Είναι Δεκέμβρης. Στο δρόμο προς Κηφισιά. Ένας χρόνος πριν, Σάββατο βράδυ. Ακούγεται από το ράδιο ότι στο κέντρο της Αθήνας κάτι έγινε. Ο φίλος, οδηγός, παει να αλλάξει τον σταθμό και του λέω: “Αστό”.
Την Κυριακή το βραδύ στο ίδιο αμάξι:
* Θα με πας κάτω ρε;
– Σιγά, μη σε παω. Είναι επικίνδυνα κάτω. Πας καλά;
* Θα με πας ή θα πάω μόνη μου;
Ο φίλος με κοιτάει στα μάτια, μουρμουρίζει “Αγύριστο κεφάλι”, και ξεκινάει προς κέντρο
Είμαστε κάτω και βγάζω από το τζάμι του αυτοκίνητου φωτογραφίες. Του είχα υποσχεθεί να μην κατέβω από το αμάξι. Αστυνομία παντού. Την άλλη μέρα ήμουν κάτω, μαζί με τα παιδιά. Έβλεπα πως τα πιτσιρίκια έριχναν νεράντζια στα ΜΑΤ. Ντου τα ΜΑΤ, και εμείς τρέχαμε. Πλιάτσικο, καπνοί, φωτιά, χαμός. Κάποια στιγμή έπεσαν και τα πρώτα δακρυγόνα.
Θυμάμαι ποσό φοβόμουν για τους φίλους μου που ήταν εκεί. Για τους τότε μαθητές μου που δεν ήξερα αν ήταν εκεί αλλά το υποψιαζόμουν. Ο Αστέρης από Σαλονίκη ανησυχούσε για εμένα. Θυμάμαι ότι μέσα στον χαμό,ένα βράδυ όταν η Αθήνα έγινε ένα γκρίζο σύννεφο από τους καπνούς, έπιασα το χέρι κάποιου, μην πάθει τίποτα. Πόσο φοβόμουν μην πάθει κανείς τους κάτι. Θυμάμαι ότι έτρεχα μαζί με τον Ματθαίο και τον Νικόλα. Θυμάμαι ότι ζητούσαμε Μαλόξ για να απαλύνουμε την επίδραση των χημικών. Ένα βράδυ περπάτησα στη Βασίλισσης Σοφίας και είχα δολοφονική σιωπή. Αστυνομία παντού, σε κλούβες, χωρίς κλούβες σε όλες τις παραλλαγές της. Για μια ανάσα σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι για ζεστό ρόφημα και ξανά στους δρόμους. Για καιρόκυκλοφορούσα με μια μάσκα και ένα μπουκαλάκι Μαλόξ στην τσέπη του μπουφάν
Ήμασταν εκεί. Ήμασταν εκεί όταν ματατζίδες άρπαξαν και έσερναν στο τσιμέντο παιδιά. Ήμασταν εκεί όταν έπεφταν τα δακρυγόνα χωρίς λόγο και αιτία. Σιωπηλή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα. Ήταν βράδυ. Καθίσαμε μπροστά στη Βουλή. Ο καθένας και από ένα κερί μπροστά του. Κόκκινες άφησες. Έχω ακόμα μια, την πέτυχα τις προάλλες όταν μάζευε το δωμάτιο μου. Ένα, δυο, τρία, μπαμ. Με ένα μπαμ χάθηκε άδικα η ψυχή ενός δεκαπεντάχρονο αγοριού με όνειρα για το μέλλον, ο Αλέξης. Με ένα μπαμ όμως, δεν θα ξεχαστεί ο Δεκέμβρης του 2008, ή αλλιώς, τα Δεκεμβριανά 2008.
Είναι Δεκέμβρης και πάλι. Πέρασε ένας χρόνος. Το κέντρο της Αθήνας από αστυνομία παει καλά, από ασφάλεια δεν παει καλά. Μπορεί να άλλαξε η κυβέρνηση της χώρας, αυτό δεν σημαίνει ότι άλλαξαν δια μαγεία παλιές κακίες συμπεριφορές το οποίου κρατικού μηχανισμού. Θα προτιμούσα να ήταν πιο διακριτική η παρουσία της αστυνομίας, όχι τίποτα άλλο αλλά για να νιώσουμε και λίγο ασφαλής στην πόλη. Μη φοβόμαστε που πάμε για έναν αθώο περίπατο στο κέντρο μετα την δουλειά. Να δούμε λίγο τα φώτα της πόλης και δεν εννοώ να βλέπω να καίγεται το τοπίο. Η βία δεν είναι λύση. Τα σέβη μου.
η τελευταία σου φράση τα λέει όλα…..
Ας ελπίσουμε να μη ξαναζήσουμε ποτέ τέτοιες στιγμές… αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος.
Τα χθεσινά γεγονότα στην ΑΣΣΟΕ και τα δακρυγόνα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με προδιαθέτουν αρνητικά… Δυστυχώς, κάποιοι εκμεταλεύονται το θάνατο-δολοφονία ενός παιδιού ακόμη και σήμερα…
@Thodoris Να είσαι καλά. Έχω να πω πολλά ακόμα. 😉
@chriszlatis Δεν θέλω να κρίνω προώρα αλλά δεν αλλάζει ο κρατικός μηχανισμός και οι νοοτροπίες του με μια εκλογική αναμέτρηση ούτε με τα όποια Δεκεμβριανά. Εμείς τα θυμόμαστε, άλλοι απλά τα ξέχασαν, τα όνομασαν καπρίτσια εφήβων. Πριν ένα μήνα μίλησα για όλα αυτά, απλά το κοινό ήταν διαφορετικό, ήταν εκτός ελληνικής πραγματικότητας και έκριναν τα γεγονότα ως σοβαρά και είναι μόνο και μόνο επειδή εμπλέκονται νέοι, κάποιοι παιδιά ακόμα.
μμμμ κι εγώ τα θυμάμαι.. δε πιστεύω στη βία.. το μόνο αποτέλεσμα είναι η εκτόνωση.. ας ευχηθουμε να μη ξανα δούμε τέτοιες συμπεριφορές απο τους “προστάτες” μας.. αλλα κι αυτο το “προστάτες” καπως ακούγεται.. το παναρχαιο ερώτημα.. ποιος θα μας προστατεψει απο τους προστατες;..
την καλησπερα μου :):)
Εμείς προστατεύουμε τους εαυτούς μας πρώτοι…οι “προστάτες” δεν ξέρω ποιον προστατεύουν. Ευχαριστώ και ανταποδίδω την καλησπέρα! 🙂