Oλόκαρδο τάμα

Είναι Δεκέμβρης, ο τελευταίος μήνας του χρόνου και συνάμα για κάποιους και ο πιο δύσκολος. Ήταν ένα κρύο βράδυ κάπου στην χειμωνιάτικα ζεστή Αθήνα. Είχε αργήσει να φύγει από το γραφείο, ως συνήθως τελευταία. Οι επιλογές της. Δεν μιλά.Όταν την ακούω στο τηλέφωνο είναι σαν να θέλει να μιλήσει από την μια αλλά σαν να την κρατά κάτι. Της έχω πει ότι πρέπει να αφήσει το μυαλό της να ξεφύγει. Το θέλει πολύ. Έχει εγκλωβιστεί. Έχει πιεστεί. Κάνει σαν αγρίμι της φύσης, μαθημένο στην ελευθερία, που το κλείσανε σε ένα κλουβί.

Την βλέπω να ανάβει τσιγάρο. Εκείνη που δεν κάπνιζε. Άντε, ένα που και που με καλή παρέα ή όταν ήταν εξαιρετικές οι συνθήκες. Ξέρετε τώρα, έρωτες, πτυχία, οικογενειακά. Τα συνηθισμένα εξαιρετικά που συμβαίνουν σε όλους μας. «Ο καφές, το φαγητό και το σεξ σηκώνουν τσιγάρο», έλεγε όποτε άναβε ένα. Τώρα που ανάβει όμως, δεν ισχύει ούτε ένα από αυτά, παρά μια εξαιρετική περίπτωση.

Άθελα μου την έχω ξεχάσει τελευταία. Που να βρεις χρόνο την σήμερον ημέρα για όλα και όλους. Βλακείες. Δεν είναι θέμα χρόνου, αλλά επειδή τους ανθρώπους γύρω μας τους έχουμε για δεδομένους και κακώς την έχουμε δει έτσι.

Πως την πάτησε έτσι; Είναι καλό παιδί, ξέρετε. Υπέροχο πλάσμα. Γαμώ τα παιδία. Να βλέπατε τα μάτια της πως λάμπουν. Σαν μάτια μικρού παιδιού όταν αντικρίζει ένα νέο παιχνίδι ή ένα λαχταριστό γλυκό. Πόσες βόλτες της έχω αρνηθεί, πόσους καφέδες που κανονίζαμε κάποτε στο πι και φι;  Ποσά σινεμά;

Είναι Χριστούγεννα και αντί να σκεφτώ ότι είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θα τα περάσουν χωρίς την οικογένεια τους, το ξεχνάω. Τόσο ανεξάρτητη που είναι, δεν μου περνά από το μυαλό ότι έχει ανάγκη να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Αφού είναι παντού και πουθενά από τότε που την ξέρω.

Την πετυχαίνω να περπατά στην γιορτινά στολισμένη Αθήνα ένα βράδυ και πάμε για ένα ποτό στα Εξάρχεια. Με κοιτά με τα μεγάλα μάτια της. Περιμένει να έρθουν τα ποτά και ο χρόνος σταματά όταν ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει για να μου πει. Παγώνω ακούγοντας την. Αφήνω το ποτήρι μπύρα στο τραπέζι. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό που μου λέει. Μου κάνει πλάκα. Δεν μπορεί. Τα μάτια της έχουν δακρύσει, προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα και σκουπίζει τα μάτια της γρήγορα, τρέμει ελαφρώς. Δεν μου κάνει πλάκα προφανώς. Μα πως έγινε…;

Όσο έχω συναίσθηση το τι συμβαίνει, είναι καλά.

Αυτό μου λέει. Κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά. Δεν την έχω δει ξανά έτσι. Την έχω συνηθίσει δυνατή σαν βράχο στο πέλαγος. Είναι αλήθεια, πως ταλαιπωρήθηκε πολύ. Ίσως παραπάνω απ’ όσο αντέχει η ψυχούλα της.  Αντέχει τελικά. Πίσω από το κατά τα άλλα ανδράκι της παρέας κρύβεται μια ψυχή με ανάγκες όπως έχουμε όλοι μας.

Ήταν η μέρα που χτύπησε το αλάρμ στους φίλους. Ανησυχήσαμε. Δεν την ξεχάσαμε ακριβώς. Όπως είναι ανθρώπινο χαθήκαμε όλοι με τα δικά μας προβλήματα. Το κατανοεί. Δεν παύει να έχουμε τύψεις. Eν μέρει όντως την ξεχάσαμε, όπως δεν θα θέλαμε να μας ξεχάσουν.

Πρόσφατα το είπε και σε ένα φίλο από τα παλιά. Δυσκολεύτηκε να του το πει, αλλά ένιωθε ότι θέλει να του το πει. Εκείνου του έφτιαξε και την ανάλογη ατμόσφαιρα. Του έχει αδυναμία βλέπετε. Τρελοκόριτσο.

Κάτσε και βάλε κρασί, δες τη φωτιά στο τζάκι. Θα έχεις βαρεθεί να βλέπεις τα μηνύματα μου. Είχα σκεφτεί να τα κόψω. Πως να σου το πω; Πρέπει να το πω πριν μπεί ο νέος χρόνος. Πριν κάποιες μέρες έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Ήταν βράδυ. Είχα αργήσει να σχολάσω. Είχα ξαπλώσει για να κοιμηθώ. Ξαφνικά σηκώθηκα για να πάω στην κουζίνα. Άνοιξα ένα συρτάρι, πήρα ένα μαχαίρι και το πήγα προς την φλέβα. Ξέρεις εκεί που μετράμε σφυγμούς. Εβλεπα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια της γειτονιάς από το παράθυρο. Ξέσπασα σε κλάματα. Κατέβασα το μαχαίρι. Έκατσα για ώρα ακίνητη στο κρεβάτι. Δεν κοιμήθηκα, πρέπει να σου πω. Δεν θέλω να πεθάνω. Θέλω να ζήσω. Φοβήθηκα και φοβάμαι. Ποιος να καθαρίσει μετά το πλακάκι στο σπίτι. Μπελάς σου λέω. Μαύρο χιούμορ. Μην τρομάζεις. Δεν παθαίνω τίποτα. Έχω πείσμα και δυνατή καρδιά. Την κέρδισα την μάχη. Θα κερδίσω και τον πόλεμο.

Ξέρω ότι θα  κερδίσει τον πόλεμο. Όσο ερωτικό και να ήταν το ταγκό που χόρεψε με τον θάνατο. Εκείνη είναι ερωτευμένη με τα χίλια με την ζωή. Έκανε ήδη τις πρώτες στρατηγικές κινήσεις, όπως λέει. Μας ενημέρωσε για να ξέρουμε για το πρόβλημα υγείας της.

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Αυτό πρέπει να το συζητήσω με τον εαυτό μου. Να τα βάλουμε κάτω και να τα πούμε ένα χεράκι. Είναι κάτι που αφορά την σχέση μου με τον εαυτό μου. Επειδή αυτή η σχέση περνάει μια κρίση, που θα περάσει, συμβουλευόμαστε έναν ψυχολόγο για να την ξεπεράσουμε πιο γρήγορα και ανώδυνα. Δεν μου φταίει κανείς κάτι. Αρκεί που είσαι εδώ. Αυτό που χρειάζομαι δεν έρχεται κατ΄ παραγγελία, θα έρθει στην ώρα του, όπως όλα στην ζωή.

Έτσι μας λέει με χαμόγελο και κλείνοντας το μάτι με τσακπινιά.

Ευχόμαι να κάνει όσα τραβάει η ψυχή της, να τραβήξει μια γραμμή και να τα γράψει όλα. Όλοι μας περνάμε αυτό το στάδιο.  Της  εύχομαι ολόκαρδα και με ολόκαρδο τάμα όπως λέει, να της χαρίσει η ζωή ότι επιθυμεί και να ζήσει όπως εκείνη θέλει χωρίς να σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται.