Το 2009 λίγο πριν την δύση του, το 2010 λίγο πριν την αυτή του. Διπλά μου αχνίζει ο πρωινός καφές. Η περασμένη χρονιά ήταν έντονη. Μου χάρισε μια κυριολεκτική έκρηξη σε δημιουργικότητα, αν κρίνω από όσα έχω γράψει, φωτογραφήσει, κάνει φέτος. Πόσοι άνθρωποι έκαναν σύντομη ή μεγαλύτερη στάση στην ζωή μου αυτή την χρονιά. Από κάποιους το μόνο που μου έμεινα είναι διαδικτυακά ίχνη, άντε και κάνα τηλέφωνο και τα χαμόγελα και λόγια ευγένειας σε τυχαίες συναντήσεις. Κάποιοι έγιναν και είναι πολλά παραπάνω. Στάθηκαν άνθρωποι σε στιγμές που δεν το είχα φανταστεί ότι θα συμβούν.
Ακόμα δεν έχω βρει που ανήκω. Όποιος είπε ότι σπίτι σου είναι εκεί που είναι οι άνθρωποι σε αγαπούν και αγαπάς, είπε σοφή κουβέντα. Άσχετα, αν δεν τον θυμάμαι τώρα. Με βάση αυτό, είμαι μοιρασμένοι σε πολλά μέρη.
Αθήνα, εδώ ζω τα τελευταία χρόνια. Δεν μετανιώνω που ήρθα. Νευριάζω και αγανακτώ συχνά, γκρινιάζω, αλλά φαντάζομαι ότι αυτό θα συνέβαινε σε κάθε πόλη. Πλέον έχω τα στέκια μου, τα αγαπημένα μου μέρη και είμαι σίγουρη ότι θα ανακαλύψω και άλλα στην πορεία.
Βιέννη, η πόλη που με μεγάλωσε. Σκέφτομαι τους Βιεννέζους που θα χορέψουν βαλς στην πλατεία του Αγ. Στεφάνου, στο Δημαρχείο, το πως θα πλημμυρίσει χαρά στην πόλη και θα λάμπει από τα φώτα της γιορτής. Πρέπει να πάω το 2010. Μου λείπουν τα μουσεία, τα γραφικά καφέ που θυμίζουν μια άλλη εποχή, τα βιβλιοπωλεία, τα πάρκα
και η οικογένεια μου, οι γονείς και και ο αδερφός μου.
Θεσσαλονίκη, το καταφύγιο μου, τώρα και χρόνια. Το μέρος που ξεφεύγω για λίγο από την καθημερινότητα. Το έχει η πόλη. Μη ξεχνάμε το καλύτερο πρωινό, μπουγάτσα. Και εκεί πρέπει να πάω. Έχουμε χαρές εκεί πάνω. Γιγαντιαίες χαρές, μη σας πω.
Κωνσταντινούπολη ή Ιστανμπούλ, η πόλη που ενώνει Ανατολή και Δύση, πολιτισμούς, θρησκείες, λαούς. Ένωσε και την καρδιά μου με το αεράκι πάνω από τον Βόσπορο. Θυμάμαι δροσερά πρωινά και βράδια με τσάι, ηλιοβασιλέματα.
Λονδίνο, η πόλη έκπληξη. Δεν φανταζόμουν ότι θα με μαγέψει τόσο. Είχα και καλή παρέα. Το Λονδίνο ήταν το αναγκαίο διαλειμμά και ανάσα το 2009. Χάρηκα πολύ ότι μια από τις φωτογραφίες μου βρίσκεται σε οδηγό της πόλης, στο Schmap London. Όσο για την παρέα που είχα σε αυτό το ταξίδι, το ξέρει εκείνη και εγώ, Πότε θα της πάω πάλι πράσινα πακετάκια καπνού, πότε; 🙂
Τέλος, ένα μικρό χωριό κάπου στην Ρούμελη, που μου χάρισε τα περισσότερα νεανικά καλοκαίρια μου,τις περισσότερες ποδηλατάδες, τον πρώτο μου έρωτα κάπου στα 15, μια γερή φιλιά που μετράει σχεδόν 20 χρόνια τώρα, τους παππούδες μου που τους λατρεύω, να΄ ναι καλά.
Όλα τα ξενύχτια και ξημερώματα που με βρήκαν στο πληκτρολόγιο του laptop, της Μίνας, είχαν και την γλύκα τους. Οι άνθρωποι που δεν έμειναν νούμερα αλλά παρέα στη πορεία μου είναι σημαντικοί σε κάθε τι που κάνω, μια που γράφω κυριως για ανθρώπινες στιγμές, που κάποιος μου τις χαρίζει.
Κουραστική η πορεία κάποιες φορές αλλά εν τέλει όμορφη διαδρομή και αξίζει τον κόπο.
Στιγμή 2009: Την ώρα το check-in για Λονδίνο, μια ευχή για καλό ταξίδι, που με έκανε να χαμογελάσω, να κοκκινίσω, ξέρετε να νιώθω αυτό το ζεστό αίσθημα στην περιοχή της καρδιάς. Μια στιγμή μικρής ευτυχίας. Έχω και άλλες τέτοιες στιγμές από την ίδια φωνή, κάποιες, κάποιες από άλλες ψυχές. Όχι δεν είναι έρωτας λέμε. Είναι κάτι άλλο, όχι τόσο εφήμερο αλλά το ίδιο αν όχι πιο έντονο. Αγάπη το λένε, νομίζω και είναι όμορφο ταξίδι.
Καλοτάξιδο το 2010!