ταξίδι στον χρόνο. Πάμε πίσω στο 2006. Εξεταστική χειμερινού εξαμήνου. Μάθημα:Ιδιοτήτα του Πολίτη και Μετανάστευση. Θυμάμαι ότι ήμουν ασκούμενη στον Συνήγορο του Πολίτη και έφευγα στα καπάκια μετά το μάθημα το πρωί. Το μοναδικό μάθημα που έχω δει τόσα χρόνια και να γεμίζει στις 8 το πρωί μια αίθουσα στο Πάντειο, χωρίς καρέκλες συνήθως όπως και χωρίς θέρμανση. Αλλά σήμερα μιλάμε για την Ελληνική ιθαγένεια.
Πόσες αιτήσεις για την κτήση ιθαγένειας έχουν απορριφθεί, πόσα λεφτά (μιλάμε για πολλά λεφτά, 500 000 δραχμές νομίζω ήταν το 2001), πόσοι πρόσφυγες έχουν μείνει χωρίς την έστω υποτυπώδες ασφάλεια μιας κρατικής ομπρέλας; Αυτό που σε πνίγει όμως ή τουλάχιστον με έπνιγε ήταν το άδικο που συνέβαινε από το κράτος εις βάρος ανθρώπων που αναζήτησαν μια καινούργια αρχή στην Ελλάδα.
Picture by michael e oliver
Κοιτάζω τη μπλε κάρτα μου, φθαρμένη από τα χρόνια και το πέρα δώθε σε τσάντες, τσαντάκια. Θυμάμαι την μέρα που την απέκτησα. Ήθελα να γραφτώ σε βιβλιοθήκη για να δανειστώ βιβλία για μια εργασία για την σχολή. Όταν η υπάλληλος της βιβλιοθήκης είδε το διαβατήριο μου, ζήτησε άδεια παραμονής (λάθος, για πολίτες ΕΕ είναι διαμονής ειδικού τύπου, αλλά μια λεπτομέρεια είναι αυτή). Τότε πάγωσα και ακόμα παγώνω. Δεν θα έπρεπε αφού τέκνο Ελληνίδας είμαι. Τώρα το θέμα γιατί δεν είμαι στα χαρτιά Ελληνίδα αλλά στην καρδιά, ρωτήστε τον κατά τα άλλα πλήρη καταρτισμένο υπάλληλο της Ελληνικής Πρεσβείας της Βιέννης που έκανε την δεκαετία του 1980, όταν στο άρθρο περί Ελληνικής Ιθαγένεια προστέθηκαν οι λέξεις “ή Ελληνίδας” και πλέον είναι έτσι.
Αν παγώνω μια, τότε κάποιος που δεν έχει τα προνόμια μου, πώς νιώθει; Eίναι προνόμιο να έχεις υπηκοότητα, είναι προνόμιο να σε προστατεύει έστω υποθετικά ένα κράτος, μια Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι προνόμιο να έχεις απολαύσει παιδεία όλων τον επιπέδων (άσχετα αν δεν είχε πάντα την ποιότητα που θα θέλαμε, αλλά μαθαίνεις να την αναζητάς σε άτυπες μορφές παιδείας). Όλα αυτά προνόμια και δυστυχώς όχι αυτονόητα δικαιώματα όσο φαίνεται.
Σε μια εταιρία όπου εργαζόμουν, η καθαρίστρια ήταν από την Αλβανία. Φαντάζομαι ότι δεν έχει καταφέρει να πάρει την ελληνική υπηκοότητα ακόμα. Ήμουν τα πρωινά ή πρώτη που ανέβαινε της ξύλινες σκάλες για να ανέβει στο λίγο κρύο γραφείο στο Ψυρρί. Εκείνα τα πρωινά μου διηγούταν την ιστορία της. Πως το παιδί της έχει κλείσει τα 18 και εφόσον δεν δούλευε με ένσημα, αλλά ανασφάλιστη, δεν μπορούσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής ή να πάρει υπηκοότητα. Η ίδια και ο άνδρας της, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν αφού το παιδί ήταν πλέον ενήλικο.
Ένας φίλος μου πρόσφυγας, πάνω από δέκα χρόνια στην Ελλάδα. Πέρασε από Γολγοθά μέχρι να του αναγνωρίσουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Βασανισμένος σωματικά και ψυχικά.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
Άν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δηλαδή νοήμονα όντα όλοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις, το δικαίωμα στη ζωή είναι αυτονόητο για τον καθένα μας, όχι στις διακρίσεις κάθε είδους, όλοι είμαστε το ίδιο καλοί και το ίδιο κακοί, συμφωνώ με το νομοσχέδιο πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο δεν ανήκει σε κανέναν μας, ανήκει σε όλους μας, και πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενεές όχι μίσος αλλά συμφιλίωση.
Tο νομοσχέδιο «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» προφανώς έχει προκαλέσει σχολιασμό, θετικό και αρνητικό. Δεν σχολιάζω ότι βλέπω στα σχόλια αρκετούς να ζητάνε δημοψήφισμα αλλά να μην γνωρίζουν ότι ιθαγένεια και υπηκοότητα ταυτίζονται επί ουσίας στην Ελλάδα. Το θέμα παιδείας που λέγαμε. Θλίβομαι όταν διαβάζω για φυλές και διάφορα ανατριχιαστικά κάτω από ένα νομοσχέδιο που λίγο περισσότερη δικαιοσύνη σε τούτο εδώ τον τόπο θέλει να φέρει. Λίγο περισσότερο ανθρωπιά που έχει ξεχαστεί σε κάποιο σεντούκι.
Δεν είμαι πολίτης αυτού του κράτους, αλλά της ΕΕ. Με όσα διαβάζω νιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να σχολιάσω ένα νομοσχέδιο. Με πονά η ψυχή μου σε κάθε αδικία που βλέπω. Στα γκέτο, γιατί σαν τέτοια μοιάζουν, στο κέντρο της Αθήνας και των δυτικών προαστίων. Με πιάνει ρίγος όταν βλέπω διάφορους οπαδούς ακροδεξιών ομάδων αν περιφέρονται για ρατσιστική τσάρκα στην πόλη. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξαν οι παππούδες μου, που πάλεψαν για την ελευθερία της. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα που μου έδειξε η μητέρα μου σε μια άλλη χώρα. Δεν είναι αυτό η Ελλάδα για την όποια άφησα πολλά για να βρω λιγότερα και να προσφέρω περισσότερα.
Διαβάζω για την καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας και σκέφτομαι την γλώσσα της προϊσταμένης στην τράπεζα σήμερα.
Σκέφτομαι τις ερωτήσεις που έγιναν σε γνωστό μου στην “εξέταση για την κτήση της ιθαγένειας”, θέματα ιστορίας που δεν τα γνωρίζουν τα ελληνόπουλα. Είπαμε το θέμα Ελληνικότητας είναι και θέμα παιδείας. Μα ποιος το είπε αυτό; Ποιος το είπε και μου διαφεύγει;
Στη Αυστρία δίνουν εξετάσεις γλώσσας αλλά λαμβάνουν και τα σωστά μαθήματα για αυτό, δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι ακόμα δωρεάν. Δεν συγκρίνουμε τώρα τα δυο συστήματα, δεν συμφέρει την Ελλάδα να συγκριθεί με μια χώρα που το κοινωνικό κράτος το εννοεί για όλους όπως και το κράτος δικαίου.
Για πολλά σχόλια ντρέπομαι, αλλά όπως είπα, δεν νιώθω ότι έχω το δικαίωμα να εκφραστώ. Ξένη στην χώρα σου είναι κάτι που το συνηθίζεις αλλά το άδικο σε ανθρώπους, που δεν φταίνε αν οι συνθήκες διαβίωσης τους έφεραν εδώ για να αναζητήσουν μια νέα αρχή, είναι κάτι που δεν το συνηθίζεις.
Σε αυτή την χώρα, σε τούτο εδώ τον τόπο, έχει γίνει πολύ άδικο, καιρός είναι να σταματήσει και να ξεκινήσει αυτός ο τόπος να εκτιμά και να σέβεται τους κατοίκους του ανεξαρτήτως καταγωγής, να προσφέρει ίσες ευκαιρίες, ίσα δικαιώματα. Το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας είναι μια καλή αρχή.
Παραθέτω το σχόλιο του Μίλτου Παύλου, Διευθυντή του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού & της Ξενοφοβίας ΕΝΩΣΗ-ΚΕΜΟ/i-RED, και άνθρωπος που στάθηκε αφορμή να γίνω ασκούμενη στα Γραφεία του Συνήγορου του Πολίτη.
– Η παρούσα ρύθμιση χορήγησης ιθαγένειας αφορά σε παιδιά που γεννήθηκαν και πήγαν σχολείο στην Ελλάδα.
– Δεν πρόκειται για ικανοποίηση αιτημάτων μιας κοινωνικής ομάδας. Η απόδοση ιθαγένειας στους ανθρώπους με αποδεδειγμένα ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα, έχει μέγιστο όφελος πρώτα απ’όλα για το σύνολο των Ελλήνων και κατόπιν για τους πολιτογραφηθέντες.
Η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας που έχουν κτίσει παραγωγικά το κέντρο της ζωής τους και το μέλλον τους στην Ελλάδα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, απέναντι σε φαινόμενα ανασφάλιστης ή επισφαλούς απασχόλησης, εκμετάλλευσης, ολιγαρχίας και κρίσης της δημοκρατίας.
– Η αβάσιμη κινδυνολογία περί αλλοίωσης του έθνους και περί φυλετικής διαφοροποίησης, είναι απαράδεκτη σε μια δημοκρατία και κάποτε ποινικά κολάσιμη. Μπορεί να προκαλέσει μόνο θύματα βίας, δυσανεξίας, χειραγώγησης, απογοήτευσης και ματαίωσης από όλες τις πλευρές. Μέσα στην προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης και όξυνσης μέσα από εμπρηστικές διαστρεβλώσεις, δαιμονοποιήσεις και ρατσιστικής έμπνευσης υστερίες, ακόμα και εκείνοι που τις εκφέρουν έχουν να χάσουν.
Συχνά σε αντίθεση προς τα ίδια τους τα συμφέροντα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Ας μη δικαιωθώ ποτέ για το άδικο που έγινε κάποτε. Μπορούν να ζήσουν οι τόσοι χιλιάδες άνθρωποι που προσφέρουν σε αυτό τον τόπο πιο ανθρώπινα, πιο δίκαια;
Είναι Δεκέμβρης, ο τελευταίος μήνας του χρόνου και συνάμα για κάποιους και ο πιο δύσκολος. Ήταν ένα κρύο βράδυ κάπου στην χειμωνιάτικα ζεστή Αθήνα. Είχε αργήσει να φύγει από το γραφείο, ως συνήθως τελευταία. Οι επιλογές της. Δεν μιλά.Όταν την ακούω στο τηλέφωνο είναι σαν να θέλει να μιλήσει από την μια αλλά σαν να την κρατά κάτι. Της έχω πει ότι πρέπει να αφήσει το μυαλό της να ξεφύγει. Το θέλει πολύ. Έχει εγκλωβιστεί. Έχει πιεστεί. Κάνει σαν αγρίμι της φύσης, μαθημένο στην ελευθερία, που το κλείσανε σε ένα κλουβί.
Picture by James Jordan via Flickr
Την βλέπω να ανάβει τσιγάρο. Εκείνη που δεν κάπνιζε. Άντε, ένα που και που με καλή παρέα ή όταν ήταν εξαιρετικές οι συνθήκες. Ξέρετε τώρα, έρωτες, πτυχία, οικογενειακά. Τα συνηθισμένα εξαιρετικά που συμβαίνουν σε όλους μας. «Ο καφές, το φαγητό και το σεξ σηκώνουν τσιγάρο», έλεγε όποτε άναβε ένα. Τώρα που ανάβει όμως, δεν ισχύει ούτε ένα από αυτά, παρά μια εξαιρετική περίπτωση.
Άθελα μου την έχω ξεχάσει τελευταία. Που να βρεις χρόνο την σήμερον ημέρα για όλα και όλους. Βλακείες. Δεν είναι θέμα χρόνου, αλλά επειδή τους ανθρώπους γύρω μας τους έχουμε για δεδομένους και κακώς την έχουμε δει έτσι.
Όχι δεν θα κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που μας πέρασε. Αυτό μας περιμένει την επόμενη εβδομάδα όπου θα σβήσουμε και κεράκια. Ναι, σβήνουμε ακόμα κεράκια, έστω ένα που συμβολίζει την ζωή. Τα πόσα κλείνω; Τα 27 μου έχουν πει. Όχι ακόμα, την άλλη βδομάδα λέμε.
Picture by smiling_da_vincie
Ίσως σημαντικότερο είναι ότι το καλοκαίρι που μας έρχεται, συμπληρώνω μια δεκαετία στην Ελλάδα. Βρε θηρίο, άντεξα! Κάπου τότε θα σκέφτομαι και αν και πόσο με χωράει αυτός ο τόπος, διότι πληθωρική όπως είμαι (είπαμε ότι με διακρίνει μια μετριοπάθεια, κάτι σε σεμνά και ταπεινά, ε;) δεν χωράω εύκολα σε καλούπια. Είτε σωματικά είτε πνευματικά.
Αλλαγή εποχής για το Τρίτο Μάτι. Γιατί; Τα πράγματα δείχνουν ότι βρίσκω μια σταθερότητα στην ζωή μου. Επαγγελματικά έχω βρει τον δρόμο μου. Καιρός ήταν πια. Η δουλεία μου, αν και δεν συνδέεται άμεσα με το πτυχίο μου, πληρεί όμως κάποιες προϋποθέσεις: έχει να κάνει με ανθρώπους, με επικοινωνία που γουστάρω από πιτσιρίκι (που παραμένω να είμαι), έχει να κάνει με το διαδίκτυο όπου
A, ναι, και με γεμίζει ίσως περισσότερο από την ακαδημαϊκή καριέρα που δεν έκανα. Άσχετα αν συνεχίζω να σπουδάζω για την πλάκα μου.
Αυτό είναι η ζωή- το να την ζεις. Μην είμαι αχάριστη. Μια χαρά τα πήγα. Κουράστηκα λίγο παραπάνω. Πολλές φορές αγανάκτησα και νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω. Έσφιξα δόντια. Κοίταζα προς τον ουρανό, μπορεί και να δάκρυζα ή να ξέσπαγα σε κλάματα. Κάποιες φορές όμως χαμογελούσα και έκλεινα το μάτι με νόημα στην τύχη. Σε όλα θέλει και λίγο τύχη.
Διαδικτυακή αλλαγή εποχής: Σήμερα μεταφέρθηκε το διαδικτυακό μου σημειωματάριο Mind Games of a Fairy από την πλατφόρμα του tumblr στο posterous. Άλλαξε όνομα και έγινε Eye Catch.
Γυναίκα που χαμογελάει με υπονοούμενο είναι επικίνδυνη, ίσως και θανατηφόρα. Ανάλογα με το νοούμενο στο υπονοούμενο, λέω τώρα.
Είναι ο τύπος γυναίκας, για να μη λέμε γυναικάρας που της φιλάς το χέρι αν είσαι αρσενικό και σέβεσαι τον εαυτό σου. Σου προκαλεί ένα σεβασμό, ενίοτε και δέος. Έχει αυτό το ανεξήγητο χάρισμα που σε μαγεύει και σε κάνει να της ρήξεις μια δεύτερη ματιά για να διαπιστώσεις ότι είδες καλά αυτό που δεν ξέρεις ακριβώς τι είναι και σου τράβηξε το μάτι.
Εμφανίζεται και σε μαγνητίζει. Γεμίζει τον χώρο. Άσχετα, αν φοράει έντονο ή διακριτικό άρωμα, αυτό διαπερνά τις αισθήσεις σου και το απολαμβάνεις. Άρωμα γυναίκας, πως το λέμε. Μπορεί να μην είναι ο τύπος σου σε γενικές γραμμές αλλά σε ειδκές….Αυτό το χαμόγελο με υπονοούμενο σε συνδυασμό με το έντονο βλέμμα σε ελκύει. Φίλε, μπροστά σου μια γυναίκα όνομα και πράμα, μάγκισσα και μάγισσα, με το πνεύμα και τις καμπύλες της, με τα όλα και τα ώπα της.
Ένας παράδεισος κόλαση μπροστά σου. Δεν είναι ούτε το χαμόγελο της, ούτε τα μάτια της αλλά ότι ξέρει να τα χρησιμοποιεί όταν χρειάζεται. Αυτό σε συνδυασμό με το μυαλό της, σε σκοτώνουν και σε ανασταίνουν. Όχι μια φορά, αλλά κάθε φορά που ακούς την φωνή της, κάθε φορά που την βλέπεις, ακόμα και τυχαία. Για να μη μιλήσω για την ταραχή μέσα σου, μια θάλασσα μέσα σου, ένας ωκεανός και εκείνη είναι σαν την στεριά που σε κρατά σε όρια αλλά και σαν τον άνεμο που σε φουντώνει.
Εθίζεσαι μαζί της και αυτό είναι επικίδυνο. Προσπαθείς να την αποφύγεις αλλά πως να της αντισταθείς. Σε κατακτά δεν την κατακτάς. Μη ξεχνιόμαστε. Βαρύ ήττα για άνδρα κυνηγό το να τον έχει εγκλωβίσει γυναίκα – κυνηγός. Ακριβώς και για αυτό τον λόγο, αποχωρείς όταν καταλαβαίνεις πως είσαι θήραμα αντί ο κυνηγός.
Σε ρωτώ λοιπόν, εσύ που λες τον εαυτό σου κυνηγό, γιατί δεν την κατακτάς; Είσαι άνδρας ή δεν είσαι γιά;
Δήλωση συναδέλφου σήμερα: Όσο λιγότερο εκφραστικά μάτια έχει μια κοπέλα τόσο λιγότερο τρελή είναι.
Σηκώνω φρύδι. Δηλαδής αν είναι μπιρμπιλομάτα η γυναίκα είναι τρελή;
Picture by Ranoush. via Flickr
Ότι είμαι δηλωμένη τρελή για δέσιμο, δεν μας απασχολεί τώρα καθόλου. Θα παραλείψω το γεγονός ότι υπάρχουν στιγμές που το βλέμμα σκοτώνει με την καλή και την κακή του έννοια. Συνδυάζεται ενίοτε και με σηκωμένο το ένα φρύδι, τότε είναι συνδυασμός που υποδηλώνει βαθιά σοφιστικέ σκέψη του στυλ “Τι με λες τώρα ρε φίλε”.
Η τρέλα καθεαυτή με το μπιρμπιλικά εκφραστικό το μάτι όπως συνδέονται ακριβώς; Να μου το πείτε βρε παιδιά.
Κάναμε κοτζάμ laser για να απελευθερώσουμε το πρασινογαλάζιο μάτι να, με το συμπάθιον, από φακούς και γυαλιά. Πω,πω, θυμήθηκα τώρα την τελευταία φορά που ένα σχόλιο για τα μάτια μου με άφησε άφωνη (Ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό), για να μη σας πω ότι μουθ έκοψε την ανάσα. (Όχι, δεν έπαθα κάτι κακό, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Αν δεν θα ήταν πραγματικότητα αυτή η σκήνη, θα ήταν σκηνή σε ταινία, μόνο αυτό σας λέω)
Σήμερα είναι η μέρα των μεγάλων ερωτήσεων. Να μου πει και κάποιος πως συνδυάζεται το εκφραστικό μάτι με το χαρακτηριστικό έξυπνη/ μη- χαζή;
…Είναι γνωστό ότι μερικοί άντρες τις προτιμούν χαζές. Αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιπες είναι τρελές. Plain FUD
Τι θυμάσαι από εκείνη και σου λείπει…Ναι, σου λείπει, όσο και να μη το παραδέχεσαι, και την αγαπάς. Με περίεργο τρόπο μεν αλλά την αγαπάς. Σε αυτό το σημείο κάθεσαι, κλείνει στο στοματάκι σου που έχει ανοίξει ορθάνοιχτα και ακούς. Ή μάλλον, πρώτα κλείνεις το στόμα, γιατί κάμνει ρεύμα και μετά κάθεσαι. Κάτσε! Ακού!
Picture by dhammza
Πρώτον, το χιούμορ της, αν και λίγο μαύρο αλλά το χαμόγελο της το κάνει θερμό σαν καλοκαιρινό αεράκι. Ακριβώς σαν το αεράκι εκείνο το τελευταίο βράδυ που φορούσε εκείνο το φόρεμα που την έκανε σκέτο ποιήμα.
Δεύτερον, ο χαρακτήρας της, αν και αγύριστο κεφάλι μέχρι εκεί που δεν πάει. Είναι καλή φίλη, είναι πιστή και αφοσιωμένη. Ξεσπάει κυρίως στον εαυτό της, ακόμα και όταν φταίς εσύ. Ναι, φταίς και εσύ σε κάτι. Τι να σε κάμνω γιαβρίμ, αφού τα σκάτωσες που τα σκάτωσες, γεύσου τώρα την φιλική καντάδα μου. Συγχωρεί τα πάντα, ακόμα και αν έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Μη τη βλέπεις περίφανη που δεν το παραδέχεται. Σαν εσένα είναι, δεν την ξέρεις τώρα; Βέβαια, όταν νευριάζει είναι ασταμάτητος τυφώνας. Αλλά αυτό είναι το πάθος μέσα της που λατρεύεις. Τα είπαμε αυτά.
Τρία, τo άρωμα της και η γεύση της. Είναι θέμα χημείας που λέμε. Είναι γλυκιά σαν το μέλη, ιδιαίτερη σαν την μαστίχα, καυτή σαν πιπέρι, δροσιστική σαν άνθος λεμονιού, μεθυστική σαν γιασεμί.
Τέσσερα, το περπάτημα της. Τρελαίνεσαι όταν φοράει εκείνη την φούστα. Κλείνεις στόμα, είπα, δεν είναι τώρα εδώ, την βλέπεις στην φαντασία σου. Ναι, ναι, και εκείνο το ντεκολτέ σου αρέσει, το ξέρω. Δεν είναι πως δεν την ενδιαφέρει η εμφάνιση της αλλά δεν αφήνει να της γίνει εμμονή και αυτό της δίνει αξιοπρέπεια, την κάνει ανέμελη και άνετη.
Πέντε, είναι σαν αγαπησιάρικο αρκουδάκι για παιδιά που απλά θέλεις να το έχεις μονίμως αγκαλιά, για να την προσέχεις. Κάνει σαν μικρό παιδί όταν κρυώνει ή στενοχωρείται. Αυτό σε κάνει να την αγαπάς απλά περισσότερο από ότι κάνεις ήδη. Άσχετο, που δεν το παραδέχσαι επίσης και δεν της το δείχνεις. Ξέρω, έχεις και έναν ανδρικό εγωϊσμό. Τρομάρα σου! Μην εκφραστώ πιο έντονα.
Την άφησες να φύγει γιατί δεν ήξερες πόσο την αγαπάς. Την πλήγωσες ξανά και ξανά και το ανέχτηκε γιατί στα μάτια σου έβλεπε το χαμόγελο των παιδιών σας. Έχεις να την δεις καιρό. Δεν ξέρεις αν κάποιος ζωγραφίζει χαμόγελα στο πρόσωπο της ούτε αν προσέχει τον εαυτό της. Παρ΄την ένα τηλέφωνο και πες της να πάτε εκείνη την βόλτα που δεν κάνατε ποτέ και την ήθελε τόσο πολύ. Όχι αύριο, σήμερα, σαν φίλος, όσο και να την φαντάζεσαι τώρα άσεμνα. Ξέχασε το, μπορείς να είσαι για εκείνη για λίγο ότι ήταν για εσένα; Καν΄το! Τώρα!
Tο να νοιάζεσαι κάποιον, όχι για να σε νοιαστεί αλλά επειδή και μόνο η ύπαρξη του, σου χαρίζει ένα κομμάτι ευτυχίας, είναι σπάνιο φαινόμενο. Ίσως από τα πιο αληθινά πράγματα που συναντάμε στη ζωή. Μια μικρή χαρά που είναι μεγάλη εν τέλει. Δεν το αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Το καταλαβαίνεις όμως αργότερα. Σέβεσαι την απουσία του όπως λαχτάρας την παρουσία του. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι μπορεί και να του έχεις μια περίεργη αδυναμία.
Picture by Arwen Abendstern
Περνάς δύσκολες στιγμές με τον εαυτό σου και δεν θέλεις να επιβαρύνεις κανέναν. Δεν θέλεις να ενοχλήσεις, δεν θέλεις να σε λυπάται που νιώθεις όπως νιώθεις. Δεν θέλεις να ταραχτεί. Έρχεται όμως η στιγμή που δεν αντέχεις. Σπάνε οι ανθρώπινες δικλείδες ασφάλειας σου.
Γίνεσαι ένα αντιπαθέστατο πλάσμα για να τον διώξεις μακριά σου. Μη τυχόν αντιληφθεί την αλήθεια. Μην παρατηρήσει πως η δύναμη σου έχει φτάσει στα όρια της.
Περνάει ο καιρός. Η κατάσταση σου χειροτερεύει. Απελπίζεσαι. Φτάνεις μια νύχτα στο έσχατο σημείο. Το φως της ζωής σου αργοσβήνει εκείνες τις στιγμές. Δεν το βλέπει κανείς. Δεν το ακούει κανείς. Δεν το αντιλαμβάνεται κανείς.
Την κραυγή σου την πνίγει η σιωπή. Την ακούει όμως. Την νοιώθει. Την βλέπει. Τον τρομάζει. Το κρύβει. Βλέπει πως καταρρέεις. Βλέπει στα μάτια σου τον φόβο και τον αναγνωρίζει. Κάθεται απέναντι σου και σε κοιτά στα δακρυσμένα μάτια σου.
Είναι περασμένα μεσάνυχτα και κάνει κρύο. Θέλεις να βγεις από την κόλαση σου. Να σε βγάλει αλλά δεν ξέρει πως. Σου χαρίζει μια αγκαλιά, σε κρατάει και σε φιλάει στο μέτωπο. Καταλαβαίνεις πως αυτό που περνάς είναι απλά ένα κακό όνειρο και θα περάσει. Σου κρατάει το χέρι και δεν σε αφήνει να χαθείς στο κακό όνειρο. Ανάβει το φώς στο σκοτάδι για να μη φοβάσαι. Σε σκεπάζει τις νύχτες για να μη κρυώνεις. Είσαι ασφαλής.
Κακομαθημένη. Κακία δεν μπορείς να της κρατήσεις γιατί όταν σου χαμογελά απλά σε γοητεύει, όπως τα παιδιά που παίζουν στα πάρκα. Το παίζει δυνατή από όσο είναι, αλλά στα μάτια της βλέπεις ένα παιδί.
Τόσο υπεροπτική και παγωμένη που είναι δεν μπορείς να την φτάσεις, να την αγγίξεις. Αλλά και ηφαίστειο που καίει ταυτόχρονα και σου ζεσταίνει τις νύχτες του χειμώνα και μόνο με τηνπαρουσία της.
Μοιάζει με την Μόνα Λίζα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν είναι θλιμμένη ή αν χαρούμενη, την κρύβει το πέπλο σοβαρότητας που έχει στρώνει στα μάγουλα της.
Την χαζεύεις στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στα λεωφορεία, στο δρόμο, όπου την συναντάς τυχαία. Θέλεις να της μιλήσεις αλλά γίνεται αέρας μόλις την πλησιάζεις.
Για μια στιγμή σου ρίχνει ένα βλέμμα.
Θέλεις να την κάνεις να χαμογελάσει, να αστράφτει το πρόσωπο της από χαρά. Να στεγνώσεις τα δάκρυα της. να γίνει η αγκαλιά σου καταφύγιο της .Την βλέπεις τα βράδια που τα βάζει με τον εαυτό της. Περήφανη που είναι, σιγά μην το κάνει αυτό ποτέ δημόσια. Στα κρυφά παρακολουθεις από το παραθύρι της.
Είναι νωρίς ακόμα για σένα, πολύ νωρίς για εσάς.
