Τι θυμάσαι από εκείνη και σου λείπει…Ναι, σου λείπει, όσο και να μη το παραδέχεσαι, και την αγαπάς. Με περίεργο τρόπο μεν αλλά την αγαπάς. Σε αυτό το σημείο κάθεσαι, κλείνει στο στοματάκι σου που έχει ανοίξει ορθάνοιχτα και ακούς. Ή μάλλον, πρώτα κλείνεις το στόμα, γιατί κάμνει ρεύμα και μετά κάθεσαι. Κάτσε! Ακού!
Πρώτον, το χιούμορ της, αν και λίγο μαύρο αλλά το χαμόγελο της το κάνει θερμό σαν καλοκαιρινό αεράκι. Ακριβώς σαν το αεράκι εκείνο το τελευταίο βράδυ που φορούσε εκείνο το φόρεμα που την έκανε σκέτο ποιήμα.
Δεύτερον, ο χαρακτήρας της, αν και αγύριστο κεφάλι μέχρι εκεί που δεν πάει. Είναι καλή φίλη, είναι πιστή και αφοσιωμένη. Ξεσπάει κυρίως στον εαυτό της, ακόμα και όταν φταίς εσύ. Ναι, φταίς και εσύ σε κάτι. Τι να σε κάμνω γιαβρίμ, αφού τα σκάτωσες που τα σκάτωσες, γεύσου τώρα την φιλική καντάδα μου. Συγχωρεί τα πάντα, ακόμα και αν έχει πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Μη τη βλέπεις περίφανη που δεν το παραδέχεται. Σαν εσένα είναι, δεν την ξέρεις τώρα; Βέβαια, όταν νευριάζει είναι ασταμάτητος τυφώνας. Αλλά αυτό είναι το πάθος μέσα της που λατρεύεις. Τα είπαμε αυτά.
Τρία, τo άρωμα της και η γεύση της. Είναι θέμα χημείας που λέμε. Είναι γλυκιά σαν το μέλη, ιδιαίτερη σαν την μαστίχα, καυτή σαν πιπέρι, δροσιστική σαν άνθος λεμονιού, μεθυστική σαν γιασεμί.
Τέσσερα, το περπάτημα της. Τρελαίνεσαι όταν φοράει εκείνη την φούστα. Κλείνεις στόμα, είπα, δεν είναι τώρα εδώ, την βλέπεις στην φαντασία σου. Ναι, ναι, και εκείνο το ντεκολτέ σου αρέσει, το ξέρω. Δεν είναι πως δεν την ενδιαφέρει η εμφάνιση της αλλά δεν αφήνει να της γίνει εμμονή και αυτό της δίνει αξιοπρέπεια, την κάνει ανέμελη και άνετη.
Πέντε, είναι σαν αγαπησιάρικο αρκουδάκι για παιδιά που απλά θέλεις να το έχεις μονίμως αγκαλιά, για να την προσέχεις. Κάνει σαν μικρό παιδί όταν κρυώνει ή στενοχωρείται. Αυτό σε κάνει να την αγαπάς απλά περισσότερο από ότι κάνεις ήδη. Άσχετο, που δεν το παραδέχσαι επίσης και δεν της το δείχνεις. Ξέρω, έχεις και έναν ανδρικό εγωϊσμό. Τρομάρα σου! Μην εκφραστώ πιο έντονα.
Την άφησες να φύγει γιατί δεν ήξερες πόσο την αγαπάς. Την πλήγωσες ξανά και ξανά και το ανέχτηκε γιατί στα μάτια σου έβλεπε το χαμόγελο των παιδιών σας. Έχεις να την δεις καιρό. Δεν ξέρεις αν κάποιος ζωγραφίζει χαμόγελα στο πρόσωπο της ούτε αν προσέχει τον εαυτό της. Παρ΄την ένα τηλέφωνο και πες της να πάτε εκείνη την βόλτα που δεν κάνατε ποτέ και την ήθελε τόσο πολύ. Όχι αύριο, σήμερα, σαν φίλος, όσο και να την φαντάζεσαι τώρα άσεμνα. Ξέχασε το, μπορείς να είσαι για εκείνη για λίγο ότι ήταν για εσένα; Καν΄το! Τώρα!
Κωνσταντίνα με το θάρρος της φιλίας μας, τολμώ να σου πω ότι αν δεν τα έχει δει κάποιος από μόνος του όλα αυτά και χρειάζεται τρίτος να του τα πει… άστο να πει στον αγύριστο. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα αισθάνεσαι μόνος σου αλλιώς…. καλύτερα που τελείωσε. Είμαι σίγουρη ότι η φίλη σου θα βρει κάποιον να τα εκτιμήσει όλα αυτά που γράφεις, διότι το αξίζει.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο…Πολύ συχνά θα καταλάβουμε ότι αγαπάμε κάτι όταν το χάνουμε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση προσπάθησα να το δω με τα μάτια ενός φίλου. Ξέρω ότι την αγαπάει με έναν περίεργο τρόπο μεν, αλλά την αγαπάει. Ίσως όχι με τον τρόπο που το έχει ανάγκη εκείνη, αλλά την αγαπάει. Θα μου πεις τώρα γιατί τον δικαιολογώ. Εμ, γιατί μπορεί να έχουν χωρήσει οι δρόμοι τους, αλλά οι καλές αναμνήσεις είναι πάντα γλυκές, κοριτσάκι. Δυστυχώς ή ευτυχώς πάρα πολύ. Ναι, της αξίζουν πολλά. Αλλά και αυτός αν κάνει τελικά αυτό το τηλέφωνο ή την βόλτα θα έχει κάνει μια υπέρβαση στον εγωίσμό του. Ένας εγωϊσμός που μπορεί να του στερήσει πολλά και θέλω να τον δω ευτυχισμένο γιατί του αξίζει.