Της ψυχής το κρυφτό

Tο να νοιάζεσαι κάποιον, όχι για να σε νοιαστεί αλλά επειδή και μόνο η ύπαρξη του, σου χαρίζει ένα κομμάτι ευτυχίας, είναι σπάνιο φαινόμενο. Ίσως από τα πιο αληθινά πράγματα που συναντάμε στη ζωή. Μια μικρή χαρά που είναι μεγάλη εν τέλει. Δεν το αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Το καταλαβαίνεις όμως αργότερα. Σέβεσαι την απουσία του όπως λαχτάρας την παρουσία του. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι μπορεί και να του έχεις μια περίεργη αδυναμία.

Περνάς δύσκολες στιγμές με τον εαυτό σου και δεν θέλεις να επιβαρύνεις κανέναν. Δεν θέλεις να ενοχλήσεις, δεν θέλεις να σε λυπάται που νιώθεις όπως νιώθεις. Δεν θέλεις να ταραχτεί. Έρχεται όμως η στιγμή που δεν αντέχεις. Σπάνε οι ανθρώπινες δικλείδες ασφάλειας σου.

Γίνεσαι ένα αντιπαθέστατο πλάσμα για να τον διώξεις μακριά σου. Μη τυχόν αντιληφθεί την αλήθεια. Μην παρατηρήσει πως η δύναμη σου έχει φτάσει στα όρια της.

Περνάει ο καιρός. Η κατάσταση σου χειροτερεύει. Απελπίζεσαι. Φτάνεις μια νύχτα στο έσχατο σημείο. Το φως της ζωής σου αργοσβήνει εκείνες τις στιγμές. Δεν το βλέπει κανείς. Δεν το ακούει κανείς. Δεν το αντιλαμβάνεται κανείς.

Την κραυγή σου την πνίγει η σιωπή. Την ακούει όμως. Την νοιώθει. Την βλέπει. Τον τρομάζει. Το κρύβει. Βλέπει πως καταρρέεις. Βλέπει στα μάτια σου τον φόβο και τον αναγνωρίζει. Κάθεται απέναντι σου και σε κοιτά στα δακρυσμένα μάτια σου.

Είναι περασμένα μεσάνυχτα και κάνει κρύο. Θέλεις να βγεις από την κόλαση σου. Να σε βγάλει αλλά δεν ξέρει πως. Σου χαρίζει μια  αγκαλιά, σε κρατάει και σε φιλάει στο μέτωπο. Καταλαβαίνεις πως αυτό που περνάς είναι απλά ένα κακό όνειρο και θα περάσει. Σου κρατάει το χέρι και δεν σε αφήνει να χαθείς στο κακό όνειρο. Ανάβει το φώς στο σκοτάδι για να μη φοβάσαι. Σε σκεπάζει τις νύχτες για να μη κρυώνεις. Είσαι ασφαλής.