Κακομαθημένη. Κακία δεν μπορείς να της κρατήσεις γιατί όταν σου χαμογελά απλά σε γοητεύει, όπως τα παιδιά που παίζουν στα πάρκα. Το παίζει δυνατή από όσο είναι, αλλά στα μάτια της βλέπεις ένα παιδί.
Τόσο υπεροπτική και παγωμένη που είναι δεν μπορείς να την φτάσεις, να την αγγίξεις. Αλλά και ηφαίστειο που καίει ταυτόχρονα και σου ζεσταίνει τις νύχτες του χειμώνα και μόνο με τηνπαρουσία της.
Μοιάζει με την Μόνα Λίζα. Δεν μπορείς να διακρίνεις αν είναι θλιμμένη ή αν χαρούμενη, την κρύβει το πέπλο σοβαρότητας που έχει στρώνει στα μάγουλα της.
Την χαζεύεις στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στα λεωφορεία, στο δρόμο, όπου την συναντάς τυχαία. Θέλεις να της μιλήσεις αλλά γίνεται αέρας μόλις την πλησιάζεις.
Για μια στιγμή σου ρίχνει ένα βλέμμα.
Θέλεις να την κάνεις να χαμογελάσει, να αστράφτει το πρόσωπο της από χαρά. Να στεγνώσεις τα δάκρυα της. να γίνει η αγκαλιά σου καταφύγιο της .Την βλέπεις τα βράδια που τα βάζει με τον εαυτό της. Περήφανη που είναι, σιγά μην το κάνει αυτό ποτέ δημόσια. Στα κρυφά παρακολουθεις από το παραθύρι της.
Είναι νωρίς ακόμα για σένα, πολύ νωρίς για εσάς.